NICE Mental health and behavioural conditions
https://www.nice.org.uk/guidance/conditionsand-diseases/mental-health-and-behavioural-conditions

• Addiction
• Alcohol-use disorders
• Anxiety
• Attention deficit disorder
• Autism
• Bipolar disorder
• Delirium
• Dementia
• Depression
• Drug misuse
• Eating disorders
• Mental health services
• Personality disorders
• Psychosis and schizophrenia
• Self-harm
• Suicide prevention

TŁUMACZENIE GOOGLE  PL
Zdrowie psychiczne i warunki behawioralne

• Uzależnienia
• Zaburzenia związane z używaniem alkoholu
• Lęk
• Zaburzenia koncentracji
• Autyzm
• Zaburzenie afektywne dwubiegunowe
• Delirium
• Demencja
• Depresja
• Nadużywanie narkotyków
• Zaburzenia odżywiania
• Usługi w zakresie zdrowia psychicznego
• Zaburzenia osobowości
• Psychoza i schizofrenia
• Samookaleczenia
• Zapobieganie samobójstwom
  

NICE Common mental health problems:
identification and pathways to care
Clinical guideline [CG123] Published: 25 May 2011
https://www.nice.org.uk/guidance/cg123
TŁUMACZENIE GOOGLE PL  

Powszechne problemy ze zdrowiem psychicznym: identyfikacja i sposoby opieki
Zalecenia

• 1.1 Poprawa dostępu do usług
• 1.2 Opieka stopniowa
• 1.3 Krok 1: Identyfikacja i ocena
• 1.4 Kroki 2 i 3: Leczenie i skierowanie na leczenie
• 1.5 Rozwój lokalnych ścieżek opieki

Ludzie mają prawo brać udział w dyskusjach i podejmować świadome decyzje dotyczące ich opieki, jak opisano w informacjach NICE na temat podejmowania decyzji dotyczących Twojej opieki .
Podejmowanie decyzji przy użyciu wytycznych NICE wyjaśnia, w jaki sposób używamy słów, aby pokazać siłę (lub pewność) naszych zaleceń, oraz zawiera informacje na temat przepisywania leków (w tym stosowania pozarejestracyjnego), profesjonalnych wytycznych, standardów i przepisów (w tym dotyczących zgody i zdolności umysłowych) i ochrona.
Niniejsze wytyczne opracowano w celu zapewnienia zintegrowanego podejścia do identyfikacji i oceny powszechnych zaburzeń zdrowia psychicznego, zwłaszcza w opiece podstawowej. Łączy zalecenia z istniejących wytycznych NICE i usuwa wszelkie luki w identyfikacji i ocenie tych warunków. Wytyczne zawierają również porady dla podstawowej opieki zdrowotnej i innego personelu w sprawie skierowania. Na koniec określa wytyczne dotyczące opracowania skutecznych lokalnych ścieżek opieki dla osób z powszechnymi zaburzeniami zdrowia psychicznego.
Wytyczne są zorganizowane zgodnie z zasadami opieki schodkowej (patrz rozdział 1.2 ).

1.1 Poprawa dostępu do usług
1.1.1.1Lekarze pierwszego i drugiego stopnia, kierownicy i komisarze powinni współpracować w celu opracowania lokalnych ścieżek opieki (patrz również sekcja 1.5 ), które promują dostęp do usług dla osób z powszechnymi zaburzeniami zdrowia psychicznego poprzez:

• wspieranie zintegrowanego świadczenia usług w ramach podstawowej i specjalistycznej opieki zdrowotnej
• posiadanie jasnych i jednoznacznych kryteriów wejścia do usługi
• skupiając się na kryteriach wejścia, a nie wykluczenia
• posiadanie wielu środków (w tym samodzielnego skierowania) w celu uzyskania dostępu do usługi
• zapewnienie wielu punktów dostępu, które ułatwiają powiązania z szerszym systemem opieki zdrowotnej i społecznością, w której znajduje się usługa.

1.1.1.2Podaj informacje o usługach i interwencjach, które tworzą lokalną ścieżkę opieki, w tym:

• zakres i charakter udzielanych interwencji
• ustawienia, w jakich dostarczane są usługi
• procesy, dzięki którym osoba porusza się po ścieżce
• środki, za pomocą których oceniane są postępy i wyniki
• świadczenie opieki w pokrewnych usługach zdrowotnych i opieki społecznej.

1.1.1.3Przekazując informacje o lokalnych ścieżkach opieki osobom z powszechnymi zaburzeniami zdrowia psychicznego oraz ich rodzinom i opiekunom, wszyscy pracownicy służby zdrowia powinni:

• brać pod uwagę wiedzę i rozumienie przez daną osobę zaburzeń zdrowia psychicznego i ich leczenia
• zapewnić, że takie informacje są odpowiednie dla społeczności korzystających ze ścieżki.

1.1.1.4Udostępniaj wszystkie informacje o usługach w różnych językach i formatach (wizualnych, werbalnych i dźwiękowych) i upewnij się, że są one dostępne w różnych miejscach w całej społeczności, za którą odpowiedzialna jest usługa.
1.1.1.5Klinicyści podstawowej i średniej opieki, kierownicy i komisarze powinni współpracować w celu opracowania lokalnych ścieżek opieki (patrz również sekcja 1.5 ), które promują dostęp do usług dla osób z powszechnymi zaburzeniami zdrowia psychicznego z szeregu grup wykluczonych społecznie, w tym:

• czarne i mniejszościowe grupy etniczne
• starsi ludzie
• osoby przebywające w więzieniu lub mające kontakt z wymiarem sprawiedliwości w sprawach karnych
• były personel serwisowy.

1.1.1.6Wspieranie dostępu do usług i zwiększanie wykorzystania interwencji poprzez:

• zapewnienie systemów zapewniających ogólną koordynację i ciągłość opieki nad osobami z powszechnymi zaburzeniami zdrowia psychicznego
• wyznaczenie pracownika służby zdrowia do nadzorowania całego okresu opieki (zwykle lekarza pierwszego kontaktu w placówkach podstawowej opieki zdrowotnej).

1.1.1.7Wspieraj dostęp do usług i zwiększaj absorpcję interwencji poprzez świadczenie usług dla osób z powszechnymi zaburzeniami zdrowia psychicznego w różnych miejscach. Wykorzystaj ocenę lokalnych potrzeb jako podstawę struktury i dystrybucji usług, które zazwyczaj powinny obejmować dostarczanie:

• ocena i interwencje poza normalnymi godzinami pracy
• interwencje w domu danej osoby lub w innych miejscach zamieszkania
• specjalistyczna ocena i interwencje w nietradycyjnych środowiskach środowiskowych (na przykład domy kultury i ośrodki socjalne) oraz, w stosownych przypadkach, we współpracy z personelem z tych placówek
• zarówno ogólne, jak i specjalistyczne usługi oceny i interwencji w placówkach podstawowej opieki zdrowotnej.

1.1.1.8Lekarze pierwszego i drugiego stopnia, kierownicy i komisarze powinni rozważyć szereg usług wsparcia, aby ułatwić dostęp i korzystanie z usług. Mogą one obejmować zapewnienie:

• wyposażenie żłobka
• pomoc w podróży
• usługi rzecznictwa.

1.1.1.9Rozważ modyfikacje metody i trybu realizacji interwencji oceniających i terapeutycznych oraz monitorowania wyników (w oparciu o ocenę potrzeb lokalnych), które zazwyczaj mogą obejmować:

• technologia (na przykład wiadomości tekstowe, e-mail, telefon i komputery) dla osób, które mogą mieć trudności lub nie chcą uczestniczyć w określonej usłudze
• terapeuci dwujęzyczni lub niezależni tłumacze.

1.1.1.10Okazuj szacunek i wrażliwość na różne pochodzenie kulturowe, etniczne i religijne podczas pracy z osobami z powszechnymi zaburzeniami zdrowia psychicznego i bądź świadomy możliwych różnic w prezentacji tych schorzeń. Zapewnij kompetencje w:

• ocena wrażliwa kulturowo
• wykorzystanie różnych modeli wyjaśniających powszechnych zaburzeń zdrowia psychicznego
• uwzględnianie różnic kulturowych i etnicznych podczas opracowywania i wdrażania planów leczenia
• praca z rodzinami z różnych środowisk etnicznych i kulturowych.

1.1.1.11Nie zmieniaj znacząco treści i struktury ocen lub interwencji w celu uwzględnienia określonych czynników kulturowych lub etnicznych (poza kompetencjami językowymi i kulturowymi personelu), z wyjątkiem części formalnej oceny takich modyfikacji ustalonej interwencji, ponieważ istnieje niewiele dowodów wspieranie znaczących różnic w treści i strukturze ocen lub interwencji.

1.2 Opieka schodkowa Stepped Care
Do organizowania świadczenia usług i pomocy osobom z powszechnymi zaburzeniami zdrowia psychicznego, ich rodzinom, opiekunom i pracownikom służby zdrowia w wyborze najskuteczniejszych interwencji stosuje się model opieki stopniowej. Model przedstawia zintegrowany przegląd kluczowych interwencji dotyczących oceny i leczenia z niniejszych wytycznych. Nie uwzględniono zaleceń skoncentrowanych wyłącznie na specjalistycznych usługach zdrowia psychicznego (można je znaleźć w powiązanych wytycznych). Zalecenie 1.5.1.3 w części poświęconej rozwijaniu lokalnych ścieżek opieki określa elementy modelu świadczenia usług opieki etapowej, które należy uwzględnić w projektowaniu lokalnych ścieżek opieki dla osób z powszechnymi zaburzeniami zdrowia psychicznego.

Ocena nasilenia typowych zaburzeń zdrowia psychicznego: definicjeOcenę nasilenia powszechnych zaburzeń zdrowia psychicznego określają 3 czynniki: nasilenie objawów, czas trwania objawów i związane z nimi upośledzenie funkcjonalne (na przykład upośledzenie funkcjonowania zawodowego, edukacyjnego, społecznego lub innego).
Łagodne ogólnie odnosi się do stosunkowo niewielu podstawowych objawów (choć wystarczających do postawienia diagnozy), ograniczonego czasu trwania i niewielkiego wpływu na codzienne funkcjonowanie.
Umiarkowane odnosi się do obecności wszystkich podstawowych objawów zaburzenia oraz kilku innych powiązanych objawów, czasu trwania wykraczającego poza wymagania minimalnych kryteriów diagnostycznych oraz wyraźnego wpływu na funkcjonowanie.
Ciężkie odnosi się do obecności większości lub wszystkich objawów zaburzenia, często długotrwałych i mających bardzo wyraźny wpływ na funkcjonowanie (np. niezdolność do uczestniczenia w czynnościach związanych z pracą i wycofanie się z czynności interpersonalnych).
Trwałe podprogi odnoszą się do objawów i związanych z nimi upośledzeń czynnościowych, które nie spełniają pełnych kryteriów diagnostycznych, ale mają istotny wpływ na życie człowieka i które utrzymują się przez znaczny okres czasu (zwykle nie krócej niż 6 miesięcy i do kilku lat).


Rysunek 1: Model opieki krokowej: połączone podsumowanie powszechnych zaburzeń zdrowia psychicznego

Cel oddziaływania	Charakter oddziaływania
Krok 3: Utrzymujące się podprogowe objawy depresyjne lub łagodna lub umiarkowana depresja, która nie zareagowała na interwencję o niskiej intensywności; początkowa prezentacja umiarkowanej lub ciężkiej depresji; GAD z wyraźnym upośledzeniem czynnościowym lub który nie zareagował na interwencję o niskiej intensywności; napady paniki o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego; OCD z umiarkowanym lub ciężkim upośledzeniem czynnościowym; PTSD.	Depresja: CBT, IPT, aktywizacja behawioralna, behawioralna terapia par, poradnictwo, krótkoterminowa psychoterapia psychodynamiczna, antydepresanty, interwencje łączone, opieka zespołowa (dla osób z depresją i przewlekłym problemem zdrowotnym), grupy samopomocy. Omów z osobą niepewność skuteczności poradnictwa i psychoterapii psychodynamicznej w leczeniu depresji. GAD: CBT, relaksacja stosowana, leczenie odwykowe, interwencje łączone, grupy samopomocy. Lęk napadowy: CBT, antydepresanty, grupy samopomocy. OCD: CBT (w tym ERP), leki przeciwdepresyjne, połączone interwencje i zarządzanie przypadkami, grupy samopomocy. PTSD: CBT skoncentrowane na traumie, EMDR, leczenie farmakologiczne. Wszystkie zaburzenia: Grupy wsparcia, zaprzyjaźnianie się, programy rehabilitacyjne, usługi wsparcia edukacyjnego i zatrudnienia; skierowanie do dalszej oceny i interwencji.
Krok 2: Utrzymujące się podprogowe objawy depresyjne lub łagodna lub umiarkowana depresja; GAD; lęk napadowy o nasileniu od łagodnego do umiarkowanego; łagodny do umiarkowanego OCD; PTSD (w tym osoby z łagodnym do umiarkowanego PTSD).	Depresja: Indywidualna ułatwiona samopomoc (w tym potencjalnie dla kobiet w ciąży lub w okresie poporodowym), skomputeryzowana CBT, ustrukturyzowana aktywność fizyczna, grupowe programy wsparcia rówieśniczego (samopomocy) (dla osób z depresją i przewlekłymi problemami zdrowia fizycznego) , antydepresanty, grupy samopomocy. GAD i lęk napadowy: Indywidualna samopomoc nieułatwiona i ułatwiona, grupy psychoedukacyjne, grupy samopomocy. OCD: Indywidualna lub grupowa CBT (w tym ERP), grupy samopomocy. PTSD: CBT lub EMDR skoncentrowane na traumie. Wszystkie zaburzenia: Grupy wsparcia, usługi wsparcia edukacyjnego i zatrudnienia; skierowanie do dalszej oceny i interwencji.
Krok 1: Wszystkie zaburzenia – znane i podejrzewane prezentacje powszechnych zaburzeń zdrowia psychicznego.	Wszystkie zaburzenia: Identyfikacja, ocena, psychoedukacja, aktywne monitorowanie; skierowanie do dalszej oceny i interwencji.

1.3 Krok 1: Identyfikacja i ocena
1.3.1 Identyfikacja
1.3.1.1 Bądź wyczulony na możliwą depresję (szczególnie u osób z przebytą depresją, możliwymi somatycznymi objawami depresji lub przewlekłymi problemami zdrowotnymi z towarzyszącymi zaburzeniami czynnościowymi) i rozważ zadanie osobom, które mogą cierpieć na depresję, 2 pytania, a konkretnie:

• Czy w ciągu ostatniego miesiąca często dokuczało Ci uczucie przygnębienia, depresji lub beznadziejności?
• Czy w ciągu ostatniego miesiąca często przeszkadzało Ci to, że nie masz zainteresowania lub przyjemności z robienia rzeczy?
  
  Jeśli dana osoba odpowie „tak” na którekolwiek z powyższych pytań, rozważ depresję i postępuj zgodnie z zaleceniami dotyczącymi oceny (patrz sekcja 1.3.2 ).

1.3.1.2 Bądź wyczulony na możliwe zaburzenia lękowe (szczególnie u osób, które w przeszłości miały zaburzenia lękowe, możliwe objawy somatyczne zaburzenia lękowego lub u osób, które przeżyły niedawne traumatyczne wydarzenie). Zastanów się, czy zapytać osobę o jej uczucia niepokoju i zdolność do powstrzymania lub kontrolowania zmartwień, korzystając z 2-elementowej skali zaburzeń lękowych uogólnionych (GAD-2; zobacz pełne wytyczne ).

• Jeśli dana osoba uzyska 3 lub więcej punktów w skali GAD-2, rozważ zaburzenie lękowe i postępuj zgodnie z zaleceniami oceny (patrz rozdział 1.3.2 ).
• Jeśli dana osoba uzyskała mniej niż 3 punkty w skali GAD-2, ale nadal obawiasz się, że może cierpieć na zaburzenie lękowe, zapytaj: „Czy uważasz, że unikasz miejsc lub czynności i czy to sprawia Ci problemy?”. Jeśli osoba odpowie „tak” na to pytanie, rozważ zaburzenie lękowe i postępuj zgodnie z zaleceniami dotyczącymi oceny (patrz rozdział 1.3.2).

1.3.1.3W przypadku osób z poważnymi trudnościami językowymi lub komunikacyjnymi, na przykład osób z zaburzeniami zmysłów lub trudnościami w uczeniu się, rozważ użycie termometru dystresowego i/lub poproszenie członka rodziny lub opiekuna o objawy danej osoby w celu zidentyfikowania możliwego powszechnego zaburzenia zdrowia psychicznego. Jeśli zostanie zidentyfikowany znaczny poziom cierpienia, zaproponuj dalszą ocenę lub zasięgnij porady specjalisty.

Termometr niepokoju to jednoelementowy ekran z pytaniami, który zidentyfikuje niepokój z dowolnego źródła. Osoba ta stawia na skali ocenę: „Jak bardzo byłeś zestresowany w ciągu ostatniego tygodnia na skali od 0 do 10?”. Wynik 4 lub więcej wskazuje na znaczny poziom cierpienia, który powinien być dalej badany. (Patrz Roth AJ i wsp. , aby uzyskać więcej informacji.)
1.3.2Oszacowanie
1.3.2.1Jeśli pytania identyfikacyjne (patrz sekcja 1.3.1 ) wskazują na możliwe powszechne zaburzenie zdrowia psychicznego, ale lekarz nie jest kompetentny do przeprowadzenia oceny zdrowia psychicznego, skieruj osobę do odpowiedniego pracownika służby zdrowia. Jeśli ten specjalista nie jest lekarzem rodzinnym danej osoby, poinformuj go o skierowaniu.
1.3.2.2Jeżeli pytania identyfikacyjne (patrz sekcja 1.3.1 ) wskazują na możliwe powszechne zaburzenie zdrowia psychicznego, lekarz, który jest kompetentny do przeprowadzenia oceny zdrowia psychicznego, powinien przeanalizować stan psychiczny danej osoby i związane z nią trudności funkcjonalne, interpersonalne i społeczne.
1.3.2.3Oceniając osobę z podejrzeniem powszechnego zaburzenia zdrowia psychicznego, rozważ użycie:

• narzędzie lub algorytm diagnostyczny lub do identyfikacji problemów, na przykład narzędzie podpowiedzi przesiewowych poprawiające dostęp do terapii psychologicznych (IAPT) (patrz załącznik C podręcznika Improving Access to Psychological Therapies Manual: załączniki i pomocne zasoby ).
• zwalidowany środek odnoszący się do ocenianego zaburzenia lub problemu, na przykład 9-punktowy Kwestionariusz Zdrowia Pacjenta (PHQ-9), Szpitalna Skala Lęku i Depresji (HADS) lub 7-punktowa Skala Zaburzeń Lękowych Uogólnionych (GAD-7). ) informowanie o ocenie i wspieranie oceny wszelkich interwencji.

1.3.2.4Wszyscy pracownicy przeprowadzający ocenę podejrzeń powszechnych zaburzeń zdrowia psychicznego powinni być kompetentni do przeprowadzenia oceny występującego problemu zgodnie ze środowiskiem usługowym, w którym pracują, oraz być w stanie:

• określić charakter, czas trwania i nasilenie prezentowanego zaburzenia
• brać pod uwagę nie tylko nasilenie objawów, ale także związane z nimi upośledzenie czynnościowe
• określić odpowiednie leczenie i opcje skierowania zgodnie z odpowiednimi wytycznymi NICE.

1.3.2.5Cały personel dokonujący oceny powszechnych zaburzeń zdrowia psychicznego powinien posiadać kompetencje w:

• odpowiednie umiejętności komunikacji werbalnej i niewerbalnej, w tym zdolność do wywoływania problemów, postrzegania problemów i ich wpływu, dostosowywania informacji, wspierania udziału w podejmowaniu decyzji i omawiania opcji leczenia
• stosowanie miar formalnej oceny i rutynowych miar wyników w różnych warunkach i środowiskach.

1.3.2.6Oprócz oceny objawów i związanego z nimi upośledzenia czynności, należy rozważyć, w jaki sposób następujące czynniki mogły wpłynąć na rozwój, przebieg i nasilenie występującego problemu:

• historia jakiegokolwiek zaburzenia zdrowia psychicznego
• historia przewlekłego fizycznego problemu zdrowotnego
• wszelkie wcześniejsze doświadczenia i reakcje na leczenie
• jakość relacji międzyludzkich
• warunki życia i izolacja społeczna
• rodzinna historia chorób psychicznych
• historia przemocy domowej lub wykorzystywania seksualnego
• zatrudnienie i status imigracyjny.
  
  W razie potrzeby należy również ocenić wpływ występującego problemu na opiekę nad dziećmi i młodzieżą iw razie potrzeby zastosować lokalne procedury zabezpieczające.

1.3.2.7Oceniając osobę z podejrzeniem powszechnego zaburzenia zdrowia psychicznego, należy pamiętać o wszelkich trudnościach w uczeniu się lub nabytych zaburzeniach poznawczych, a w razie potrzeby rozważyć konsultację z odpowiednim specjalistą podczas opracowywania planów i strategii leczenia.
1.3.2.8Jeśli prezentacja i historia powszechnego zaburzenia zdrowia psychicznego sugerują, że może ono być łagodne i samoograniczające się (tj. objawy ustępują), a zaburzenie ma niedawny początek, rozważ zapewnienie psychoedukacji i aktywnego monitorowania przed zaoferowaniem lub skierowaniem do dalszej oceny lub leczenie. Podejścia te mogą poprawić mniej ciężkie prezentacje i uniknąć konieczności dalszych interwencji.
1.3.2.9Zawsze pytaj osoby z powszechnym zaburzeniem zdrowia psychicznego bezpośrednio o myśli i zamiary samobójcze. Jeśli istnieje ryzyko samookaleczenia lub samobójstwa:

• ocenić, czy dana osoba ma odpowiednie wsparcie społeczne i jest świadoma źródeł pomocy;
• zorganizować pomoc odpowiednią do poziomu ryzyka (patrz rozdział dotyczący oceny i monitorowania ryzyka )
• doradzić tej osobie, aby szukała dalszej pomocy, jeśli sytuacja się pogorszy.

Zdrowie psychiczne przedporodowe i poporodowe
1.3.2.10W czasie ciąży lub w okresie poporodowym kobiety wymagające interwencji psychologicznych powinny być zgłaszane na leczenie zwykle w ciągu 1 miesiąca od wstępnej oceny i nie dłużej niż 3 miesiące po jej zakończeniu. Wynika to z niższego progu dostępu do interwencji psychologicznych w czasie ciąży i okresu poporodowego, wynikającego ze zmieniającego się w tym czasie stosunku ryzyka do korzyści dla leków psychotropowych.
1.3.2.11Rozważając leczenie farmakologiczne powszechnych zaburzeń zdrowia psychicznego u kobiet w ciąży, karmiących piersią lub planujących ciążę, zapoznaj się z wytycznymi NICE dotyczącymi zdrowia psychicznego w okresie przedporodowym i poporodowym, aby uzyskać porady dotyczące przepisywania leków.
1.3.3Ocena i monitorowanie ryzyka
1.3.3.1Jeśli osoba z powszechnym zaburzeniem zdrowia psychicznego stwarza wysokie ryzyko samobójstwa lub potencjalnej krzywdy dla innych, ryzyko znacznego zaniedbania siebie lub poważnego upośledzenia funkcji, najpierw oceń i rozwiąż natychmiastowy problem, a następnie skieruj się do specjalistycznych usług. W stosownych przypadkach poinformuj rodziny i opiekunów.
1.3.3.2Jeżeli osoba z powszechnym zaburzeniem zdrowia psychicznego stanowi poważne i bezpośrednie zagrożenie dla siebie lub innych, należy ją pilnie skierować do pogotowia ratunkowego lub specjalistycznej służby zdrowia psychicznego.
1.3.3.3Jeśli ocenia się, że osoba z powszechnym zaburzeniem zdrowia psychicznego, w szczególności depresją, jest zagrożona samobójstwem:

• wziąć pod uwagę toksyczność w przypadku przedawkowania, jeśli lek jest przepisany, oraz potencjalną interakcję z innymi przepisanymi lekami; w razie potrzeby ogranicz ilość dostępnych leków
• rozważyć zwiększenie poziomu wsparcia, np. częstsze kontakty bezpośrednie lub telefoniczne
• rozważ skierowanie do specjalistycznej opieki zdrowia psychicznego.

1.4 Kroki 2 i 3: Leczenie i skierowanie na leczenieZalecenia dotyczące leczenia i skierowania są również przedstawione w formie tabeli uporządkowanej według zaburzeń w pełnych wytycznych .

1.4.1 Identyfikacja właściwych opcji leczenia
1.4.1.1Omawiając możliwości leczenia z osobą z powszechnym zaburzeniem zdrowia psychicznego, rozważ:

• ich przeszłe doświadczenie zaburzenia
• ich doświadczenia i odpowiedzi na wcześniejsze leczenie
• trajektoria objawów
• diagnoza lub specyfikacja problemu, powaga i czas trwania problemu
• zakres wszelkich powiązanych zaburzeń czynnościowych wynikających z samego zaburzenia lub jakiegokolwiek przewlekłego fizycznego problemu zdrowotnego
• obecność jakichkolwiek czynników społecznych lub osobistych, które mogą odgrywać rolę w rozwoju lub utrzymaniu zaburzenia;
• obecność jakichkolwiek chorób współistniejących.

1.4.1.2Omawiając możliwości leczenia z osobą z powszechnym zaburzeniem zdrowia psychicznego, podaj informacje o:

• charakter, treść i czas trwania każdej proponowanej interwencji;
• dopuszczalność i tolerancję każdej proponowanej interwencji
• możliwe interakcje z aktualnymi interwencjami
• konsekwencje dla dalszego świadczenia wszelkich bieżących interwencji.

1.4.1.3Składając skierowanie na leczenie częstych zaburzeń zdrowia psychicznego, należy wziąć pod uwagę preferencje pacjenta przy wyborze z szeregu terapii opartych na dowodach.
1.4.1.4Oferując leczenie powszechnego zaburzenia zdrowia psychicznego lub kierując się do niego, postępuj zgodnie z podejściem stopniowej opieki, zwykle oferując lub kierując najpierw do najmniej inwazyjnej, najskuteczniejszej interwencji (patrz ryc. zaburzenia zdrowia ).
1.4.1.5Kiedy dana osoba ma objawy lęku i depresji, oceń charakter i zakres objawów oraz jeśli dana osoba:

• depresji, której towarzyszą objawy lękowe, pierwszym priorytetem powinno być zwykle leczenie zaburzenia depresyjnego, zgodnie z wytycznymi NICE dotyczącymi depresji
• zaburzenia lękowego i współwystępującej depresji lub objawów depresji, zapoznaj się z wytycznymi NICE dla odpowiedniego zaburzenia lękowego i rozważ najpierw leczenie zaburzenia lękowego
• zarówno objawy lękowe, jak i depresyjne, bez formalnej diagnozy, które są związane z upośledzeniem czynnościowym, przedyskutuj z osobą objawy, które należy leczyć jako pierwsze, oraz wybór interwencji.

1.4.1.6Kiedy dana osoba zgłasza się z powszechnym zaburzeniem zdrowia psychicznego i szkodliwym piciem lub uzależnieniem od alkoholu, skieruj ją najpierw na leczenie nadużywania alkoholu, ponieważ może to prowadzić do znacznej poprawy objawów depresji lub lęku.
1.4.1.7Kiedy dana osoba występuje z powszechnym zaburzeniem zdrowia psychicznego i łagodną trudnością w nauce lub łagodnym upośledzeniem funkcji poznawczych:

• w miarę możliwości zapewnić lub skierować na takie same interwencje, jak w przypadku innych osób z tym samym powszechnym zaburzeniem zdrowia psychicznego
• w przypadku interwencji, dostosuj sposób przeprowadzenia lub czas trwania oceny lub interwencji, aby uwzględnić niepełnosprawność lub upośledzenie.

1.4.1.8Kiedy dana osoba występuje z powszechnym zaburzeniem zdrowia psychicznego i ma trudności w uczeniu się od umiarkowanego do ciężkiego lub upośledzenie funkcji poznawczych od umiarkowanego do ciężkiego, skonsultuj się ze specjalistą w sprawie odpowiednich skierowań i możliwości leczenia.
1.4.1.9Nie zmieniaj rutynowo strategii leczenia i praktyki skierowania w przypadku powszechnych zaburzeń zdrowia psychicznego opisanych w niniejszych wytycznych ani według cech osobistych (na przykład płci lub pochodzenia etnicznego), ani podtypu depresji (na przykład depresji atypowej lub depresji sezonowej), ponieważ nie ma przekonujących dowody na poparcie takiego działania.
1.4.1.10Jeśli osoba z powszechnym zaburzeniem zdrowia psychicznego potrzebuje wsparcia społecznego, edukacyjnego lub zawodowego, rozważ:

• informowanie ich o grupach samopomocy (ale nie dla osób z PTSD), grupach wsparcia i innych lokalnych i ogólnokrajowych zasobach
• zaprzyjaźnienie się lub program rehabilitacyjny dla osób z długotrwałymi umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami
• usługi wspierające edukację i zatrudnienie.

1.4.2 Krok 2: Leczenie i porady dotyczące skierowania w przypadku objawów podprogowych oraz łagodnych do umiarkowanych powszechnych zaburzeń zdrowia psychicznego
1.4.2.1Dla osób z utrzymującymi się podprogowymi objawami depresyjnymi lub łagodną lub umiarkowaną depresją:

• oferować lub polecać co najmniej 1 z następujących interwencji o niskiej intensywności:
  • samopomoc indywidualna ułatwiona w oparciu o zasady terapii poznawczo-behawioralnej (CBT), z wyjątkiem kobiet w ciąży lub w okresie poporodowym (patrz niżej)
  • komputerowa CBT
  • zorganizowany program grupowej aktywności fizycznej
  • program grupowego wsparcia rówieśniczego (samopomocy) (dla osób, które również mają przewlekły problem ze zdrowiem fizycznym)
• w przypadku kobiet w ciąży lub w okresie poporodowym rozważ:
  • indywidualne ułatwione samopomoc w oparciu o zasady CBT.

1.4.2.2W przypadku kobiet w ciąży, które mają podprogowe objawy depresji i/lub lęku, które znacząco zakłócają funkcjonowanie osobiste i społeczne, rozważ zapewnienie lub skierowanie do:

• indywidualne krótkie leczenie psychologiczne (od 4 do 6 sesji), takie jak terapia interpersonalna (IPT) lub CBT dla kobiet, które przeszły wcześniej epizod depresji lub lęku
• wsparcie społeczne w ciąży i okresie poporodowym dla kobiet, które nie przeszły wcześniej epizodu depresji lub lęku; takie wsparcie może polegać na regularnym nieformalnym wsparciu indywidualnym lub grupowym.

1.4.2.3Nie oferuj leków przeciwdepresyjnych rutynowo osobom z utrzymującymi się podprogowymi objawami depresyjnymi lub łagodną depresją, ale rozważ je lub skieruj na ocenę osobom z:

• początkowe objawy depresji podprogowej, które występują od dłuższego czasu (zazwyczaj co najmniej 2 lata) lub
• podprogowe objawy depresyjne lub łagodna depresja, które utrzymują się po innych interwencjach lub
• przebyta umiarkowana lub ciężka depresja w przeszłości lub
• łagodna depresja, która komplikuje opiekę nad fizycznym problemem zdrowotnym.
  
  Aby uzyskać wskazówki dotyczące bezpiecznego przepisywania leków przeciwdepresyjnych i radzenia sobie z odstawieniem, zobacz wytyczne NICE dotyczące leków związanych z uzależnieniem lub objawami odstawienia .

1.4.2.4Osobom z uogólnionym zaburzeniem lękowym, które nie uległy poprawie po psychoedukacji i aktywnym monitorowaniu, zaproponuj lub skieruj jedną z poniższych interwencji o niskiej intensywności:

• indywidualna nieułatwiona samopomoc
• indywidualne ułatwione samopomocy
• grupy psychoedukacyjne.

1.4.2.5Osobom z lękiem napadowym o nasileniu od łagodnego do umiarkowanego zaproponuj lub skonsultuj się z 1 z następujących interwencji o niskiej intensywności:

• indywidualna nieułatwiona samopomoc
• indywidualne ułatwione samopomoc.

1.4.2.6Dla osób z łagodnym do umiarkowanego OCD:

• oferować lub kierować do indywidualnej terapii poznawczo-behawioralnej, w tym zapobiegania ekspozycji i reakcji (ERP) o ograniczonym czasie trwania (zwykle do 10 godzin), które można zapewnić za pomocą materiałów samopomocy lub telefonicznie lub
• odnoszą się do grupowego CBT (w tym ERP) (uwaga, formaty grupowe mogą zapewnić więcej niż 10 godzin terapii).

1.4.2.7Osoby z zespołem stresu pourazowego, w tym osoby z zespołem stresu pourazowego o nasileniu łagodnym do umiarkowanego, powinny skorzystać z formalnej interwencji psychologicznej (CBT skoncentrowana na urazie lub odczulanie i regeneracja ruchu gałek ocznych [EMDR]).
1.4.3 Krok 3: Leczenie i porada skierowana w przypadku utrzymujących się podprogowych objawów depresyjnych lub powszechnych zaburzeń zdrowia psychicznego o nasileniu od łagodnego do umiarkowanego z niewystarczającą odpowiedzią na początkowe interwencje lub powszechnych zaburzeń zdrowia psychicznego o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego
Aby uzyskać wskazówki dotyczące bezpiecznego przepisywania leków przeciwdepresyjnych i radzenia sobie z odstawieniem, zobacz wytyczne NICE dotyczące leków związanych z uzależnieniem lub objawami odstawienia .
W przypadku niewystarczającej odpowiedzi na leczenie pierwszego rzutu w przypadku utrzymujących się podprogowych objawów depresyjnych lub łagodnych lub umiarkowanych powszechnych zaburzeń zdrowia psychicznego, można rozważyć szereg interwencji psychologicznych, farmakologicznych lub łączonych. W tej części zaleca się również interwencje lub porady dotyczące skierowania na pierwszą prezentację umiarkowanych do ciężkich powszechnych zaburzeń zdrowia psychicznego.
1.4.3.1 Osobom z uporczywymi podprogowymi objawami depresyjnymi lub łagodną lub umiarkowaną depresją, które nie zareagowały na interwencję o niskiej intensywności, zaproponuj lub skieruj się po:

• lek przeciwdepresyjny lub
• interwencja psychologiczna (CBT, IPT, aktywacja behawioralna lub behawioralna terapia par).

1.4.3.2Osobom, u których początkowo występuje umiarkowana lub ciężka depresja, zaproponuj lub skieruj na interwencję psychologiczną (CBT lub IPT) w połączeniu z lekiem przeciwdepresyjnym. ( Na podstawie wytycznych NICE dotyczących depresji .)
1.4.3.3W przypadku osób z umiarkowaną lub ciężką depresją i przewlekłym fizycznym problemem zdrowotnym należy rozważyć skierowanie do opieki zespołowej, jeśli reakcja na leczenie psychologiczne lub leczenie farmakologiczne samodzielnie lub w połączeniu w bieżącym lub przeszłym epizodzie nie wystąpiła lub była tylko ograniczona. ( Na podstawie wytycznych NICE dotyczących depresji .)
1.4.3.4W przypadku osób z depresją, które odmawiają stosowania leków przeciwdepresyjnych, CBT, IPT, aktywacji behawioralnej i behawioralnej terapii par, rozważ zapewnienie lub skierowanie do:

• poradnictwo dla osób z uporczywymi podprogowymi objawami depresyjnymi lub łagodną lub umiarkowaną depresją
• krótkoterminowa psychoterapia psychodynamiczna dla osób z łagodną lub umiarkowaną depresją.
  
  Omów z osobą niepewność skuteczności poradnictwa i psychoterapii psychodynamicznej w leczeniu depresji.

1.4.3.5W przypadku osób z uogólnionym zaburzeniem lękowym, które mają wyraźne upośledzenie czynnościowe lub nie zareagowały na interwencję o niskiej intensywności, zaproponuj lub zapoznaj się z jednym z poniższych:

• CBT lub
• zastosowany relaks lub
• jeśli dana osoba woli, leczenie farmakologiczne.

1.4.3.6W przypadku osób z napadami lękowymi o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego (z agorafobią lub bez), rozważ skierowanie na:

• CBT lub
• lek przeciwdepresyjny, jeśli zaburzenie jest długotrwałe lub dana osoba nie skorzystała lub odmówiła interwencji psychologicznych.

1.4.3.7Dla osób z OCD i umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynnościowymi, a w szczególności w przypadku znacznej współwystępowania z innymi powszechnymi zaburzeniami zdrowia psychicznego, zaproponuj lub skieruj do:

• CBT (w tym ERP) lub leki przeciwdepresyjne na umiarkowane upośledzenie
• CBT (w tym ERP) w połączeniu z lekami przeciwdepresyjnymi i postępowaniem w przypadku ciężkiego upośledzenia.
  
  Zaoferuj leczenie w domu, gdy dana osoba nie jest w stanie lub nie chce chodzić do kliniki lub ma określone problemy (na przykład gromadzenie się).

1.4.3.8W przypadku osób z przewlekłym OCD lub objawami, które powodują poważne kalectwo i ograniczają ich życie, rozważ skierowanie do specjalistycznej służby zdrowia psychicznego.
1.4.3.9W przypadku osób z OCD, które nie skorzystały z 2 kursów CBT (w tym ERP) w połączeniu z lekami przeciwdepresyjnymi, należy zwrócić się do ośrodka ze specjalistyczną wiedzą na temat OCD.
1.4.3.10Osobom z zespołem stresu pourazowego zaproponuj lub skieruj na interwencję psychologiczną (CBT skoncentrowana na traumie lub EMDR). Nie zwlekaj z interwencją lub skierowaniem, szczególnie w przypadku osób z ciężkimi i nasilonymi objawami w pierwszym miesiącu po traumatycznym zdarzeniu.
1.4.3.11W przypadku osób z zespołem stresu pourazowego proponuj lub skieruj na leczenie odwykowe tylko wtedy, gdy dana osoba odrzuca ofertę interwencji psychologicznej lub wyraża preferencje do leczenia odwykowego.
1.4.4 Leczenie i porady dotyczące skierowania, aby zapobiec nawrotom
1.4.4.1W przypadku osób z powszechnym zaburzeniem zdrowia psychicznego, które są narażone na znaczne ryzyko nawrotu lub mają w przeszłości nawracające problemy, porozmawiaj z osobą o metodach leczenia, które mogą zmniejszyć ryzyko nawrotu. O wyborze leczenia lub skierowaniu na leczenie należy wziąć pod uwagę odpowiedź na poprzednie leczenie, w tym objawy resztkowe, konsekwencje nawrotu, wszelkie objawy odstawienne po odstawieniu leku oraz preferencje danej osoby.
1.4.4.2W przypadku osób z wcześniejszą historią depresji, które obecnie czują się dobrze i które są uważane za zagrożone nawrotem pomimo przyjmowania leków przeciwdepresyjnych, lub tych, które nie są w stanie kontynuować lub nie chcą kontynuować leczenia przeciwdepresyjnego, zaproponuj lub skieruj na jedno z poniższych:

• indywidualna CBT
• Terapia poznawcza oparta na uważności (dla tych, którzy mieli 3 lub więcej epizodów).

1.4.4.3Osobom, które były wcześniej leczone na depresję, ale nadal mają resztkowe objawy depresji, zaproponuj lub skonsultuj się z jednym z poniższych:

• indywidualna CBT
• Terapia poznawcza oparta na uważności (dla tych, którzy mieli 3 lub więcej epizodów).

1.5 Rozwój lokalnych ścieżek opieki
1.5.1.1Należy opracować lokalne ścieżki opieki, aby promować wdrażanie kluczowych zasad dobrej opieki. Ścieżki powinny być:

• negocjowalne, wykonalne i zrozumiałe dla osób z powszechnymi zaburzeniami zdrowia psychicznego, ich rodzin i opiekunów oraz profesjonalistów
• dostępne i akceptowalne dla wszystkich osób potrzebujących usług obsługiwanych przez ścieżkę
• reagujący na potrzeby osób z powszechnymi zaburzeniami zdrowia psychicznego oraz ich rodzin i opiekunów
• zintegrowane, aby nie było przeszkód w poruszaniu się między różnymi poziomami ścieżki
• skoncentrowane na wynikach (w tym miarach jakości, doświadczenia użytkownika usług i szkód).

1.5.1.2Odpowiedzialność za rozwój, zarządzanie i ocenę lokalnych ścieżek opieki powinien spoczywać na wyznaczonym zespole kierowniczym, który powinien obejmować klinicystów podstawowej i specjalistycznej opieki zdrowotnej, kierowników i komisarzy. Zespół kierowniczy powinien ponosić szczególną odpowiedzialność za:

• opracowanie jasnej polityki i protokołów działania ścieżki
• zapewnienie szkoleń i wsparcia w zakresie obsługi ścieżki
• audyt i przegląd wydajności ścieżki.

1.5.1.3 Lekarze pierwszego i drugiego stopnia, kierownicy i zleceniodawcy powinni współpracować w celu zaprojektowania lokalnych ścieżek opieki, które promują stopniowy model świadczenia usług, który:

• zapewnia najmniej inwazyjną, najskuteczniejszą interwencję w pierwszej kolejności
• posiada jasne i jednoznaczne kryteria określające progi określające dostęp i przemieszczanie się między różnymi poziomami ścieżki;
• nie stosuje pojedynczych kryteriów, takich jak nasilenie objawów, do określenia ruchu między krokami
• monitoruje postępy i wyniki, aby zapewnić najbardziej skuteczne interwencje, a osoba w razie potrzeby przechodzi na wyższy stopień.

1.5.1.4Klinicyści podstawowej i specjalistycznej opieki zdrowotnej, kierownicy i komisarze powinni współpracować w celu zaprojektowania lokalnych ścieżek opieki, które promują szereg opartych na dowodach interwencji na każdym etapie ścieżki i wspierają osoby z powszechnymi zaburzeniami zdrowia psychicznego w wyborze interwencji.
1.5.1.5Cały personel powinien zapewnić skuteczne zaangażowanie rodzin i opiekunów, w stosownych przypadkach, w celu:

• informować i poprawiać opiekę nad osobą z powszechnym zaburzeniem zdrowia psychicznego
• zaspokajają zidentyfikowane potrzeby rodzin i opiekunów.

1.5.1.6Lekarze pierwszego i drugiego stopnia, kierownicy i komisarze powinni współpracować w celu zaprojektowania lokalnych ścieżek opieki, które promują aktywne zaangażowanie wszystkich populacji objętych tą ścieżką. Ścieżki powinny:

• oferować szybkie oceny i interwencje, które są odpowiednio dostosowane do potrzeb kulturowych, płciowych, wiekowych i komunikacyjnych osób z powszechnymi zaburzeniami zdrowia psychicznego
• ograniczyć do minimum liczbę ocen potrzebną do uzyskania dostępu do interwencji.

1.5.1.7Lekarze pierwszego i drugiego stopnia, kierownicy i komisarze powinni współpracować w celu zaprojektowania lokalnych ścieżek opieki, które szybko i skutecznie odpowiadają na zmieniające się potrzeby wszystkich populacji obsługiwanych przez te ścieżki. Ścieżki powinny mieć na miejscu:

• jasne i uzgodnione cele usług oferowanych osobie z powszechnym zaburzeniem zdrowia psychicznego
• solidne i skuteczne środki do pomiaru i oceny wyników związanych z uzgodnionymi celami
• jasne i uzgodnione mechanizmy szybkiego reagowania na zidentyfikowane zmiany w potrzebach danej osoby.

1.5.1.8 Klinicyści podstawowej i specjalistycznej opieki zdrowotnej, kierownicy i komisarze powinni współpracować w celu zaprojektowania lokalnych ścieżek opieki, które zapewnią zintegrowany program opieki obejmujący zarówno usługi podstawowej, jak i specjalistycznej opieki. Ścieżki powinny:

• zminimalizować potrzebę przejścia między różnymi usługami lub dostawcami
• pozwalają na budowanie usług wokół ścieżki, a nie ścieżki wokół usług
• ustanowić jasne powiązania (w tym punkty dostępu i wejścia) z innymi ścieżkami opieki (w tym dla potrzeb fizycznej opieki zdrowotnej)
• mają wyznaczony personel, który jest odpowiedzialny za koordynację zaangażowania ludzi w ścieżkę.

1.5.1.9 Lekarze pierwszego i drugiego stopnia, kierownicy i komisarze powinni współpracować, aby zapewnić skuteczną komunikację na temat funkcjonowania lokalnej ścieżki opieki. Powinny istnieć protokoły dla:

• dzielenie się i przekazywanie informacji na temat ich opieki osobom z częstymi zaburzeniami zdrowia psychicznego oraz, w stosownych przypadkach, rodzinami i opiekunami
• udostępnianie i przekazywanie informacji o opiece nad użytkownikami usług innym profesjonalistom (w tym lekarzom rodzinnym)
• przekazywanie informacji między usługami świadczonymi w ramach ścieżki
• przekazywanie informacji do usług poza ścieżką.

1.5.1.10Lekarze pierwszego i drugiego stopnia, kierownicy i komisarze powinni współpracować w celu zaprojektowania lokalnych ścieżek opieki, które mają solidne systemy pomiaru wyników, które powinny być wykorzystywane do informowania wszystkich zaangażowanych w ścieżkę o jej skuteczności. Powinno to obejmować zapewnienie:

• indywidualne rutynowe systemy pomiaru wyników
• skuteczne systemy elektroniczne do rutynowego raportowania i agregacji miar wyników,
• skuteczne systemy audytu i przeglądu ogólnej efektywności klinicznej i kosztowej ścieżki.

Zalecenia badawcze

• 1 Kompleksowa ocena kontra krótka ocena
• 2 „Przechodzenie” od jednego narzędzia oceny do drugiego
• 3 GAD-2 dla osób z podejrzeniem zaburzeń lękowych
• 4 Rutynowy pomiar wyników
• 5 Stosowanie prostego algorytmu w porównaniu ze standardową oceną kliniczną
• 6 Priorytet leczenia dla osób z lękiem i depresją

Grupa ds. Rozwoju Wytycznych sformułowała następujące zalecenia dotyczące badań, w oparciu o przegląd dowodów, w celu poprawy wytycznych NICE i opieki nad pacjentem w przyszłości.
1 Kompleksowa ocena kontra krótka ocenaW przypadku osób z podejrzeniem powszechnego zaburzenia zdrowia psychicznego, jaka jest kliniczna i kosztowa efektywność wykorzystania kompleksowej oceny (przeprowadzanej przez specjalistę ds. zdrowia psychicznego) w porównaniu z krótką oceną (przeprowadzoną przez paraprofesjonalną)?
Dlaczego to ważne
Pozostaje niepewność co do dokładności i wynikającej z tego identyfikacji odpowiedniego leczenia przez paraprofesjonalnych w podstawowej opiece zdrowotnej. Ocena przeprowadzona przez specjalistę ds. zdrowia psychicznego prawdopodobnie doprowadzi do dokładniejszej identyfikacji problemów i odpowiedniego leczenia, ale prawdopodobnie pociągnie za sobą większe koszty i potencjalnie znacznie dłuższy czas oczekiwania na interwencje, z których oba mogą mieć szkodliwy wpływ na opiekę.
Na to pytanie należy odpowiedzieć za pomocą randomizowanego, kontrolowanego projektu, który przedstawia wyniki krótko- i średnioterminowe (w tym wyniki efektywności kosztowej) trwające co najmniej 12 miesięcy.
2 „Przechodzenie” od jednego narzędzia oceny do drugiegoJaką metodologię należy zastosować, aby umożliwić „przejście” od jednego narzędzia oceny powszechnych zaburzeń zdrowia psychicznego do drugiego?
Dlaczego to jest ważne
Obecnie stosuje się szereg różnych skal oceny zaburzeń depresyjnych i lękowych, zarówno w badaniach naukowych, jak iw praktyce klinicznej. To sprawia, że ​​uzyskanie porównawczych szacunków wyników klinicznych na poziomie indywidualnym jest trudne podczas przemieszczania się między środowiskiem badawczym a klinicznym, a także między środowiskiem klinicznym. Metoda, która pozwala na szybkie i łatwe „przechodzenie” między instrumentami oceny, przyniosłaby potencjalnie znaczące korzyści kliniczne w rutynowej opiece.
Na to pytanie należy odpowiedzieć, opracowując nową metodę i późniejszą analizę danych z istniejących zbiorów danych, aby ułatwić porównanie powszechnie stosowanych miar.
3 GAD-2 dla osób z podejrzeniem zaburzeń lękowychU osób z podejrzeniem zaburzeń lękowych, jaka jest użyteczność kliniczna stosowania GAD-2 w porównaniu z rutynową identyfikacją przypadków w celu dokładnej identyfikacji różnych zaburzeń lękowych? Czy należy dodać pytanie unikania, aby poprawić identyfikację przypadku?
Dlaczego to jest ważne
Istnieją dobre dowody na słabe wykrywanie i niedostateczne rozpoznanie zaburzeń lękowych w podstawowej opiece zdrowotnej. Pytania identyfikujące przypadki zaburzeń lękowych nie są dobrze rozwinięte. Istnieją uzasadnione dowody na to, że GAD-2 może mieć kliniczną użyteczność jako narzędzie identyfikacji przypadków zaburzeń lękowych, w szczególności zaburzenia lękowego uogólnionego, ale istnieje większa niepewność co do jego użyteczności w przypadku innych zaburzeń lękowych, zwłaszcza tych z elementem unikania fobii. Zrozumienie, czy GAD-2 plus lub minus dodatkowe pytanie dotyczące fobii poprawiłoby identyfikację przypadków różnych zaburzeń lękowych, byłoby ważnym wkładem w ich identyfikację.
Na te pytania powinno odpowiedzieć dobrze zaprojektowane badanie kohortowe, w którym GAD-2 jest porównywany ze złotym standardem diagnostycznym dla szeregu zaburzeń lękowych. Należy również ocenić opłacalność tego podejścia.
4 Rutynowy pomiar wynikówJaka jest użyteczność kliniczna rutynowych pomiarów wyników u osób z powszechnym zaburzeniem zdrowia psychicznego i czy jest to opłacalne w porównaniu ze standardową opieką?
Dlaczego to jest ważne
Rutynowe pomiary wyników są coraz częściej częścią dostarczania interwencji psychologicznych, szczególnie w programie IAPT. Istnieją dowody z tego programu i innych badań, że rutynowe pomiary wyników mogą przynieść realne korzyści. Jednak jest znacznie mniej dowodów na interwencje farmakologiczne dotyczące opłacalności rutynowych pomiarów wyników. Gdyby okazało się, że rutynowe pomiary wyników są opłacalne w wielu typowych zaburzeniach zdrowia psychicznego, może to wiązać się z poprawą wyników leczenia, ze względu na ich wpływ na zachowanie pracowników służby zdrowia i szybszą dostępność odpowiednich interwencji terapeutycznych w świetle informacji zwrotnych z pomiar.
Należy to sprawdzić w randomizowanym, kontrolowanym badaniu, w którym porównuje się różne częstotliwości rutynowych pomiarów wyników, na przykład na początku i na końcu leczenia, w regularnych odstępach czasu i podczas każdej wizyty.
5 Stosowanie prostego algorytmu w porównaniu ze standardową oceną klinicznąCzy w przypadku osób z powszechnym zaburzeniem zdrowia psychicznego zastosowanie prostego algorytmu (opartego na czynnikach związanych z odpowiedzią na leczenie) w porównaniu ze standardową oceną kliniczną jest bardziej opłacalne klinicznie i kosztowo?
Dlaczego to jest ważne
Istnieją ugruntowane systemy oceny stanów psychicznych, w ramach podstawowej i specjalistycznej opieki zdrowotnej, w przypadku powszechnych zaburzeń zdrowia psychicznego. Jedną z kluczowych funkcji takiej oceny jest identyfikacja zarówno odpowiednich terapii, jak i uzyskanie wskazania prawdopodobnej odpowiedzi na takie terapie, tym samym informując pacjenta o wyborze i prowadząc do klinicznie i opłacalnych interwencji. Chociaż wiarygodność systemów diagnostycznych uległa znacznej poprawie, dane dotyczące odpowiednich wskaźników odpowiedzi na leczenie pozostają ubogie, a takie czynniki jak przewlekłość i ciężkość stają się jednymi z najbardziej wiarygodnych wskaźników. Można również zidentyfikować inne czynniki, które, gdyby można je było rozwinąć w proste algorytmy, mogłyby wpływać na decyzje dotyczące wyboru leczenia na wielu poziomach systemu opieki zdrowotnej. Wybór leczenia może obejmować złożoną ocenę i omówienie opcji, ale trafność takich ocen wydaje się być niska. Czy zastosowanie kilku prostych wskaźników (na przykład przewlekłości, nasilenia i chorób współistniejących) zapewniłoby lepsze wskazanie prawdopodobnej odpowiedzi na leczenie? Czy na podstawie istniejących danych indywidualnych pacjentów można opracować prosty algorytm do testowania w badaniu prospektywnym?
Powinno to zostać przetestowane w dwuetapowym programie badawczym: najpierw przegląd istniejących zbiorów danych z badań w celu zidentyfikowania potencjalnych predyktorów, a następnie opracowanie algorytmu; po drugie, randomizowana, kontrolowana próba, w której algorytm jest testowany pod kątem ekspertów z przewidywaniami klinicznymi.
6 Priorytet leczenia dla osób z lękiem i depresjąW przypadku osób z lękiem i depresją, które zaburzenie należy najpierw leczyć, aby poprawić ich wyniki?
Dlaczego to jest ważne
Często występuje współwystępowanie depresji i zaburzeń lękowych. Obecnie istnieje niewiele dowodów empirycznych, które mogłyby pomóc pracownikom służby zdrowia lub pacjentom w wyborze zaburzenia, które należy leczyć w pierwszej kolejności. Biorąc pod uwagę, że w przypadku wielu zaburzeń strategie leczenia, szczególnie w przypadku podejść psychologicznych, mogą być bardzo różne, wskazówki dla pracowników służby zdrowia i pacjentów dotyczące właściwej kolejności interwencji psychologicznych prawdopodobnie znacznie poprawią wyniki.
Powinno to zostać przetestowane w randomizowanym badaniu, w którym pacjenci z podwójną diagnozą zaburzenia lękowego i depresji oraz w przypadku braku pewności co do właściwej kolejności leczenia, powinni być przydzieleni losowo do innej kolejności leczenia. Efektywność kliniczną i kosztową interwencji należy zbadać pod koniec leczenia i po 12 miesiącach obserwacji.

Słowniczek

• Ocena ciężkości powszechnych zaburzeń zdrowia psychicznego: definicje

Zawiera definicje wielu terminów, w oparciu o definicje z powiązanych wytycznych NICE. Lista ma na celu objęcie najczęściej używanych terminów i nie ma być wyczerpująca.
Aktywny monitoring: aktywny proces oceny, monitorowania objawów i funkcjonowania, porady i wsparcie dla osób z łagodnymi powszechnymi zaburzeniami zdrowia psychicznego, które mogą samoistnie ustępować. Obejmuje omówienie prezentujących się problemów i wszelkich obaw, jakie dana osoba może mieć w związku z nimi, dostarczenie informacji o naturze i przebiegu zaburzenia, zorganizowanie dalszej oceny, zwykle w ciągu 2 tygodni, oraz nawiązanie kontaktu, jeśli dana osoba nie stawiła się na wizytę kontrolną spotkania. Znany również jako „uważne oczekiwanie”.
Stosowana relaksacja: interwencja psychologiczna, która koncentruje się na stosowaniu rozluźnienia mięśni w sytuacjach i sytuacjach, w których dana osoba jest lub może być niespokojna. Interwencja składa się zwykle z 12 do 15 tygodniowych sesji (mniej, jeśli dana osoba szybciej wraca do zdrowia, więcej, jeśli jest to wymagane klinicznie), każda trwająca 1 godzinę.
Uzależnienie od alkoholu: charakteryzuje się głodem, tolerancją, zaabsorbowaniem alkoholem i ciągłym piciem pomimo szkodliwych konsekwencji.
Zaprzyjaźnianie się: spotykanie się i rozmowa z kimś, kto ma problem ze zdrowiem psychicznym, zwykle raz w tygodniu; byłoby to zapewnione jako dodatek do jakiejkolwiek interwencji psychologicznej lub farmakologicznej. Osoba zaprzyjaźniona może towarzyszyć zaprzyjaźnionej osobie w podróżach, aby poszerzyć jej zakres działań i zaoferować praktyczne wsparcie w bieżących trudnościach.
Aktywacja behawioralna: interwencja psychologiczna na depresję, której celem jest określenie wpływu zachowania na obecne objawy, nastrój i obszary problemowe. Ma na celu zmniejszenie objawów i zachowań problemowych poprzez zadania behawioralne związane z ograniczaniem unikania, planowaniem aktywności i wzmacnianiem pozytywnie wzmocnionych zachowań. Interwencja składa się zwykle z 16 do 20 sesji w ciągu 3 do 4 miesięcy.
Behawioralna terapia par: interwencja psychologiczna, której celem jest pomoc ludziom w zrozumieniu wpływu ich interakcji na siebie nawzajem jako czynników rozwoju i utrzymywania się objawów i problemów oraz zmiana charakteru interakcji tak, aby poprawić problemy ze zdrowiem psychicznym danej osoby. Interwencja powinna opierać się na zasadach behawioralnych i zwykle składa się z 15 do 20 sesji w ciągu 5 do 6 miesięcy.
Terapia poznawczo-behawioralna (CBT): interwencja psychologiczna, w ramach której dana osoba współpracuje z terapeutą w celu zidentyfikowania wpływu myśli, przekonań i interpretacji na obecne objawy, stany uczuć i obszary problemowe. Uczą się umiejętności identyfikowania, monitorowania, a następnie przeciwdziałania problematycznym myślom, przekonaniom i interpretacjom związanym z docelowymi objawami lub problemami oraz odpowiednich umiejętności radzenia sobie. Czas trwania leczenia różni się w zależności od schorzenia i jego nasilenia, ale dla osób z depresją powinien wynosić od 16 do 20 sesji w ciągu 3 do 4 miesięcy; dla osób z GAD powinno to zwykle składać się z 12 do 15 tygodniowych sesji (mniej, jeśli osoba szybciej wraca do zdrowia, więcej, jeśli jest to wymagane klinicznie), każda trwająca 1 godzinę.
Opieka kooperacyjna: w kontekście niniejszych wytycznych, skoordynowane podejście do zdrowia psychicznego i fizycznego obejmujące następujące elementy: zarządzanie przypadkiem, które jest nadzorowane i wspierane przez starszego specjalistę ds. zdrowia psychicznego; ścisła współpraca między podstawowymi i drugorzędowymi służbami zdrowia fizycznego i specjalistycznymi służbami zdrowia psychicznego; szereg interwencji zgodnych z tymi zalecanymi w niniejszych wytycznych, w tym edukację pacjentów, interwencje psychologiczne i farmakologiczne oraz zarządzanie lekami; oraz długoterminową koordynację opieki i obserwacji.
Skomputeryzowana terapia poznawczo-behawioralna: forma terapii poznawczo-behawioralnej, która jest świadczona za pośrednictwem samodzielnego programu komputerowego lub internetowego. Powinna zawierać wyjaśnienie modelu CBT, zachęcać do wykonywania zadań między sesjami oraz wykorzystywać stawianie wyzwań i aktywne monitorowanie zachowań, wzorców myślowych i wyników. Powinien być wspierany przez przeszkolonego praktyka, który zazwyczaj zapewnia ograniczone ułatwienie programu i dokonuje przeglądu postępów i wyników. Interwencja trwa zwykle od 9 do 12 tygodni, wliczając w to obserwację.
Poradnictwo: krótkoterminowe, wspierające podejście, które ma na celu pomóc ludziom odkrywać ich uczucia i problemy oraz dokonywać dynamicznych zmian w ich życiu i związkach. Interwencja składa się zwykle z 6 do 10 sesji w ciągu 8 do 12 tygodni.
Odczulanie i ponowne przetwarzanie ruchu gałek ocznych (EMDR):interwencja psychologiczna dla PTSD. Podczas EMDR osoba proszona jest o skoncentrowanie się na obrazie związanym z traumatycznym wydarzeniem i związanymi z nim negatywnymi emocjami, doznaniami i myślami, jednocześnie zwracając uwagę na coś innego, zwykle palce terapeuty poruszające się z boku na bok przed oczami osoby. Po każdej serii ruchów oczu (około 20 sekund) osoba jest zachęcana do omówienia obrazów i emocji, które odczuwała podczas ruchów oczu. Proces powtarza się, koncentrując się na wszelkich trudnych, utrzymujących się wspomnieniach. Gdy osoba czuje się mniej zmartwiona obrazem, jest proszona o skoncentrowanie się na nim, mając jednocześnie pozytywną myśl na jego temat. Leczenie powinno normalnie trwać od 8 do 12 sesji, gdy PTSD wynika z pojedynczego zdarzenia. Kiedy trauma jest omawiana w sesji terapeutycznej, Zazwyczaj konieczne są dłuższe sesje niż zwykle (na przykład 90 minut). Leczenie powinno być regularne i ciągłe (zwykle przynajmniej raz w tygodniu).
Zapobieganie ekspozycji i reakcji (ERP): interwencja psychologiczna stosowana u osób z OCD, której celem jest pomoc ludziom w przezwyciężeniu ich potrzeby angażowania się w zachowania obsesyjne i kompulsywne. Przy wsparciu praktykującego osoba jest narażona na wszystko, co sprawia, że ​​jest niespokojna, zmartwiona lub przestraszona. Zamiast unikać sytuacji lub powtarzać przymusu, dana osoba uczy się innych sposobów radzenia sobie z lękiem, niepokojem lub strachem. Proces powtarza się, aż osoba przestanie się tak czuć.
Ułatwiona samopomoc: w kontekście niniejszych wytycznych ułatwiona samopomoc (znana również jako samopomoc kierowana lub biblioterapia) jest definiowana jako samodzielna interwencja, w której wykorzystuje się szereg książek lub innych podręczników samopomocy oraz materiały elektroniczne oparte na zasadach CBT i odpowiednim wieku czytelniczym. Przeszkolony praktyk zazwyczaj ułatwia korzystanie z tego materiału, wprowadzając go oraz dokonując przeglądu postępów i wyników. Interwencja składa się z maksymalnie 6 do 8 sesji (twarzą w twarz i telefonicznie), zwykle trwających od 9 do 12 tygodni, w tym obserwacji.
Program wsparcia grupowego (samopomocy): w kontekście niniejszych wytycznych program wsparcia (samopomocy) dostarczany grupom pacjentów z depresją i wspólnym przewlekłym problemem zdrowotnym. Nacisk kładziony jest na dzielenie się doświadczeniami i uczuciami związanymi z przewlekłym problemem zdrowia fizycznego. Program jest wspierany przez praktyków, którzy ułatwiają uczestnictwo w spotkaniach, posiadają wiedzę na temat przewlekłego problemu zdrowotnego pacjenta i jego związku z depresją oraz dokonują przeglądu wyników interwencji z poszczególnymi pacjentami. Interwencja składa się zazwyczaj z 1 sesji tygodniowo przez okres od 8 do 12 tygodni.
Picie szkodliwe: wzorzec spożywania alkoholu powodujący problemy zdrowotne bezpośrednio związane z alkoholem. Może to obejmować problemy psychologiczne, takie jak depresja, wypadki związane z alkoholem lub choroby fizyczne, takie jak ostre zapalenie trzustki.
Terapia interpersonalna (IPT): interwencja psychologiczna, która koncentruje się na kwestiach interpersonalnych. Osoba współpracuje z terapeutą, aby zidentyfikować skutki obszarów problematycznych związanych z konfliktami interpersonalnymi, zmianami ról, żałobą i stratą oraz umiejętnościami społecznymi, a także ich wpływ na obecne objawy, stany uczuć i problemy. Starają się zredukować objawy, ucząc się radzenia sobie z takimi problemami lub konfliktami lub rozwiązywania takich problemów. Interwencja składa się zwykle z 16 do 20 sesji w ciągu 3 do 4 miesięcy.
Interwencje o niskiej intensywności: krótkie interwencje psychologiczne o ograniczonym kontakcie z przeszkolonym lekarzem, w których nacisk kładziony jest na wspólną definicję prezentowanego problemu, a lekarz ułatwia i wspiera korzystanie z szeregu materiałów samopomocy. Rola przyjęta przez praktyka to trener lub facylitator. Przykłady obejmują samopomoc ułatwioną i nieułatwioną, skomputeryzowaną CBT, programy aktywności fizycznej, programy grupowego wsparcia rówieśniczego (samopomocy) oraz grupy psychoedukacyjne.
Terapia poznawcza oparta na uważności: grupowy program treningowy umiejętności wykorzystujący techniki zaczerpnięte z medytacji i terapii poznawczej zaprojektowane specjalnie w celu zapobiegania nawrotom depresji lub nawrotom depresji. Jego celem jest umożliwienie ludziom nauczenia się większej świadomości doznań cielesnych oraz myśli i uczuć związanych z nawrotem depresji. Interwencja składa się zwykle z 8 cotygodniowych sesji po 2 godziny i 4 sesji kontrolnych w ciągu 12 miesięcy po zakończeniu leczenia.
Nieułatwiona samopomoc: w kontekście niniejszych wytycznych nieułatwiona samopomoc (znana również jako czysta samopomoc lub biblioterapia) jest definiowana jako samodzielna interwencja, w której wykorzystuje się materiały pisemne lub elektroniczne oparte na zasad CBT i odpowiedniego wieku czytania. Interwencja zazwyczaj obejmuje minimalny kontakt z lekarzem (na przykład okazjonalny krótki telefon, nie dłuższy niż 5 minut) i zawiera instrukcje dla osoby, aby systematycznie pracowała nad materiałami przez okres co najmniej 6 tygodni.
Paraprofessional: członek personelu, który jest przeszkolony w zakresie wykonywania szeregu konkretnych interwencji zdrowotnych, ale nie posiada profesjonalnego szkolenia NHS, np. jako lekarz zajmujący się zdrowiem psychicznym.
Program aktywności fizycznej: w kontekście niniejszych wytycznych programy aktywności fizycznej są zdefiniowane jako zorganizowane i oparte na grupach (przy wsparciu kompetentnego lekarza) i składają się zazwyczaj z 3 sesji w tygodniu o umiarkowanym czasie trwania (24 minuty do 1 godziny) przez 10 do 14 tygodni (średnio 12 tygodni).
Psychoedukacja: udzielanie informacji i porad dotyczących zaburzenia i jego leczenia. Zwykle obejmuje wyjaśniający model objawów i porady dotyczące radzenia sobie lub przezwyciężania trudności, jakich może doświadczać dana osoba. Zazwyczaj jest to krótki czas trwania, zainicjowany przez pracownika służby zdrowia i poparty materiałami pisemnymi.
Grupy psychoedukacyjne: psychospołeczna interwencja oparta na grupach oparta na zasadach CBT, która ma interaktywny projekt i zachęca do uczenia się przez obserwację. Może zawierać prezentacje i podręczniki samopomocy. Jest prowadzony przez przeszkolonych praktyków, w stosunku 1 terapeuty na około 12 uczestników i zwykle składa się z 6 cotygodniowych sesji po 2 godziny.
Objawy somatyczne: fizyczne objawy powszechnych zaburzeń zdrowia psychicznego, które stanowią część zespołu objawów niezbędnych do postawienia diagnozy. Mogą obejmować kołatanie serca lub napięcie mięśni w zaburzeniach lękowych lub letarg i zaburzenia snu w depresji. W niektórych przypadkach mogą być głównym objawem, z którym dana osoba pojawia się po raz pierwszy; nie stanowią odrębnej diagnozy i należy je odróżnić od zaburzeń somatycznych i objawów niewyjaśnionych medycznie.
Krótkoterminowa psychoterapia psychodynamiczna: interwencja psychologiczna, w ramach której terapeuta i osoba badają i zyskują wgląd w konflikty oraz to, jak są one reprezentowane w obecnych sytuacjach i związkach, w tym w relacji terapeutycznej. Terapia jest niedyrektywna, a odbiorcy nie są uczeni konkretnych umiejętności (na przykład monitorowania myśli, ponownej oceny i rozwiązywania problemów). Interwencja składa się zwykle z 16 do 20 sesji w ciągu 4 do 6 miesięcy.
Ciężkość : zobacz sekcję dotyczącą oceny ciężkości powszechnych zaburzeń zdrowia psychicznego: definicje .
CBT skoncentrowana na traumie: rodzaj CBT opracowany specjalnie dla osób z zespołem stresu pourazowego, który koncentruje się na wspomnieniach traumy oraz negatywnych myślach i zachowaniach związanych z takimi wspomnieniami. Struktura i treść interwencji opierają się na zasadach CBT, z wyraźnym naciskiem na traumatyczne wydarzenie, które doprowadziło do zaburzenia. Interwencja zwykle składa się z 8 do 12 sesji, gdy PTSD wynika z pojedynczego zdarzenia. Kiedy trauma jest omawiana podczas sesji terapeutycznej, zazwyczaj konieczne są dłuższe sesje niż zwykle (na przykład 90 minut). Leczenie powinno być regularne i ciągłe (zwykle przynajmniej raz w tygodniu).

Ocena ciężkości powszechnych zaburzeń zdrowia psychicznego: definicjeOcena nasilenia powszechnych zaburzeń zdrowia psychicznego jest determinowana przez 3 czynniki: nasilenie objawów, czas trwania objawów i związane z nimi upośledzenie funkcjonalne (na przykład upośledzenie funkcjonowania zawodowego, edukacyjnego, społecznego lub innego).
Łagodne ogólnie odnosi się do stosunkowo niewielu głównych objawów (chociaż wystarczających do postawienia diagnozy), ograniczonego czasu trwania i niewielkiego wpływu na codzienne funkcjonowanie.
Umiarkowane odnosi się do obecności wszystkich podstawowych objawów choroby oraz kilku innych powiązanych objawów, czasu trwania przekraczającego wymagane minimalne kryteria diagnostyczne oraz wyraźnego wpływu na funkcjonowanie.
Ciężkie odnosi się do obecności większości lub wszystkich objawów zaburzenia, często długotrwałych i mających bardzo wyraźny wpływ na funkcjonowanie (np. niemożność uczestniczenia w czynnościach związanych z pracą i wycofanie się z czynności interpersonalnych).
Trwały podprog odnosi się do objawów i związanego z nimi upośledzenia czynności, które nie spełniają pełnych kryteriów diagnostycznych, ale mają istotny wpływ na życie człowieka i które występują przez znaczny okres czasu (zwykle nie krócej niż 6 miesięcy i do kilku lat).

Znajdowanie więcej informacji i szczegółów komisji.Aby znaleźć wskazówki NICE na powiązane tematy, w tym wskazówki dotyczące rozwoju, odwiedź stronę internetową NICE na temat lęku .
Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat dowodów i dyskusji komisji ds. wytycznych, zobacz pełne wytyczne i załączniki . Można również znaleźć informacje o tym, jak wytyczne zostały opracowane , w tym szczegóły dotyczące komisji .
NICE stworzyło narzędzia i zasoby, które pomogą Ci zastosować te wytyczne w praktyce . Aby uzyskać ogólną pomoc i porady dotyczące stosowania naszych wytycznych w praktyce, zapoznaj się z zasobami, które pomogą Ci zastosować wytyczne NICE w praktyce .
Uaktualnij informacjeDrobne zmiany od czasu publikacji
Kwiecień 2022:  Dodaliśmy link do wytycznych NICE dotyczących leków związanych z objawami uzależnienia lub odstawienia w sekcjach 1.4.2 i 1.4.3.
Luty 2021: W rekomendacji 1.4.2.1 dodaliśmy informację o skierowaniu w ciąży i okresie poporodowym.
ISBN: 978-1-4731-3383-9

NICE  Service user experience in adult mental health: improving the experience of care for people using adult
NHS mental health servicesClinical guideline [CG136] Published: 14 December 2011
https://www.nice.org.uk/guidance/cg136
TŁUMACZENIE GOOGLE PLDoświadczenie użytkownika usługi w zakresie zdrowia psychicznego dorosłych: poprawa doświadczenia opieki nad osobami korzystającymi z usług zdrowia psychicznego dorosłych NHSWytyczne kliniczne [CG136] Opublikowane:14 grudnia 2011
Niniejsze wytyczne obejmują elementy dobrego doświadczenia korzystania z usług. Jego celem jest upewnienie się, że wszyscy dorośli korzystający z usług NHS w zakresie zdrowia psychicznego mają jak najlepsze doświadczenie w opiece.
NICE opracowała również wytyczne dotyczące dobrych doświadczeń w opiece nad wszystkimi dorosłymi korzystającymi z usług NHS .
ZaleceniaNiniejsze wytyczne zawierają zalecenia dotyczące:

• dostęp do opieki
• oszacowanie
• opieka środowiskowa
• ocena i skierowanie w sytuacji kryzysowej
• opieka szpitalna
• wypis i przeniesienie opieki
• ocena i leczenie na podstawie ustawy o zdrowiu psychicznym

Dla kogo to jest?

• Specjaliści i praktycy opieki zdrowotnej i społecznej
• Personel pozakliniczny (np. recepcjonistki, personel biurowy i personel domowy), który ma kontakt z osobami korzystającymi z usług
• Osoby korzystające z usług NHS dla dorosłych w zakresie zdrowia psychicznego, ich rodziny i opiekunowie

Czy ta wytyczna jest aktualna?Sprawdziliśmy tę wytyczną w styczniu 2021 roku . Nie znaleźliśmy nowych dowodów, które wpływają na zalecenia zawarte w niniejszych wytycznych.
Proces opracowywania wytycznychJak opracowujemy wytyczne NICE
Twoja odpowiedzialność
Zalecenia zawarte w niniejszych wytycznych reprezentują pogląd NICE, uzyskany po dokładnym rozważeniu dostępnych dowodów. Oczekuje się, że przy dokonywaniu oceny specjaliści i lekarze będą w pełni uwzględniać te wytyczne, a także indywidualne potrzeby, preferencje i wartości swoich pacjentów lub osób korzystających z ich usług. Stosowanie się do zaleceń nie jest obowiązkowe, a wytyczne nie zwalniają z obowiązku podejmowania decyzji adekwatnych do sytuacji jednostki, w porozumieniu z nią i jej rodzinami oraz opiekunami lub opiekunami. 
Wszelkie problemy (zdarzenia niepożądane) związane z lekiem lub wyrobem medycznym używanym do leczenia lub procedury należy zgłaszać do Urzędu Regulacji Leków i Produktów Opieki Zdrowotnej za pomocą Programu Żółtej Karty .
Lokalni komisarze i świadczeniodawcy opieki zdrowotnej mają obowiązek umożliwić stosowanie wytycznych, gdy poszczególni profesjonaliści i osoby korzystające z usług chcą z nich skorzystać. Powinny to robić w kontekście lokalnych i krajowych priorytetów w zakresie finansowania i rozwoju usług oraz w świetle swoich obowiązków należytego uwzględniania potrzeby wyeliminowania bezprawnej dyskryminacji, promowania równości szans i zmniejszania nierówności zdrowotnych. Żadne z postanowień niniejszych wytycznych nie powinno być interpretowane w sposób niezgodny z przestrzeganiem tych obowiązków.

Komisarze i świadczeniodawcy są odpowiedzialni za promowanie przyjaznego dla środowiska systemu opieki zdrowotnej i opieki oraz powinni oceniać i ograniczać wpływ na środowisko wdrażania zaleceń NICE  tam, gdzie to możliwe.
WstępW ciągu ostatnich kilku lat w kilku dokumentach i inicjatywach podkreślono znaczenie doświadczenia usługobiorcy oraz potrzebę skupienia się na poprawie tego doświadczenia tam, gdzie to możliwe.

• Raport Lorda Darzi Wysoka jakość opieki dla wszystkich (2008) podkreślił wagę doświadczenia wszystkich użytkowników usług w ramach NHS, zapewniając traktowanie ludzi ze współczuciem, godnością i szacunkiem w czystym, bezpiecznym i dobrze zarządzanym środowisku.
• Opracowanie Konstytucji NHS (2009-2010) było jednym z kilku zaleceń raportu Lorda Darzi. Konstytucja opisuje cel, zasady i wartości NHS oraz ilustruje, czego pracownicy, użytkownicy usług i społeczeństwo mogą oczekiwać od usługi. Od wejścia w życie ustawy o zdrowiu w styczniu 2010 r. świadczeniodawcy i rzecznicy opieki NHS mają prawny obowiązek uwzględniania Konstytucji we wszystkich swoich decyzjach i działaniach.
• Fundacja charytatywna King's Fund opracowała obszerne źródło polityki – Widząc osobę w pacjencie: artykuł przeglądowy punktu opieki (2008) . Niektóre z tematów omawianych w artykule są wykorzystywane przy opracowywaniu niniejszych wytycznych i standardu jakości.

Krajowe inicjatywy mające na celu poprawę doświadczeń użytkowników usług związanych z opieką zdrowotną obejmują NHS Choices, kompleksową usługę informacyjną, która pomaga ludziom zarządzać ich opieką zdrowotną oraz zapewnia użytkownikom usług i opiekunom informacje i możliwości wyboru w zakresie ich opieki. Wprowadzono również inicjatywy, takie jak doradztwo dla pacjentów i usługi łącznikowe (PALS).
Pomimo tych inicjatyw, istnieją dowody sugerujące, że potrzebne są dalsze prace w celu zapewnienia jak najlepszych doświadczeń użytkownikom usług NHS. Rząd zasygnalizował w swojej Białej Księdze, Równość i doskonałość: uwolnienie NHS (lipiec 2010) , że należy położyć większy nacisk na poprawę doświadczenia użytkowników usług w zakresie opieki NHS. Niniejsze wytyczne dotyczące doświadczeń użytkowników usług w zakresie zdrowia psychicznego dorosłych stanowią bezpośrednie skierowanie z Departamentu Zdrowia.
W 2005 roku Departament Zdrowia opublikował Delivering rasowe równość w psychiatrycznej opiece zdrowotnej: plan działania na rzecz reformy usług wewnętrznych i zewnętrznych oraz odpowiedź rządu na niezależne śledztwo w sprawie śmierci Davida Bennetta . Raport zawierał zalecenia dotyczące świadczenia opieki psychiatrycznej użytkownikom usług, w szczególności pochodzącym z czarnych i mniejszości etnicznych. Zalecenia dotyczą również szerszych kwestii związanych ze zdrowiem psychicznym, takich jak bezpieczne stosowanie interwencji fizycznych.
Opieka wysokiej jakości powinna być klinicznie skuteczna, bezpieczna i świadczona w taki sposób, aby zapewnić pacjentowi jak najlepsze doświadczenie w opiece. Niniejsze wytyczne dotyczące doświadczeń użytkowników usług mają na celu zapewnienie użytkownikom usług zdrowia psychicznego możliwie najlepszych doświadczeń z opieki NHS.
Standard jakości NICE dotyczący doświadczeń użytkowników usług w zakresie zdrowia psychicznego dorosłych został opracowany wraz z niniejszymi wytycznymi. Standardy jakości NICE to zestaw konkretnych, zwięzłych stwierdzeń i powiązanych środków. Określają aspiracyjne, ale osiągalne wskaźniki wysokiej jakości, opłacalnej opieki. Standardy jakości wywodzą się z najlepszych dostępnych dowodów i dotyczą trzech wymiarów jakości: skuteczności klinicznej, bezpieczeństwa usługobiorców i doświadczeń użytkowników usług.
Wytyczne kliniczne NICE są zwykle oparte na dowodach klinicznych i ekonomicznych i zawierają zalecenia dotyczące zapewnienia dobrego doświadczenia użytkownika usług, przy założeniu, że takie porady powinny być powiązane z dowodami skuteczności klinicznej i kosztowej. Zalecenia zawarte w aktualnych wytycznych zostały oparte na dowodach naukowych, zaleceniach we wcześniej opublikowanych wytycznych klinicznych NICE, krajowych danych ankietowych i procesach konsensusu, które zidentyfikowały kluczowe elementy, które są ważne dla użytkowników usług i jak można je ulepszyć, aby zapewnić dobre doświadczenia Opieki. Podczas opracowywania zaleceń wytyczne opierają się na wielu dowodach i źródłach danych.
1 Wytyczne

• 1.1 Opieka i wsparcie we wszystkich punktach ścieżki opieki
• 1.2 Dostęp do opieki
• 1.3 Ocena
• 1.4 Opieka środowiskowa
• 1.5 Ocena i skierowanie w sytuacji kryzysowej
• 1.6 Opieka szpitalna
• 1.7 Wypis i przekazanie opieki
• 1.8 Ocena i leczenie zgodnie z ustawą o zdrowiu psychicznym

Poniższe wskazówki oparte są na najlepszych dostępnych dowodach. Pełne wytyczne zawierają szczegółowe informacje na temat metod i dowodów wykorzystanych do opracowania wytycznych.
W niniejszych wytycznych rodziny i opiekunowie obejmują krewnych, przyjaciół, nieprofesjonalnych rzeczników i inne ważne osoby, które odgrywają rolę wspierającą osobę korzystającą z usług zdrowia psychicznego. Jeśli usługobiorca wyrazi zgodę, rodziny i opiekunowie powinni mieć możliwość zaangażowania się w decyzje dotyczące leczenia i opieki. Rodziny i opiekunowie również powinni otrzymać informacje i wsparcie, których potrzebują.
Ludzie mają prawo brać udział w dyskusjach i podejmować świadome decyzje dotyczące ich opieki, jak opisano w informacjach NICE na temat podejmowania decyzji dotyczących Twojej opieki .
Podejmowanie decyzji przy użyciu wytycznych NICE wyjaśnia, w jaki sposób używamy słów, aby pokazać siłę (lub pewność) naszych zaleceń, oraz zawiera informacje na temat przepisywania leków (w tym stosowania pozarejestracyjnego), profesjonalnych wytycznych, standardów i przepisów (w tym dotyczących zgody i zdolności umysłowych) i ochrona.
1.1 Opieka i wsparcie we wszystkich punktach ścieżki opiekiRelacje i komunikacja
1.1.1 Współpracuj z osobami korzystającymi z usług zdrowia psychicznego i ich rodzinami lub opiekunami. Oferuj pomoc, leczenie i opiekę w atmosferze nadziei i optymizmu. Poświęć czas na zbudowanie relacji opartych na zaufaniu, wsparciu, empatii i braku osądów jako istotnej części opieki.
1.1.2Pracując z osobami korzystającymi z usług zdrowia psychicznego:

• mają na celu wspieranie ich autonomii, promowanie aktywnego udziału w podejmowaniu decyzji dotyczących leczenia oraz wspieranie samoleczenia
• w miarę możliwości zachować ciągłość indywidualnych relacji terapeutycznych
• zaoferować dostęp do przeszkolonego adwokata.

1.1.3Pracując z osobami korzystającymi z usług zdrowia psychicznego i ich rodziną lub opiekunami:

• upewnij się, że jesteś łatwy do zidentyfikowania (na przykład przez noszenie odpowiedniego identyfikatora) i przystępny
• zwracać się do użytkowników usługi, używając preferowanego przez nich imienia i tytułu;
• jasno wyjaśnić każdy język kliniczny i sprawdzić, czy usługobiorca rozumie, co zostało powiedziane
• brać pod uwagę potrzeby komunikacyjne, w tym osób z trudnościami w uczeniu się, problemami ze wzrokiem lub słuchem lub trudnościami językowymi oraz zapewnić niezależnych tłumaczy (tj. kogoś, kto nie ma relacji z usługobiorcą) lub pomoce komunikacyjne (takie jak używanie zdjęć , symbole, duży druk, alfabet Braille'a, różne języki lub język migowy) w razie potrzeby.

1.1.4Pracując z osobami korzystającymi z usług zdrowia psychicznego:

• upewnij się, że dyskusje odbywają się w warunkach, w których szanowana jest poufność, prywatność i godność
• jasno określ dla korzystających z usług granice poufności (to znaczy, którzy pracownicy służby zdrowia i opieki społecznej mają dostęp do informacji na temat ich diagnozy i leczenia oraz w jakich okolicznościach mogą być one udostępniane innym).

Dostarczanie informacji
1.1.5Pracując z osobami korzystającymi z usług zdrowia psychicznego:

• zapewnić, że wyczerpujące pisemne informacje na temat charakteru, leczenia i usług związanych z ich problemami ze zdrowiem psychicznym są dostępne w odpowiednim języku lub formacie, w tym wszelkie istotne teksty z informacji NICE dla społeczeństwa
• zapewnić udostępnianie wyczerpujących informacji o innych grupach wsparcia, takich jak trzeci sektor, w tym o organizacjach wolontariackich.

1.1.6Upewnij się, że jesteś:

• zna lokalne i krajowe źródła (organizacje i strony internetowe) informacji i/lub wsparcia dla osób korzystających z usług zdrowia psychicznego;
• potrafi omówić i doradzić, jak uzyskać dostęp do tych zasobów
• w stanie dyskutować i aktywnie wspierać użytkowników usług w korzystaniu z tych zasobów.

Unikanie stygmatyzacji i promowanie włączenia społecznego
1.1.7 Pracując z osobami korzystającymi z usług zdrowia psychicznego:

• weź pod uwagę, że stygmatyzacja i dyskryminacja są często związane z korzystaniem z usług zdrowia psychicznego
• szanować i być wrażliwym na płeć, orientację seksualną, status społeczno-ekonomiczny, wiek, pochodzenie (w tym pochodzenie kulturowe, etniczne i religijne) użytkowników usług oraz wszelkie niepełnosprawności
• być świadomym możliwych różnic w prezentowaniu problemów ze zdrowiem psychicznym u osób korzystających z usług o różnej płci, w różnym wieku, o różnym pochodzeniu kulturowym, etnicznym, religijnym lub innym.

1.1.8Pracownicy służby zdrowia i opieki społecznej pracujący z osobami korzystającymi z usług zdrowia psychicznego powinni posiadać kompetencje w:

• umiejętności oceny i wykorzystywania modeli wyjaśniających choroby dla osób z różnych środowisk kulturowych, etnicznych, religijnych lub innych różnych środowisk
• wyjaśnienie możliwych przyczyn różnych problemów ze zdrowiem psychicznym oraz możliwości opieki, leczenia i wsparcia
• uwzględnienie różnic kulturowych, etnicznych, religijnych lub innych w oczekiwaniach dotyczących leczenia i przestrzeganiu zaleceń
• odniesienie się do przekonań kulturowych, etnicznych, religijnych lub innych o biologicznych, społecznych i rodzinnych wpływach na możliwe przyczyny problemów ze zdrowiem psychicznym
• zarządzanie konfliktami i rozwiązywanie konfliktów.

1.1.9Rady świadczeniodawców opieki zdrowotnej i społecznej powinny współpracować z władzami lokalnymi i wszystkimi innymi lokalnymi organizacjami zainteresowanymi zdrowiem psychicznym (w tym usługami socjalnymi, innymi szpitalami, trzecim sektorem, w tym organizacjami wolontariackimi, lokalnymi grupami prasowymi i medialnymi oraz lokalnymi organizacjami pracodawców) opracowanie strategii zwalczania stygmatyzacji w społeczności i NHS związanej z problemami zdrowia psychicznego i korzystaniem z usług zdrowia psychicznego.
Decyzje, zdolności i zabezpieczenia
1.1.10Pracownicy służby zdrowia i opieki społecznej powinni upewnić się, że:

• rozumie i potrafi właściwie stosować zasady ustawy o zdolnościach umysłowych (2005)
• zdają sobie sprawę, że zdolności umysłowe należy oceniać dla każdej decyzji z osobna;
• potrafi ocenić sprawność umysłową za pomocą testu zawartego w Ustawie o zdolnościach umysłowych (2005)
• zrozumieć, w jaki sposób Ustawa o zdrowiu psychicznym (1983; znowelizowana w latach 1995 i 2007) oraz Ustawa o zdolnościach umysłowych (2005) odnoszą się do siebie w praktyce.

1.1.11 Opracuj wcześniejsze oświadczenia i wcześniejsze decyzje z osobą korzystającą z usług zdrowia psychicznego, jeśli sobie tego życzy, zwłaszcza jeśli jej choroba jest ciężka i była wcześniej leczona zgodnie z Ustawą o Zdrowiu Psychicznym (1983; zn. 1995 i 2007). Dokumentuj je w swoich planach opieki i upewnij się, że kopie są przechowywane przez usługobiorcę oraz w dokumentacji podstawowej i specjalistycznej opieki.
1.1.12Gdy usługobiorca ma ograniczone możliwości, przed zaoferowaniem lub rozpoczęciem leczenia należy sprawdzić jego historię opieki pod kątem wcześniejszych oświadczeń i wcześniejszych decyzji.
1.1.13Rozważ usługobiorców do oceny zgodnie z lokalnymi procedurami ochronnymi dla osób dorosłych szczególnej troski, jeśli istnieją obawy dotyczące wykorzystywania lub samoopieki, lub jeśli mieli kontakt z wymiarem sprawiedliwości w sprawach karnych.
Angażowanie rodzin i opiekunów
1.1.14Porozmawiaj z osobą korzystającą z usług zdrowia psychicznego, czy iw jaki sposób chce, aby jej rodzina lub opiekunowie byli zaangażowani w ich opiekę. Takie dyskusje powinny odbywać się w odstępach czasu, aby uwzględnić wszelkie zmiany okoliczności, i nie powinny mieć miejsca tylko raz. Ponieważ zaangażowanie rodzin i opiekunów może być dość złożone, personel powinien przejść szkolenie w zakresie umiejętności niezbędnych do negocjowania i pracy z rodzinami i opiekunami, a także zarządzania kwestiami związanymi z dzieleniem się informacjami i poufnością.
1.1.15Jeśli osoba korzystająca z usług zdrowia psychicznego chce, aby jej rodzina lub opiekunowie byli zaangażowani, zachęcaj do tego zaangażowania i:

• negocjować pomiędzy usługobiorcą a jego rodziną lub opiekunami o zachowaniu poufności i dzieleniu się informacjami na bieżąco
• wyjaśnić, w jaki sposób rodziny lub opiekunowie mogą wesprzeć usługobiorcę i pomóc w planach leczenia
• upewnij się, że żadne usługi nie zostaną wycofane z powodu zaangażowania rodziny lub opiekunów, chyba że zostało to wyraźnie uzgodnione z usługobiorcą i jego rodziną lub opiekunami.

1.1.16Jeżeli osoba korzystająca z usług zdrowia psychicznego chce, aby jej rodzina lub opiekunowie byli zaangażowani, należy przekazać rodzinie lub opiekunom ustne i pisemne informacje na temat:

• problemy ze zdrowiem psychicznym doświadczane przez korzystającego z usługi i jego leczenie, w tym odpowiedni tekst z informacji NICE dla społeczeństwa
• ustawowego i trzeciego sektora, w tym dobrowolnych, lokalnych grup wsparcia i usług specjalnie dla rodzin i opiekunów, oraz jak uzyskać do nich dostęp
• ich prawo do formalnej oceny ich własnych potrzeb w zakresie zdrowia fizycznego i psychicznego przez opiekuna oraz jak uzyskać do nich dostęp (patrz wytyczne NICE dotyczące wspierania dorosłych opiekunów ).

1.1.17Jeżeli usługobiorca nie chce, aby jego rodzina lub opiekunowie byli zaangażowani w jego opiekę:

• uzyskać zgodę od usługobiorcy, a jeśli się zgadzają, przekazać rodzinie lub opiekunom ustne i pisemne informacje na temat problemów ze zdrowiem psychicznym doświadczanych przez usługobiorcę i jego leczenia, w tym odpowiedni tekst z informacji NICE dla opinii publicznej
• przekazać rodzinie lub opiekunom informacje o ustawowym i trzecim sektorze, w tym o dobrowolnych, lokalnych grupach wsparcia i usługach specjalnie dla rodzin lub opiekunów, oraz o tym, jak uzyskać do nich dostęp
• poinformuj rodzinę lub opiekunów o ich prawie do formalnej oceny ich potrzeb w zakresie zdrowia fizycznego i psychicznego przez opiekuna oraz o tym, jak uzyskać do nich dostęp (patrz wytyczne NICE dotyczące wspierania dorosłych opiekunów )
• należy pamiętać, że korzystający z usług mogą być ambiwalentni lub negatywnie nastawieni do swojej rodziny z wielu różnych powodów, w tym w wyniku problemów ze zdrowiem psychicznym lub w wyniku wcześniejszego doświadczenia przemocy lub wykorzystywania.

1.1.18Upewnij się, że osoby korzystające z usług, które są rodzicami mającymi obowiązki opiekuńcze, otrzymają wsparcie w dostępie do pełnego zakresu usług w zakresie zdrowia psychicznego i opieki społecznej, w tym:

• informacje o opiece nad dziećmi, aby umożliwić im uczęszczanie na wizyty, grupy i sesje terapeutyczne
• opieka szpitalna w lokalnych oddziałach dla matki i dziecka dla kobiet w późnej fazie ciąży oraz w ciągu roku od porodu
• pokój rodzinny lub przestrzeń w oddziałach stacjonarnych, w której mogą ich odwiedzać dzieci.

Angażowanie usługobiorców w poprawę opieki
1.1.19Prowadząc szkolenia dotyczące dowolnego aspektu zdrowia psychicznego i opieki społecznej:

• angażować osoby korzystające z usług zdrowia psychicznego w planowanie i prowadzenie szkoleń
• zapewnić, że wszystkie szkolenia mają na celu poprawę jakości i doświadczenia opieki nad osobami korzystającymi z usług zdrowia psychicznego; ocenić szkolenie z tym jako wynikiem.

1.1.20Świadczeniodawcy opieki zdrowotnej i społecznej powinni rozważyć zatrudnianie osób korzystających z usług do zaangażowania w zespoły szkoleniowe złożone z pracowników służby zdrowia i opieki społecznej oraz personelu pomocniczego (takiego jak recepcjonistki, administratorzy, sekretarki i personel sprzątający) w ramach „opieki skoncentrowanej na osobie”. Takie szkolenie powinno być dostosowane do potrzeb osób korzystających z usług zdrowia psychicznego i powinno być oceniane na podstawie doświadczenia w opiece. Sami usługobiorcy powinni przejść szkolenie i nadzór, aby mogli podjąć tę rolę.
1.1.21Menadżerowie świadczeniodawcy opieki zdrowotnej i społecznej powinni rozważyć zatrudnienie usługobiorców w celu monitorowania doświadczeń z korzystania z usług zdrowia psychicznego, zwłaszcza usług szpitalnych, na przykład poprzez płacenie im za przeprowadzenie wywiadów końcowych z usługobiorcami, którzy niedawno odeszli z usług. Zaproponuj szkolenie użytkownikom usług w tym zakresie.
1.1.22Menadżerowie opieki powinni rutynowo zlecać sporządzanie raportów na temat doświadczenia opieki w nieostrych i ostrych ścieżkach opieki, w tym doświadczenia bycia leczonym na podstawie Ustawy o Zdrowiu Psychicznym (1983; zn. 1995 i 2007). Sprawozdania te powinny:

• zawierać dane, które umożliwiają bezpośrednie porównanie doświadczeń związanych z opieką według płci, orientacji seksualnej, statusu społeczno-ekonomicznego, wieku, pochodzenia (w tym pochodzenia kulturowego, etnicznego i religijnego) oraz niepełnosprawności
• obejmują analizy danych z wielu źródeł, w szczególności danych gromadzonych przez użytkowników usług monitorujących doświadczenia i reklamacje użytkowników usług
• być rutynowo przekazywane radzie świadczeniodawców opieki zdrowotnej i społecznej.

1.2 Dostęp do opieki1.2.1Kiedy ludzie są kierowani do usług zdrowia psychicznego, upewnij się, że:

• otrzymują lub wysyłają kopię skierowania, gdy jest ono wysyłane do służby zdrowia psychicznego;
• otrzymują propozycję wizyty osobistej ze specjalistą w zakresie zdrowia psychicznego w ciągu 3 tygodni od skierowania
• zostanie poinformowany, że może zmienić datę i godzinę wizyty, jeśli sobie tego życzy
• zmiana terminu nie powoduje opóźnienia dłuższego niż 2 tygodnie.

1.2.2Kiedy ludzie otrzymują pismo z wizytą w służbie zdrowia psychicznego, powinno to:

• podać imię i nazwisko oraz oznaczenie zawodowe osoby, która będzie je oceniać
• zawierać informacje o usłudze, w tym adres strony internetowej, jeśli jest dostępny, oraz różne opcje dotyczące sposobu, w jaki się tam dostać
• wyjaśnić proces oceniania prostym językiem
• podać wszystkie informacje potrzebne do oceny, w tym o aktualnych lekach
• zająć się prawdopodobnym lękiem i obawami często doświadczanymi przez osoby zgłaszające się do poradni zdrowia psychicznego w celu oceny
• wyjaśnij, że chociaż może im towarzyszyć członek rodziny, opiekun lub adwokat, jeśli sobie tego życzą przez cały czas lub przez część czasu, lepiej jest zobaczyć tę osobę samą w celu przeprowadzenia części oceny
• zapytać, czy potrzebują czegoś do obsługi obecności (na przykład tłumacza, aparatu słuchowego, szerszego dostępu)
• podać numer, pod który należy zadzwonić, jeśli mają problemy z dotarciem na spotkanie lub chcą go zmienić.

1.2.3Służby zdrowia psychicznego powinny nawiązać bliskie relacje robocze ze służbami podstawowej opieki zdrowotnej, aby zapewnić:

• uzgodnione procesy skierowania, zgodne z 1.2.1, są wdrożone i
• Specjaliści podstawowej opieki zdrowotnej mogą udzielić informacji o lokalnych usługach w zakresie zdrowia psychicznego i opieki społecznej osobom, które kierują.

1.2.4Weź pod uwagę wymagania Ustawy o Równości 2010 i upewnij się, że usługi są jednakowo dostępne i wspierają wszystkie osoby korzystające z usług zdrowia psychicznego.
1.2.5Lokalne służby zdrowia psychicznego powinny współpracować z podstawową opieką zdrowotną i lokalnymi organizacjami trzeciego sektora, w tym z organizacjami wolontariackimi, aby zapewnić, że:

• wszystkie osoby z problemami zdrowia psychicznego mają równy dostęp do usług w oparciu o potrzeby kliniczne i bez względu na płeć, orientację seksualną, status społeczno-ekonomiczny, wiek, pochodzenie (w tym pochodzenie kulturowe, etniczne i religijne) oraz jakąkolwiek niepełnosprawność
• usługi są odpowiednie kulturowo.

1,3Oszacowanie1.3.1Po przybyciu do placówki zdrowia psychicznego w celu oceny, osoby korzystające z usług powinny być witane i angażowane przez recepcję i inny personel w ciepły, przyjazny, empatyczny, pełen szacunku i profesjonalny sposób, przewidując możliwy niepokój.
1.3.2Przed rozpoczęciem oceny pracownik służby zdrowia lub opieki społecznej dokonujący oceny powinien upewnić się, że usługobiorca rozumie:

• proces oceny i jak długo potrwa wizyta
• że ocena obejmie wszystkie aspekty ich doświadczeń i życia
• poufność i ochrona danych, ponieważ ich dotyczy
• podstawowe podejście do wspólnego podejmowania decyzji (zobacz także wytyczne NICE dotyczące podejmowania decyzji i zdolności umysłowych )
• że chociaż może im towarzyszyć członek rodziny, opiekun lub rzecznik przez cały czas lub przez część czasu, lepiej jest zobaczyć tę osobę samą w celu przeprowadzenia części oceny
• że mogą odmówić zgody każdemu innemu członkowi personelu, na przykład uczniowi, na obecność.

1.3.3Podczas przeprowadzania oceny:

• zapewnić, że usługobiorca ma wystarczająco dużo czasu na opisanie i omówienie swoich problemów
• pod koniec spotkania dać wystarczająco dużo czasu na podsumowanie wniosków z oceny i dyskusję wraz z pytaniami i odpowiedziami
• wyjaśnić użycie i znaczenie wszelkich użytych terminów klinicznych
• wyjaśnij i przekaż materiały pisemne w przystępnym formacie dotyczące każdej postawionej diagnozy
• podać informacje na temat różnych opcji leczenia, w tym terapii lekowych i psychologicznych, oraz ich skutków ubocznych, aby promować dyskusję i wspólne zrozumienie
• oferować wsparcie po dokonaniu oceny, szczególnie jeśli zostały omówione delikatne kwestie, takie jak trauma z dzieciństwa.

1.3.4Jeśli usługobiorca jest niezadowolony z oceny i diagnozy, daj mu czas na przedyskutowanie tego i zaoferuj mu możliwość zasięgnięcia drugiej opinii.
1.3.5Kopiuj wszelką pisemną korespondencję z innymi pracownikami służby zdrowia lub opieki społecznej do usługobiorcy na wybrany przez niego adres, chyba że usługobiorca odmówi.
1.3.6Upewnij się, że jeśli usługobiorca musi poczekać przed oceną, nie będzie to trwało dłużej niż 20 minut po uzgodnionej godzinie wizyty; wyjaśnij przyczyny wszelkich opóźnień.
1.3.7Upewnij się, że poczekalnie są wygodne, czyste i ciepłe oraz mają obszary prywatności, zwłaszcza dla tych, którzy są w trudnej sytuacji, o to proszą lub towarzyszą im dzieci.
1.3.8Poinformuj użytkowników usług o ich prawie do formalnej oceny opieki środowiskowej (dostarczanej za pośrednictwem usług socjalnych władz lokalnych) oraz o tym, jak uzyskać do niej dostęp.
1.3.9Poinformuj użytkowników usług, jak składać skargi i jak robić to bezpiecznie, bez obawy przed karą.
1.4 Opieka środowiskowa1.4.1Komunikując się z usługobiorcami korzystaj z różnorodnych mediów, w tym listów, rozmów telefonicznych, e-maili lub wiadomości tekstowych, zgodnie z preferencjami usługobiorcy.
1.4.2Opracuj plany opieki wspólnie z usługobiorcą oraz:

• obejmują działania promujące włączenie społeczne, takie jak edukacja, zatrudnienie, wolontariat i inne zawody, takie jak zajęcia rekreacyjne i opieka nad osobami na utrzymaniu
• zapewnić wsparcie, aby pomóc usługobiorcy w realizacji planu
• przekazać usługobiorcy aktualną pisemną kopię planu opieki i ustalić odpowiedni czas na jego przejrzenie.

1.4.3Wspieraj użytkowników usług w opracowywaniu strategii, w tym planów zarządzania ryzykiem i samozarządzania, w celu promowania i utrzymania niezależności i poczucia własnej skuteczności, gdziekolwiek jest to możliwe. Włącz te strategie do planu opieki.
1.4.4Jeśli kwalifikują się, daj usługobiorcom opcję posiadania osobistego budżetu lub płatności bezpośredniej, aby mogli wybrać i kontrolować swoją opiekę społeczną i wsparcie, z odpowiednim wsparciem zawodowym i rówieśniczym w razie potrzeby.
1.4.5Dla osób, które mogą być zagrożone kryzysem, usługobiorca i jego koordynator opieki powinni opracować plan kryzysowy, który powinien być szanowany i wdrażany oraz włączony do planu opieki. Plan kryzysowy powinien zawierać:

• możliwe wczesne sygnały ostrzegawcze o kryzysie i strategie radzenia sobie
• dostępne wsparcie zapobiegające hospitalizacji
• gdzie dana osoba chciałaby zostać przyjęta w przypadku hospitalizacji
• praktyczne potrzeby usługobiorcy w przypadku przyjęcia do szpitala (np. opieka nad dzieckiem lub innymi osobami zależnymi, w tym zwierzętami domowymi)
• szczegóły oświadczeń wstępnych i decyzji wstępnych (zob. zalecenie 1.1.11 )
• czy i w jakim stopniu zaangażowane są rodziny lub opiekunowie
• informacja o całodobowym dostępie do usług
• nazwane kontakty.

1.4.6Upewnij się, że podopieczni mają rutynowy dostęp do swojego planu opieki i dokumentacji opieki, w tym do wersji elektronicznych. Dokumentacja opiekuńcza powinna zawierać sekcję, w której usługobiorca może udokumentować swoje poglądy i preferencje oraz wszelkie różnice opinii z pracownikami służby zdrowia i opieki społecznej.
1.4.7Świadczeniodawcy opieki zdrowotnej i społecznej powinni zapewnić, aby usługobiorcy:

• może rutynowo otrzymywać opiekę i leczenie od jednego multidyscyplinarnego zespołu środowiskowego
• nie są niepotrzebnie przekazywane z jednej drużyny do drugiej
• nie poddawaj się niepotrzebnie wielokrotnym ocenom.

1.4.8Upewnij się, że usługobiorcy mają w odpowiednim czasie dostęp do interwencji psychologicznych, psychospołecznych i farmakologicznych zalecanych dla ich problemów ze zdrowiem psychicznym w wytycznych NICE.
1.4.9Służby zdrowia psychicznego powinny współpracować z lokalnym trzecim sektorem, w tym z ochotniczymi, czarnymi i mniejszościowymi grupami etnicznymi i innymi mniejszościami, aby wspólnie zapewnić odpowiednie kulturowo leczenie psychologiczne i psychospołeczne, zgodne z wytycznymi NICE i świadczone przez kompetentnych praktyków, użytkownikom usług z tych grup .
1.4.10Specjaliści ds. zdrowia psychicznego i opieki społecznej niedoświadczeni w pracy z użytkownikami usług z różnych środowisk kulturowych, etnicznych, religijnych i innych, powinni zasięgnąć porady, szkolenia i nadzoru u pracowników służby zdrowia i opieki społecznej, którzy mają doświadczenie w pracy z tymi grupami.
1.5 Ocena i skierowanie w sytuacji kryzysowej1.5.1Bezpośrednio przed oceną usługobiorcy, który został skierowany w sytuacji kryzysowej, należy dowiedzieć się, czy miał on doświadczenie w leczeniu ostrych lub nieostrych usług zdrowia psychicznego i skonsultować się z jego planem kryzysowym oraz wcześniejszymi oświadczeniami lub wcześniejszymi decyzjami, jeśli je podjął. Dowiedz się, czy mają adwokata i skontaktuj się z nim, jeśli usługobiorca sobie tego życzy. Zapytaj, czy usługobiorca preferuje mężczyznę lub kobietę, pracownika służby zdrowia lub pracownika opieki społecznej do przeprowadzenia oceny i zastosuj się do jego życzeń, gdy tylko jest to możliwe.
1.5.2Przy dokonywaniu oceny sytuacji kryzysowej:

• zwracać się do użytkowników usług i angażować ich w sposób wspierający i pełen szacunku
• dostarczać jasnych informacji o procesie i jego możliwych wynikach, uwzględniając indywidualne potrzeby usługobiorcy, jak określono w części dotyczącej oceny
• zwracaj szczególną uwagę, aby zrozumieć i wspierać emocjonalnie usługobiorcę w kryzysie, biorąc pod uwagę jego poziom stresu i związanego z nim strachu, zwłaszcza jeśli nigdy wcześniej nie miał on kontaktu z usługami lub jeśli wcześniejsze doświadczenia z usługami były trudne i/lub był leczony przymusowo na podstawie Ustawy o Zdrowiu Psychicznym (1983; zn. 1995 i 2007).

1.5.3Ocena w sytuacji kryzysowej powinna być podejmowana przez doświadczonych pracowników służby zdrowia i opieki społecznej, kompetentnych w pracy w sytuacjach kryzysowych i powinna obejmować ocenę relacji z usługobiorcą, jego warunków życiowych i społecznych oraz poziomu funkcjonowania, a także jego objawów, zachowania, diagnozy i aktualnego leczenia .
1.5.4Jeśli ocena w środowisku domowym usługobiorcy nie jest możliwa lub jeśli nie chcą oceny w domu, przy wyborze miejsca do oceny w pełni weź pod uwagę jego preferencje.
1.5.5Kiedy dana osoba zostanie skierowana w sytuacji kryzysowej, powinna zostać skierowana do specjalistycznej opieki specjalistycznej w zakresie zdrowia psychicznego w ciągu 4 godzin od skierowania.
1.5.6Świadczeniodawcy opieki zdrowotnej i społecznej powinni zapewnić lokalne całodobowe infolinie, obsługiwane przez specjalistów ds. zdrowia psychicznego i opieki społecznej oraz upewnić się, że wszyscy lekarze pierwszego kontaktu w okolicy znają numer telefonu.
1.5.7Świadczeniodawcy opieki zdrowotnej i społecznej powinni zapewnić, że zespoły zajmujące się rozwiązywaniem kryzysów i leczeniem domowym są dostępne 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu i dostępne dla osób korzystających z pomocy w sytuacjach kryzysowych, niezależnie od ich diagnozy.
1.5.8Aby uniknąć przyjęcia, staraj się:

• zbadać z usługobiorcą, jakie ma systemy wsparcia, w tym rodzinę, opiekunów i przyjaciół
• wspierać usługobiorcę w sytuacji kryzysowej w środowisku domowym
• w miarę możliwości zaplanuj na wczesnym etapie, aby pomóc usługobiorcy w utrzymaniu jego codziennych czynności, w tym pracy, edukacji, wolontariatu i innych zajęć, takich jak opieka nad osobami zależnymi i zajęcia rekreacyjne.

1.5.9Po zakończeniu oceny sytuacji kryzysowej upewnij się, że decyzja o rozpoczęciu leczenia w domu zależy nie od diagnozy, ale od:

• poziom niepokoju
• nasilenie problemów
• podatność użytkownika serwisu
• kwestie bezpieczeństwa i wsparcia w domu
• współpraca osoby z leczeniem.

1.5.10Rozważ potrzeby wsparcia i opieki rodzin lub opiekunów osób korzystających z usług w kryzysie. Tam, gdzie potrzeby zostaną zidentyfikowane, upewnij się, że są one spełnione, gdy jest to bezpieczne i wykonalne.
1.5.11Świadczeniodawcy opieki zdrowotnej i społecznej powinni wspierać bezpośrednie samodzielne kierowanie się do usług zdrowia psychicznego jako alternatywę dla dostępu do pilnej oceny za pośrednictwem oddziału ratunkowego.
1.6 Opieka szpitalna1.6.1Gdy usługobiorca wchodzi do szpitala, przywitaj go pod preferowanym przez siebie imieniem i tytułem, w atmosferze nadziei i optymizmu, z wyraźnym skupieniem się na jego potrzebach emocjonalnych i psychologicznych oraz preferencjach. Upewnij się, że usługobiorca czuje się bezpiecznie i ustosunkuj się do wszelkich obaw dotyczących jego bezpieczeństwa.
1.6.2Udziel ustnych i pisemnych informacji usługobiorcom i ich rodzinom lub opiekunom, jeśli uzgodniono to z usługobiorcą, na temat:

• szpital i oddział, w którym przebywa usługobiorca
• dostępne zabiegi, zajęcia i usługi
• oczekiwany kontakt ze strony pracowników służby zdrowia i opieki społecznej
• regulamin oddziału (w tym polityka nadużywania substancji)
• prawa i obowiązki usługobiorców oraz swoboda poruszania się po oddziale i poza nim
• czas posiłku
• ustalenia dotyczące zwiedzania.

Upewnij się, że usługobiorca ma wystarczająco dużo czasu na zadanie pytań.
1.6.3Rutynowo podejmować wspólne decyzje z użytkownikami usług w szpitalu, w tym, jeśli to możliwe, z użytkownikami usług podlegającymi ustawie o zdrowiu psychicznym (1983; zn. 1995 i 2007). Zobacz wytyczne NICE dotyczące podejmowania decyzji i zdolności umysłowych .
1.6.4Rozpocznij formalną ocenę i rekrutację w ciągu 2 godzin od przyjazdu.
1.6.5Krótko po przybyciu podopiecznych do szpitala oprowadź ich po oddziale i przedstaw ich zespołowi opieki zdrowotnej i społecznej tak szybko, jak to możliwe oraz w ciągu pierwszych 12 godzin, jeśli przyjęcie odbywa się w nocy. Jeśli to możliwe, powinno to obejmować wyznaczonego pracownika służby zdrowia, który będzie zaangażowany przez cały pobyt danej osoby.
1.6.6Zaoferuj użytkownikom usług w szpitalu:

• codzienne indywidualne sesje trwające co najmniej 1 godzinę z pracownikiem służby zdrowia znanym usługobiorcy
• regularne (przynajmniej cotygodniowe) indywidualne sesje z konsultantem trwające co najmniej 20 minut
• możliwość spotkania się ze specjalistą farmaceutą zajmującym się zdrowiem psychicznym w celu omówienia wyborów leków oraz wszelkich związanych z nimi zagrożeń i korzyści.

1.6.7Upewnij się, że ogólna koordynacja i zarządzanie opieką odbywa się na regularnych interdyscyplinarnych spotkaniach prowadzonych przez konsultanta i kierownika zespołu z pełnym dostępem do papierowej i/lub elektronicznej dokumentacji usługobiorcy. Osoby korzystające z usług i ich rzecznicy powinni być zachęcani do udziału w dyskusjach na temat ich opieki i leczenia, zwłaszcza tych dotyczących stosowania Ustawy o zdrowiu psychicznym (1983; zn. 1995 i 2007). Nie należy jednak wykorzystywać tych spotkań do postrzegania osób korzystających z usług lub opiekunów jako alternatywy dla codziennych spotkań ze znanym pracownikiem służby zdrowia lub cotygodniowych indywidualnych spotkań z konsultantem.
1.6.8Świadczeniodawcy opieki zdrowotnej i społecznej powinni zapewnić osobom korzystającym z usług w szpitalu dostęp do leczenia farmakologicznego, psychologicznego i psychospołecznego zalecanego w wytycznych NICE zapewnianych przez kompetentnych pracowników służby zdrowia lub opieki społecznej. Leczenie psychologiczne i psychospołeczne może być prowadzone przez pracowników służby zdrowia i opieki społecznej, którzy pracują z usługobiorcą w społeczności.
1.6.9Upewnij się, że usługobiorcy w szpitalu mają dostęp do szerokiego zakresu znaczących i odpowiednich kulturowo zawodów i zajęć przez 7 dni w tygodniu, bez ograniczenia do 9-17. Powinny one obejmować zajęcia twórcze i rekreacyjne, ćwiczenia, samoopiekę i dostęp do społeczności (w stosownych przypadkach). Działania powinny być ułatwiane przez odpowiednio przeszkolonych pracowników służby zdrowia lub opieki społecznej.
1.6.10Upewnij się, że usługobiorcy mają dostęp do Internetu i telefonu podczas pobytu w szpitalu.
1.6.11Wszyscy pracownicy służby zdrowia i opieki społecznej, którzy pracują w środowisku szpitalnym, powinni zostać przeszkoleni jako zespół, aby stosowali to samo, skoncentrowane na pacjencie podejście do leczenia i opieki.
1.6.12Usługobiorcy otrzymujący opiekę środowiskową przed przyjęciem do szpitala powinni być rutynowo odwiedzani podczas pobytu w szpitalu przez pracowników służby zdrowia i opieki społecznej odpowiedzialnych za ich opiekę środowiskową.
1.6.13Upewnij się, że wszyscy usługobiorcy w szpitalu mają dostęp do rzeczników, którzy mogą regularnie informować specjalistów oddziałowych o wszelkich problemach, jakich doświadczają obecni usługobiorcy na tym oddziale. Adwokaci mogą być formalnymi niezależnymi rzecznikami ds. zdrowia psychicznego (IMHA) lub byłymi pacjentami hospitalizowanymi, którzy zostali przeszkoleni do bycia rzecznikami innych osób korzystających z usług, które nie są przetrzymywane na mocy Ustawy o zdrowiu psychicznym (1983; zn. 1995 i 2007).
1.6.14Upewnij się, że menu szpitalne obejmuje wybór produktów spożywczych, które są akceptowalne dla użytkowników o różnym pochodzeniu etnicznym, kulturowym i religijnym oraz ze specyficznymi fizycznymi problemami zdrowotnymi. Rozważ włączenie użytkowników usług do menu planowania.
1.7 Wypis i przekazanie opieki1.7.1Przewiduj, że wycofanie i zakończenie leczenia lub usług oraz przejście z jednej usługi do drugiej może wywołać silne emocje i reakcje u osób korzystających z usług zdrowia psychicznego. Upewnij się, że:

• takie zmiany, zwłaszcza absolutorium, są z wyprzedzeniem dokładnie omawiane i planowane z usługobiorcą oraz są ustrukturyzowane i podzielone na etapy
• plan opieki wspiera efektywną współpracę z opieką społeczną i innymi świadczeniodawcami opieki podczas zakończeń i zmian, a także zawiera szczegółowe informacje o tym, jak uzyskać dostęp do usług w sytuacjach kryzysowych
• przy kierowaniu usługobiorcy na ocenę w innych placówkach (w tym na leczenie psychologiczne) jest on wspierany w okresie skierowania, a ustalenia dotyczące wsparcia są z nim wcześniej uzgadniane.

1.7.2Uzgodnij plany wypisu z usługobiorcą i dołącz plany awaryjne na wypadek problemów powstałych po wypisaniu ze szpitala. Zapewnij użytkownikom usługi całodobową infolinię, aby mogli omówić wszelkie problemy pojawiające się po wypisaniu ze szpitala.
1.7.3Przed wypisaniem lub przeniesieniem opieki przedyskutuj ustalenia z zainteresowaną rodziną lub opiekunami. Oceń sytuację finansową i domową usługobiorcy, w tym warunki mieszkaniowe, zanim zostanie on wypisany z opieki szpitalnej.
1.7.4Daj podopiecznym jasne informacje o wszystkich możliwych opcjach wsparcia dostępnych dla nich po wypisaniu ze szpitala lub przeniesieniu opieki.
1.7.5Gdy służba inicjuje plany wypisu, należy powiadomić usługobiorców z co najmniej 48-godzinnym wyprzedzeniem o dacie wypisu z oddziału.
1.7.6Przygotowując usługobiorcę do wypisu, poinformuj go o lokalnych poradniach i usługach łącznikowych dla pacjentów (PALS) i poinformuj, że może zostać przeszkolony jako adwokat lub zaangażować się w usługi monitorowania, jeśli zechce.
1.8 Ocena i leczenie zgodnie z ustawą o zdrowiu psychicznym1.8.1Zatrzymywać usługobiorców zgodnie z ustawą o zdrowiu psychicznym (1983; zn. 1995 i 2007) tylko po pełnym rozważeniu wszystkich alternatyw, jeśli to możliwe, we współpracy z usługobiorcą oraz z rodziną lub opiekunem, jeśli usługobiorca wyrazi na to zgodę. Alternatywy mogą obejmować:

• przegląd leków
• opieka tymczasowa
• ostry dzień udogodnienia
• leczenie domowe
• domy kryzysowe.

1.8.2Dokonaj oceny możliwości zatrzymania zgodnie z Ustawą o Zdrowiu Psychicznym (1983; zn. 1995 i 2007) w spokojny i rozważny sposób. Odpowiadaj na potrzeby usługobiorców i traktuj ich z godnością oraz, w miarę możliwości, szanuj ich życzenia.
1.8.3Wyjaśnij osobom korzystającym z usług, bez względu na to, jak bardzo są zmartwieni, dlaczego stosuje się przymusowe zatrzymanie lub leczenie. Powtórz wyjaśnienie, jeśli usługobiorca wydaje się, że nie zrozumiał, jest zajęty lub zdezorientowany. Zapytaj, czy usługobiorca chciałby mieć członka rodziny, opiekuna lub adwokata.
1.8.4W przypadku zatrzymania osoby korzystającej z usług na podstawie Ustawy o zdrowiu psychicznym (1983; zn. 1995 i 2007) poinformuj przyjmującą opiekę zdrowia psychicznego o usługobiorcy, aby oczekiwał go i był gotowy na przyjęcie go do usługi.
1.8.5W przypadku zatrzymania osoby korzystającej z usług na podstawie ustawy o zdrowiu psychicznym (1983; zm. 1995 i 2007):

• udzielić im ustnych i pisemnych informacji odpowiednich do sekcji użytej ustawy, w tym „ulotek dotyczących praw pacjenta” szczegółowo opisujących, co się z nimi dzieje i dlaczego oraz jakie są ich prawa
• powtórz te informacje, jeśli wydaje się, że nie zrozumieli, są zajęci lub zdezorientowani
• przekazać im, a także ich rodzinom lub opiekunom, jeśli wyrażą na to zgodę, informacje na temat ram prawnych ustawy o zdrowiu psychicznym (1983; zn. 1995 i 2007)
• upewnić się, że mają dostęp do niezależnego rzecznika ds. zdrowia psychicznego (IMHA).

1.8.6Informowanie osób korzystających z usług zatrzymanych na mocy Ustawy o zdrowiu psychicznym (1983; zn. 1995 i 2007) o ich prawie do odwołania się do trybunału zdrowia psychicznego i wsparcia ich, jeśli się odwołają; podać informacje o strukturze i prawdopodobnym tempie procesu odwoławczego.
1.8.7Poinformuj usługobiorcę, że jeśli jest niezadowolony ze swojej opieki i chce złożyć skargę zgodnie z Ustawą o Zdrowiu Psychicznym (1983; zm. 1995 i 2007), powinien skierować skargę w pierwszej kolejności do ośrodka zatrzymującego go. Jeśli są niezadowoleni z odpowiedzi serwisu na ich skargę, poinformuj ich, że mogą złożyć skargę do Komisji ds. Jakości Opieki i wyjaśnij, jak to zrobić.
1.8.8Kiedy usługobiorca zostaje przyjęty do „bezpiecznego miejsca”, należy jak najszybciej, a na pewno w ciągu 4 godzin, poddać go ocenie pod kątem Ustawy o Zdrowiu Psychicznym (1983; zn. 1995 i 2007).
1.8.9Po zastosowaniu Ustawy o Zdrowiu Psychicznym (1983; zn. 1995 i 2007) zapewnić, że:

• przejście na oddział stacjonarny przebiega sprawnie, sprawnie i wygodnie
• rodzina i opiekunowie mogą podróżować z usługobiorcą, jeśli jest to bezpieczne
• policja jest zaangażowana tylko wtedy, gdy bezpieczeństwo usługobiorcy, rodziny, opiekunów, dzieci pozostających na utrzymaniu lub pracowników służby zdrowia i opieki społecznej jest ważnym czynnikiem i nie można nim zarządzać innymi środkami, takimi jak zaangażowanie większej liczby specjalistów.

Kontrola i powściągliwość oraz przymusowe leczenie
1.8.10Kontrola i powściągliwość oraz przymusowe leczenie, w tym szybkie uspokojenie, powinny być stosowane w ostateczności, dopiero po wypróbowaniu wszystkich środków negocjacji i perswazji i wyłącznie przez przeszkolonych i kompetentnych pracowników służby zdrowia. Dokumentuj powody takich działań.
1.8.11Gdy usługobiorca podlega kontroli i przymusowi lub otrzymuje przymusowe leczenie, w tym szybkie uspokajanie na mocy Ustawy o zdrowiu psychicznym (1983; zn. 1995 i 2007):

• uznają, że mogą uznać to za naruszenie ich praw;
• użyj minimalnej siły
• spróbuj zaangażować pracowników służby zdrowia, którym ufa usługobiorca
• upewnij się, że usługobiorca jest fizycznie bezpieczny
• wyjaśnić osobie korzystającej z usług oraz zaangażowanym członkom rodziny lub opiekunom przyczyny epizodu przymusowego leczenia
• zaproponować omówienie epizodów przymusowego leczenia z usługobiorcą w momencie wypisu i zrobić to w sposób spokojny i prosty
• zapewnić, by szkolenie w zakresie krępowania angażowało odbiorców usług.

1.8.12Po jakimkolwiek epizodzie kontroli i przymusu lub przymusowego leczenia, w tym szybkiego uspokojenia:

• wyjaśniać usługobiorcy powody takiego działania i oferować mu możliwość udokumentowania swoich doświadczeń w dokumentacji medycznej oraz wszelkie spory z pracownikami służby zdrowia
• upewnić się, że inni podopieczni na oddziale, którzy są przygnębieni tymi wydarzeniami, otrzymają wsparcie i czas na omówienie swoich doświadczeń.

2 Zalecenia badawcze

• 2.1 Szkolenie w zakresie korzystania z krajowych standardów jakości i wytycznych dotyczących doświadczenia użytkownika usług w zakresie opieki
• 2.2 Późny dostęp do usług oraz obowiązkowe i intensywne leczenie
• 2.3 Wspólne podejmowanie decyzji
• 2.4 Zajęcia i zajęcia na oddziałach stacjonarnych
• 2.5 Przymus, kontrola i przymus

Grupa ds. Rozwoju Wytycznych sformułowała następujące zalecenia dotyczące badań, w oparciu o przegląd dowodów, w celu poprawy wytycznych NICE i opieki nad pacjentem w przyszłości.
2.1 Szkolenie w zakresie korzystania z krajowych standardów jakości i wytycznych dotyczących doświadczenia użytkownika usług w zakresie opiekiDla osób korzystających z usług w zakresie zdrowia psychicznego dorosłych, jaki jest wpływ szkolenia zespołów zajmujących się zdrowiem psychicznym (CMHT) i personelu oddziałów szpitalnych w zakresie stosowania krajowych standardów jakości i podstawowych wytycznych dotyczących doświadczenia użytkownika usług, w porównaniu z brakiem szkolenia, na osoby korzystające z usług doświadczenie opieki?
Dlaczego to ważne
Podstawowym celem standardów jakości NICE jest wyjaśnienie, czym jest opieka wysokiej jakości, poprzez zapewnienie pacjentom i społeczeństwu, pracownikom służby zdrowia i opieki społecznej, zleceniodawcom i usługodawcom definicji wysokiej jakości opieki zdrowotnej i społecznej. Niewiele jednak wiadomo na temat wpływu szkolenia pracowników służby zdrowia i pracowników opieki społecznej na stosowanie standardów jakości.
Na to pytanie należy odpowiedzieć za pomocą randomizowanego badania klastrowego obejmującego środowiskowe zespoły ds. zdrowia psychicznego (CMHTs) i personel oddziału szpitalnego, aby ocenić wpływ szkolenia ich w zakresie stosowania krajowych standardów jakości i ugruntować wytyczne dotyczące doświadczenia osób korzystających z opieki. W projekcie należy uwzględnić trzy rodzaje interwencji:

• CMHT i oddziały bez przeszkolenia
• CMHT i oddziały, w których szkolenie prowadzone jest przez profesjonalnego trenera
• CMHT i oddziały, w których szkolenie jest prowadzone przez profesjonalnego trenera i usługobiorcę.

Należy zbadać satysfakcję z opieki i inne aspekty doświadczenia użytkownika usługi. Wywiady jakościowe z usługobiorcami i dostawcami usług powinny być wykorzystywane w celu zwiększenia mocy wyjaśniającej badania.
2.2 Późny dostęp do usług oraz obowiązkowe i intensywne leczenieW przypadku osób korzystających z usług zdrowia psychicznego dorosłych, jakie są czynniki osobiste i demograficzne związane z późnym dostępem do usług i zwiększonym prawdopodobieństwem obowiązkowego i intensywnego leczenia oraz jakie są kluczowe tematy związane ze słabym zaangażowaniem? Powinno to obejmować analizę czynników wpływających na dostęp do usług wśród osób młodszych i starszych.
Dlaczego to ważne
Badania jakościowe i ankiety doświadczeń wskazują, że usługobiorcy doświadczają wielu problemów związanych z obowiązkowym leczeniem. Niewiele jednak wiadomo o czynnikach związanych z późnym dostępem do usług oraz koniecznością obowiązkowego i intensywnego leczenia.
Na to pytanie powinno odpowiedzieć badanie kliniczno-kontrolne mające na celu zidentyfikowanie korzystających z usług z różnych grup etnicznych, którzy korzystają ze świadczeń stacjonarnych i intensywnego leczenia, w celu zidentyfikowania czynników osobistych i demograficznych związanych z późnym dostępem do świadczeń oraz zwiększonym prawdopodobieństwem leczenia przymusowego i intensywnego . Należy przeprowadzić pogłębione wywiady z odbiorcami usług w celu zidentyfikowania kluczowych tematów, które wiążą się ze słabym zaangażowaniem.
2.3 Wspólne podejmowanie decyzjiDla osób korzystających z usług w zakresie zdrowia psychicznego dorosłych, jakie są preferowane przez nich kluczowe aspekty „wspólnego podejmowania decyzji” i czy program szkoleniowy dla pracowników służby zdrowia i opieki społecznej opracowany wokół tych kluczowych aspektów, w porównaniu z brakiem szkolenia, poprawia użytkowników usług doświadczenie opieki? Należy przeprowadzić badanie w celu oceny wpływu na wybór leczenia, doświadczenie w opiece i skuteczność leczenia użytkowników usług szkoleniowych w zakresie asertywnego radzenia sobie z pracownikami służby zdrowia i opieki społecznej.
Dlaczego to ważne
W opiece zdrowotnej „wspólne podejmowanie decyzji” to dzielenie się preferencjami i decyzjami zarówno przez specjalistę, jak i usługobiorcę w celu osiągnięcia konsensusu co do preferowanych opcji leczenia. Jednak kluczowe aspekty wspólnego podejmowania decyzji są nieznane, chociaż zasada wspólnego podejmowania decyzji jest ważnym elementem podejścia do opieki skoncentrowanej na osobie.
Odpowiedź na to pytanie powinna znaleźć się w pilotażowym badaniu jakościowym wspólnego podejmowania decyzji, aby określić, jakie kluczowe aspekty wspólnego podejmowania decyzji preferują użytkownicy usług. Po pilotażu powinno nastąpić randomizowane, kontrolowane badanie dotyczące wspólnego podejmowania decyzji w środowiskowych zespołach zdrowia psychicznego (CMHT) w porównaniu ze standardowym procesem decyzyjnym, który zostałby dokładnie scharakteryzowany za pomocą pogłębionego wywiadu jakościowego. Ocena określiłaby ilościowo wpływ na wiedzę użytkowników usług, doświadczenie w opiece, wskaźniki skutków ubocznych i postrzegane korzyści z leczenia. Celowo wybrani usługobiorcy przeprowadzaliby pogłębione wywiady w celu zidentyfikowania tematów związanych z lepszym doświadczeniem opieki związanym ze wspólnym podejmowaniem decyzji i podejściem standardowym.
2.4 Zajęcia i zajęcia na oddziałach stacjonarnychJakich zajęć i zawodów oczekują osoby korzystające z opieki szpitalnej w zakresie zdrowia psychicznego dla osób dorosłych podczas pobytu na oddziałach stacjonarnych?
Dlaczego to ważne
Badania jakościowe i ankiety doświadczeń wskazują, że wielu usługobiorców stwierdza, że ​​podczas pobytu na oddziale stacjonarnym nie ma wystarczających zajęć i zawodów dostępnych dla nich. Niewiele jednak wiadomo o tym, czego chcą usługobiorcy i jak poprawić jakość opieki.
Na to pytanie powinno odpowiedzieć badanie jakościowe, mające na celu określenie, jakich czynności i zawodów użytkownicy usług oczekują na oddziałach stacjonarnych. Obejmuje to osoby korzystające obecnie z oddziałów stacjonarnych, a także osoby, które wyszły. Pozwoliłoby to na przeprowadzenie w przyszłości randomizowanego badania klastrowego oceniającego włączenie zawodów i czynności preferowanych przez odbiorców usług w porównaniu ze standardową opieką.
2.5 Przymus, kontrola i przymusW przypadku osób korzystających z usług zdrowia psychicznego dla dorosłych, w jaki sposób stosuje się przymusowe leczenie oraz „kontrolę i powściągliwość” w różnych sytuacjach i jaki jest wpływ na korzystającego z usług?
Dlaczego to ważne
Badania jakościowe i ankiety doświadczeń sugerują, że korzystający z usług doświadczają wielu problemów związanych z przymusowym leczeniem oraz stosowaniem kontroli i przymusu. Potrzebne są jednak informacje na temat aktualnej praktyki, które można następnie wykorzystać do poprawy jakości opieki.
Na to pytanie powinien odpowiedzieć audyt ilościowy oraz badanie etnograficzne stosowania przymusu, kontroli i powściągliwości oraz jego wpływu na usługobiorcę w różnych lokalizacjach. Kontrola miałaby na celu ilościowe określenie:

• częstotliwość przymusu, kontroli i powściągliwości
• częstotliwość deeskalacji
• ewidencjonowanie
• przesłuchanie (osoba, personel i świadkowie)
• pisanie własnego konta w notatkach.

Badanie etnograficzne, przeprowadzone na tych samych oddziałach, częściowo polegałoby na obserwacji uczestniczącej, a częściowo na pogłębionym wywiadzie, zarówno po zastosowaniu przymusowego leczenia lub unieruchamiania, jak i po wypisaniu ze szpitala i po rocznej obserwacji. Badanie etnograficzne miałoby na celu uchwycenie wpływu przymusowego leczenia i ograniczania na doświadczenie użytkownika usług oraz jego długoterminowego wpływu.
Znajdowanie więcej informacji i szczegółów komisjiMożesz zobaczyć wszystko, co NICE mówi na ten temat w ścieżce NICE dotyczącej doświadczeń użytkowników usług w zakresie zdrowia psychicznego dorosłych .
Aby znaleźć wskazówki NICE na tematy pokrewne, w tym wskazówki dotyczące rozwoju, odwiedź stronę internetową NICE dotyczącą opieki nad pacjentem i usługobiorcą .
Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat dowodów i dyskusji komisji ds. wytycznych, zobacz pełne wytyczne . Można również znaleźć informacje o tym, jak wytyczne zostały opracowane, w tym szczegóły dotyczące komisji .
NICE stworzyło narzędzia i zasoby, które pomogą Ci zastosować te wytyczne w praktyce . Aby uzyskać ogólną pomoc i porady dotyczące stosowania wytycznych NICE w praktyce, zapoznaj się z zasobami, które pomogą Ci zastosować wytyczne w praktyce .
Uaktualnij informacje
Drobne zmiany od czasu publikacji
Luty 2021: Połączyliśmy się z wytycznymi NICE dotyczącymi podejmowania decyzji i zdolności umysłowych w zaleceniach 1.3.2 i 1.6.3.
Marzec 2020: Odsyłacz do wytycznych NICE dotyczących wspierania dorosłych opiekunów dodanych do zaleceń 1.1.16 i 1.1.17.
Luty 2020: Zastąpiliśmy deklaracje jakości w wytycznych linkiem do zaktualizowanej normy jakości.
ISBN: 978-1-4731-3704-2

 
NICE  Making decisions about your carehttps://www.nice.org.uk/about/nice-communities/nice-and-the-public/making-decisions-about-your-care
Podejmowanie decyzji dotyczących Twojej opiekiTwoje prawo do zaangażowaniaMożesz być tak zaangażowany, jak chcesz, w podejmowanie decyzji. Musisz wiedzieć, jakie masz opcje i jakie są ich pozytywne i negatywne strony. Te informacje muszą być łatwe do zrozumienia.
Twoi pracownicy służby zdrowia lub opieki społecznej muszą wiedzieć, co jest dla Ciebie ważne. Nie ma dwóch takich samych osób i powinni oni uważnie słuchać twoich poglądów i obaw.
Zanim zobaczysz swojego lekarza

• Zapisz wszelkie pytania, które chcesz zadać.
• Zastanów się, co chcesz uzyskać od swojej opieki lub wsparcia. Może to poprawiać objawy, przyjmować mniej leków lub pozostać niezależnym.
• Dowiedz się o wsparciu działań, które możesz chcieć wykonać.
• Możesz otrzymać informacje, które pomogą Ci przemyśleć swoje opcje. Poproś o dodatkowe wsparcie, jeśli tego potrzebujesz.
• W razie potrzeby poproś o tłumacza lub inną pomoc w komunikacji.
• Jeśli chcesz, poproś przyjaciela lub członka rodziny, aby pojechał z tobą.

Kiedy zobaczysz swojego lekarza

• Porozmawiaj o tym, co jest dla Ciebie ważne i o wszelkich zmartwieniach.
• Omów opcje, które mogą Ci się przydać. Niektóre mogą nie być odpowiednie.
• Omów, co może się stać, jeśli nie chcesz żadnego leczenia ani opieki, albo chcesz kontynuować plan opieki, który już masz.
• Zapytaj, czy potrzebujesz więcej informacji lub czy jest coś, czego nie rozumiesz.
• Daj im znać, jeśli potrzebujesz informacji w inny sposób, na przykład dużym drukiem lub łatwym do odczytania.
• Sprawdź, czy wiesz, co będzie dalej i kiedy. Zapisz to lub poproś przyjaciela lub członka rodziny o zrobienie notatek.
• Poświęć trochę czasu przed podjęciem decyzji.
• Dowiedz się, z kim się skontaktować, jeśli masz jakiekolwiek problemy lub pytania.
• Poproś o kopie wszelkich listów napisanych o Tobie.

Angażowanie innych osóbRodzina i opiekunowie mogą być zaangażowani w podejmowanie decyzji dotyczących Twojej opieki, jeśli sobie tego życzysz. Powinni otrzymać własne informacje i wsparcie.
Jeśli masz mniej niż 16 lat, rodzic lub osoba prawnie odpowiedzialna za Ciebie musi wyrazić zgodę na jakiekolwiek leczenie lub opiekę. Czasami młodzi ludzie poniżej 16 roku życia mogą wyrazić zgodę, jeśli jest jasne, że w pełni rozumieją, o co chodzi.
Nawet jeśli rodzice wyrażą na to zgodę, nadal powinieneś brać udział w dyskusji.
Kiedy nie możesz wyrazić zgodySą chwile, kiedy nie jest możliwe lub w najlepszym interesie danej osoby uzgodnienie z nią leczenia lub opieki.
To są:

• W nagłych przypadkach, gdy pracownik służby zdrowia lub opieki społecznej musi działać natychmiast.
• Kiedy ktoś nie może sam zdecydować lub podjąć decyzji (nazywa się to brakiem „zdolności”).
• Kiedy ludzie są leczeni zgodnie z niektórymi rozdziałami Ustawy o Zdrowiu Psychicznym.

W takich sytuacjach profesjonaliści przestrzegają ścisłych zasad. Więcej informacji na temat wyrażenia zgody na leczenie znajduje się na stronie internetowej NHS.
Pracować razemNasze wytyczne podkreślają znaczenie profesjonalistów współpracujących z ludźmi przy podejmowaniu decyzji. W opiece zdrowotnej nazywa się to wspólnym podejmowaniem decyzji .
W opiece społecznej utrzymywanie ludzi w centrum decyzji dotyczących ich opieki nazywa się opieką skoncentrowaną na osobie. Nasze wytyczne dotyczące poprawy doświadczenia ludzi w opiece społecznej wyjaśniają więcej.

Psychosis and schizophrenia in adults: prevention and managemet
Clinical guideline [CG178]
Published: 12 February 2014 Last updated: 01 March 2014
https://www.nice.org.uk/guidance/cg178
TŁUMACZENIE GOOGLE PL
Psychoza i schizofrenia u dorosłych: profilaktyka i postępowanieWytyczne kliniczne [CG178] Opublikowane:12 lutego 2014 Ostatnio zaktualizowany:01 marca 2014
Niniejsze wytyczne dotyczą rozpoznawania i leczenia psychozy i schizofrenii u dorosłych. Ma na celu poprawę opieki poprzez wczesne rozpoznanie i leczenie oraz skupienie się na długoterminowej rekonwalescencji. Zaleca również sprawdzanie współistniejących problemów zdrowotnych oraz udzielanie wsparcia członkom rodziny i opiekunom.
W marcu 2014 r. dokonano korekty brzmienia zalecenia 1.1.3.3 w celu wyjaśnienia, że ​​to węglowodory zawarte w dymie papierosowym powodują interakcje z innymi lekami, a nie z nikotyną.
ZaleceniaNiniejsze wytyczne zawierają zalecenia dotyczące:

• rozpoznawanie i zapobieganie psychozom
• wczesna interwencja w przypadku pierwszego epizodu psychozy
• leczenie i kierowanie osób z ostrym epizodem psychozy lub schizofrenii
• promowanie powrotu do zdrowia i opieki długoterminowej
• zapobieganie i leczenie problemów ze zdrowiem fizycznym oraz  kontynuacja badań pod kątem problemów ze zdrowiem fizycznym
• wsparcie dla opiekunów

 Dla kogo to jest?

• Pracownicy służby zdrowia
• Osoby z psychozą lub schizofrenią, ich rodziny i opiekunowie

Proces opracowywania wytycznychJak opracowujemy wytyczne NICE
Niniejsze wytyczne aktualizują i zastępują wytyczne NICE CG82 (marzec 2009) i podsumowanie dowodów ESNM39 (marzec 2014).
Twoja odpowiedzialność
Zalecenia zawarte w niniejszych wytycznych reprezentują pogląd NICE, uzyskany po dokładnym rozważeniu dostępnych dowodów. Oczekuje się, że przy dokonywaniu oceny specjaliści i lekarze będą w pełni uwzględniać te wytyczne, a także indywidualne potrzeby, preferencje i wartości swoich pacjentów lub osób korzystających z ich usług. Stosowanie się do zaleceń nie jest obowiązkowe, a wytyczne nie zwalniają z obowiązku podejmowania decyzji adekwatnych do sytuacji jednostki, w porozumieniu z nią i jej rodzinami oraz opiekunami lub opiekunami. 
Wszelkie problemy (zdarzenia niepożądane) związane z lekiem lub wyrobem medycznym używanym do leczenia lub procedury należy zgłaszać do Urzędu Regulacji Leków i Produktów Opieki Zdrowotnej za pomocą Programu Żółtej Karty .
Lokalni komisarze i świadczeniodawcy opieki zdrowotnej mają obowiązek umożliwić stosowanie wytycznych, gdy poszczególni profesjonaliści i osoby korzystające z usług chcą z nich skorzystać. Powinny to robić w kontekście lokalnych i krajowych priorytetów w zakresie finansowania i rozwoju usług oraz w świetle swoich obowiązków należytego uwzględniania potrzeby wyeliminowania bezprawnej dyskryminacji, promowania równości szans i zmniejszania nierówności zdrowotnych. Żadne z postanowień niniejszych wytycznych nie powinno być interpretowane w sposób niezgodny z przestrzeganiem tych obowiązków.

Komisarze i świadczeniodawcy są odpowiedzialni za promowanie przyjaznego dla środowiska systemu opieki zdrowotnej i opieki oraz powinni oceniać i ograniczać wpływ na środowisko wdrażania zaleceń NICE  tam, gdzie to możliwe.
WstępNiniejsze wytyczne obejmują leczenie i postępowanie w przypadku psychozy i schizofrenii oraz pokrewnych zaburzeń u osób dorosłych (18 lat i starszych) z początkiem przed 60. rokiem życia. Termin „psychoza” jest używany w niniejszych wytycznych w odniesieniu do grupy zaburzeń psychotycznych, która obejmuje schizofrenię, zaburzenie schizoafektywne, zaburzenie schizofreniczne i zaburzenie urojeniowe. Rozpoznawanie, leczenie i leczenie psychoz afektywnych (takich jak choroba afektywna dwubiegunowa lub jednobiegunowa depresja psychotyczna) są objęte innymi wytycznymi NICE. Wytyczne nie odnoszą się do specyficznego leczenia młodych ludzi w wieku poniżej 18 lat, z wyjątkiem tych, którzy otrzymują leczenie i wsparcie w ramach wczesnej interwencji w ośrodkach psychoz; istnieją oddzielne wytyczne NICE dotyczące psychozy i schizofrenii u dzieci i młodzieży .
Psychoza i specyficzna diagnoza schizofrenii stanowią główne zaburzenie psychiczne (lub zespół zaburzeń), w którym percepcja, myśli, nastrój i zachowanie danej osoby są znacząco zmienione. Objawy psychozy i schizofrenii są zwykle podzielone na „objawy pozytywne”, w tym halucynacje (postrzeganie przy braku jakichkolwiek bodźców) i urojenia (stałe lub fałszywe przekonania) oraz „objawy negatywne” (takie jak apatia emocjonalna, brak popędu , ubóstwo mowy, wycofanie społeczne i samozaniedbywanie). Każda osoba będzie miała unikalną kombinację objawów i doświadczeń.
Zazwyczaj występuje okres prodromalny, który poprzedza pierwszy epizod psychozy i może trwać od kilku dni do około 18 miesięcy. Okres prodromalny często charakteryzuje się pewnym pogorszeniem funkcjonowania osobistego. Zmiany obejmują pojawienie się przejściowych (krótkotrwałych) i/lub osłabionych (o mniejszym nasileniu) objawów psychotycznych, problemów z pamięcią i koncentracją, nietypowych zachowań i pomysłów, zaburzonej komunikacji i afektu oraz wycofania społecznego, apatii i zmniejszonego zainteresowania codziennymi czynnościami. Po okresie prodromalnym zwykle następuje ostry epizod z halucynacjami, urojeniami i zaburzeniami zachowania, którym zwykle towarzyszy pobudzenie i stres. Po ustąpieniu ostrego epizodu, zwykle po interwencjach farmakologicznych, psychologicznych i innych, objawy ustępują i często zanikają u wielu osób, chociaż czasami utrzymuje się szereg negatywnych objawów. Ta faza, która może trwać wiele lat, może być przerywana nawracającymi ostrymi epizodami, które mogą wymagać dodatkowych interwencji farmakologicznych, psychologicznych i innych, tak jak w poprzednich epizodach.
Chociaż jest to powszechny wzorzec, przebieg schizofrenii jest bardzo zróżnicowany. Niektórzy ludzie mogą mieć bardzo krótko pozytywne objawy; inni mogą ich doświadczać przez wiele lat. Inni nie mają okresu prodromalnego, zaburzenie zaczyna się nagle ostrym epizodem.
W ciągu życia około 1% populacji rozwinie psychozę i schizofrenię. Pierwsze objawy mają tendencję do pojawiania się w młodym wieku dorosłym, w czasie, gdy osoba zwykle przechodziłaby do samodzielnego życia, ale mogą wystąpić w każdym wieku. Objawy i zachowania związane z psychozą i schizofrenią mogą mieć niepokojący wpływ na jednostkę, rodzinę i przyjaciół.
Psychoza i schizofrenia wiążą się ze znacznym napiętnowaniem, strachem i ograniczonym zrozumieniem opinii publicznej. Pierwsze lata po zachorowaniu mogą być szczególnie niepokojące i chaotyczne, a ryzyko samobójstwa jest większe. Po zakończeniu ostrego epizodu często pojawiają się inne problemy, takie jak wykluczenie społeczne, ograniczone możliwości powrotu do pracy lub nauki oraz problemy z nawiązywaniem nowych relacji.
W ostatnim dziesięcioleciu położono nowy nacisk na usługi wczesnego wykrywania i interwencji, a także na długoterminową rekonwalescencję i promowanie ludzkich wyborów dotyczących radzenia sobie z chorobą. Istnieją dowody na to, że większość ludzi wyzdrowieje, chociaż niektórzy będą mieli utrzymujące się trudności lub pozostaną podatni na przyszłe epizody. Nie każdy przyjmie pomoc ze strony służb statutowych. W dłuższej perspektywie większość ludzi znajdzie sposoby radzenia sobie z ostrymi problemami i zrekompensowania wszelkich pozostałych trudności.
Opiekunowie, krewni i przyjaciele osób z psychozą i schizofrenią są ważni zarówno w procesie oceny i zaangażowania, jak i w długofalowym skutecznym dostarczaniu skutecznych terapii. W niniejszych wytycznych termin „opiekun” odnosi się do każdego, kto ma regularny bliski kontakt z osobami z psychozą i schizofrenią, w tym adwokatami, przyjaciółmi lub członkami rodziny, chociaż niektórzy członkowie rodziny mogą zdecydować się nie być opiekunami.
Psychoza i schizofrenia są często związane z wieloma innymi stanami, takimi jak depresja, lęk, zespół stresu pourazowego, zaburzenia osobowości i nadużywanie substancji. Niniejsze wytyczne nie obejmują tych warunków. NICE opracowała oddzielne wytyczne dotyczące postępowania w tych schorzeniach (patrz strona internetowa NICE poświęcona zdrowiu psychicznemu i schorzeniom behawioralnym ).
W wytycznych założono, że lekarze przepisujący lek będą korzystać z podsumowania charakterystyki produktu leczniczego w celu podejmowania decyzji dotyczących poszczególnych pacjentów.
Kluczowe priorytety realizacji

• Zapobieganie psychozie
• Pierwszy epizod psychozy
• Kolejne ostre epizody psychozy lub schizofrenii i skierowanie w kryzysie
• Promowanie powrotu do zdrowia i ewentualnej przyszłej opieki

Następujące rekomendacje zostały zidentyfikowane jako priorytety do realizacji. Pełna lista zaleceń znajduje się w rozdziale 1 .
Zapobieganie psychozie

• Jeśli uważa się, że dana osoba jest narażona na zwiększone ryzyko rozwoju psychozy (zgodnie z zaleceniem 1.2.1.1 ):
  • oferować indywidualną terapię poznawczo-behawioralną (CBT) z interwencją rodzinną lub bez (prowadzoną zgodnie z opisem w sekcji 1.3.7 ) oraz
  • oferować interwencje zalecane w wytycznych NICE dla osób z jakimikolwiek zaburzeniami lękowymi, depresją, pojawiającymi się zaburzeniami osobowości lub nadużywaniem substancji. [2014]

Pierwszy epizod psychozy

• Wczesna interwencja w poradniach psychoz powinna być dostępna dla wszystkich osób z pierwszym epizodem lub pierwszym objawem psychozy, niezależnie od wieku osoby lub czasu trwania nieleczonej psychozy. [2014]
• Oceń zespół stresu pourazowego i inne reakcje na traumę, ponieważ osoby z psychozą lub schizofrenią prawdopodobnie doświadczyły wcześniejszych zdarzeń niepożądanych lub urazów związanych z rozwojem psychozy lub w wyniku samej psychozy. Osoby, które wykazują oznaki stresu pourazowego, powinny przestrzegać zaleceń zawartych w wytycznych NICE dotyczących zespołu stresu pourazowego . [2014]
• Wyboru leku przeciwpsychotycznego powinien dokonać wspólnie usługobiorca i pracownik służby zdrowia, biorąc pod uwagę poglądy opiekuna, jeśli usługobiorca wyrazi na to zgodę. Podaj informacje i omów prawdopodobne korzyści i możliwe skutki uboczne każdego leku, w tym:
  • metaboliczne (w tym przyrost masy ciała i cukrzyca)
  • pozapiramidowe (w tym akatyzja, dyskineza i dystonia)
  • sercowo-naczyniowe (w tym wydłużenie odstępu QT)
  • hormonalne (w tym zwiększające prolaktynę w osoczu)
  • inne (w tym nieprzyjemne doznania subiektywne). [2009; zmienione 2014]
• Nie należy rozpoczynać regularnych złożonych leków przeciwpsychotycznych, z wyjątkiem krótkich okresów (na przykład podczas zmiany leku). [2009]

Kolejne ostre epizody psychozy lub schizofrenii i skierowanie w kryzysie

• Zaproponuj CBT wszystkim osobom z psychozą lub schizofrenią (dostarczone zgodnie z zaleceniami 1.3.7.1 ). Można to rozpocząć w ostrej fazie lub później, w tym w warunkach szpitalnych. [2009]
• Zaproponuj interwencję rodzinną wszystkim rodzinom osób z psychozą lub schizofrenią, które mieszkają lub są w bliskim kontakcie z usługobiorcą (dostarczone zgodnie z zaleceniami 1.3.7.2 ). Można to rozpocząć w ostrej fazie lub później, w tym w warunkach szpitalnych. [2009]

Promowanie powrotu do zdrowia i ewentualnej przyszłej opieki

• Lekarze pierwszego kontaktu i inni pracownicy podstawowej opieki zdrowotnej powinni monitorować zdrowie fizyczne osób z psychozą lub schizofrenią w przypadku przeniesienia odpowiedzialności za monitorowanie z opieki specjalistycznej, a następnie co najmniej raz w roku. Kontrola stanu zdrowia powinna być kompleksowa i skupiać się na problemach zdrowia fizycznego, które są powszechne u osób z psychozą i schizofrenią. Uwzględnij wszystkie kontrole w zaleceniu 1.3.6.1 i odnieś się do odpowiednich wytycznych NICE dotyczących monitorowania chorób układu krążenia, cukrzycy, otyłości i chorób układu oddechowego. Kopię wyników należy przesłać do koordynatora opieki i psychiatry oraz umieścić w notatkach dotyczących opieki specjalistycznej. [2014]
• Zaproponuj klozapinę osobom ze schizofrenią, których choroba nie zareagowała odpowiednio na leczenie pomimo sekwencyjnego stosowania odpowiednich dawek co najmniej 2 różnych leków przeciwpsychotycznych. Co najmniej 1 z leków powinien być lekiem przeciwpsychotycznym drugiej generacji nie zawierającym klozapiny. [2009]
• Oferuj programy zatrudnienia wspomaganego osobom z psychozą lub schizofrenią, które chcą znaleźć lub wrócić do pracy. Rozważ inne zajęcia zawodowe lub edukacyjne, w tym szkolenia przedzawodowe, dla osób niezdolnych do pracy lub bez powodzenia w znalezieniu zatrudnienia. [2014]

1 Zalecenia

• 1.1 Opieka we wszystkich fazach
• 1.2 Zapobieganie psychozie
• 1.3 Pierwszy epizod psychozy
• 1.4 Kolejne ostre epizody psychozy lub schizofrenii i skierowanie w sytuacji kryzysowej
• 1.5 Promowanie powrotu do zdrowia i ewentualnej przyszłej opieki

Ludzie mają prawo brać udział w dyskusjach i podejmować świadome decyzje dotyczące ich opieki, jak opisano w podejmowaniu decyzji dotyczących Twojej opieki .
Podejmowanie decyzji przy użyciu wytycznych NICE wyjaśnia, w jaki sposób używamy słów, aby pokazać siłę (lub pewność) naszych zaleceń, oraz zawiera informacje na temat przepisywania leków (w tym stosowania pozarejestracyjnego), profesjonalnych wytycznych, standardów i przepisów (w tym dotyczących zgody i zdolności umysłowych) i ochrona.
1.1 Opieka we wszystkich fazach1.1.1 Doświadczenie użytkownika usługi
1.1.1.1Należy korzystać z niniejszych wytycznych w połączeniu z wytycznymi NICE na temat doświadczeń użytkowników usług w zakresie zdrowia psychicznego dorosłych , aby poprawić jakość opieki nad osobami z psychozą lub schizofrenią korzystającymi z usług w zakresie zdrowia psychicznego oraz:

• współpracować z osobami chorymi na schizofrenię i ich opiekunami
• oferować pomoc, leczenie i opiekę w atmosferze nadziei i optymizmu
• poświęć czas na budowanie wspierających i empatycznych relacji jako istotnej części opieki. [2009; zmienione 2014]

1.1.2 Rasa, kultura i pochodzenie etniczne
Wytyczne NICE dotyczące doświadczeń użytkowników usług w zakresie zdrowia psychicznego dorosłych zawierają zalecenia dotyczące komunikacji istotne dla tej sekcji.
1.1.2.1Pracownicy służby zdrowia niedoświadczeni w pracy z osobami z psychozą lub schizofrenią o różnym pochodzeniu etnicznym i kulturowym powinni zasięgnąć porady i nadzoru u pracowników służby zdrowia, którzy mają doświadczenie w pracy transkulturowej. [2009]
1.1.2.2 Pracownicy służby zdrowia pracujący z osobami z psychozą lub schizofrenią powinni upewnić się, że są kompetentni w:

• umiejętności oceny dla osób z różnych środowisk etnicznych i kulturowych
• wykorzystanie wyjaśniających modeli choroby dla osób z różnych środowisk etnicznych i kulturowych
• wyjaśnienie przyczyn psychozy lub schizofrenii oraz możliwości leczenia
• uwzględnienie różnic kulturowych i etnicznych w oczekiwaniach dotyczących leczenia i przestrzeganiu zaleceń
• zajęcie się różnicami kulturowymi i etnicznymi w przekonaniach dotyczących biologicznych, społecznych i rodzinnych wpływów na przyczyny nieprawidłowych stanów psychicznych
• umiejętności negocjacyjne do pracy z rodzinami osób z psychozą lub schizofrenią
• zarządzanie konfliktami i rozwiązywanie konfliktów. [2009]

1.1.2.3Służby zdrowia psychicznego powinny współpracować z lokalnymi dobrowolnymi grupami etnicznymi rasy czarnej, azjatyckiej i mniejszościowej, aby wspólnie zapewnić odpowiednie kulturowo leczenie psychologiczne i psychospołeczne, zgodne z niniejszymi wytycznymi i świadczone przez kompetentnych lekarzy, osobom z różnych środowisk etnicznych i kulturowych. [2009]
1.1.3 Zdrowie fizyczne
1.1.3.1Osoby z psychozą lub schizofrenią, zwłaszcza przyjmujące leki przeciwpsychotyczne, powinny otrzymać od swojego świadczeniodawcy programu zdrowia psychicznego połączenie zdrowego odżywiania i aktywności fizycznej.

Nasz przegląd badania STEPWISE z 2019 r. nie zmienił tego zalecenia. [2019]
1.1.3.2Jeśli dana osoba ma szybki lub nadmierny przyrost masy ciała, nieprawidłowy poziom lipidów lub problemy z kontrolowaniem poziomu glukozy we krwi, zaproponuj interwencje zgodne z odpowiednimi wytycznymi NICE (patrz wytyczne NICE dotyczące otyłości , chorób układu krążenia: ocena i redukcja ryzyka, w tym modyfikacja lipidów i zapobieganie typowi 2 cukrzyca ). [2014]
1.1.3.3Zaoferuj osobom palącym psychozę lub schizofrenię pomoc w rzuceniu palenia, nawet jeśli poprzednie próby zakończyły się niepowodzeniem. Należy mieć świadomość potencjalnego istotnego wpływu ograniczenia palenia papierosów na metabolizm innych leków, zwłaszcza klozapiny i olanzapiny. [2014]
1.1.3.4Rozważ jedno z poniższych, aby pomóc ludziom rzucić palenie:

• nikotynowa terapia zastępcza (zwykle połączenie plastrów przezskórnych z produktem krótko działającym, takim jak inhalator, guma, pastylki do ssania lub spray) dla osób z psychozą lub schizofrenią lub
• bupropion dla osób z rozpoznaniem schizofrenii lub
• wareniklina dla osób z psychozą lub schizofrenią.
  
  Ostrzegaj osoby przyjmujące bupropion lub wareniklinę, że istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia niepożądanych objawów neuropsychiatrycznych i regularnie je monitoruj, szczególnie w pierwszych 2-3 tygodniach. [2014]

1.1.3.5Osobom przebywającym w warunkach szpitalnych, które nie chcą rzucić palenia, zaoferuj nikotynową terapię zastępczą, aby pomóc im ograniczyć lub tymczasowo rzucić palenie. [2014]
1.1.3.6Rutynowo monitoruj wagę oraz wskaźniki chorobowe sercowo-naczyniowe i metaboliczne u osób z psychozą i schizofrenią. Powinny one zostać poddane audytowi w rocznym raporcie zespołu. [2014]
1.1.3.7Trusty powinny zapewnić zgodność ze standardami jakości w zakresie monitorowania i leczenia chorób sercowo-naczyniowych i metabolicznych u osób z psychozą lub schizofrenią poprzez wskaźniki wyników na poziomie zarządu. [2014]
1.1.4 Kompleksowe świadczenie usług
1.1.4.1 Wszystkie zespoły świadczące usługi dla osób z psychozą lub schizofrenią powinny oferować kompleksowy zakres interwencji zgodny z niniejszymi wytycznymi. [2009]
1.1.5Wsparcie dla opiekunów
1.1.5.1Zaproponuj opiekunom osób z psychozą lub schizofrenią ocenę (dostarczoną przez służby zdrowia psychicznego) ich własnych potrzeb i przedyskutuj z nimi ich mocne strony i poglądy. Opracuj plan opieki w celu zaspokojenia wszelkich zidentyfikowanych potrzeb, przekaż kopię opiekunowi i ich lekarzowi rodzinnemu oraz dopilnuj, aby był on sprawdzany co roku. Zobacz wytyczne NICE dotyczące wspierania dorosłych opiekunów . [2014]
1.1.5.2Poinformuj opiekunów o ich prawie do oceny opiekuna (patrz wytyczne NICE dotyczące wspierania dorosłych opiekunów, aby uzyskać zalecenia dotyczące rozpoznawania, oceny i zaspokajania potrzeb opiekunów w zakresie opieki, zdrowia fizycznego i psychicznego). [2014]
1.1.5.3Przekaż opiekunom pisemne i ustne informacje w przystępnym formacie na temat:

• diagnostyka i leczenie psychozy i schizofrenii
• pozytywne wyniki i powrót do zdrowia
• rodzaje wsparcia dla opiekunów
• rola zespołów i usług
• uzyskanie pomocy w sytuacji kryzysowej.
  
  Udzielając informacji, w razie potrzeby zaoferuj opiekunowi wsparcie. [2014]

1.1.5.4Możliwie jak najwcześniej negocjuj z usługobiorcami i opiekunami sposób udostępniania informacji o usługobiorcy. Omawiając prawa do poufności, podkreśl znaczenie dzielenia się informacjami o zagrożeniach i potrzebie zrozumienia przez opiekunów punktu widzenia usługobiorcy. Promuj podejście oparte na współpracy, które wspiera zarówno użytkowników usług, jak i opiekunów, oraz szanuje ich indywidualne potrzeby i współzależność. [2014]
1.1.5.5Regularnie sprawdzaj, w jaki sposób informacje są udostępniane, zwłaszcza jeśli występują trudności w komunikacji i współpracy między usługobiorcą a opiekunem. [2014]
1.1.5.6Włącz opiekunów w proces podejmowania decyzji, jeśli usługobiorca wyrazi na to zgodę. [2014]
1.1.5.7Zaoferuj wszystkim opiekunom jak najwcześniej program edukacji i wsparcia ukierunkowany na opiekunów, który może stanowić część interwencji rodzinnej w leczeniu psychozy i schizofrenii. Interwencja powinna:

• być dostępnym w razie potrzeby
• mieć pozytywne przesłanie na temat zdrowienia. [2014]

1.1.6 Wsparcie rówieśników i samozarządzanie
1.1.6.1Rozważ wsparcie rówieśnicze dla osób z psychozą lub schizofrenią, aby poprawić komfort korzystania z usług i jakość życia. Wsparcie rówieśnicze powinno być udzielane przez przeszkolonego pracownika wsparcia rówieśniczego, który wyzdrowiał z psychozy lub schizofrenii i pozostaje stabilny. Pracownicy wspierający rówieśnicy powinni otrzymywać wsparcie od całego swojego zespołu oraz wsparcie i mentoring od doświadczonych pracowników rówieśniczych. [2014]
1.1.6.2Rozważ podręcznikowy program samoleczenia dostarczany twarzą w twarz z usługobiorcami w ramach leczenia i postępowania z psychozą lub schizofrenią. [2014]
1.1.6.3Programy wsparcia rówieśniczego i samozarządzania powinny zawierać informacje i porady dotyczące:

• psychoza i schizofrenia
• efektywne stosowanie leków
• rozpoznawanie i zarządzanie objawami
• dostęp do usług zdrowia psychicznego i innych usług wsparcia
• radzenie sobie ze stresem i innymi problemami
• co robić w sytuacji kryzysowej
• budowanie sieci wsparcia społecznego
• zapobieganie nawrotom i ustalanie osobistych celów regeneracji. [2014]

1.2 Zapobieganie psychozie1.2.1 Skierowanie z podstawowej opieki zdrowotnej
1.2.1.1 Jeśli dana osoba jest przygnębiona, ma pogorszenie funkcjonowania społecznego i:

• przemijające lub osłabione objawy psychotyczne lub
• inne doświadczenia lub zachowania sugerujące możliwą psychozę lub
• krewny pierwszego stopnia z psychozą lub schizofrenią
  
  kieruje ich bezzwłocznie na badanie do specjalistycznej opieki zdrowia psychicznego lub na wczesną interwencję w poradni psychoz, ponieważ mogą być narażeni na zwiększone ryzyko rozwoju psychozy. [2014]

1.2.2 Ocena specjalistyczna
1.2.2.1Ocenę powinien przeprowadzić specjalista psychiatra lub przeszkolony specjalista z doświadczeniem w zagrożonych stanach psychicznych. [2014]
1.2.3 Możliwości leczenia zapobiegające psychozie
1.2.3.1 Jeśli uważa się, że dana osoba jest narażona na zwiększone ryzyko rozwoju psychozy (zgodnie z zaleceniem 1.2.1.1 ):

• oferować indywidualną terapię poznawczo-behawioralną (CBT) z interwencją rodzinną lub bez (prowadzoną zgodnie z opisem w sekcji 1.3.7 ) oraz
• oferować interwencje zalecane w wytycznych NICE dla osób z jakimikolwiek zaburzeniami lękowymi, depresją, pojawiającymi się zaburzeniami osobowości lub nadużywaniem substancji. [2014]

1.2.3.2Nie oferuj leków przeciwpsychotycznych:

• osobom uważanym za narażone na zwiększone ryzyko rozwoju psychozy (zgodnie z zaleceniem 1.2.1.1 ) lub
• w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia psychozy lub zapobiegania jej. [2014]

1.2.4 Monitorowanie i kontynuacja
1.2.4.1Jeżeli po leczeniu (jak opisano w zaleceniu 1.2.3.1 ) osoba nadal ma objawy, upośledzone funkcjonowanie lub jest przygnębiona, ale nie można postawić jednoznacznej diagnozy psychozy, należy regularnie monitorować osobę pod kątem zmian w objawach i funkcjonowaniu do 3 lata przy użyciu ustrukturyzowanego i zatwierdzonego narzędzia oceny. Określ częstotliwość i czas trwania monitorowania poprzez:

• nasilenie i częstotliwość objawów
• poziom upośledzenia i/lub cierpienia oraz
• stopień rozbicia lub niepokoju rodziny. [2014]

1.2.4.2Jeśli dana osoba prosi o zwolnienie z usługi, zaproponuj kolejne spotkania i możliwość samodzielnego odesłania w przyszłości. Poproś lekarza rodzinnego danej osoby o dalsze monitorowanie zmian w jej stanie psychicznym. [2014]
1.3 Pierwszy epizod psychozy1.3.1 Wczesna interwencja w poradniach psychoz
1.3.1.1 Wczesna interwencja w poradniach psychoz powinna być dostępna dla wszystkich osób z pierwszym epizodem lub pierwszym objawem psychozy, niezależnie od wieku osoby lub czasu trwania nieleczonej psychozy. [2014]
1.3.1.2 Osoby zgłaszające się na wczesną interwencję w poradniach psychoz należy niezwłocznie poddać ocenie. Jeśli placówka nie jest w stanie zapewnić pilnej interwencji dla osób w sytuacji kryzysowej, skieruj osobę do zespołu rozwiązywania sytuacji kryzysowych i leczenia domowego (ze wsparciem wczesnej interwencji w poradniach psychoz). Skierowanie może pochodzić z podstawowej lub specjalistycznej opieki zdrowotnej (w tym z innych usług społecznych) lub ze skierowania samodzielnego lub od opiekuna. [2014]
1.3.1.3Wczesna interwencja w ośrodkach psychoz powinna mieć na celu zapewnienie pełnego zakresu interwencji farmakologicznych, psychologicznych, społecznych, zawodowych i edukacyjnych dla osób z psychozą, zgodnie z niniejszymi wytycznymi. [2014]
1.3.1.4Rozważyć możliwość przedłużenia wczesnej interwencji w poradniach psychotycznych poza 3 lata, jeśli dana osoba nie wyzdrowiała w sposób stabilny z psychozy lub schizofrenii. [2014]
1.3.2 Podstawowa opieka
1.3.2.1 Nie należy rozpoczynać leczenia przeciwpsychotycznego przy pierwszym wystąpieniu utrzymujących się objawów psychotycznych w podstawowej opiece zdrowotnej, chyba że zostanie to wykonane w porozumieniu z lekarzem specjalistą psychiatrą. [2009; zmienione 2014]
1.3.3Ocena i planowanie opieki
1.3.3.1 Przeprowadzić kompleksową multidyscyplinarną ocenę osób z objawami psychotycznymi w ramach opieki specjalistycznej. Powinno to obejmować ocenę psychiatry, psychologa lub specjalisty z doświadczeniem w psychologicznym leczeniu osób z psychozą lub schizofrenią. Ocena powinna dotyczyć następujących dziedzin:

• psychiatrycznej (problemy ze zdrowiem psychicznym, ryzyko wyrządzenia krzywdy sobie lub innym, spożywanie alkoholu oraz historia zażywania leków na receptę i bez recepty)
• lekarskie, w tym wywiad i pełne badanie fizykalne w celu wykrycia choroby fizycznej (w tym organicznych zaburzeń mózgu) oraz przepisanych leków, które mogą powodować psychozę
• zdrowie fizyczne i dobre samopoczucie (w tym waga, palenie, odżywianie, aktywność fizyczna i zdrowie seksualne)
• psychologiczne i psychospołeczne, w tym sieci społeczne, relacje i historia traumy
• rozwojowe (rozwój i umiejętności społeczne, poznawcze i motoryczne, w tym współistniejące schorzenia neurorozwojowe)
• społeczne (zakwaterowanie, kultura i pochodzenie etniczne, spędzanie czasu wolnego i rekreacja oraz obowiązki wobec dzieci lub jako opiekun)
• zawodowe i edukacyjne (uczęszczanie na studia, poziom wykształcenia, zatrudnienie i czynności życia codziennego)
• jakość życia
• status ekonomiczny. [2009; zmienione 2014]

1.3.3.2Oceń zespół stresu pourazowego i inne reakcje na traumę, ponieważ osoby z psychozą lub schizofrenią prawdopodobnie doświadczyły wcześniejszych zdarzeń niepożądanych lub urazów związanych z rozwojem psychozy lub w wyniku samej psychozy. Osoby, które wykazują oznaki stresu pourazowego, powinny przestrzegać zaleceń zawartych w wytycznych NICE dotyczących zespołu stresu pourazowego . [2014]
1.3.3.3 Rutynowo monitoruj inne współistniejące stany, w tym depresję, lęk i nadużywanie substancji, szczególnie we wczesnych fazach leczenia. [2009; zmienione 2014]
1.3.3.4Napisz plan opieki we współpracy z usługobiorcą jak najszybciej po ocenie, w oparciu o sformułowanie psychiatryczne i psychologiczne oraz pełną ocenę jego zdrowia fizycznego. Prześlij kopię planu opieki do lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, który wysłał skierowanie, oraz do usługobiorcy.[2009; zmienione 2014]
1.3.3.5W przypadku osób, które nie są w stanie uczestniczyć w głównym nurcie edukacji, szkoleń lub pracy, ułatwiaj alternatywne zajęcia edukacyjne lub zawodowe zgodnie z ich indywidualnymi potrzebami i zdolnością do angażowania się w takie działania, z ostatecznym celem powrotu do głównego nurtu edukacji, szkoleń lub zatrudnienia. [2014]
1.3.4Możliwości leczenia
1.3.4.1Dla osób z pierwszym epizodem psychozy proponuję:

• doustne leki przeciwpsychotyczne (patrz punkty 1.3.5 i 1.3.6 ) w połączeniu z :
• interwencje psychologiczne (interwencja rodzinna i indywidualna CBT, realizowane zgodnie z opisem w rozdziale 1.3.7 ). [2014]

1.3.4.2Poinformuj osoby, które chcą samemu wypróbować interwencje psychologiczne, że są one bardziej skuteczne, gdy stosuje się je w połączeniu z lekami przeciwpsychotycznymi. Jeśli dana osoba nadal chce samodzielnie wypróbować interwencje psychologiczne:

• oferują interwencję rodzinną i CBT
• uzgodnić czas (1 miesiąc lub mniej) na przegląd opcji leczenia, w tym wprowadzenie leków przeciwpsychotycznych
• nadal regularnie monitorować objawy, stres, upośledzenie i poziom funkcjonowania (w tym edukację, szkolenie i zatrudnienie). [2014]

1.3.4.3Jeśli objawy i zachowanie danej osoby sugerują psychozę afektywną lub zaburzenie, w tym chorobę afektywną dwubiegunową i jednobiegunową depresję psychotyczną, postępuj zgodnie z zaleceniami zawartymi w wytycznych NICE dotyczących choroby afektywnej dwubiegunowej lub depresji . [2014]
1.3.5Wybór leków przeciwpsychotycznych
1.3.5.1 Wyboru leku przeciwpsychotycznego powinien dokonać wspólnie usługobiorca i pracownik służby zdrowia, biorąc pod uwagę poglądy opiekuna, jeśli usługobiorca wyrazi na to zgodę. Podaj informacje i omów prawdopodobne korzyści i możliwe skutki uboczne każdego leku, w tym:

• metaboliczne (w tym przyrost masy ciała i cukrzyca)
• pozapiramidowe (w tym akatyzja, dyskineza i dystonia)
• sercowo-naczyniowe (w tym wydłużenie odstępu QT)
• hormonalne (w tym zwiększające prolaktynę w osoczu)
• inne (w tym nieprzyjemne doznania subiektywne). [2009; zmienione 2014]

1.3.6Jak stosować leki przeciwpsychotyczne
1.3.6.1 Przed rozpoczęciem leczenia przeciwpsychotycznego podejmij i zanotuj następujące badania wyjściowe:

• waga (wykreślona na wykresie)
• obwód talii
• puls i ciśnienie krwi
• poziom glukozy we krwi na czczo lub hemoglobina glikozylowana (HbA1c)
• profil lipidowy krwi i poziom prolaktyny
• ocena wszelkich zaburzeń ruchu
• ocena stanu odżywienia, diety i poziomu aktywności fizycznej. [2014]

1.3.6.2 Przed rozpoczęciem leczenia przeciwpsychotycznego zaproponuj osobie z psychozą lub schizofrenią elektrokardiogram (EKG), jeśli:

• określone w charakterystyce produktu (SPC)
• badanie fizykalne wykazało specyficzne ryzyko sercowo-naczyniowe (takie jak diagnoza nadciśnienia tętniczego)
• istnieje osobista historia choroby sercowo-naczyniowej lub
• usługobiorca zostaje przyjęty do szpitala. [2009]

1.3.6.3 Leczenie lekami przeciwpsychotycznymi należy uznać za jednoznaczną indywidualną próbę terapeutyczną. Uwzględnij następujące informacje:

• Omów i zapisz skutki uboczne, które dana osoba jest najbardziej skłonna tolerować.
• Zanotuj wskazania i spodziewane korzyści i zagrożenia związane z doustnymi lekami przeciwpsychotycznymi oraz oczekiwany czas zmiany objawów i pojawienia się działań niepożądanych.
• Na początku leczenia należy podać dawkę z dolnej granicy dozwolonego zakresu i powoli zwiększać dawkę w zakresie dawek podanym w brytyjskim krajowym receptariuszu (BNF) lub ChPL.
• Uzasadnij i zanotuj powody dawkowania poza zakresem podanym w BNF lub ChPL.
• Zapisz powody kontynuacji, zmiany lub zaprzestania leczenia oraz skutki takich zmian.
• Przeprowadź próbę leku w optymalnej dawce przez 4 do 6 tygodni. [2009; zmienione 2014]

1.3.6.4Regularnie i systematycznie monitoruj i odnotowuj następujące informacje w trakcie leczenia, a zwłaszcza podczas miareczkowania:

• odpowiedź na leczenie, w tym zmiany w objawach i zachowaniu
• skutki uboczne leczenia, biorąc pod uwagę nakładanie się niektórych działań niepożądanych i klinicznych cech schizofrenii (np. nakładanie się akatyzji i pobudzenia lub lęku) oraz wpływ na funkcjonowanie
• pojawienie się zaburzeń ruchowych
• waga, tygodniowo przez pierwsze 6 tygodni, następnie po 12 tygodniach, po 1 roku, a następnie corocznie (wykreślane na wykresie)
• obwód talii rocznie (wykreślony na wykresie)
• tętno i ciśnienie krwi po 12 tygodniach, po roku, a następnie co roku
• poziom glukozy we krwi na czczo lub HbA1c oraz poziom lipidów we krwi po 12 tygodniach, po roku, a następnie co roku
• przyczepność
• ogólny stan zdrowia fizycznego. [2014]

1.3.6.5Zespół specjalistycznej opieki powinien zachować odpowiedzialność za monitorowanie zdrowia fizycznego podopiecznych i skutków leków przeciwpsychotycznych przez co najmniej pierwsze 12 miesięcy lub do czasu ustabilizowania się stanu pacjenta, w zależności od tego, który z tych okresów jest dłuższy. Następnie odpowiedzialność za to monitorowanie może zostać przeniesiona na podstawową opiekę medyczną w ramach wspólnych ustaleń dotyczących opieki. [2014]
1.3.6.6Przedyskutuj wszelkie niezalecone terapie, z których usługobiorca chce skorzystać (w tym terapie uzupełniające) z usługobiorcą i opiekunem, jeśli jest to właściwe. Omów bezpieczeństwo i skuteczność terapii oraz możliwą ingerencję w terapeutyczne efekty przepisanych leków i terapii psychologicznych. [2009]
1.3.6.7Porozmawiaj o używaniu alkoholu, tytoniu, leków wydawanych na receptę i bez recepty oraz nielegalnych narkotyków z usługobiorcą i opiekunem, jeśli to konieczne. Omów ich możliwą ingerencję w terapeutyczne efekty przepisanych leków i terapii psychologicznych. [2009]
1.3.6.8Recepty leków przeciwpsychotycznych „w miarę potrzeb” (prn) należy wypisywać zgodnie z zaleceniami 1.3.6.3 . Oceń wskazania kliniczne, częstotliwość podawania, korzyści terapeutyczne i działania niepożądane co tydzień lub w razie potrzeby. Sprawdź, czy recepty „prn” doprowadziły do ​​dawki powyżej maksymalnej określonej w BNF lub SPC. [2009]
1.3.6.9Nie należy stosować nasycającej dawki leków przeciwpsychotycznych (często określanych jako „szybka neuroleptyzacja”). [2009]
1.3.6.10 Nie należy rozpoczynać regularnych złożonych leków przeciwpsychotycznych, z wyjątkiem krótkich okresów (na przykład podczas zmiany leku). [2009]
1.3.6.11 Przepisując chlorpromazynę, należy ostrzec, że może powodować nadwrażliwość skóry na światło. W razie potrzeby doradzić stosowanie kremu przeciwsłonecznego. [2009]
1.3.7Jak przeprowadzić interwencje psychologiczne?
1.3.7.1 CBT powinno być prowadzone indywidualnie przez co najmniej 16 zaplanowanych sesji oraz:

• postępować zgodnie z instrukcją leczenia (w miarę możliwości z dowodami skuteczności z badania klinicznego), aby:
  • ludzie mogą ustalić powiązania między swoimi myślami, uczuciami lub działaniami a obecnymi lub przeszłymi objawami i/lub funkcjonowaniem
  • ponowna ocena percepcji, przekonań lub rozumowania ludzi dotyczy objawów docelowych
• zawierać również co najmniej jeden z następujących elementów:
  • osoby monitorujące własne myśli, uczucia lub zachowania pod kątem ich objawów lub nawrotu objawów
  • promowanie alternatywnych sposobów radzenia sobie z objawem docelowym
  • zmniejszenie stresu
  • poprawa funkcjonowania. [2009]

1.3.7.2 Interwencja rodzinna powinna:

• jeśli to możliwe, uwzględnij osobę z psychozą lub schizofrenią
• być przeprowadzane przez okres od 3 miesięcy do 1 roku
• uwzględnij co najmniej 10 zaplanowanych sesji
• brać pod uwagę preferencje całej rodziny w zakresie interwencji jednorodzinnej lub grupowej wielorodzinnej
• brać pod uwagę relację między głównym opiekunem a osobą z psychozą lub schizofrenią
• pełnić określoną funkcję wspierającą, edukacyjną lub terapeutyczną i obejmować negocjowane rozwiązywanie problemów lub pracę w sytuacjach kryzysowych. [2009]

1.3.8 Monitorowanie i przegląd interwencji psychologicznych
1.3.8.1Prowadząc interwencje psychologiczne, rutynowo i systematycznie monitoruj szereg wyników w odpowiednich obszarach, w tym satysfakcję osób korzystających z usług i, w stosownych przypadkach, satysfakcję opiekunów. [2009]
1.3.8.2 Zespoły opieki zdrowotnej pracujące z osobami z psychozą lub schizofrenią powinny wskazać wiodącego pracownika służby zdrowia w zespole, którego obowiązkiem jest monitorowanie i przegląd:

• dostęp i zaangażowanie w interwencje psychologiczne
• decyzje o oferowaniu interwencji psychologicznych i równości dostępu w różnych grupach etnicznych. [2009]

1.3.9 Kompetencje do przeprowadzania interwencji psychologicznych
1.3.9.1 Pracownicy służby zdrowia prowadzący interwencje psychologiczne powinni:

• posiadać odpowiedni poziom kompetencji w prowadzeniu interwencji osobom z psychozą lub schizofrenią
• być regularnie nadzorowane podczas terapii psychologicznej przez kompetentnego terapeutę i superwizora. [2009]

1.3.9.2 Trusty powinny zapewniać dostęp do szkoleń, które wyposażają pracowników służby zdrowia w kompetencje wymagane do prowadzenia interwencji psychoterapeutycznych zalecanych w niniejszych wytycznych. [2009]
1.4 Kolejne ostre epizody psychozy lub schizofrenii i skierowanie w sytuacji kryzysowej1.4.1Interwencje na poziomie usług
1.4.1.1Oferować zespoły zajmujące się rozwiązywaniem kryzysów i leczeniem domowym jako usługi pierwszego rzutu, aby wspierać osoby z psychozą lub schizofrenią podczas ostrego epizodu w środowisku, jeśli nasilenie epizodu lub poziom ryzyka dla siebie lub innych przekracza możliwości wczesnego interwencja w poradniach psychoz lub innych zespołach środowiskowych, aby skutecznie nią zarządzać. [2014]
1.4.1.2Zespoły zajmujące się rozwiązywaniem sytuacji kryzysowych i leczeniem domowym powinny stanowić pojedynczy punkt dostępu do wszystkich innych usług doraźnych w społeczności i szpitalach. [2014]
1.4.1.3Rozważ doraźne leczenie środowiskowe w zespołach pomocy w sytuacjach kryzysowych i leczeniu domowym przed przyjęciem na oddział stacjonarny oraz jako środek umożliwiający terminowe wypisanie z oddziałów stacjonarnych. W zależności od preferencji i potrzeb danej osoby, oprócz zespołów pomocy w sytuacjach kryzysowych i leczenia domowego, można rozważyć domy kryzysowe lub ośrodki opieki dziennej. [2014]
1.4.1.4Jeśli osoba z psychozą lub schizofrenią potrzebuje opieki szpitalnej, pomyśl o wpływie na tę osobę, jej opiekunów i innych członków rodziny, zwłaszcza jeśli oddział stacjonarny znajduje się daleko od miejsca zamieszkania. Jeśli przyjęcie do szpitala jest nieuniknione, upewnij się, że otoczenie jest odpowiednie dla wieku, płci i poziomu podatności danej osoby, wspieraj ich opiekunów i postępuj zgodnie z zaleceniami zawartymi w wytycznych NICE dotyczących doświadczeń osób korzystających z usług w zakresie zdrowia psychicznego dorosłych . [2014]
1.4.2 Opcje leczenia
1.4.2.1Dla osób z ostrym zaostrzeniem lub nawrotem psychozy lub schizofrenii proponuj:

• doustne leki przeciwpsychotyczne (patrz punkty 1.3.5 i 1.3.6 ) w połączeniu z :
• interwencje psychologiczne (interwencja rodzinna i indywidualna CBT, realizowane zgodnie z opisem w rozdziale 1.3.7 ). [2014]

1.4.3 Interwencje farmakologiczne
1.4.3.1 Osobom z ostrym zaostrzeniem lub nawrotem psychozy lub schizofrenii zaproponuj doustne leki przeciwpsychotyczne lub przejrzyj istniejące leki. Na wybór leku powinny mieć wpływ te same kryteria, które są zalecane przy rozpoczynaniu leczenia (patrz punkty 1.3.5 i 1.3.6 ). Należy wziąć pod uwagę odpowiedź kliniczną i skutki uboczne obecnego i poprzedniego leku osoby korzystającej z usług. [2009; zmienione 2014]
1.4.4 Interwencje psychologiczne i psychospołeczne
1.4.4.1 Zaproponuj CBT wszystkim osobom z psychozą lub schizofrenią (dostarczone zgodnie z zaleceniami 1.3.7.1 ). Można to rozpocząć w ostrej fazie lub później, w tym w warunkach szpitalnych. [2009]
1.4.4.2 Zaproponuj interwencję rodzinną wszystkim rodzinom osób z psychozą lub schizofrenią, które mieszkają lub są w bliskim kontakcie z usługobiorcą (dostarczone zgodnie z zaleceniami 1.3.7.2 ). Można to rozpocząć w ostrej fazie lub później, w tym w warunkach szpitalnych. [2009]
1.4.4.3 Rozważ oferowanie terapii artystycznych wszystkim osobom z psychozą lub schizofrenią, szczególnie w celu złagodzenia objawów negatywnych. Można to rozpocząć w ostrej fazie lub później, w tym w warunkach szpitalnych. [2009]
1.4.4.4 Terapie artystyczne powinny być prowadzone przez zarejestrowanego terapeutę artystycznego Rady ds. Zawodów Zdrowia i Opieki z doświadczeniem w pracy z osobami z psychozą lub schizofrenią. Interwencja powinna być prowadzona w grupach, chyba że trudności z akceptacją, dostępem i zaangażowaniem wskazują inaczej. Terapie artystyczne powinny łączyć techniki psychoterapeutyczne z aktywnością mającą na celu promowanie kreatywnej ekspresji, która często jest nieustrukturyzowana i prowadzona przez usługobiorcę. Cele terapii sztuką powinny obejmować:

• umożliwienie osobom z psychozą lub schizofrenią odmiennego doświadczania siebie i wypracowania nowych sposobów nawiązywania kontaktów z innymi
• pomaganie ludziom w wyrażaniu siebie i porządkowaniu ich doświadczeń w satysfakcjonującą formę estetyczną
• pomaganie ludziom w zaakceptowaniu i zrozumieniu uczuć, które mogły pojawić się podczas procesu twórczego (w tym, w niektórych przypadkach, w jaki sposób doszli do tych uczuć) w tempie dostosowanym do danej osoby. [2009]

1.4.4.5Gdy zabiegi psychologiczne, w tym terapie artystyczne, rozpoczynają się w ostrej fazie (także w warunkach szpitalnych), pełny kurs należy kontynuować po wypisaniu ze szpitala bez zbędnej przerwy. [2009]
1.4.4.6 Nie proponuj rutynowo poradnictwa i psychoterapii wspierającej (jako konkretnych interwencji) osobom z psychozą lub schizofrenią. Należy jednak wziąć pod uwagę preferencje użytkowników usług, zwłaszcza jeśli inne, bardziej skuteczne terapie psychologiczne, takie jak CBT, interwencje rodzinne i terapie artystyczne, nie są dostępne lokalnie. [2009]
1.4.4.7 Nie proponuj terapii przylegania (jako specyficznej interwencji) osobom z psychozą lub schizofrenią. [2009]
1.4.4.8 Nie proponuj rutynowo treningu umiejętności społecznych (jako konkretnej interwencji) osobom z psychozą lub schizofrenią. [2009]
1.4.5 Zachowanie, które stanowi wyzwanie
1.4.5.1 Czasami osoby z psychozą lub schizofrenią stanowią bezpośrednie zagrożenie dla siebie lub innych podczas ostrego epizodu i mogą potrzebować szybkiego środka uspokajającego. Zarządzanie bezpośrednim ryzykiem powinno być zgodne z odpowiednimi wytycznymi NICE (patrz zalecenia 1.4.5.2 i 1.4.5.5). [2009]
1.4.5.2 Postępuj zgodnie z zaleceniami wytycznych NICE dotyczących przemocy i agresji w obliczu zbliżającej się przemocy lub rozważając szybkie uspokojenie. [2009]
1.4.5.3 Po szybkim uspokojeniu, zaoferuj osobie z psychozą lub schizofrenią możliwość omówienia swoich doświadczeń. Przekaż im jasne wyjaśnienie decyzji o zastosowaniu pilnej sedacji. Zapisz to w swoich notatkach. [2009]
1.4.5.4 Upewnij się, że osoba z psychozą lub schizofrenią ma możliwość zapisania w swoich notatkach relacji z doświadczenia szybkiego uspokajania się. [2009]
1.4.5.5 Postępuj zgodnie z zaleceniami wytycznych NICE dotyczących samookaleczeń podczas radzenia sobie z aktami samookaleczenia u osób z psychozą lub schizofrenią. [2009]
1.4.6 Wczesny okres po ostrym okresie
1.4.6.1 Po każdym ostrym epizodzie zachęć osoby z psychozą lub schizofrenią do zapisania w swoich notatkach opisu swojej choroby. [2009]
1.4.6.2 Pracownicy służby zdrowia mogą rozważyć zastosowanie zasad psychoanalitycznych i psychodynamicznych, aby pomóc im zrozumieć doświadczenia osób z psychozą lub schizofrenią oraz ich relacje interpersonalne. [2009]
1.4.6.3Poinformuj usługobiorcę, że istnieje wysokie ryzyko nawrotu choroby, jeśli zaprzestanie leczenia w ciągu najbliższych 1–2 lat. [2009]
1.4.6.4Jeśli odstawiasz leki przeciwpsychotyczne, podejmuj je stopniowo i regularnie monitoruj oznaki i objawy nawrotu. [2009]
1.4.6.5Po odstawieniu leków przeciwpsychotycznych należy kontynuować monitorowanie objawów nawrotu przez co najmniej 2 lata. [2009]
1.5 Promowanie powrotu do zdrowia i ewentualnej przyszłej opieki1.5.1 Zasady ogólne
1.5.1.1Kontynuować leczenie i opiekę w ramach wczesnej interwencji w ośrodkach psychoz lub skierować osobę do specjalistycznego zintegrowanego zespołu środowiskowego. Ten zespół powinien:

• oferować pełen zakres interwencji psychologicznych, farmakologicznych, społecznych i zawodowych zalecanych w niniejszych wytycznych
• być kompetentnym, aby zapewnić wszystkie oferowane interwencje
• kładź nacisk na zaangażowanie, a nie na zarządzanie ryzykiem
• zapewnić leczenie i opiekę w możliwie najmniej restrykcyjnym i stygmatyzującym środowisku oraz w atmosferze nadziei i optymizmu, zgodnie z wytycznymi NICE dotyczącymi doświadczeń użytkowników usług w zakresie zdrowia psychicznego dorosłych . [2014]

1.5.1.2Rozważ intensywną opiekę nad osobami z psychozą lub schizofrenią, które prawdopodobnie zrezygnują z leczenia lub usług. [2014]
1.5.1.3Corocznie oceniaj leki przeciwpsychotyczne, w tym zaobserwowane korzyści i wszelkie skutki uboczne. [2014]
1.5.2 Powrót do podstawowej opieki zdrowotnej
1.5.2.1Zaoferuj osobom z psychozą lub schizofrenią, których objawy skutecznie zareagowały na leczenie i pozostają stabilne, możliwość powrotu do podstawowej opieki zdrowotnej w celu dalszego leczenia. Jeśli usługobiorca chce to zrobić, zapisz to w swoich notatkach i koordynuj przekazywanie obowiązków poprzez podejście oparte na programie opieki. [2009]
1.5.3 Podstawowa opieka
Monitorowanie zdrowia fizycznego w podstawowej opiece zdrowotnej
1.5.3.1 Opracowanie i wykorzystanie rejestrów przypadków praktycznych do monitorowania zdrowia fizycznego i psychicznego osób z psychozą lub schizofrenią w ramach podstawowej opieki zdrowotnej. [2009]
1.5.3.2 Lekarze pierwszego kontaktu i inni pracownicy podstawowej opieki zdrowotnej powinni monitorować zdrowie fizyczne osób z psychozą lub schizofrenią w przypadku przeniesienia odpowiedzialności za monitorowanie z opieki specjalistycznej, a następnie co najmniej raz w roku. Kontrola stanu zdrowia powinna być kompleksowa i skupiać się na problemach zdrowia fizycznego, które są powszechne u osób z psychozą i schizofrenią.Uwzględnij wszystkie kontrole w zaleceniu 1.3.6.1 i odnieś się do odpowiednich wytycznych NICE dotyczących monitorowania chorób układu krążenia, cukrzycy, otyłości i chorób układu oddechowego. Kopię wyników należy przesłać do koordynatora opieki i psychiatry oraz umieścić w notatkach dotyczących opieki specjalistycznej. [2014]
1.5.3.3 Zidentyfikuj osoby z psychozą lub schizofrenią, które mają wysokie ciśnienie krwi, mają nieprawidłowy poziom lipidów, są otyłe lub zagrożone otyłością, chorują na cukrzycę lub są zagrożone cukrzycą (na co wskazuje nieprawidłowy poziom glukozy we krwi) lub są nieaktywne fizycznie na jak najwcześniej po zastosowaniu odpowiednich wytycznych NICE dotyczących chorób sercowo-naczyniowych: ocena i redukcja ryzyka, w tym modyfikacja lipidów , zapobieganie cukrzycy typu 2 , otyłość , nadciśnienie , zapobieganie chorobom sercowo-naczyniowym i aktywność fizyczna . [2014]
1.5.3.4 Osoby z psychozą lub schizofrenią z cukrzycą i/lub chorobami sercowo-naczyniowymi należy leczyć w ramach podstawowej opieki zdrowotnej zgodnie z odpowiednimi wytycznymi NICE (na przykład, patrz wytyczne NICE dotyczące modyfikacji lipidów , cukrzycy typu 1 i cukrzycy typu 2 ). [2009]
1.5.3.5 Pracownicy opieki zdrowotnej w ramach opieki specjalistycznej powinni zapewnić, w ramach podejścia programu opieki, aby osoby z psychozą lub schizofrenią otrzymywały fizyczną opiekę zdrowotną w ramach podstawowej opieki zdrowotnej, jak opisano w zaleceniach od 1.5.3.1 do 1.5.3.4. [2009]
Nawrót i ponowne skierowanie do specjalistycznej opieki
1.5.3.6 Gdy u osoby z ustaloną diagnozą psychozy lub schizofrenii występuje podejrzenie nawrotu (na przykład nasilenie objawów psychotycznych lub znaczny wzrost spożycia alkoholu lub innych substancji), pracownicy podstawowej opieki zdrowotnej powinni zapoznać się z sekcją kryzysową opieki plan. Rozważ skierowanie do kluczowego klinicysty lub koordynatora opieki wskazanego w planie kryzysowym. [2009]
1.5.3.7 W przypadku osoby z psychozą lub schizofrenią, która znajduje się pod opieką podstawowej opieki zdrowotnej, należy rozważyć ponowne skierowanie do specjalistycznej opieki zdrowotnej, jeśli:

• słaba reakcja na leczenie
• nieprzestrzeganie leków
• nie do zniesienia skutki uboczne leków
• współwystępujące nadużywanie substancji
• ryzyko dla siebie lub innych. [2009]

1.5.3.8 Kierując ponownie osoby z psychozą lub schizofrenią do świadczeń z zakresu zdrowia psychicznego, należy wziąć pod uwagę prośby użytkowników usług i opiekunów, zwłaszcza w przypadku:

• przegląd skutków ubocznych dotychczasowych zabiegów
• zabiegi psychologiczne lub inne interwencje. [2009]

Przenosić
1.5.3.9 Kiedy osoba z psychozą lub schizofrenią planuje przenieść się do rejonu innego trustu NHS, należy zorganizować spotkanie pomiędzy zaangażowanymi służbami a usługobiorcą w celu uzgodnienia planu przejścia przed przeniesieniem. Aktualny plan opieki danej osoby powinien zostać przesłany do nowych świadczeniodawców opieki drugorzędowej i podstawowej. [2009]
1.5.4 Interwencje psychologiczne
1.5.4.1Zaoferuj CBT, aby pomóc w promowaniu powrotu do zdrowia u osób z utrzymującymi się objawami pozytywnymi i negatywnymi oraz dla osób w remisji. Przeprowadź CBT zgodnie z zaleceniami 1.3.7.1 . [2009]
1.5.4.2 Zaproponuj interwencję rodzinną rodzinom osób z psychozą lub schizofrenią, które mieszkają lub są w bliskim kontakcie z usługobiorcą. Przeprowadź interwencję rodzinną, jak opisano w zaleceniu 1.3.7.2 . [2009]
1.5.4.3 Interwencja rodzinna może być szczególnie przydatna w przypadku rodzin osób z psychozą lub schizofrenią, które:

• niedawno nawroty lub są zagrożone nawrotem
• utrzymujące się objawy. [2009]

1.5.4.4Rozważ oferowanie terapii artystycznych, które pomogą w wyzdrowieniu, szczególnie u osób z objawami negatywnymi. [2009]
1.5.5 Interwencje farmakologiczne
1.5.5.1Na wybór leku powinny mieć wpływ te same kryteria, które są zalecane przy rozpoczynaniu leczenia (patrz punkty 1.3.5 i 1.3.6 ). [2009]
1.5.5.2 Nie należy rutynowo stosować celowanych, przerywanych strategii utrzymania dawki (stosowanie leków przeciwpsychotycznych tylko w okresach rozpoczynającego się nawrotu lub zaostrzenia objawów). Rozważ je jednak u osób z psychozą lub schizofrenią, które nie chcą zaakceptować ciągłego schematu leczenia podtrzymującego lub jeśli istnieją inne przeciwwskazania do leczenia podtrzymującego, takie jak wrażliwość na skutki uboczne. [2009]
1.5.5.3 Rozważ zaoferowanie leków przeciwpsychotycznych o przedłużonym działaniu / długo działających wstrzyknięciach osobom z psychozą lub schizofrenią:

• kto wolałby takie leczenie po ostrym epizodzie?
• gdzie unikanie ukrytego niestosowania się do leków przeciwpsychotycznych (zarówno zamierzonego, jak i niezamierzonego) jest priorytetem klinicznym w planie leczenia. [2009]

1.5.6 Stosowanie leków przeciwpsychotycznych w postaci depot/długodziałających leków przeciwpsychotycznych do wstrzykiwań
1.5.6.1Rozpoczynając depot/długodziałający lek przeciwpsychotyczny do wstrzykiwań:

• brać pod uwagę preferencje i stosunek usługobiorcy do sposobu podania (regularne iniekcje domięśniowe) oraz procedur organizacyjnych (np. wizyty domowe i lokalizacja przychodni)
• wziąć pod uwagę te same kryteria zalecane przy stosowaniu doustnych leków przeciwpsychotycznych (patrz punkty 1.3.5 i 1.3.6 ), szczególnie w odniesieniu do ryzyka i korzyści związanych ze schematem leczenia
• początkowo stosować małą dawkę testową, jak określono w BNF lub SPC. [2009]

1.5.7 Interwencje dla osób, których choroba nie zareagowała odpowiednio na leczenie
1.5.7.1 Dla osób ze schizofrenią, których choroba nie zareagowała odpowiednio na leczenie farmakologiczne lub psychologiczne:

• Przejrzyj diagnozę.
• Ustal, czy przestrzegano leków przeciwpsychotycznych, przepisanych w odpowiedniej dawce i przez odpowiedni czas.
• Przejrzyj zaangażowanie i stosowanie terapii psychologicznych i upewnij się, że są one oferowane zgodnie z niniejszymi wytycznymi. Jeśli podjęto interwencję rodzinną, zasugeruj CBT; jeśli podjęto CBT, zasugeruj interwencję rodzinną dla osób pozostających w bliskim kontakcie z ich rodzinami.
• Rozważ inne przyczyny braku odpowiedzi, takie jak współistniejące nadużywanie substancji (w tym alkoholu), jednoczesne stosowanie innych przepisanych leków lub choroba fizyczna. [2009]

1.5.7.2Zaproponuj klozapinę osobom ze schizofrenią, których choroba nie zareagowała odpowiednio na leczenie pomimo sekwencyjnego stosowania odpowiednich dawek co najmniej 2 różnych leków przeciwpsychotycznych. Co najmniej 1 z leków powinien być lekiem przeciwpsychotycznym drugiej generacji nie zawierającym klozapiny. [2009]
1.5.7.3W przypadku osób ze schizofrenią, u których choroba nie zareagowała odpowiednio na klozapinę w zoptymalizowanej dawce, personel medyczny powinien rozważyć zalecenie 1.5.7.1 (w tym pomiar stężenia leku terapeutycznego) przed dodaniem drugiego leku przeciwpsychotycznego do wspomagania leczenia klozapiną. Odpowiednia próba takiej augmentacji może potrwać do 8 do 10 tygodni. Wybierz lek, który nie potęguje typowych skutków ubocznych klozapiny. [2009]
1.5.8 Zatrudnienie, edukacja i działalność zawodowa
1.5.8.1 Oferuj programy zatrudnienia wspomaganego osobom z psychozą lub schizofrenią, które chcą znaleźć lub wrócić do pracy. Rozważ inne zajęcia zawodowe lub edukacyjne, w tym szkolenia przedzawodowe, dla osób niezdolnych do pracy lub bez powodzenia w znalezieniu zatrudnienia. [2014]
1.5.8.2 Służba zdrowia psychicznego powinna współpracować z lokalnymi interesariuszami, w tym z reprezentantami czarnych, azjatyckich i mniejszości etnicznych, aby umożliwić osobom z problemami zdrowia psychicznego, w tym psychozą lub schizofrenią, pozostanie w pracy lub edukacji oraz dostęp do nowego zatrudnienia (w tym zatrudnienia), wolontariatu i możliwości edukacyjnych. [2009; zmienione 2014]
1.5.8.3 Rutynowo odnotowuj w swoich planach opieki codzienne czynności osób z psychozą lub schizofrenią, w tym wyniki zawodowe. [2009]
2 Zalecenia badawcze

• 2.1 Interwencje wspierające rówieśników
• 2.2 Osoby, które zrezygnowały z przyjmowania leków przeciwpsychotycznych
• 2.3 Korzyści dla zdrowia fizycznego wynikające z odstawienia leków przeciwpsychotycznych
• 2.4 Utrzymanie korzyści z wczesnej interwencji w poradniach psychoz po wypisie
• 2.5 Interwencje na objawy PTSD u osób z psychozą i schizofrenią

Grupa ds. Rozwoju Wytycznych sformułowała następujące zalecenia dotyczące badań, w oparciu o przegląd dowodów, w celu poprawy wytycznych NICE i opieki nad pacjentem w przyszłości. Pełny zestaw zaleceń badawczych Guideline Development Group jest szczegółowo opisany w pełnych wytycznych .
2.1 Interwencje wspierające rówieśnikówJaka jest efektywność kliniczna i kosztowa interwencji rówieśniczych u osób z psychozą i schizofrenią?
Dlaczego to ważne
Usługobiorcy wspierali rozwój interwencji wspierających rówieśników, które ostatnio rozprzestrzeniły się w Wielkiej Brytanii, ale obecne dowody na te interwencje u osób z zaburzeniami psychotycznymi nie są silne, a badania są głównie bardzo niskiej jakości. Ponadto zawartość programów znacznie się różniła, niektóre wykorzystywały ustrukturyzowane interwencje, inne zapewniały bardziej nieformalne wsparcie. Dlatego istnieje pilna potrzeba uzyskania wysokiej jakości dowodów w tej dziedzinie.
Program badań składałby się z kilku etapów. Po pierwsze, powinny być prowadzone prace rozwojowe w celu ustalenia, czego konkretnie użytkownicy usług oczekują od pracowników wsparcia rówieśniczego, w przeciwieństwie do tego, czego oczekują od profesjonalistów, oraz jakie są warunki optymalnego przeprowadzenia interwencji. Ta praca rozwojowa powinna być współtworzona poprzez badanie opinii użytkowników usług, doświadczonych pracowników wsparcia rówieśniczego i twórców interwencji wsparcia rówieśniczego, a odpowiednie mierniki wyników powinny być zidentyfikowane, odzwierciedlając cele wsparcia rówieśniczego. Po drugie, interwencja, przeprowadzona w miarę możliwości w optymalnych warunkach, powinna zostać przetestowana w wysokiej jakości badaniu. Dalsze badania powinny sprawdzać formaty ustrukturyzowane i manualne w porównaniu z formatami nieustrukturyzowanymi (w których usługobiorca i partner wspólnie decydują, co należy omówić w sesji).
2.2 Osoby, które zrezygnowały z przyjmowania leków przeciwpsychotycznychJaka jest kliniczna i kosztowa efektywność samej interwencji psychologicznej w porównaniu ze zwykłym leczeniem osób z psychozą lub schizofrenią, które zrezygnowały z przyjmowania leków przeciwpsychotycznych?
Dlaczego to ważne
Opracowanie alternatywnych strategii leczenia jest ważne dla wysokiego odsetka osób z psychozą i schizofrenią, które nie przyjmują leków przeciwpsychotycznych lub przerywają je z powodu działań niepożądanych lub braku skuteczności. Istnieją dowody na to, że interwencje psychologiczne (CBT i interwencja rodzinna) jako uzupełnienie leków przeciwpsychotycznych są skuteczne w leczeniu psychozy i schizofrenii oraz zapewniają oszczędność kosztów. Jednak niewiele jest dowodów na interwencję rodzinną lub samą CBT bez leków przeciwpsychotycznych.
Program badań powinien porównywać kliniczną i kosztową efektywność samej interwencji psychologicznej (CBT i/lub interwencja rodzinna) ze zwykłym leczeniem osób z psychozą lub schizofrenią, które zdecydują się nie przyjmować leków przeciwpsychotycznych, przy użyciu odpowiednio wzmocnionego badania z randomizowanym, kontrolowanym projekt. Kluczowe wyniki powinny obejmować objawy, wskaźniki nawrotów, jakość życia, akceptowalność leczenia, funkcjonowanie społeczne i opłacalność interwencji.
2.3 Korzyści dla zdrowia fizycznego wynikające z odstawienia leków przeciwpsychotycznychJakie są krótko- i długoterminowe korzyści dla zdrowia fizycznego ze stosowania sterowanego odstawienia leków i/lub zmniejszenia psychozy w pierwszym epizodzie i czy można to osiągnąć bez większego ryzyka?
Dlaczego to ważne
Rośnie zaniepokojenie długoterminowymi zagrożeniami dla zdrowia, zwiększoną śmiertelnością i utratą istoty szarej kory związanej ze skumulowaną ekspozycją na neuroleptyki u osób z psychozą. Większość młodych dorosłych odstawia leki w sposób nieplanowany z powodu tych zagrożeń. Holenderskie otwarte badanie średniej wielkości wykazało pomyślne odstawienie leków u 20% osób bez poważnego nawrotu; po 7-letnim okresie obserwacji odnotowywano ciągłą korzyść z ukierunkowanej redukcji pod względem skutków ubocznych, funkcjonowania i zatrudnienia, bez długoterminowego ryzyka. Jeśli powieliłoby to, oznaczałoby to znaczący przełom w zmniejszaniu długoterminowych zagrożeń dla zdrowia fizycznego związanych z leczeniem przeciwpsychotycznym i poprawą wyników.
Program badań powinien opierać się na wieloośrodkowym, podwójnie zaślepionym, randomizowanym, kontrolowanym projekcie o odpowiedniej mocy, aby zbadać korzyści dla zdrowia fizycznego, ryzyko i koszty przerwania lub ograniczenia stosowania leków przeciwpsychotycznych wśród młodych dorosłych z pierwszym epizodem psychozy, którzy osiągnęli remisję. Podstawowymi punktami końcowymi powinny być jakość życia i zaburzenia metaboliczne, w tym przyrost masy ciała; drugorzędowe wyniki powinny obejmować skutki uboczne, poważny nawrót, akceptowalność i preferencje użytkownika.
2.4 Utrzymanie korzyści z wczesnej interwencji w poradniach psychoz po wypisieW jaki sposób można utrzymać korzyści z wczesnej interwencji w zakresie usług psychoz po wypisaniu osób korzystających z usług po 3 latach?
Dlaczego to ważne
Wczesne interwencje w ośrodkach psychoz zapewniają oparte na dowodach interwencje w pozytywnym, przyjaznym dla młodzieży otoczeniu, poprawiają wyniki, są opłacalne i charakteryzują się wysoką akceptacją i zaangażowaniem użytkowników usług. Kiedy ludzie zostaną przeniesieni do podstawowej opieki zdrowotnej lub środowiskowej opieki psychiatrycznej, zyski te zostaną zmniejszone. W wytycznych zaleca się, aby trusty rozważyły ​​rozszerzenie tych usług. Jednak zakres, w jakim zyski zostałyby utrzymane i kto odniósłby największe korzyści, nie jest znany. Skuteczny element wczesnej interwencji w przypadku psychoz można by włączyć do głównego nurtu usług związanych z psychozą, ale należy określić, jak to będzie funkcjonować i jego opłacalność.
Sugerowany program badań powinien opierać się na wieloośrodkowym randomizowanym badaniu z odpowiednią mocą, porównującym wydłużenie wczesnej interwencji w zakresie leczenia psychoz (na przykład przez 2 lata) z zapewnieniem rozszerzonej (stopniowej) opieki w środowiskowych ośrodkach zdrowia psychicznego z leczeniem w zwykłym trybie określić, czy korzyści z wczesnej interwencji można utrzymać i którzy odbiorcy usług odnieśliby największe korzyści w każdych warunkach. Pierwszorzędowym wynikiem powinno być leczenie lub zaangażowanie w usługi, a drugorzędne wyniki powinny obejmować nawrót, ponowne przyjęcie, funkcjonowanie i preferencje użytkownika.
2.5 Interwencje na objawy PTSD u osób z psychozą i schizofreniąJakie są korzyści z interwencji regenerującej traumę opartej na CBT w przypadku objawów PTSD u osób z psychozą i schizofrenią?
Dlaczego to ważne
Objawy PTSD udokumentowano u około jednej trzeciej osób z psychozą i schizofrenią. Brak objawów PTSD w tym kontekście przepowiada lepsze wyniki w zakresie zdrowia psychicznego, mniejsze korzystanie z usług i większą satysfakcję z życia. Dwie trzecie włamań traumatycznych, obserwowanych w pierwszym epizodzie i stwierdzonej psychozie, dotyczy objawów psychozy i jej leczenia (w tym zatrzymania). Jedno z badań wykazało dowód słuszności w pierwszym epizodzie psychozy w celu ponownego przetwarzania traumy, koncentrując się na włamaniach związanych z psychozą. Replikacja badania wypełni dużą lukę w leczeniu tej populacji i może przynieść inne korzyści w zakresie objawów psychotycznych i korzystania z usług.
Sugerowany program badań będzie wykorzystywał wieloośrodkowe randomizowane badanie o odpowiedniej mocy, aby sprawdzić, czy interwencja regenerująca traumę oparta na CBT może zredukować objawy PTSD i związany z nimi stres u osób z psychozą i schizofrenią. Badanie powinno być skierowane do osób z wysokimi objawami zespołu stresu pourazowego, szczególnie w przypadku urazów, po pierwszym epizodzie psychozy. Obserwacja powinna trwać do 2 lat, a interwencja powinna obejmować elementy „wspomagające”, dodatkowe sesje interwencji związanych z regeneracją urazów w oparciu o CBT oraz ocenę ekonomiczną zdrowia.
Znajdowanie więcej informacji i zasobówMożesz zobaczyć wszystko, co NICE mówi na temat psychozy i schizofrenii u dorosłych w ścieżce NICE poświęconej psychozie i schizofrenii .
Aby dowiedzieć się, co NICE powiedziało na tematy związane z tymi wytycznymi, odwiedź stronę internetową NICE poświęconą zdrowiu psychicznemu i warunkom behawioralnym .
Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat dowodów i dyskusji komisji ds. wytycznych, zobacz przeglądy dowodów . Można również znaleźć informacje o tym, jak wytyczne zostały opracowane , w tym szczegóły dotyczące komisji .
NICE stworzyło narzędzia i zasoby , które pomogą Ci zastosować te wytyczne w praktyce. Aby uzyskać ogólną pomoc i porady dotyczące stosowania wytycznych NICE w praktyce, zapoznaj się z zasobami, które pomogą Ci zastosować wytyczne w praktyce .
 
 
NICE Rehabilitation for adults with complex psychosis
NICE guideline [NG181] Published: 19 August 2020
https://www.nice.org.uk/guidance/ng181
TŁUMACZENIE GOOGLE PLRehabilitacja dla dorosłych ze złożoną psychoząNiniejsze wytyczne obejmują rehabilitację zdrowia psychicznego osób dorosłych ze złożoną psychozą. Ma na celu zapewnienie ludziom możliwości rehabilitacji, kiedy jej potrzebują, i promuje pozytywne podejście do długoterminowego powrotu do zdrowia. Zawiera zalecenia dotyczące organizacji usług rehabilitacyjnych, oceny i planowania opieki, dostarczania programów i interwencji oraz zaspokajania potrzeb w zakresie zdrowia fizycznego.
NICE opracowała również wytyczne dotyczące psychozy i schizofrenii u dorosłych oraz choroby afektywnej dwubiegunowej .
Zalecenia zawarte w niniejszych wytycznych zostały opracowane przed pandemią koronawirusa.
 Zalecenia MHRA dotyczące walproinianu:  Walproinianu nie wolno stosować u kobiet w wieku rozrodczym, chyba że inne opcje są nieodpowiednie i istnieje program zapobiegania ciąży. Postępuj zgodnie z zaleceniami  MHRA dotyczącymi stosowania walproinianu przez kobiety i dziewczęta . MHRA opublikowała również tymczasowe porady dotyczące programu zapobiegania ciąży walproinianem podczas pandemii COVID-19 . 
ZaleceniaNiniejsze wytyczne zawierają zalecenia dotyczące:

• komu należy zaproponować rehabilitację
• zasady rehabilitacji
• organizacja ścieżki rehabilitacji , poprawa dostępu i świadczenia usług
• podejście zorientowane na odbudowę
• ocena, planowanie opieki i przegląd
• programy i interwencje
• dostosowania do zabiegów zdrowia psychicznego w rehabilitacji
• fizyczna opieka zdrowotna

Dla kogo to jest?

• Pracownicy służby zdrowia
• Praktycy opieki społecznej i inni lekarze świadczący usługi publiczne dla osób ze złożoną psychozą
• Komisarze i dostawcy usług w zakresie zdrowia psychicznego
• Osoby korzystające z usług zdrowia psychicznego, ich rodziny i opiekunowie

Proces opracowywania wytycznychJak opracowujemy wytyczne NICE
Twoja odpowiedzialność
Zalecenia zawarte w niniejszych wytycznych reprezentują pogląd NICE, uzyskany po dokładnym rozważeniu dostępnych dowodów. Oczekuje się, że przy dokonywaniu oceny specjaliści i lekarze będą w pełni uwzględniać te wytyczne, a także indywidualne potrzeby, preferencje i wartości swoich pacjentów lub osób korzystających z ich usług. Stosowanie się do zaleceń nie jest obowiązkowe, a wytyczne nie zwalniają z obowiązku podejmowania decyzji adekwatnych do sytuacji jednostki, w porozumieniu z nią i jej rodzinami oraz opiekunami lub opiekunami. 
Wszelkie problemy (zdarzenia niepożądane) związane z lekiem lub wyrobem medycznym używanym do leczenia lub procedury należy zgłaszać do Urzędu Regulacji Leków i Produktów Opieki Zdrowotnej za pomocą Programu Żółtej Karty .
Lokalni komisarze i świadczeniodawcy opieki zdrowotnej mają obowiązek umożliwić stosowanie wytycznych, gdy poszczególni profesjonaliści i osoby korzystające z usług chcą z nich skorzystać. Powinny to robić w kontekście lokalnych i krajowych priorytetów w zakresie finansowania i rozwoju usług oraz w świetle swoich obowiązków należytego uwzględniania potrzeby wyeliminowania bezprawnej dyskryminacji, promowania równości szans i zmniejszania nierówności zdrowotnych. Żadne z postanowień niniejszych wytycznych nie powinno być interpretowane w sposób niezgodny z przestrzeganiem tych obowiązków.

Komisarze i świadczeniodawcy są odpowiedzialni za promowanie przyjaznego dla środowiska systemu opieki zdrowotnej i opieki oraz powinni oceniać i ograniczać wpływ na środowisko wdrażania zaleceń NICE  tam, gdzie to możliwe.
Zalecenia

• 1.1 Komu należy zaoferować rehabilitację?
• 1.2 Nadrzędne zasady rehabilitacji
• 1.3 Organizacja ścieżki rehabilitacji
• 1.4 Poprawa dostępu do rehabilitacji
• 1.5 Świadczenie usług w ramach ścieżki rehabilitacyjnej
• 1.6 Usługi rehabilitacyjne ukierunkowane na regenerację
• 1.7 Planowanie opieki skoncentrowane na osobie poprzez ocenę i formułowanie
• 1.8 Programy i interwencje rehabilitacyjne
• 1.9 Dostosowania do leczenia zdrowia psychicznego w rehabilitacji
• 1.10 Fizyczna opieka zdrowotna
• Terminy użyte w niniejszych wytycznych

Ludzie mają prawo brać udział w dyskusjach i podejmować świadome decyzje dotyczące ich opieki, jak opisano w podejmowaniu decyzji dotyczących Twojej opieki .
Podejmowanie decyzji przy użyciu wytycznych NICE wyjaśnia, w jaki sposób używamy słów, aby pokazać siłę (lub pewność) naszych zaleceń, oraz zawiera informacje na temat przepisywania leków (w tym stosowania pozarejestracyjnego), profesjonalne wytyczne, standardy i przepisy (w tym dotyczące zgody i zdolności umysłowych) i ochrona.
W niniejszych wytycznych termin „psychoza złożona” odnosi się do podstawowej diagnozy choroby psychotycznej (obejmującej schizofrenię, chorobę afektywną dwubiegunową, depresję psychotyczną, zaburzenia urojeniowe i zaburzenie schizoafektywne) z ciężkimi i opornymi na leczenie objawami psychozy i upośledzeniem funkcji.
Osoby ze złożoną psychozą zwykle mają również 1 lub więcej z poniższych:

• zaburzenia poznawcze związane z ich psychozą
• współistniejące schorzenia psychiczne (w tym nadużywanie substancji)
• istniejące wcześniej zaburzenia neurorozwojowe, takie jak zaburzenia ze spektrum autyzmu lub zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi
• problemy ze zdrowiem fizycznym, takie jak cukrzyca, choroby układu krążenia lub choroby płuc.

Razem te złożone problemy poważnie wpływają na społeczne i codzienne funkcjonowanie danej osoby, co oznacza, że ​​potrzebuje ona okresu rehabilitacji, aby umożliwić powrót do zdrowia i zapewnić optymalny poziom niezależności.
Wytyczne nie obejmują osób, u których pierwotnie zdiagnozowano chorobę niepsychotyczną. Jednak praktycy rehabilitacji mogą również udzielać porad usługom poza ścieżką rehabilitacji w zakresie odpowiedniego leczenia i wsparcia, w tym staży specjalistycznych i dostosowanych pakietów wsparcia, dla osób z innymi diagnozami podstawowego zdrowia psychicznego lub schorzeniami neurorozwojowymi, takimi jak zaburzenia osobowości lub zaburzenia ze spektrum autyzmu.
1.1 Komu należy zaoferować rehabilitację?1.1.1 Zaproponuj rehabilitację osobom ze złożoną psychozą :

• gdy tylko zostanie stwierdzone, że mają oporne na leczenie objawy psychozy i upośledzenia wpływające na ich społeczne i codzienne funkcjonowanie
• gdziekolwiek mieszkają, w tym w placówkach szpitalnych lub społecznościowych.
  
  W szczególności powinno to obejmować osoby, które:
• doświadczyłeś powtarzających się przyjęć lub przedłużonych pobytów w ostrych oddziałach stacjonarnych lub psychiatrycznych, lokalnie lub poza obszarem
• mieszkają w całodobowym zakwaterowaniu z personelem, którego miejsce zamieszkania ulega degradacji.

Aby uzyskać krótkie wyjaśnienie, dlaczego komisja wydała to zalecenie i jak może to wpłynąć na praktykę, zobacz sekcję uzasadnienie i wpływ na to, komu należy zaoferować rehabilitację .
Pełne szczegóły dowodów i dyskusja komisji znajdują się w przeglądzie dowodów A: identyfikacja osób, które odniosłyby największe korzyści i przegląd dowodów D: skuteczność usług rehabilitacyjnych .
Inne informacje uzupełniające można znaleźć w przeglądzie dowodów F: elementy skutecznej ścieżki rehabilitacji , przegląd dowodów J: metody rehabilitacji, opieka, wsparcie i leczenie oraz przegląd dowodów Q: czynniki związane z udaną zmianą .
1.2 Nadrzędne zasady rehabilitacji1.2.1Świadczenia rehabilitacyjne dla osób ze złożoną psychozą powinny:

• być osadzonym w lokalnej kompleksowej opiece psychiatrycznej
• zapewnić podejście zorientowane na powrót do zdrowia, które ma wspólny etos i uzgodnione cele, poczucie nadziei i optymizmu oraz ma na celu zmniejszenie piętna
• zapewnić zindywidualizowaną, skoncentrowaną na osobie opiekę poprzez współpracę i wspólne podejmowanie decyzji z zaangażowanymi użytkownikami usług i ich opiekunami
• być oferowane w najmniej restrykcyjnym środowisku i ma na celu pomoc ludziom w przejściu od bardziej intensywnego wsparcia do większej niezależności poprzez ścieżkę rehabilitacji
• zdają sobie sprawę, że nie wszyscy powracają do tego samego poziomu niezależności, jaki mieli przed chorobą i mogą wymagać zakwaterowania wspieranego (takiego jak opieka mieszkaniowa , mieszkania wspierane lub pływanie na świeżym powietrzu ) w dłuższej perspektywie.

Aby uzyskać krótkie wyjaśnienie, dlaczego komisja wydała to zalecenie i jak może to wpłynąć na praktykę, zobacz sekcję Uzasadnienie i wpływ na temat nadrzędnych zasad rehabilitacji .
Pełne szczegóły dowodów i dyskusja komisji znajdują się w przeglądzie dowodów J: metody rehabilitacji, opieka, wsparcie i leczenie .
1.3 Organizacja ścieżki rehabilitacji1.3.1 Wszystkie lokalne systemy opieki psychiatrycznej powinny obejmować określoną ścieżkę rehabilitacji jako część swojej kompleksowej usługi.
1.3.2 Wykorzystaj lokalną wspólną ocenę potrzeb strategicznych, aby poinformować o oddaniu do eksploatacji określonych elementów usług (patrz zalecenie 1.3.4), które składają się na ścieżkę rehabilitacji, aby dopasować się do potrzeb miejscowej ludności.
1.3.3Przeprowadź ocenę potrzeb lokalnych usług rehabilitacyjnych. Powinno to obejmować liczbę osób ze złożoną psychozą , które:

• są obecnie umieszczone poza obszarem do rehabilitacji
• mieć powtarzające się przyjęcia lub dłuższe pobyty (np. dłuższe niż 60 dni) na oddziałach intensywnej opieki szpitalnej i psychiatrycznej intensywnej terapii, lokalnie lub poza obszarem
• mieszkać w wysoce wspieranym (24-godzinnym) zakwaterowaniu
• otrzymują opiekę od służb sądowych, ale będą musieli kontynuować rehabilitację lokalnie, gdy zagrożenia lub zachowania, które są wyzwaniem, zostały dostatecznie rozwiązane (na przykład podpalenie, agresja fizyczna lub seksualna)
• otrzymują opiekę w ramach wczesnej interwencji dla usług psychoz i rozwijają problemy, które mogą wymagać usług rehabilitacji zdrowia psychicznego teraz lub w najbliższej przyszłości
• są słabi fizycznie i mogą potrzebować specjalistycznego wsparcia w miejscu zakwaterowania
• to młodzi dorośli przechodzący z usług zdrowia psychicznego dla dzieci i młodzieży do usług zdrowia psychicznego dla dorosłych.

1.3.4Ścieżka rehabilitacji powinna obejmować następujące elementy, zgodnie z oceną potrzeb:

• rehabilitacja w środowisku, zapewnienie opieki klinicznej od środowiskowego zespołu ds. rehabilitacji zdrowia psychicznego osobom mieszkającym we wspieranym zakwaterowaniu ( opieka stacjonarna , wspierane mieszkanie i tereny ruchome ) oraz
• rehabilitacja w placówkach szpitalnych, takich jak oddziały rehabilitacyjne w wysokiej zależności i/lub środowiskowe ośrodki rehabilitacyjne .

1.3.5Komisarze ds . zdrowia i opieki społecznej powinni współpracować ze służbą zdrowia, władzami lokalnymi, dostawcami mieszkań i innymi partnerami (usługodawcami z trzeciego sektora i sektora niezależnego, korzystającymi z usług oraz ich rodzinami i opiekunami), aby zapewnić, że rehabilitacja jest świadczona możliwie lokalnie dla wszystkich zidentyfikowanych osób. w ocenie potrzeb lokalnych usług rehabilitacyjnych.
1.3.6Rozważ wspólne zlecanie najbardziej specjalistycznych usług (w tym wysokospecjalistycznych jednostek rehabilitacyjnych i długoterminowych jednostek rehabilitacyjnych o wysokim stopniu zależności ) w różnych obszarach, aby świadczyć te usługi na poziomie regionalnym dla osób o szczególnie złożonych potrzebach.
1.3.7Upewnij się, że ścieżka rehabilitacji została zaprojektowana tak, aby zapewnić elastyczność, płynne przejścia i wsparcie w dłuższej perspektywie, co umożliwia ludziom:

• dołączać i opuszczać ścieżkę rehabilitacji w różnych punktach
• przemieszczać się między częściami ścieżki, które zapewniają wyższy lub niższy poziom wsparcia w zależności od ich zmieniających się potrzeb
• spędzać różne okresy czasu na różnych etapach ścieżki w zależności od potrzeb
• mieć dostęp do więcej niż 1 okresu rehabilitacji, aby pomyślnie postępować w powrocie do zdrowia i szybko wrócić na ścieżkę, jeśli ich potrzeby wzrosną i będą odnosić korzyści z dalszej rehabilitacji.

Główny komisarz
1.3.8Rzecznicy ds. zdrowia i opieki społecznej powinni wspólnie wyznaczyć komisarza wiodącego, który będzie nadzorował zlecanie konkretnych usług składających się na określoną ścieżkę rehabilitacji osób ze złożoną psychozą.
1.3.9Komisarz wiodący powinien:

• posiadają pogłębioną wiedzę i doświadczenie w zlecaniu usług dla osób z psychozą i innymi ciężkimi schorzeniami psychicznymi
• mieć wiedzę na temat lokalnych usług rehabilitacyjnych i partnerstw
• znać najlepsze praktyki w rehabilitacji.

Aby uzyskać krótkie wyjaśnienie, dlaczego komisja wydała te zalecenia i jak mogą one wpłynąć na praktykę, zobacz sekcję uzasadnienie i wpływ na organizację ścieżki rehabilitacji i komisarza wiodącego .
Pełne szczegóły dowodów i dyskusja komisji znajdują się w przeglądzie dowodów A: identyfikacja osób, które odniosłyby największe korzyści i przegląd dowodów P: wspierane zakwaterowanie (zalecenia 1.3.2 i 1.3.4); przegląd dowodów F: elementy skutecznej ścieżki rehabilitacji (zalecenia 1.3.1, 1.3.3, 1.3.5, 1.3.6 i 1.3.7); oraz przegląd dowodów G: zintegrowane ścieżki rehabilitacyjne obejmujące wielu świadczeniodawców (zalecenia 1.3.8 i 1.3.9).
Wspólna praca
Zintegrowana ścieżka rehabilitacji
1.3.10Główny komisarz powinien współpracować z usługodawcami w celu zapewnienia zintegrowanej ścieżki rehabilitacji, zapewniając, że:

• wspierana jest regularna komunikacja między starszymi menedżerami usług a starszymi lekarzami wśród dostawców różnych usług w ramach ścieżki
• budżety i inne zasoby są dzielone między władze lokalne i służby zdrowia, tak aby lokalne i regionalne usługi rehabilitacyjne zaspokajały potrzeby lokalnej ludności
• mechanizmy finansowania wspierają współpracę między dostawcami usług i nie tworzą nieprzydatnych lub przewrotnych zachęt do finansowania, które osłabiają postęp ludzi na ścieżce rehabilitacji
• dokumentacja kliniczna i plany opieki są dzielone między świadczeniodawcami
• umowy o gwarantowanym poziomie usług są opracowywane tak, aby odpowiednie służby i agencje mogły współpracować w sposób terminowy i elastyczny, w tym w przypadku przechodzenia między usługami (zob. zalecenie 1.3.7)
• usługi w ramach ścieżki są obsługiwane przez odpowiednio wykwalifikowanych pracowników
• zakres każdej z usług składających się na ścieżkę (zob. zalecenie 1.3.1) jest jasno określony, w tym populacja, którą obejmują.

Przejścia
1.3.11Główny komisarz i świadczeniodawcy powinni zapewnić, że przejścia w opiece nad ludźmi między usługami rehabilitacyjnymi a innymi zespołami zdrowia psychicznego lub podstawową opieką zdrowotną są:

• kierując się kryteriami, które są jasno określone w lokalnej polityce
• wspierane przez grupę lokalnych praktyków rehabilitacji, z którymi lekarze mogą omówić potencjalne skierowania i ponowne skierowania oraz uzyskać porady dotyczące odpowiedniego leczenia i wsparcia
• wspierane ścisłą współpracą, w tym kompleksowymi odbiorami lub indywidualnie dopasowanym okresem coworkingu pomiędzy służbami
• uzgodnione z osobą i jej rodziną lub opiekunami (w stosownych przypadkach) oraz klinicystami zaangażowanymi w opiekę nad osobą, co najmniej 3 miesiące przed przejściem (chyba że skierowanie jest pilne).

1.3.12Główny komisarz i usługodawcy powinni zapewnić ludziom możliwość odwiedzenia potencjalnych wspieranych lokali przed wprowadzeniem się, aby pomóc im w dokonaniu świadomego wyboru usługi.
1.3.13Komisarz wiodący powinien zastanowić się nad sposobami usprawnienia wymiany informacji i systemów informatycznych między pracownikami służby zdrowia i opieki społecznej, w szczególności w odniesieniu do osób przebywających poza obszarem.
1.3.14Aby uzyskać więcej informacji na temat zarządzania zmianami, zapoznaj się z wytycznymi NICE dotyczącymi przechodzenia między szpitalnymi placówkami zdrowia psychicznego a środowiskiem lub domami opieki .
Aby uzyskać krótkie wyjaśnienie, dlaczego komisja wydała te zalecenia i jak mogą one wpłynąć na praktykę, zobacz sekcję dotyczącą uzasadnienia i wpływu dotyczącą wspólnej pracy .
Pełne szczegóły dowodów i dyskusja komisji znajdują się w przeglądzie dowodów G: zintegrowane ścieżki rehabilitacyjne obejmujące wielu świadczeniodawców (zalecenie 1.3.10); przegląd dowodów P: czynniki związane z udanym przejściem (zalecenia 1.3.11 i 1.3.12); przegląd dowodów B: bariery w dostępie do usług rehabilitacyjnych (zalecenie 1.3.13); oraz przegląd dowodów R: wspieranie przejść (zalecenia 1.3.14).
Współpraca z innymi świadczeniodawcami opieki zdrowotnej
1.3.15Komisarz wiodący powinien nadzorować uzgadnianie lokalnych protokołów i umów o poziomie usług z podstawowymi i drugorzędnymi świadczeniodawcami opieki fizycznej, dla osób korzystających z rehabilitacji stacjonarnej lub środowiskowej. Protokoły te powinny:

• promować dostęp do krajowych programów badań przesiewowych w zakresie zdrowia fizycznego, promocji zdrowia, monitorowania i interwencji (patrz rozdział dotyczący opieki zdrowotnej )
• zapewnić system monitorowania i zgłaszania dostępu ludzi do opieki zdrowotnej i wyników, który uwzględnia zwiększone ryzyko dla zdrowia fizycznego w określonych podgrupach, na przykład częstsze występowanie zespołu metabolicznego i cukrzycy u osób z grup rasy czarnej, azjatyckiej i mniejszości etnicznych
• upewnić się, że wszelkie schorzenia fizyczne są oceniane i leczone (patrz rozdział dotyczący opieki zdrowotnej )
• zapewnić praktykom podstawowej opieki, drugorzędowej opieki fizycznej i usług rehabilitacyjnych współpracę i elastyczność, łącząc niezbędną wiedzę fachową i zdolność do radzenia sobie z chorobami fizycznymi
• zapewnić, że procesy określone w ustawie o zdolnościach umysłowych (w tym orzeczenia Sądu Ochrony) nie opóźniają opieki i leczenia.

1.3.16Komisarz wiodący powinien uzgodnić lokalne protokoły ze specjalistycznymi służbami ds. nadużywania substancji odurzających dla osób przechodzących rehabilitację stacjonarną lub środowiskową, które mają problemy z nadużywaniem substancji. Powinny one:

• określić lokalne ustalenia i zakres opieki, aby zapewnić ludziom możliwość uzyskania wsparcia od lokalnych służb ds. nadużywania substancji;
• obejmują rozwiązania bliskiego zasięgu dla osób korzystających z usług rehabilitacji stacjonarnej
• monitorować i przeglądać dostęp do usług i wyników dotyczących nadużywania substancji.

1.3.17Główny komisarz powinien uzgodnić lokalny protokół ze środowiskową służbą zdrowia psychicznego, aby umożliwić rozpoczęcie lub ponowne uruchomienie klozapiny w społeczności. Protokół ten powinien:

• być sporządzone przez lub w porozumieniu z farmaceutą środowiskowej służby zdrowia psychicznego
• uwzględnij wszystkie odpowiednie kontrole bezpieczeństwa
• obejmują poinformowanie lekarza rodzinnego danej osoby.

Aby uzyskać krótkie wyjaśnienie, dlaczego komisja wydała te zalecenia i jak mogą one wpłynąć na praktykę, zobacz sekcję Uzasadnienie i wpływ dotyczący współpracy z innymi świadczeniodawcami .
Pełne szczegóły dowodów i dyskusji komisji znajdują się w przeglądzie dowodów C: występowanie chorób współistniejących (zalecenie 1.3.15); przegląd dowodów O: niewłaściwe użycie substancji (zalecenie 1.3.16); oraz przegląd dowodów H: dostosowania do standardowego leczenia (zalecenie 1.3.17).
1.4 Poprawa dostępu do rehabilitacji1.4.1Komisarz wiodący i świadczeniodawcy powinni udzielić informacji o lokalnej ścieżce rehabilitacji i sposobie jej dostępu do pracowników służby zdrowia i opieki społecznej, osób, które mogą skorzystać z rehabilitacji oraz ich rodzin i opiekunów.
1.4.2Komisarz wiodący powinien współpracować z dostawcami usług, aby zapewnić wszystkim osobom ze złożoną psychozą dostęp do usług rehabilitacyjnych bez względu na wiek, płeć, pochodzenie etniczne i inne cechy chronioned przez Ustawę o równości z 2010 r. i powinien aktywnie monitorować dostęp i składać sprawozdania z dostępu przynajmniej co 6 miesięcy.
1.4.3W przypadku stwierdzenia jakichkolwiek różnic w wskaźnikach dostępu dla określonych grup osób (na przykład kobiet lub grup etnicznych) w porównaniu z przewidywanymi wskaźnikami, należy je rozwiązać, na przykład poprzez:

• świadczenie usług na zamówienie dla określonych grup, takich jak usługi tylko dla kobiet
• zapewnienie dostępu do innych usług, które działają z grupami niedostatecznie obsługiwanych lub wizyta w domu
• dostarczanie dostosowanych informacji i rzecznictwa.

1.4.4Usługodawcy powinni wspierać ludzi w dostępie do porad prawnych dotyczących ich statusu imigracyjnego, jeśli jest to wymagane.
Aby uzyskać krótkie wyjaśnienie, dlaczego komisja wydała te zalecenia i jak mogą one wpłynąć na praktykę, zobacz sekcję Uzasadnienie i wpływ na poprawę dostępu do rehabilitacji .
Pełne szczegóły dowodów i dyskusja komisji znajdują się w przeglądzie dowodów B: bariery w dostępie do usług rehabilitacyjnych .
1.5 Świadczenie usług w ramach ścieżki rehabilitacyjnejZespoły multidyscyplinarne
1.5.1Stacjonarne i środowiskowe usługi rehabilitacyjne dla osób ze złożoną psychozą powinny być obsługiwane przez multidyscyplinarne zespoły składające się z szeregu specjalistów posiadających umiejętności i kompetencje w zakresie rehabilitacji zdrowia psychicznego, w tym:

• psychiatrzy rehabilitacji
• psychologowie praktykujący
• pielęgniarki
• terapeutów zajęciowych
• pracownicy socjalni
• zatwierdzeni specjaliści zdrowia psychicznego
• pracownicy pomocniczy (w tym pracownicy wsparcia rówieśniczego)
• farmaceuci zajmujący się zdrowiem psychicznym.

1.5.2Zespół multidyscyplinarny powinien mieć dostęp do trenerów ćwiczeń fizycznych, trenerów zawodowych, specjalistów ds. praw socjalnych, dietetyków, podologów, logopedów i fizjoterapeutów.
Wielkość zakwaterowania
1.5.3 Komisarze i dostawcy usług rehabilitacji stacjonarnej i wspieranych zakwaterowania powinni być świadomi korzyści płynących dla ludzi z rehabilitacji w mniejszych placówkach, na przykład w celu promowania samozarządzania, autonomii i integracji społecznej.
Poprawa jakości usług
1.5.4Rozważ użycie narzędzi wspierających poprawę jakości, takich jak:Wskaźnik Jakości Opieki Rehabilitacyjnej (QuIRC) dla stacjonarnych oddziałów rehabilitacji oraz QuIRC-Supported Accommodation (QuIRC‑SA) dla zakwaterowania wspieranego.
1.5.5Rozważ dołączenie do forum akredytacji rówieśników lub poprawy jakości.
Rehabilitacja w społeczności
1.5.6Osobom ze złożoną psychozą, które mieszkają we wspieranym mieszkaniu, specjalistyczna opieka kliniczna powinna być zapewniona przez wielodyscyplinarny środowiskowy zespół ds. rehabilitacji zdrowia psychicznego, którego praca jest zintegrowana z ogólnymi ramami świadczenia środowiskowych usług zdrowia psychicznego. Ten zespół powinien:

• koordynować opiekę nad osobą i ponosić ogólną odpowiedzialność kliniczną za zdrowie psychiczne danej osoby podczas jej życia w społeczności
• zapewnić wyznaczonego koordynatora opieki dla każdej osoby, ale działać w oparciu o wspólne podejście zespołowe; obejmuje to wspólne omawianie opieki nad ludźmi podczas regularnych spotkań zespołu w celu zebrania i uzgodnienia pomysłów dotyczących opieki i leczenia
• nawiązywać większość kontaktów z daną osobą w jej domu lub społeczności, a nie w miejscu, w którym znajduje się zespół
• ściśle współpracować z personelem wspieranego zakwaterowania danej osoby, aby dostosować plany opieki do ich potrzeb (patrz zalecenie 1.7.7 ) i wyjaśnić, który personel jest odpowiedzialny za zapewnienie różnych części leczenia i wsparcia danej osoby w ramach jej rehabilitacji
• wspierać i nadzorować postęp osoby na ścieżce rehabilitacji poprzez:
  • zwiększenie intensywności leczenia i wsparcie w okresach nawrotów
  • zapewnienie stałego kontaktu i wsparcia we wszystkich okresach intensywnej opieki stacjonarnej
  • umożliwienie jak najszybszego wypisania chorego do domu
  • dostosowanie planów opieki, aby umożliwić osobie zdobycie umiejętności i pewności siebie do radzenia sobie w bardziej niezależnym zakwaterowaniu
• kontaktować się z lekarzem rodzinnym danej osoby w sprawie jej fizycznej opieki zdrowotnej
• nawiązać kontakt z odpowiednią służbą, gdy dana osoba jest gotowa do zwolnienia z zespołu, aby zapewnić płynne przejście.

1.5.7Starsi klinicyści w zespole ds. rehabilitacji zdrowia psychicznego w społeczności powinni współpracować z komisarzami i wspieranymi dostawcami zakwaterowania, aby:

• dokonać przeglądu lokalnych usług zakwaterowania wspieranych zdrowiem psychicznym, w tym aktualnych wakatów i jakości świadczonej opieki;
• zapewnić dalszy rozwój ścieżki rehabilitacji zgodnie ze zmianami w potrzebach miejscowej ludności.

1.5.8Środowiskowe zespoły rehabilitacji zdrowia psychicznego powinny obejmować jako część swojego zespołu personel, który jest wyznaczonym kierownikiem opieki dla osób umieszczonych poza obszarem.
Obsługiwane zakwaterowanie
1.5.9Aby uniknąć niepotrzebnych opóźnień, personel powinien rozumieć, kiedy i jak oceniać zdolności umysłowe ludzi w odniesieniu do decyzji o przeprowadzce do mieszkania wspieranego. Personel musi wykonać niezbędne kroki określone w Ustawie o zdolnościach umysłowych, aby umożliwić ten ruch. Zobacz także wytyczne NICE dotyczące podejmowania decyzji i zdolności umysłowych .
1.5.10Obsługiwane usługi zakwaterowania powinny:

• zapewnić wsparcie odpowiednie do potrzeb zdrowia psychicznego i fizycznego osoby,
• promować stabilność i unikać niepotrzebnych ruchów
• znajdować się w znajomym miejscu, w pobliżu sieci społecznych i kulturowych danej osoby, jeśli jest to klinicznie uzasadnione
• obejmują wsparcie w zadaniach, takich jak zarządzanie pieniędzmi i życiem codziennym, jednocześnie zachęcając do niezależności i uczestnictwa w społeczeństwie
• dać osobie możliwość (jeśli się kwalifikuje) posiadania własnego budżetu lub płatności bezpośrednich, aby mogła wybrać i kontrolować swoją opiekę społeczną i wsparcie (więcej informacji na temat budżetów osobistych i płatności bezpośrednich można znaleźć w wytycznych NICE dotyczących doświadczeń osób dorosłych usługi opieki społecznej )
• dać osobie bezpieczne miejsce, które czuje się jak jej własne
• rozpoznawać i chronić indywidualną wrażliwość, ryzyko, samotność i wyzysk.

Rehabilitacja w warunkach stacjonarnych
1.5.11Usługi rehabilitacji stacjonarnej powinny mieć oczekiwaną maksymalną długość pobytu (która powinna być traktowana jako wskazówka, a nie bezwzględna), aby zmniejszyć ryzyko „instytucjonalizacji” osób.
1.5.12Usługodawcy powinni informować ludzi o wpływie przebywania na stacjonarnych usługach rehabilitacyjnych przez dłuższy czas na ich świadczenia socjalne oraz na okres najmu istniejącego lokalu mieszkalnego.
Miejsca docelowe poza obszarem
1.5.13 Staże poza obszarem powinny być ograniczone do osób o szczególnie złożonych potrzebach. Może to obejmować:

• osoby z psychozą i uszkodzeniem mózgu lub zaburzeniami ze spektrum psychozy i autyzmu, które wymagają leczenia w wysoce specjalistycznym oddziale rehabilitacyjnym lub
• osoby, które mają wyraźny wymóg kliniczny lub prawny, aby otrzymać leczenie poza swoim miejscem zamieszkania.

1.5.14Staże poza obszarem powinny być zapewniane wyłącznie po potwierdzeniu przez lokalny panel finansowania stażów (w tym lekarz rehabilitacji, starszy kierownik ds. usług i lokalny komisarz), że opieka nad daną osobą nie może być zapewniona lokalnie.
1.5.15Wyznaczony kierownik opieki (lub „funkcjonariusz ds. oceny miejsca pobytu poza obszarem”), działający w ramach środowiskowego zespołu rehabilitacji zdrowia psychicznego, powinien dokonać przeglądu umieszczenia danej osoby po pierwszych 3 miesiącach, a następnie co 6 miesięcy, aby upewnić się, że nadal spełnia ich potrzeby. Powinno to obejmować:

• przeglądanie postępów danej osoby wraz z nią i zespołem multidyscyplinarnym w miejscu ich umieszczenia;
• uzgodnienie niezbędnych kroków, aby pomóc osobie w postępie w powrocie do zdrowia, aby jak najszybciej mogła przenieść się do odpowiedniego miejsca w swojej okolicy (patrz również zalecenia dotyczące utrzymywania kontaktów ze społecznością w części dotyczącej wypisu ze szpitala w wytycznych NICE dotyczących przejścia między szpitalnymi placówkami zdrowia psychicznego a środowiskiem lub domami opieki ).

1.5.16Kiedy osoby są umieszczane w usługach rehabilitacyjnych poza obszarem, należy przedstawić wyjaśnienie na piśmie danej osobie (i jej rodzinie lub opiekunom, w stosownych przypadkach):

• dlaczego zostały umieszczone poza obszarem
• kroki, które zostaną podjęte, aby mogli wrócić do swojej okolicy;
• w jaki sposób ich rodzina lub opiekunowie otrzymają pomoc w utrzymywaniu kontaktu
• dostępne wsparcie rzecznicze, aby im pomóc.

Aby uzyskać krótkie wyjaśnienie, dlaczego komisja wydała te zalecenia i jak mogą one wpłynąć na usługi, zobacz sekcję uzasadnienie i wpływ na świadczenie usług w ramach ścieżki rehabilitacji .
Pełne szczegóły dowodów i dyskusja komisji znajdują się w przeglądzie dowodów E: porównawcza skuteczność różnych rodzajów usług rehabilitacyjnych (zalecenia 1.5.1, 1.5.2, 1.5.6 do 1.5.8 i 1.5.13 do 1.5.16); przegląd dowodów F: elementy skutecznej ścieżki rehabilitacji (zalecenia 1.5.3 do 1.5.5, 1.5.11); przegląd dowodów P: wspierane zakwaterowanie (zalecenia 1.5.10 i 1.5.12); oraz przegląd dowodów R: wspieranie przejść (zalecenie 1.5.9).
1.6 Usługi rehabilitacyjne ukierunkowane na regenerację1.6.1Personel usług rehabilitacyjnych powinien dążyć do wspierania autonomii osób, pomagać im w aktywnym uczestniczeniu w decyzjach terapeutycznych oraz wspierać samodzielność.
1.6.2Pracownicy powinni budować na mocnych stronach ludzi i zachęcać do nadziei i optymizmu poprzez:

• pomaganie ludziom w wyborze i pracy nad osobistymi celami w oparciu o ich umiejętności, aspiracje i motywacje
• rozwijanie i utrzymywanie ciągłości indywidualnych relacji terapeutycznych tam, gdzie to możliwe
• pomaganie im w znalezieniu sensownych zawodów (w tym praca, wypoczynek lub edukacja) i budowanie sieci wsparcia z wykorzystaniem zasobów wolontariatu, zdrowia, opieki społecznej i głównego nurtu
• pomaganie ludziom w zdobyciu umiejętności radzenia sobie zarówno z codziennymi czynnościami, jak i zdrowiem psychicznym, w tym przechodzenie do samodzielnego leczenia leków (patrz zalecenia dotyczące pomocy ludziom w zarządzaniu własnymi lekami )
• stwarzanie możliwości dzielenia się doświadczeniami z rówieśnikami
• zachęcanie do podejmowania pozytywnego ryzyka
• rozwijanie poczucia własnej wartości i pewności siebie ludzi
• walidacja osiągnięć ludzi i świętowanie ich postępów
• uznając, że ludzie różnią się doświadczeniami i postępami w różnym tempie
• poprawa zrozumienia przez ludzi ich doświadczeń oraz leczenia i wsparcia, które może im pomóc – na przykład poprzez dostępne informacje pisemne, dyskusje twarzą w twarz i pracę grupową.

Wspieranie ludzi w podejmowaniu decyzji
1.6.3Upewnij się, że personel usług rehabilitacyjnych postępuje zgodnie z zaleceniami dotyczącymi potrzeb komunikacyjnych w części dotyczącej koprodukcji i umożliwiania ludziom podejmowania decyzji w wytycznych NICE dotyczących doświadczenia ludzi w usługach opieki społecznej dla dorosłych .
1.6.4Personel musi spełniać potrzeby komunikacyjne ludzi określone w Standardzie Informacji Dostępowej NHS .
1.6.5Upewnij się, że personel usług rehabilitacyjnych postępuje zgodnie z zaleceniami wytycznych NICE dotyczących podejmowania decyzji i zdolności umysłowych .
1.6.6Zapewnij ludziom wsparcie, jeśli tego potrzebują, w wyrażaniu swoich poglądów, preferencji i aspiracji dotyczących ich opieki i wsparcia zgodnie z zaleceniami zawartymi w wytycznych NICE dotyczących doświadczenia ludzi w usługach opieki społecznej dla dorosłych .
1.6.7Władze lokalne muszą, zgodnie z Ustawą o opiece z 2014 r., zapewnić niezależne rzecznictwo, aby umożliwić ludziom uczestniczenie w:

• ocena potrzeb w zakresie opieki i wsparcia oraz
• planowanie opieki i
• proces wdrażania i przegląd
  
  , jeżeli w innym przypadku mieliby z tym znaczne trudności.

Uniwersalne kompetencje personelu
Zalecenia te dotyczą wszystkich pracowników zatrudnionych w służbach opisanych w zaleceniu 1.3.4 .
1.6.8Upewnij się, że szkolenie personelu kładzie nacisk na zasady regeneracji, tak aby cały personel rehabilitacyjny pracował z podejściem zorientowanym na regenerację .
1.6.9Personel powinien nawiązywać i utrzymywać nieoceniające, oparte na współpracy relacje z osobami ze złożoną psychozą .
1.6.10Zapewnij personelowi wsparcie w uznawaniu i radzeniu sobie z pesymizmem co do możliwości powrotu do zdrowia ludzi. Wsparcie może obejmować pomoc personelowi w dzieleniu się doświadczeniami i frustracjami, na przykład poprzez superwizję, praktykę refleksyjną i rówieśnicze grupy wsparcia.
1.6.11Upewnij się, że pracownicy uczestniczą w odpowiednich szkoleniach w zakresie różnorodności oraz posiadają umiejętności i kompetencje do prowadzenia niedyskryminacyjnych praktyk. Powinni zrozumieć, że ludzie mogą doświadczać napiętnowania wynikającego z ich stanu zdrowia psychicznego, co może zwiększyć piętno, którego mogą już doświadczać osoby z grupy mniejszościowej (na przykład osoby z czarnych, azjatyckich i mniejszości etnicznych).
1.6.12Upewnij się, że wszyscy pracownicy są przeszkoleni i wykwalifikowani we wspieraniu zorganizowanych zajęć grupowych i promowaniu umiejętności życia codziennego.
1.6.13Upewnij się, że pracownicy posiadają umiejętności i kompetencje w zakresie oceny ryzyka i zarządzania ryzykiem na poziomie odpowiednim do usługi, w której pracują. Na przykład pracownicy jednostek o wysokim stopniu zależności powinni być w stanie pracować z osobami, które mają historię lub są obecnie obecne, poważne zagrożenie dla siebie lub innych.
1.6.14Placówki rehabilitacyjne powinny zapewnić, że ich personel medyczny jest kompetentny do rozpoznawania i opieki nad osobami z psychozą i współistniejącym nadużywaniem substancji psychoaktywnych.
Utrzymywanie i wspieranie sieci społecznościowych
1.6.15 Porozmawiaj z osobą, czy iw jaki sposób chce, aby jej rodzina lub opiekunowie byli zaangażowani w ich opiekę. Omawiaj to w regularnych odstępach czasu, aby uwzględnić wszelkie zmiany okoliczności.
1.6.16Upewnij się, że pracownicy przechodzą szkolenie w zakresie umiejętności niezbędnych do negocjowania i pracy z rodzinami i opiekunami, a także w zakresie zarządzania kwestiami związanymi z dzieleniem się informacjami i poufnością.
1.6.17 Szanuj prawa i potrzeby opiekunów oraz prawo osoby do poufności. Sprawdź, czy osoba wyraża zgodę na dzielenie się informacjami z członkami rodziny, opiekunami i innymi usługami podczas ich rehabilitacji. Postępuj zgodnie z zaleceniami dotyczącymi angażowania rodzin i opiekunów w wytycznych NICE dotyczących doświadczeń użytkowników usług w zakresie zdrowia psychicznego dorosłych .
1.6.18Przekaż rodzinom i opiekunom informacje o usługach wsparcia w ich okolicy, które mogą zaspokoić ich potrzeby emocjonalne, praktyczne i inne (jest to szczególnie ważne, jeśli osoba korzysta z usług rehabilitacyjnych po raz pierwszy).
1.6.19Aby uzyskać porady dla dorosłych opiekunów, jak uzyskać formalną ocenę ich własnych potrzeb, postępuj zgodnie z zaleceniami zawartymi w wytycznych NICE dotyczących wspierania dorosłych opiekunów .
1.6.20Umożliwić osobie utrzymywanie więzi ze swoją społecznością domową poprzez:

• wspieranie ich w utrzymywaniu relacji z rodziną i przyjaciółmi, np. poprzez znalezienie sposobów na pomoc w transporcie
• pomaganie im w utrzymywaniu kontaktów towarzyskich i rekreacyjnych
• pomaganie im w utrzymywaniu więzi z zatrudnieniem, edukacją i lokalną społecznością.
  
  Jest to szczególnie ważne, jeśli ludzie znajdują się poza obszarem.

Aby uzyskać krótkie wyjaśnienie, dlaczego komisja wydała te zalecenia i jak mogą one wpłynąć na usługi, zobacz sekcję Uzasadnienie i wpływ na usługi rehabilitacyjne ukierunkowane na regenerację .
Pełne szczegóły dowodów i dyskusja komisji znajdują się w przeglądzie dowodów J: metody rehabilitacji, opieka, wsparcie i leczenie (zalecenia 1.6.1, 1.6.2 i 1.6.8); przegląd dowodów I: wspólne planowanie opieki (zalecenia 1.6.3 do 1.6.7 i 1.6.15 do 1.6.20); przegląd dowodów B: bariery w dostępie do usług rehabilitacyjnych (zalecenia 1.6.9 do 1.6.11); przegląd dowodów K: czynności życia codziennego (zalecenie 1.6.12); przegląd dowodów A: identyfikacja osób, które odniosłyby największe korzyści (zalecenie 1.6.13); oraz przegląd dowodów O: niewłaściwe użycie substancji (zalecenie 1.6.14).
1.7 Planowanie opieki skoncentrowane na osobie poprzez ocenę i formułowanieOszacowanie
1.7.1Zaoferuj ludziomkompleksowa ocena potrzeb biopsychospołecznych przez multidyscyplinarny zespół w ciągu 4 tygodni od rozpoczęcia świadczenia rehabilitacyjnego.
1.7.2Uwzględnij następujące elementy w ramach kompleksowej oceny:

• systematyczna ocena pierwotnych i współistniejących problemów zdrowia psychicznego
• wywiad psychiatryczny, w tym wcześniejsze przyjęcia i leczenie, reakcje na leczenie, działania niepożądane leków i przestrzeganie leków
• uzgadnianie leków przez specjalistę farmaceutę zdrowia psychicznego (patrz rozdział dotyczący uzgadniania leków w wytycznych NICE dotyczących optymalizacji leków )
• podatności, w tym samozaniedbywanie, wykorzystywanie i nadużycia, a także ryzyko wyrządzenia krzywdy sobie (w tym samobójstwa) i innym osobom
• zdrowie fizyczne i dobre samopoczucie poprzez kontrolę zdrowia fizycznego (patrz zalecenie 1.7.3)
• historia rozwoju od urodzenia, w tym kamienie milowe; relacje z rówieśnikami; i problemy w szkole (identyfikacja jakichkolwiek problemów z funkcjonowaniem społecznym, poznawczym, rozwojem motorycznym i umiejętnościami lub współistniejącymi schorzeniami neurorozwojowymi)
• historia zawodowa i edukacyjna, w tym poziom wykształcenia i powód odejścia z pracy
• historia społeczna, w tym historia zakwaterowania (z uwzględnieniem najwyższego poziomu niezależności); kultura, etniczność i duchowość; zajęcia rekreacyjne; i finanse
• palenie, alkohol i używanie nielegalnych substancji
• historia psychologiczna i psychospołeczna, w tym relacje, historia życia, doświadczenia przemocy i traumy, strategie radzenia sobie, mocne strony, odporność i wcześniejsze interwencje psychologiczne lub psychospołeczne
• aktualna sieć społecznościowa, w tym wszelkie obowiązki opiekuńcze
• aktualne umiejętności w czynnościach życia codziennego
• aktualna funkcja poznawcza, w tym wszelkie potrzeby komunikacyjne
• zdolność osoby do wyrażenia świadomej zgody na jej leczenie zgodnie z Ustawą o zdolnościach umysłowych z 2005 roku .

1.7.3Wstępna kontrola stanu zdrowia fizycznego w ocenie kompleksowej przez służbę rehabilitacyjną powinna obejmować:

• wskaźnik masy ciała
• obwód talii
• pełna morfologia krwi
• puls i ciśnienie krwi
• hemoglobina glikozylowana (HbA1c), profil lipidowy krwi, testy czynności wątroby, testy czynności nerek i czynność tarczycy
• poziom prolaktyny (dla osób przyjmujących leki podnoszące poziom prolaktyny).
• testy czynności nerek i poziom wapnia (dla osób na litie)
• poziomy leków tam, gdzie to właściwe, na przykład leki stabilizujące nastrój lub przeciwpadaczkowe, lit i klozapina; nie oferuj walproinianu kobietom w wieku rozrodczym, chyba że inne opcje są nieodpowiednie i istnieje program zapobiegania ciąży (postępuj zgodnie z zaleceniami Agencji Regulacji Leków i Produktów Opieki Zdrowotnej [MHRA] w sprawie stosowania walproinianu przez kobiety i dziewczęta )
• elektrokardiogram (EKG)
• palenie, alkohol i używanie nielegalnych substancji
• stan odżywienia, dieta i poziom aktywności fizycznej
• wstrzemięźliwość i zaparcia (szczególnie, jeśli dana osoba przyjmuje klozapinę)
• wszelkie zaburzenia ruchowe
• zdrowie seksualne
• wzrok, słuch i podologia
• oględziny jamy ustnej ogólnego stanu zdrowia jamy ustnej
• wszelkie trudności z połykaniem.

1.7.4Należy pamiętać, że osoby ze złożoną psychozą są bardziej narażone na wiele chorób współistniejących, zarówno psychicznych, jak i fizycznych.
1.7.5Należy mieć świadomość, że osoby ze złożoną psychozą częściej cierpią na następujące schorzenia psychiczne (które mogą przyczyniać się do złożoności rehabilitacji):

• lęk (patrz wytyczne NICE dotyczące uogólnionego zaburzenia lękowego i lęku napadowego u dorosłych )
• zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (patrz wytyczne NICE dotyczące zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi )
• zaburzenia ze spektrum autyzmu (patrz wytyczne NICE dotyczące zaburzeń ze spektrum autyzmu u dzieci poniżej 19. roku życia: rozpoznawanie, skierowanie i diagnoza , zaburzenia ze spektrum autyzmu u dzieci poniżej 19. roku życia: wsparcie i postępowanie oraz zaburzenia ze spektrum autyzmu u dorosłych )
• zaburzenie osobowości z pogranicza (patrz wytyczne NICE dotyczące zaburzenia osobowości z pogranicza i antyspołecznego zaburzenia osobowości )
• zaburzenia poznawcze (w tym nabyte zaburzenia mózgu)
• depresja (patrz wytyczne NICE dotyczące depresji u dorosłych )
• zaburzenia mowy, języka i komunikacji.

1.7.6Należy mieć świadomość, że osoby ze złożoną psychozą częściej cierpią na następujące schorzenia fizyczne (które mogą przyczyniać się do wyższej śmiertelności w tej populacji):

• choroba sercowo-naczyniowa
• przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP)
• problemy z zębami i zły stan zdrowia jamy ustnej
• cukrzyca
• syndrom metabliczny
• otyłość
• osteoporoza
• nadużywanie substancji.
  
  Zobacz sekcję dotyczącą opieki i leczenia schorzeń fizycznych, aby znaleźć linki do innych odpowiednich wytycznych NICE.

Planowanie i przegląd opieki
1.7.7Wykorzystaj wyniki kompleksowej oceny, aby opracować formułę zespołową , która posłuży do planowania leczenia i opieki. Plan opieki powinien:

• być rozwijane wspólnie z daną osobą
• obejmować obszary potrzeb zidentyfikowane podczas oceny (zob. zalecenie 1.7.2), w tym zdrowie psychiczne i fizyczne (w celu planowania opieki zdrowotnej należy zapoznać się z rozdziałem o obowiązkach różnych świadczeniodawców )
• uwzględnij osobiste cele regeneracji osoby
• wyjaśnić działania i obowiązki personelu, samej osoby i jej rodziny lub opiekunów (w stosownych przypadkach).

1.7.8Rozważ użycie dostępnego formatowania, aby wesprzeć osobę we wspólnym opracowywaniu planu opieki, niezależnie od tego, czy zidentyfikowała potrzeby komunikacyjne i informacyjne.
1.7.9Sprawdzaj postępy ludzi i plany opieki z nimi na spotkaniach interdyscyplinarnych dotyczących opieki przynajmniej:

• co miesiąc w stacjonarnym oddziale rehabilitacyjnym
• co 6 miesięcy w społeczności.

1.7.10Uwzględnij pomiary postępów danej osoby zarówno oceniane przez personel, jak i oceniane przez użytkowników usług, w ich przeglądach planu opieki, aby w razie potrzeby można było dostosować ich wsparcie.
1.7.11Aktualizuj plany opieki zgodnie ze zmianami w potrzebach danej osoby po tych spotkaniach i pomiędzy spotkaniami, jeśli zajdzie taka potrzeba. Na każdym spotkaniu lub przeglądzie rozważ i zaplanuj z osobą przejście do kolejnego etapu na ścieżce rehabilitacji.
1.7.12Upewnij się, że plany opieki są udostępniane osobie i wszystkim zaangażowanym w opiekę nad osobą (na przykład lekarzom, personelowi zakwaterowania wspieranego oraz rodzinie lub opiekunom osoby, jeśli osoba się na to zgadza) pod adresem:

• każda recenzja
• każdy punkt przejścia na ścieżce rehabilitacji
• przy wypisie z usługi.
  
  Aby uzyskać więcej informacji na temat planów opieki i oceny przed wypisem ze szpitala, zobacz zalecenia 1.5.20 i 1.5.21 w wytycznych NICE na temat przechodzenia między szpitalnymi placówkami zdrowia psychicznego a środowiskowymi lub domami opieki .

Aby uzyskać krótkie wyjaśnienie, dlaczego komisja wydała te zalecenia i jak mogą one wpłynąć na praktykę, zobacz sekcję uzasadnienie i wpływ na planowanie opieki skoncentrowanej na osobie poprzez ocenę i sformułowanie .
Pełne szczegóły dowodów i dyskusja komisji znajdują się w przeglądzie dowodów C: występowanie chorób współistniejących (zalecenia 1.7.1 do 1.7.6) i przeglądzie dowodów I: wspólne planowanie opieki (zalecenia 1.7.7 do 1.7.12).
1.8 Programy i interwencje rehabilitacyjneUmiejętności życia codziennego
1.8.1Usługi rehabilitacyjne powinny rozwijać kulturę, która promuje działania mające na celu poprawę codziennych umiejętności życiowych tak samo wysoko, jak inne interwencje (na przykład leki).
1.8.2Zapewnij zajęcia pomagające osobom ze złożoną psychozą w rozwijaniu i utrzymywaniu codziennych umiejętności życiowych, takich jak dbanie o siebie, pranie, zakupy, budżetowanie, korzystanie z transportu publicznego, gotowanie i komunikowanie się (w tym przy użyciu technologii cyfrowej).
1.8.3Wspieraj ludzi w angażowaniu się w działania mające na celu rozwój lub poprawę ich umiejętności życia codziennego poprzez:

• tworzenie planu z każdą osobą, który koncentruje się na jej potrzebach i regularnie przegląda cele
• dostarczanie im zajęć, które ich lubią i które ich motywują
• umożliwiając im ćwiczenie swoich umiejętności w realnym życiu z zarządzaniem ryzykiem, takim jak kuchnie i pralnie, gdziekolwiek jest to możliwe.

Umiejętności interpersonalne i społeczne
1.8.4Oferuj zorganizowane zajęcia grupowe (towarzyskie, rekreacyjne lub zawodowe) mające na celu poprawę umiejętności interpersonalnych. Mogą być one kierowane lub wspierane przez rówieśników i powinny być oferowane:

• codziennie w stacjonarnych usługach rehabilitacyjnych
• przynajmniej raz w tygodniu w ustawieniach społeczności.

1.8.5Oferuj regularne możliwości przedyskutowania wyboru zajęć grupowych, na przykład zapraszając wszystkich na oddziale stacjonarnym lub wspieranym mieszkaniu na „spotkanie społeczności”.
1.8.6Oferuj regularne indywidualne sesje z wyznaczonym członkiem personelu, aby pomóc tej osobie zaplanować i przejrzeć jej program działań. Osobą może być:

• pielęgniarka podstawowa w rehabilitacji stacjonarnej lub
• koordynator opieki danej osoby lub koordynator w środowiskowych usługach rehabilitacyjnych.

Zaangażowanie w działania społeczne, w tym wypoczynek, edukację i pracę
1.8.7Programy angażujące ludzi w działania społeczne powinny:

• być elastycznym i wprowadzać rozsądne zmiany, aby dostosować się do choroby osoby i zmieniających się potrzeb
• być zindywidualizowanym
• rozwijać strukturę i cel w życiu człowieka
• dążą do zwiększenia ich poczucia tożsamości, przynależności i włączenia społecznego do społeczności
• angażować wsparcie rówieśników
• rozpoznawać umiejętności i mocne strony ludzi.

1.8.8Zaoferuj ludziom możliwość zaangażowania się w szereg czynności, które im się podobają, dostosowanych do ich poziomu umiejętności i dobrego samopoczucia.
1.8.9Zaoferuj ludziom szereg możliwości edukacyjnych i rozwoju umiejętności, na przykład kolegia zdrowienia i ogólnodostępne placówki edukacji dorosłych, które budują pewność siebie i mogą prowadzić do zdobycia kwalifikacji, jeśli dana osoba sobie tego życzy.
1.8.10W przypadku osób, które chciałyby pracować na rzecz głównego nurtu zatrudnienia, rozważ skierowanie ich do zatrudnienia wspomaganego, które wykorzystuje podejście Indywidualne Umieszczenie i Wsparcie .
1.8.11Weź pod uwagę i doradzaj ludziom, jaki wpływ ma zatrudnienie wspierane na ich świadczenia socjalne.
1.8.12W przypadku osób, które nie są gotowe do powrotu do płatnego zatrudnienia, rozważ alternatywy, takie jak programy zatrudnienia przejściowego i wolontariat.
1.8.13Rozważ zapewnienie poznawczej interwencji naprawczej wraz z usługami rehabilitacji zawodowej.
1.8.14Rozwijanie partnerstw, na przykład z organizacjami wolontariackimi i lokalnymi programami doradztwa w zakresie zatrudnienia, w celu zwiększenia możliwości wsparcia w przygotowaniu ludzi do pracy lub nauki.
Nadużywanie substancji
1.8.15Zapytaj ludzi o używanie substancji (alkoholu i nielegalnych substancji), gdy zgłaszają się na usługi rehabilitacyjne.
1.8.16Oceń gotowość ludzi do rozwiązania problemu nadużywania substancji, na przykład poprzez rozmowę motywacyjną .
1.8.17Służby rehabilitacyjne powinny współpracować ze specjalistycznymi służbami ds. nadużywania substancji, aby wspierać ludzi zgodnie z wytycznymi NICE w zakresie:

• współistniejąca ciężka choroba psychiczna (psychoza) i nadużywanie substancji: ocena i postępowanie w placówkach opieki zdrowotnej
• współistniejące ciężkie choroby psychiczne i nadużywanie substancji psychoaktywnych: środowiskowe usługi zdrowotne i społeczne
• zaburzenia związane z używaniem alkoholu: diagnoza, ocena i postępowanie w przypadku picia szkodliwego (picia wysokiego ryzyka) i uzależnienia od alkoholu .

1.8.18Usługi rehabilitacyjne powinny oferować wsparcie i interwencje w zakresie nadużywania substancji, które mają na celu:

• wspierać redukcję szkód
• zmień zachowanie
• pomóc ludziom opracować strategie radzenia sobie
• poprawić zaangażowanie w usługi związane z nadużywaniem substancji
• zapobiec nawrotom.

1.8.19Usługi w zakresie nadużywania substancji powinny zapewniać rozsądne dostosowania, aby pomóc ludziom w korzystaniu ze specjalistycznych usług w zakresie nadużywania substancji, na przykład poprzez zapewnianie pomocy w zasięgu ręki osobom korzystającym z usług rehabilitacji stacjonarnej.
Aby uzyskać krótkie wyjaśnienie, dlaczego komisja wydała te zalecenia i jak mogą one wpłynąć na praktykę, zobacz sekcję uzasadnienie i wpływ na programy i interwencje rehabilitacyjne .
Pełne szczegóły dowodów i dyskusji komisji znajdują się w przeglądzie dowodów K: czynności życia codziennego (zalecenia 1.8.1 do 1.8.3); przegląd dowodów L: funkcjonowanie interpersonalne (zalecenia 1.8.4 do 1.8.6); przegląd dowodów M: zaangażowanie w działania społeczności i przegląd dowodów J: metody rehabilitacji, opieka, wsparcie i leczenie (zalecenia 1.8.7 do 1.8.14); oraz przegląd dowodów O: niewłaściwe użycie substancji (zalecenia 1.8.15 do 1.8.19).
1.9 Dostosowania do leczenia zdrowia psychicznego w rehabilitacji1.9.1W przypadku standardowego leczenia farmakologicznego i niefarmakologicznego należy postępować zgodnie z zaleceniami zawartymi w poniższych punktach wytycznych NICE dotyczących psychozy i schizofrenii u dorosłych :

• wybór leków przeciwpsychotycznych (sekcja 1.3.5)
• jak stosować leki przeciwpsychotyczne (punkt 1.3.6)
• jak przeprowadzać interwencje psychologiczne (sekcja 1.3.7)
• kolejne ostre epizody psychozy lub schizofrenii i skierowanie w kryzysie (rozdział 1.4).
  
  Zobacz także wytyczne NICE dotyczące choroby afektywnej dwubiegunowej, w szczególności rozdział 1.10 dotyczący stosowania leków .

1.9.2Omów z ludźmi wszystkie opcje leczenia zdrowia psychicznego zgodnie z zaleceniami zawartymi w wytycznych NICE dotyczących wspólnego podejmowania decyzji .
1.9.3Rutynowo monitorować i leczyć inne współistniejące schorzenia psychiczne, w tym depresję, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, lęki, nadużywanie substancji i ryzyko samobójstwa (w celu uzyskania wskazówek dotyczących tych schorzeń odwiedź stronę internetową NICE dotyczącą zdrowia psychicznego i zaburzeń behawioralnych ).
1.9.4W przypadku osób, u których zdiagnozowano współistniejące zaburzenie ze spektrum autyzmu, postępuj zgodnie z zaleceniami zawartymi w wytycznych NICE dotyczących zaburzeń ze spektrum autyzmu u dorosłych.
1.9.5Postępuj zgodnie z zaleceniami dotyczącymi systemów komunikacji związanych z lekami, gdy ludzie przenoszą się z jednego miejsca opieki do drugiego, zawartych w wytycznych NICE dotyczących optymalizacji leków .
Terapie psychologiczne
1.9.6Kontynuuj oferowanie osobom ze złożoną psychozą indywidualnej terapii poznawczo-behawioralnej (CBT) i interwencji rodzinnej zgodnie z wytycznymi NICE dotyczącymi psychozy i schizofrenii u dorosłych . Postępuj zgodnie z zaleceniami dotyczącymi porodu i monitorowania w części tej wytycznej dotyczącej interwencji psychologicznych.
1.9.7Rozważ dodatkowe interwencje psychologiczne, szczególnie dla osób, które nie są gotowe do zaangażowania się w CBT. Użyj oceny i sformułowania psychologicznego, aby zidentyfikować najbardziej odpowiednią interwencję terapeutyczną, kierując się preferencjami danej osoby. Interwencje mogą obejmować:

• osoby skupiające się na wyuczonych zachowaniach i jak kontekst wpływa na zachowanie
• podejścia uważności, w których można wspierać ludzi w skupieniu się na obecnych doświadczeniach i skupieniu się na nich
• podejścia, które obejmują skupienie się na szerszych systemach, takich jak rodziny lub środowiska oddziałów, i ich wpływie na daną osobę.

1.9.8Rozważ przeszkolenie całego personelu rehabilitacyjnego w zakresie psychologicznych podejść , takich jak rozmowa motywacyjna , wsparcie pozytywnego zachowania , aktywacja behawioralna , opieka świadoma traumy oraz proste techniki wspierania osób, które mają niepokojące myśli i uczucia.
Zabiegi farmakologiczne
1.9.9W przypadku osób ze złożoną psychozą, których objawy nie zareagowały odpowiednio na zoptymalizowaną dawkę samej klozapiny, należy rozważyć wzmocnienie klozapiny o następujące, w zależności od objawów docelowych:

• lek przeciwpsychotyczny, na przykład arypiprazol na schizofrenię i pokrewne psychozy i/lub
• stabilizator nastroju w przypadku psychozy z istotnymi objawami afektywnymi i/lub
• lek przeciwdepresyjny, jeśli oprócz stanu psychotycznego występują znaczące objawy depresyjne.
  
  Należy pamiętać o potencjalnych interakcjach leków i pamiętać, że nie wszystkie kombinacje terapii mogą być zgodne z pozwoleniami na dopuszczenie do obrotu w Wielkiej Brytanii. Wszelkie przepisywanie leków wydanych poza rejestracją powinno być komunikowane na piśmie z lekarzem rodzinnym danej osoby. W razie potrzeby zasięgnij porady specjalisty, na przykład innego psychiatry specjalizującego się w objawach opornych na leczenie lub specjalisty farmaceuty zdrowia psychicznego.
  
  Nie należy podawać walproinianu kobietom w wieku rozrodczym, chyba że inne opcje są nieodpowiednie i istnieje program zapobiegania ciąży. Postępuj zgodnie z zaleceniami MHRA dotyczącymi stosowania walproinianu przez kobiety i dziewczęta .

1.9.10W pierwszej kolejności zoptymalizuj dawkowanie (zgodnie z tolerancją) leków stosowanych w leczeniu złożonych psychoz (patrz zalecenia 1.9.1 i 1.9.9) zgodnie z BNF i terapeutycznymi poziomami w osoczu.
1.9.11W leczeniu złożonej psychozy należy używać wyłącznie wielu leków lub dawek przekraczających BNF lub podsumowanie charakterystyki produktu:

• jeśli zostanie to uzgodnione i udokumentowane przez multidyscyplinarny zespół i osobę (oraz odpowiednio jej rodzinę, opiekuna lub adwokata)
• jako ograniczone badanie terapeutyczne, powrót do konwencjonalnych dawek lub monoterapii po 3 miesiącach, chyba że korzyści kliniczne wyższych dawek lub terapii skojarzonej wyraźnie przewyższają ryzyko
• jeśli leki są stosowane w leczeniu określonych objawów, które powodują inwalidztwo lub są niepokojące;
• po uwzględnieniu interakcji leków i skutków ubocznych, na przykład należy zachować ostrożność podczas dodawania leku przeciwdepresyjnego do klozapiny u osoby, która doświadczyła objawów manii
• czy istnieją systemy i procesy monitorowania reakcji osoby na leczenie i działania niepożądane (monitorowanie może obejmować badanie fizykalne, EKG i odpowiednie badania hematologiczne).

1.9.12Regularnie sprawdzaj leki stosowane w leczeniu złożonych psychoz i monitoruj skuteczność, działania niepożądane i interakcje leków, w tym monitorowanie zaparć u osób przyjmujących klozapinę. Postępuj zgodnie z zaleceniami zawartymi w wytycznych NICE dotyczących optymalizacji leków i wielochorobowości .
1.9.13Jeśli leczenie farmakologiczne nie jest skuteczne, należy rozważyć odstawienie leku:

• po dokładnym przeglądzie leczenia
• po uzgodnieniu i udokumentowaniu decyzji na spotkaniu z zespołem multidyscyplinarnym i osobą (oraz odpowiednio jej rodziną, opiekunem lub adwokatem)
• z ostrożnością, szczególnie jeśli dana osoba przyjmowała lek przez wiele lat
• poprzez powolne zmniejszanie dawki i ścisłe monitorowanie osoby pod kątem objawów nawrotu.

1.9.14Monitoruj poziomy leków, aby sprawdzić przestrzeganie zaleceń i ukierunkować dawkowanie:

• Przynajmniej raz w roku iw razie potrzeby w przypadku klozapiny i leków przeciwpadaczkowych stabilizujących nastrój.
• Co 3 do 6 miesięcy w przypadku osób stosujących lit, zgodnie z zaleceniami dotyczącymi używania litu zawartymi w wytycznych NICE dotyczących zaburzeń afektywnych dwubiegunowych . Postępuj zgodnie z zaleceniami MHRA dotyczącymi stosowania walproinianu przez kobiety i dziewczęta .

1.9.15Rozważ monitorowanie poziomu prolaktyny co roku, jeśli dana osoba przyjmuje lek, który podnosi prolaktynę, i bardziej regularnie, jeśli masz objawy.
1.9.16Monitoruj czynność tarczycy, czynność nerek i poziom wapnia co najmniej co 6 miesięcy u osób stosujących lit, zgodnie z zaleceniami dotyczącymi stosowania litu zawartymi w wytycznych NICE dotyczących zaburzeń afektywnych dwubiegunowych .
1.9.17Rozważ coroczne EKG dla wszystkich osób ze złożoną psychozą w usługach rehabilitacyjnych i częściej, jeśli przyjmują leki, kombinacje leków lub leki powyżej BNF lub podsumowanie charakterystyk produktu, które mogą zmieniać rytm serca (na przykład powodując wydłużenie odstępu QT).
1.9.18Należy pamiętać, że ludzie mogą zażywać substancje dostępne bez recepty (na przykład alkohol, palenie tytoniu lub narkotyki) w celu radzenia sobie z objawami, które mogą mieć wpływ na przepisane przez nich leki.
1.9.19Rozważ zasięgnięcie drugiej opinii odpowiedniego specjalisty podczas leczenia osób, których objawy nie zareagowały dobrze na standardowe leczenie oraz po zastosowaniu się do zaleceń zawartych w wytycznych NICE dotyczących optymalizacji leków .
Przestrzeganie leków
1.9.20Usługi rehabilitacyjne powinny promować przestrzeganie leków zgodnie z wytycznymi NICE dotyczącymi przestrzegania zaleceń . Strategie promujące przestrzeganie zaleceń mogą obejmować unikanie złożonych schematów leczenia i polifarmacji tam, gdzie to możliwe.
Pomaganie ludziom w zarządzaniu własnymi lekami
1.9.21Zaoferuj ludziom możliwość zarządzania własnymi lekami poprzez stopniowy program samozarządzania lekami, jeśli zostali uznani za zdolnych do wzięcia udziału. Postępuj zgodnie z zaleceniami dotyczącymi planów samozarządzania zawartymi w wytycznych NICE dotyczących optymalizacji leków .
1.9.22Bądź elastyczny w dostosowywaniu programu samodzielnego zarządzania lekami i doboru sprzętu do potrzeb i preferencji danej osoby. Może to obejmować stosowanie monitorowanych systemów dozowania wraz z systemem przypomnień (na przykład, wykresy lub alarmy).
Terapia elektrowstrząsami
1.9.23Zobacz wskazówki dotyczące oceny technologii NICE dotyczące stosowania terapii elektrowstrząsowej .
Aby uzyskać krótkie wyjaśnienie, dlaczego komisja wydała te zalecenia i jak mogą one wpłynąć na praktykę, zobacz sekcję uzasadnienie i wpływ na dostosowanie leczenia zdrowia psychicznego w rehabilitacji .
Pełne szczegóły dowodów i dyskusja komisji znajdują się w przeglądzie dowodów H: dostosowania do standardowego leczenia (zalecenia 1.9.1 do 1.9.19) i przeglądzie dowodów K: czynności życia codziennego (zalecenia 1.9.20 do 1.9.22).
1.10Opieka zdrowotnaObowiązki różnych świadczeniodawców
1.10.1Lekarze pierwszego kontaktu powinni opracować i wykorzystywać rejestry przypadków praktycznych do monitorowania zdrowia fizycznego i psychicznego osób ze złożoną psychozą w ramach podstawowej opieki zdrowotnej.
1.10.2W przypadku osób korzystających z rehabilitacji środowiskowej lekarze pierwszego kontaktu powinni przejąć główną odpowiedzialność za potrzeby zdrowotne danej osoby, w tym kontrole stanu zdrowia i leczenie schorzeń fizycznych, współpracując z zespołem ds. rehabilitacji zdrowia psychicznego w społeczności i innymi usługami, jeśli jest to istotne.
1.10.3W przypadku osób korzystających z rehabilitacji stacjonarnej zespół rehabilitacyjny powinien zadbać o uwzględnienie kontroli stanu zdrowia, leczenia schorzeń fizycznych i innych potrzeb zdrowotnych.
Koordynacja opieki fizycznej
1.10.4Wyznacz specjalistę z usług rehabilitacyjnych, aby zapewnić ciągłość opieki fizycznej w różnych warunkach, pośrednicząc między usługami rehabilitacyjnymi, podstawową opieką zdrowotną, drugorzędową opieką zdrowia psychicznego i drugorzędową opieką zdrowotną.
1,10,5Wyznaczony specjalista powinien współpracować z pracownikiem służby zdrowia w celu opracowania i nadzorowania planu opieki fizycznej, upewniając się, że został poinformowany podczas wstępnej kontroli stanu zdrowia fizycznego (patrz zalecenie 1.7.3 ) i obejmuje:

• interwencje w zakresie promocji zdrowia (patrz rozdział dotyczący zdrowego trybu życia poniżej)
• rutynowe badania przesiewowe w ramach krajowych programów badań przesiewowych (na przykład raka szyjki macicy), jeśli dana osoba się kwalifikuje
• monitorowanie skutków ubocznych leczenia farmakologicznego (patrz rozdział dotyczący leczenia farmakologicznego )
• monitorowanie zdrowia fizycznego (patrz rozdział dotyczący monitorowania zdrowia fizycznego poniżej)
• monitorowanie zdrowia jamy ustnej
• plany leczenia dla wszelkich czynników ryzyka lub schorzeń (patrz opieka i leczenie schorzeń fizycznych poniżej)
• wszelkie uzasadnione dostosowania potrzebne do zdrowego trybu życia, badań przesiewowych, monitorowania lub leczenia
• obowiązki w zakresie fizycznej opieki zdrowotnej w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej, usług rehabilitacyjnych, innych drugorzędnych usług w zakresie zdrowia psychicznego i drugorzędowej opieki fizycznej.

1.10.6Pracownicy muszą przestrzegać Ustawy o zdolnościach umysłowych z 2005 r ., gdy wspierają zdrowie fizyczne ludzi, w tym podczas badań przesiewowych, profilaktyki, badań i leczenia w podstawowej i wtórnej opiece zdrowotnej.
Zdrowe życie
1.10.7Zaoferuj palącym pomoc w rzuceniu palenia, nawet jeśli poprzednie próby zakończyły się niepowodzeniem.
1,10.8Należy mieć świadomość potencjalnego istotnego wpływu ograniczenia palenia papierosów na metabolizm innych leków, w szczególności klozapiny.Postępuj zgodnie z zaleceniami 1.1.3.4 i 1.1.3.5 w części dotyczącej zdrowia fizycznego wytycznych NICE dotyczących psychozy i schizofrenii u dorosłych .
1,10.9Zaproponuj ludziom połączony program zdrowego odżywiania i aktywności fizycznej i wspieraj ich w wzięciu w nim udziału.
1.10.10Przekazuj ludziom jasne i przystępne informacje o wszelkich zagrożeniach dla zdrowia związanych z:

• leki (skutki uboczne)
• styl życia, w tym:
  • dieta i aktywność fizyczna
  • palenie, alkohol lub używanie nielegalnych substancji
  • hygiena jamy ustnej
  • zdrowe kości
  • zdrowie seksualne i reprodukcyjne.

1.10.11Oferuj coroczne szczepienia przeciw grypie ludziom:

• w stacjonarnych usługach rehabilitacyjnych
• w lokalach komunalnych
• którzy mają współistniejący stan zdrowia fizycznego (taki jak przewlekła choroba układu oddechowego, przewlekła choroba serca lub cukrzyca), co oznacza, że ​​istnieje większe prawdopodobieństwo wystąpienia poważnych powikłań po grypie (patrz rozdział dotyczący grup ryzyka klinicznego w wytycznych NICE dotyczących szczepień przeciw grypie ).

1.10.12Wyjaśnij osobom, że członkowie rodziny lub opiekunowie, którzy ich wspierają, mogą również kwalifikować się do bezpłatnego szczepienia przeciwko grypie (patrz rozdział dotyczący szczepień przeciwko grypie u opiekunów w wytycznych NICE dotyczących szczepień przeciwko grypie ).
1.10.13Wspieraj ludzi w utrzymaniu dobrej higieny jamy ustnej i dostępie do wizyt u dentysty zgodnie z wytycznymi NICE dotyczącymi promocji zdrowia jamy ustnej .
1.10.14Rozważ udzielanie porad i wsparcia w zakresie dobrej higieny snu i maksymalizacji możliwości zdrowego snu. Na przykład w przypadku pacjentów hospitalizowanych unikaj przeszkód w zasypianiu, takich jak czynniki środowiskowe lub natrętne kontrole nocne.
Monitorowanie zdrowia fizycznego
1.10.15Oferuj osobom korzystającym z usług rehabilitacyjnych rutynową kontrolę stanu zdrowia przynajmniej raz w roku. Coroczna kontrola zdrowia fizycznego powinna obejmować:

• wskaźnik masy ciała
• obwód talii
• puls i ciśnienie krwi
• pełna morfologia krwi, HbA1c, profil lipidowy krwi, testy czynności nerek, testy czynności wątroby i czynność tarczycy
• palenie, alkohol lub zażywanie narkotyków
• stan odżywienia, dieta i poziom aktywności fizycznej
• wszelkie zaburzenia ruchowe
• zdrowie seksualne
• wzrok, słuch i podologia
• ustna inspekcja ogólnego stanu zdrowia zębów.
  
  Aby uzyskać dodatkowe kontrole zdrowia fizycznego związane z leczeniem farmakologicznym, zobacz sekcję dotyczącą leczenia farmakologicznego .

1.10.16Daj ludziom wybór, jeśli to możliwe, corocznej kontroli stanu zdrowia w przychodni lekarza rodzinnego lub przez przeszkolonego specjalistę w ośrodku rehabilitacyjnym (patrz zalecenie 1.10.5).
1.10.17Upewnij się, że kopia wyników kontroli stanu zdrowia fizycznego jest dostępna odpowiednio dla służby rehabilitacyjnej, podstawowej opieki zdrowotnej, wtórnej opieki psychiatrycznej i wtórnej opieki fizycznej oraz jest zapisana w dokumentacji przypadku. Omów z tą osobą wszelkie ważne ustalenia.
Opieka i leczenie schorzeń fizycznych
1.10.18Skorzystaj z corocznej kontroli stanu zdrowia fizycznego zgodnie z zaleceniem 1.10.15, aby jak najszybciej zidentyfikować osoby, które:

• mają lub są w grupie wysokiego ryzyka chorób sercowo-naczyniowych (patrz wytyczne NICE dotyczące chorób sercowo-naczyniowych )
• mieć nadciśnienie (patrz wytyczne NICE dotyczące nadciśnienia )
• są otyłe lub zagrożone otyłością (patrz wytyczne NICE dotyczące zapobiegania otyłości )
• chorujesz na cukrzycę lub jesteś w grupie wysokiego ryzyka (patrz wytyczne NICE dotyczące zapobiegania cukrzycy typu 2 , cukrzycy typu 1 u dorosłych: diagnostyka i postępowanie oraz  cukrzycy typu 2 u dorosłych: postępowanie )
• są nieaktywni fizycznie (patrz wytyczne NICE dotyczące aktywności fizycznej )
• choruje na POChP (patrz wytyczne NICE dotyczące przewlekłej obturacyjnej choroby płuc ).
  
  Zaoferuj leczenie zgodne z wytycznymi NICE, najlepiej w podstawowej opiece zdrowotnej.

1.10.19Należy być wyczulonym na możliwość zakażenia chorobami przenoszonymi przez krew u osób, które mogą być zagrożone, na przykład z powodu bezdomności, dożylnego zażywania narkotyków lub chorób przenoszonych drogą płciową w wywiadzie. Więcej informacji na temat osób zagrożonych i identyfikacji przypadków można znaleźć w wytycznych NICE dotyczących testów na wirusowe zapalenie wątroby typu B i C oraz testów na HIV .
Krótkie wyjaśnienie, dlaczego komisja wydała te zalecenia i jak mogą one wpłynąć na praktykę, można znaleźć w sekcji uzasadnienie i wpływ na opiekę zdrowotną .
Pełne szczegóły dowodów naukowych i dyskusja komisji znajdują się w przeglądzie dowodów C: częstość występowania chorób współistniejących (zalecenia 1.10.1 do 1.10.3 i 1.10.19) oraz przeglądzie dowodów N: zaangażowanie w zdrowy tryb życia (zalecenia 1.10.4 do 1.10.18 ).
Terminy użyte w niniejszych wytycznychAktywacja behawioralna
Interwencja o niskiej intensywności wykorzystująca wyznaczanie celów i harmonogramy aktywności, aby zachęcić ludzi do angażowania się w czynności, których wcześniej unikali z powodu czynników takich jak niski nastrój lub motywacja.
Poznawcza interwencja remediacyjna
Manualna interwencja w celu poprawy funkcji poznawczych ludzi.
Komisarze
W momencie publikacji, rozwój systemów opieki zintegrowanej, świadczeniodawców opieki zintegrowanej i współpracowników świadczeniodawców NHS zmienia krajobraz zlecania w angielskim systemie opieki zdrowotnej i opieki. Może to zostać sformalizowane w ramach nowych przepisów. Wszystkie odniesienia do „komisarzy” i „oddania do eksploatacji” w niniejszych wytycznych należy zatem odczytywać w tym kontekście, niezależnie od miejsca, w którym może odbywać się funkcja zlecania i niezależnie od tego, jak może ona działać w przyszłym NHS w Anglii.
Środowiskowy zespół ds. rehabilitacji zdrowia psychicznego
Zespoły zapewniające specjalistyczne umiejętności i koordynację opieki w celu określenia i zaspokojenia potrzeb rehabilitacyjnych ludzi w społeczności. Zespoły te mogą pracować we wszystkich środowiskach społecznych, ale często pracują z osobami mieszkającymi we wspieranych mieszkaniach, często przez wiele lat, aby umożliwić im optymalny poziom funkcjonowania i niezależność.
Środowiskowe oddziały rehabilitacyjne
Oddziały rehabilitacji stacjonarnej, które znajdują się poza terenem szpitala. Oddziały te zapewniają pełen zakres leczenia multidyscyplinarnego i wsparcie dla osób z ciągłymi złożonymi potrzebami, które uniemożliwiają ich wypisanie z oddziału rehabilitacji o wysokiej zależności bezpośrednio do wspieranego zakwaterowania. Opierają się na postępach poczynionych w oddziale rehabilitacji stacjonarnej dla osób uzależnionych i kładą duży nacisk na promowanie umiejętności samodzielnego życia i udziału społeczności. Większość skierowań pochodzi z oddziałów rehabilitacji o wysokim stopniu zaawansowania lub oddziałów intensywnej opieki szpitalnej. Ośrodki rehabilitacji środowiskowej mogą opiekować się osobami zatrzymanymi na podstawie Ustawy o Zdrowiu Psychicznym z 1983 r. tylko wtedy, gdy jednostka jest zarejestrowana jako oddział. Jeśli nie są zarejestrowane jako podopieczni, mogą opiekować się osobami, które są dobrowolne lub podlegają nakazowi społecznemu (np. nakaz leczenia środowiskowego, opiekuńczy lub warunkowo zwolniony § 37/41). Przewidywany czas pobytu w środowiskowej placówce rehabilitacyjnej wynosi od 1 roku do 2 lat.
Złożona psychoza
W niniejszych wytycznych termin „psychoza złożona” odnosi się do podstawowej diagnozy choroby psychotycznej (obejmującej schizofrenię, chorobę afektywną dwubiegunową, depresję psychotyczną, zaburzenia urojeniowe i zaburzenie schizoafektywne) z ciężkimi i opornymi na leczenie objawami psychozy i upośledzeniem funkcji.
Osoby ze złożoną psychozą zwykle mają również 1 lub więcej z poniższych:

• zaburzenia poznawcze związane z ich psychozą
• współistniejące schorzenia psychiczne (w tym nadużywanie substancji)
• istniejące wcześniej zaburzenia neurorozwojowe, takie jak zaburzenia ze spektrum autyzmu lub zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi
• problemy ze zdrowiem fizycznym, takie jak cukrzyca, choroby układu krążenia lub choroby płuc.

Razem te złożone problemy poważnie wpływają na społeczne i codzienne funkcjonowanie danej osoby, co oznacza, że ​​potrzebuje ona okresu rehabilitacji, aby umożliwić powrót do zdrowia i zapewnić optymalny poziom niezależności.
Pływający zasięg
Usługi zapewniające wsparcie osobom mieszkającym w nieograniczonych w czasie, zazwyczaj samodzielnych, indywidualnych najemach. Pracownicy przebywają poza miejscem pracy i odwiedzają przez kilka godzin w tygodniu, zapewniając praktyczne i emocjonalne wsparcie w celu zredukowania wsparcia w czasie do zera.
Ukończył program samozarządzania lekami
Wspieranie osoby w nauce przyjmowania i zarządzania własnymi lekami. Zwykle wiąże się to z zarządzaniem lekami przez 1 dzień, a personel przeprowadza wyrywkowe kontrole przed przejściem do zarządzania przez 2 dni, potem 3 dni i tak dalej.
Oddziały rehabilitacji o wysokim stopniu zależności
Oddziały rehabilitacji stacjonarnej dla osób ze złożoną psychozą, których objawy nie zostały jeszcze ustabilizowane, a związane z tym ryzyko i trudne zachowania pozostają problematyczne. Jednostki te mają na celu maksymalizację korzyści płynących z leczenia, rozwiązywanie problemów współistniejących ze zdrowiem fizycznym, ograniczanie trudnych zachowań, ponowne angażowanie rodzin i ułatwianie dostępu do społeczności. Większość osób w oddziałach o wysokim stopniu zależności jest przetrzymywana na podstawie Ustawy o zdrowiu psychicznym z 1983 r. Większość (80%) skierowań na oddziały intensywnej opieki pochodzi z oddziałów intensywnej opieki szpitalnej, a 20% z oddziałów medycyny sądowej, z okazjonalnymi skierowaniami osób mieszkających w społeczności. Przewidywana długość pobytu to około 1 roku.
Wysokospecjalistyczne oddziały rehabilitacyjne
Oddziały rehabilitacji stacjonarnej dla osób z psychozą i schorzeniami współistniejącymi, które potrzebują specjalistycznego programu dostosowanego do ich specyficznej choroby współistniejącej (takiej jak nabyte uszkodzenie mózgu, ciężkie zaburzenia osobowości, zaburzenia ze spektrum autyzmu czy choroba Huntingdona). Często złożoność współistniejących warunków danej osoby wiąże się z większymi potrzebami wsparcia (bardziej wymagające zachowania i/lub większe ryzyko dla siebie i innych) niż osoby leczone na oddziale rehabilitacyjnym o wysokim stopniu zależności. Skierowania pochodzą z oddziałów intensywnej opieki stacjonarnej lub z oddziałów rehabilitacji o wysokim stopniu zaawansowania, a przewidywany czas pobytu to ponad 3 lata.
Indywidualne podejście i wsparcie (IPS)
Metoda wspierania osób z poważnymi problemami psychicznymi w pracy. IPS szybko znajduje pracę, a następnie zapewnia nieograniczone w czasie, zindywidualizowane wsparcie, aby utrzymać pracę i zarządzać ich zdrowiem psychicznym.
Oddziały rehabilitacji stacjonarnej
Oddziały zajmujące się specjalistyczną opieką stacjonarną dla osób ze złożoną psychozą. Mogą mieć siedzibę w szpitalu lub w społeczności.
Lokalny panel finansowania lokat
Panel niespecyficzny dla rehabilitacji, który uzgadnia finansowanie (opieka zdrowotna, społeczna lub obie) dla osób na leczenie w obszarze lub poza obszarem, na przykład w domu opieki lub domu opieki lub w szpitalnym oddziale rehabilitacji. Panel składa się z komisarza i kierowników wyższego szczebla ds. usług, a także lekarzy (starszego lekarza rehabilitacji i ewentualnie starszego lekarza, który pracuje w ogólnej opiece nad osobami dorosłymi, a nie konkretnie w rehabilitacji).
Oddziały rehabilitacji długoterminowej w warunkach wysokiej zależności
Oddziały te zapewniają długoterminową rehabilitację stacjonarną dla osób z wysokim stopniem niepełnosprawności z powodu objawów opornych na leczenie i chorób współistniejących, których stabilizacja trwa dłużej niż 1 rok i które są narażone na ciągłe ryzyko dla innych i/lub trudne zachowania. Cele długoterminowych oddziałów rehabilitacji w wysokim stopniu niesamodzielnych są takie same, jak w przypadku oddziałów rehabilitacji w wysokim stopniu niesamodzielnych, a większość skierowań pochodzi z oddziałów rehabilitacyjnych o wysokim stopniu zależności.
Wywiady motywacyjne
Skoncentrowane na osobie podejście psychologiczne, które wspiera zmianę behawioralną poprzez pomaganie ludziom w odkrywaniu i rozwiązywaniu ambiwalencji w kierunku zmiany.
Miejsca docelowe poza obszarem
Umieszczenie, które zapewnia leczenie i wsparcie w oddziale rehabilitacji stacjonarnej lub w mieszkaniu wspieranym poza obszarem lokalnym, w którym dana osoba zwykle mieszka, i/lub poza obszarem rejonowym dla władz lokalnych, które są odpowiedzialne za ich zakwaterowanie. Miejsce to może znajdować się poza obszarem lokalnym, w którym dana osoba nie jest dostępna, lub ponieważ istnieją powody kliniczne lub prawne, które sprawiają, że lokalna rehabilitacja jest nieodpowiednia dla jej potrzeb, lub dlatego, że wolą leczyć się poza swoim obszarem.
Wsparcie pozytywnego zachowania
System zarządzania zachowaniem, który stara się zrozumieć przyczyny problematycznych zachowań i znaleźć alternatywne sposoby realizacji celów i potrzeb.
Podejścia oparte na wiedzy psychologicznej
Krótkie interwencje oparte na umiejętnościach, które może przeprowadzić każdy członek personelu lub usługobiorca, który przeszedł odpowiednie przeszkolenie w zakresie interwencji. Obejmują one: samopomoc z przewodnikiem przy użyciu zasobów internetowych lub zeszytów ćwiczeń; relaks lub uważność; warsztaty stresowe i grupy aktywizacji behawioralnej.
Kolegia odzyskiwania
Prowadzone przez rówieśników programy edukacyjne i szkoleniowe dla osób korzystających z usług zdrowia psychicznego. Zapewniają edukację jako drogę do wyzdrowienia, a nie jako formę terapii. Kursy są współtworzone i współprowadzone przez osoby z przeżytym doświadczeniem choroby psychicznej oraz przez profesjonalistów zajmujących się zdrowiem psychicznym.
Podejście zorientowane na odbudowę
Nie ma jednej definicji zdrowienia dla osób z problemami zdrowia psychicznego, ale naczelną zasadą jest przekonanie, że jest możliwe odzyskanie sensu życia pomimo poważnej choroby psychicznej. W niniejszych wytycznych odnosi się do osoby osiągającej najlepszą możliwą jakość życia, żyjąc i radząc sobie z objawami. Jest to ciągły proces, w ramach którego dana osoba jest wspierana w budowaniu pewności siebie, umiejętności i odporności, poprzez wyznaczanie i osiąganie celów, aby zminimalizować wpływ problemów ze zdrowiem psychicznym na jej codzienne życie.
Opieka domowa
Obiekty komunalne, z całodobowym personelem, w których zaspokajane są codzienne potrzeby (w tym posiłki, nadzór nad lekami i sprzątanie) oraz staże nie są ograniczone czasowo. Ludzie nie mają najmu w domach opieki.
Obsługiwane zakwaterowanie
Ogólny termin obejmujący opiekę mieszkaniową, mieszkalnictwo wspierane i swobodny zasięg.
Obsługiwane obudowy
Współdzielone lub indywidualne samodzielne, ograniczone czasowo najem z personelem w oparciu o miejsce do 24 godzin na dobę, który pomaga osobie zdobyć umiejętności umożliwiające przejście do mniej wspieranego mieszkania. Planowana długość pobytu to zwykle około 2 lata, ale w praktyce w tym czasie wyjeżdża tylko około jedna trzecia osób.
Formuła zespołu
Wspólne zrozumienie problemów, które skłoniły osobę do skorzystania z usług rehabilitacyjnych. Jest to ich historia, ale czerpie z informacji z teorii i badań, a także z doświadczeń danej osoby, profesjonalistów i, jeśli to możliwe, innych, takich jak opiekunowie. Obejmuje czynniki, które sprawiły, że dana osoba była podatna na rozwijające się problemy, czynniki, które wywołały problemy i czynniki, które utrzymują problemy. Formuła zespołu obejmuje mocne strony i zasoby oraz wskazuje sposoby rozwiązywania problemów.
Przejściowe systemy zatrudnienia
Programy te dają ludziom wspierany zawód, w którym mogą zdobyć przedzawodowe doświadczenie zawodowe i potencjalnie przygotować się do głównego nurtu zatrudnienia. Jednym z oryginalnych przykładów był „klubowy” model rehabilitacji psychospołecznej opracowany w Fountain House w Nowym Jorku.
Opieka świadoma traumy
Opieka, która opiera się na zrozumieniu, że każdy, kto korzysta z usług, mógł doświadczyć traumy psychospołecznej i że prawdopodobnie wpłynie to na sposób, w jaki angażuje się w opiekę. Kluczowe zasady obejmują bezpieczeństwo i unikanie ponownej traumatyzacji; budowanie związku; wzajemnego wsparcia; współpraca i wzajemność; upodmiotowienie i wybór; oraz świadomość kwestii kulturowych, historycznych i płci.
Objawy oporne na leczenie
Uporczywe objawy, które nie zareagowały na szereg terapii (w tym leczenie farmakologiczne) zalecane w wytycznych NICE dla stanu danej osoby.
Zalecenia dotyczące badań

• Kluczowe rekomendacje dla badań
• Inne zalecenia dotyczące badań

Komitet ds. wytycznych sformułował następujące zalecenia dotyczące badań.
Kluczowe rekomendacje dla badań1 Komu należy zaoferować rehabilitację?
Jaka jest skuteczność i opłacalność usług rehabilitacyjnych w porównaniu ze zwykłym leczeniem osób ze złożoną psychozą ze szczątkową niepełnosprawnością, które opuszczają usługi wczesnej interwencji?
Aby uzyskać krótkie wyjaśnienie, dlaczego komisja wydała zalecenie dotyczące badań, zobacz uzasadnienie dotyczące tego, komu należy zaproponować rehabilitację .
Pełne szczegóły dowodów i dyskusja komisji znajdują się w przeglądzie dowodów D: skuteczność usług rehabilitacyjnych .
2 Interwencje wspierające rówieśników
W jaki sposób interwencje rówieśnicze mogą być najskuteczniej wykorzystywane do wspierania osób ze złożoną psychozą korzystających z usług rehabilitacyjnych?
Aby uzyskać krótkie wyjaśnienie, dlaczego komisja wydała zalecenie dotyczące badań, zobacz uzasadnienie zaangażowania w działania społeczne, w tym wypoczynek, edukację i pracę .
Pełne informacje na temat dowodów i dyskusji komisji znajdują się w przeglądzie dowodów M: zaangażowanie w działania społeczności .
3 Wysokospecjalistyczne i długoterminowe oddziały rehabilitacyjne w warunkach wysokiej zależności
Jakie są cechy usług i użytkowników usług wysokospecjalistycznych i długoterminowych oddziałów rehabilitacji w wysokim stopniu uzależnienia, które wiążą się z lepszymi wynikami?
Krótkie wyjaśnienie, dlaczego komisja wydała zalecenie dotyczące badań, znajduje się w uzasadnieniu dotyczącym rehabilitacji w warunkach szpitalnych .
Pełne szczegóły dowodów i dyskusja komisji znajdują się w przeglądzie dowodów A: identyfikacja osób, które odniosłyby największe korzyści .
4 zorganizowane zajęcia grupowe
Jakie zorganizowane zajęcia grupowe skutecznie poprawiają funkcjonowanie interpersonalne (umiejętności społeczne) u osób ze złożoną psychozą?
Krótkie wyjaśnienie, dlaczego komisja wydała zalecenie dotyczące badań, znajduje się w uzasadnieniu dotyczącym umiejętności interpersonalnych i społecznych .
Pełne szczegóły dowodów i dyskusja komisji znajdują się w przeglądzie dowodów L: funkcjonowanie interpersonalne .
5 Rehabilitacja stacjonarna świadczona przez niezależny sektor
Jaka jest kliniczna i kosztowa efektywność rehabilitacji stacjonarnej zapewnianej przez sektor niezależny w porównaniu z tą zapewnianą przez NHS?
Aby uzyskać krótkie wyjaśnienie, dlaczego komisja wydała zalecenie dotyczące badań, zobacz uzasadnienie dotyczące praktyk poza obszarem .
Pełne szczegóły dowodów i dyskusja komisji znajdują się w przeglądzie dowodów E: porównawcza skuteczność różnych rodzajów usług rehabilitacyjnych .
Inne zalecenia dotyczące badańZintegrowane systemy opieki
Czy zintegrowany system opieki jest skuteczny w promowaniu pomyślnego postępu osób ze złożoną psychozą do bardziej niezależnego otoczenia?
Aby uzyskać krótkie wyjaśnienie, dlaczego komisja wydała zalecenie dotyczące badań, zobacz uzasadnienie dotyczące przejść .
Pełne szczegóły dowodów i dyskusja komisji znajdują się w przeglądzie dowodów R: wspieranie przejść .
Interwencje szkoleniowe personelu
Jakie interwencje szkoleniowe personelu skutecznie ułatwiają powrót do zdrowia osobom ze złożoną psychozą?
Aby uzyskać krótkie wyjaśnienie, dlaczego komisja wydała zalecenie dotyczące badań, zobacz uzasadnienie zaangażowania w działania społeczne, w tym wypoczynek, edukację i pracę .
Pełne informacje na temat dowodów i dyskusji komisji znajdują się w przeglądzie dowodów M: zaangażowanie w działania społeczności .
Współistniejące schorzenia fizyczne
Jaki jest wpływ współistniejących schorzeń fizycznych na śmiertelność osób ze złożoną psychozą?
Aby uzyskać krótkie wyjaśnienie, dlaczego komisja wydała zalecenie dotyczące badań, zobacz uzasadnienie oceny .
Pełne szczegóły dowodów i dyskusja komisji znajdują się w przeglądzie dowodów C: występowanie chorób współistniejących .
Przestrzeganie leków
Jakie interwencje są skuteczne we wspieraniu przestrzegania zaleceń lekarskich przez osoby ze złożoną psychozą w miejscach zakwaterowania ze wsparciem?
Aby uzyskać krótkie wyjaśnienie, dlaczego komisja wydała zalecenie dotyczące badań, zobacz uzasadnienie dotyczące przestrzegania leków i pomagania ludziom w zarządzaniu własnymi lekami .
Pełne szczegóły dowodów i dyskusja komisji znajdują się w przeglądzie dowodów K: czynności życia codziennego .
Dopasowane interwencje
Jakie dostosowane do potrzeb interwencje (farmaceutyczne i psychologiczne) specyficzne dla rehabilitacji są skuteczne w wyposażaniu osób ze złożoną psychozą w zdolność do życia w społeczności?
Krótkie wyjaśnienie, dlaczego komisja wydała zalecenie dotyczące badań, znajduje się w uzasadnieniu dotyczącym interwencji dostosowanych do osób rehabilitowanych .
Pełne szczegóły dowodów i dyskusja komisji znajdują się w przeglądzie dowodów H: dostosowania do standardowego leczenia .
Ryzyko infekcji wirusowych przenoszonych przez krew
Jakie zagrożenia przewidują rozwój zakażeń wirusowych przenoszonych przez krew u osób ze złożoną psychozą w Wielkiej Brytanii?
Aby uzyskać krótkie wyjaśnienie, dlaczego komisja wydała zalecenie dotyczące badań, zobacz uzasadnienie dotyczące opieki i leczenia schorzeń fizycznych .
Pełne szczegóły dowodów i dyskusja komisji znajdują się w przeglądzie dowodów C: występowanie chorób współistniejących .
Uzasadnienie i wpływ

• Komu należy zaproponować rehabilitację?
• Nadrzędne zasady rehabilitacji
• Organizacja ścieżki rehabilitacyjnej oraz komisarza wiodącego
• Wspólna praca
• Współpraca z innymi świadczeniodawcami opieki zdrowotnej
• Poprawa dostępu do rehabilitacji
• Świadczenie usług w ramach ścieżki rehabilitacyjnej
• Usługi rehabilitacyjne ukierunkowane na powrót do zdrowia
• Planowanie opieki skoncentrowane na osobie poprzez ocenę i formułowanie
• Programy i interwencje rehabilitacyjne
• Dostosowanie zabiegów zdrowia psychicznego w rehabilitacji
• Opieka zdrowotna

W tych sekcjach pokrótce wyjaśniono, dlaczego komisja wydała zalecenia i jak mogą one wpłynąć na praktykę i usługi.
Komu należy zaproponować rehabilitację?Zalecenie 1.1.1
Dlaczego komisja wydała zalecenie
Dane naukowe niskiej lub bardzo niskiej jakości z randomizowanych kontrolowanych badań rehabilitacji w środowisku oraz badań obserwacyjnych dotyczących rehabilitacji szpitalnej wykazały, że rehabilitacja była skuteczna i opłacalna dla wielu osób ze złożoną psychozą. Dowody jakościowe wykazały również, że osoby z ciężką chorobą psychiczną cenią rehabilitację.
Istniały dowody umiarkowanej jakości, że osoby, które doświadczyły krótszego czasu trwania choroby przed rehabilitacją i które miały niższe wyniki w psychopatologii, miały większe szanse na przejście przez ścieżkę rehabilitacji do większej niezależności. Komitet uznał jednak, że każdy z objawami opornymi na leczenie i zaburzeniami czynnościowymi może odnieść korzyści z rehabilitacji i że ma to zastosowanie niezależnie od tego, czy mieszka w warunkach szpitalnych, czy środowiskowych.
Komitet zwrócił również uwagę na grupy osób, które z doświadczenia mogą mieć objawy oporne na leczenie i upośledzenia funkcjonalne.
Komitet był świadomy, że niektóre osoby opuszczające usługi wczesnej interwencji mają znaczną resztkową niepełnosprawność z utrzymującymi się objawami i upośledzeniem funkcjonalnym. Jednak na podstawie dowodów nie było możliwe ustalenie, czy zapewnienie bardzo wczesnego dostępu do rehabilitacji tym osobom może zapobiec powtórnym przyjęciom i problemom w życiu codziennym. W związku z tym komisja wydała zalecenie badawcze, komu należy zaproponować rehabilitację .
Jak zalecenie może wpłynąć na praktykę
Wcześniejszy dostęp do rehabilitacji powinien szybciej zapewnić skuteczniejsze leczenie. Powinno to ograniczyć liczbę wielokrotnych przyjęć, umożliwić wcześniejsze kierowanie do mniej intensywnych (i tańszych) usług oraz wspierać bardziej niezależne życie. Może wystąpić pewien wpływ na zasoby, jeśli potrzeba więcej jednostek; jednakże większość trustów w Anglii posiada istniejące jednostki rehabilitacji zdrowia psychicznego, a połowa trustów posiada zespoły rehabilitacji zdrowia psychicznego, które pracują z osobami po opuszczeniu przez nich szpitala i przeniesieniu się do mieszkania objętego wsparciem. Na obszarach bez tych zespołów zespoły ds. zdrowia psychicznego w społeczności już koordynują opiekę. Znaczne oszczędności przyniesie również repatriacja osób przebywających poza obszarem.
Wróć do rekomendacji
Nadrzędne zasady rehabilitacjiZalecenie 1.2.1
Dlaczego komisja wydała zalecenie
Istniały dowody jakościowe dotyczące podejścia, opieki, wsparcia i leczenia, które są cenione przez osoby korzystające z rehabilitacji. Zgłoszono, że podejście ukierunkowane na powrót do zdrowia jest szczególnie cenione i istnieją dowody na to, że służby przyjmujące to podejście w większym stopniu skuteczniej wspierały ludzi w postępach na ścieżce rehabilitacji. Komisja wykorzystała te dowody wraz ze swoją wiedzą kliniczną i doświadczeniem, aby zalecić nadrzędne zasady dotyczące świadczenia usług rehabilitacyjnych.
Na podstawie dowodów komisja zauważyła, że ​​nie każdy ze złożoną psychozą wyzdrowieje. Jednak z ich doświadczenia wynika, że ​​rehabilitacja może być korzystna dla każdego, kto ma objawy oporne na leczenie, nawet jeśli nie wracają do tego samego poziomu funkcji i nadal potrzebują wysokiego poziomu wsparcia w dłuższej perspektywie.
Jak zalecenie może wpłynąć na praktykę
Komitet zgodził się, że nadrzędne zasady poprawią spójność najlepszych praktyk i nie wymagają żadnych dodatkowych zasobów do ich realizacji.
Wróć do rekomendacji
Organizacja ścieżki rehabilitacyjnej oraz komisarza wiodącegoZalecenia 1.3.1 do 1.3.9
Dlaczego komisja wydała zalecenia?
Organizacja ścieżki rehabilitacyjnej (zalecenia 1.3.1 do 1.3.7)
Dowody potwierdziły, że każda miejscowość ma zdefiniowaną ścieżkę rehabilitacji z dostępem do szeregu składników usług w różnych warunkach, aby zapewnić odpowiednie leczenie i wsparcie, którego ludzie potrzebują. Komitet zgodził się, że różne poziomy wsparcia, zwykle zarówno szpitalne, jak i środowiskowe, są potrzebne do pełnego powrotu do zdrowia. Zauważyli, że ważne jest, aby usługi te były świadczone możliwie lokalnie. Komitet zgodził się, że to:

• umożliwiają lepszą integrację opieki zdrowotnej i społecznej (ponieważ wspierane zakwaterowanie i mieszkania są organizowane na poziomie władz lokalnych)
• pomagać w zapobieganiu niewłaściwej opiece, na przykład osobom niezdolnym do przejścia z oddziałów stacjonarnych lub umieszczenia poza obszarem
• zapewnić możliwości odpowiedniej opieki pooperacyjnej dla osób, które zostały zatrzymane w szpitalu (obowiązek ustawowy wynikający z Ustawy o Zdrowiu Psychicznym z 1983 r.).

W opinii komisji zlecanie usług rehabilitacyjnych musi uwzględniać już dostępne usługi zdrowia psychicznego oraz sposób, w jaki usługi będą ze sobą współpracować w celu zaspokojenia potrzeb ludności. Obecnie brakuje integracji między usługami i niejasności co do tego, kto powinien je finansować i zlecać. Komitet uznał za niezbędne, aby komisarze ds. zdrowia i opieki społecznej współpracowali przy zamawianiu usług w celu zaspokojenia nakładających się potrzeb ludzi w zakresie opieki zdrowotnej i społecznej. Przyznali, że aby zapewnić pełen zakres usług rehabilitacji stacjonarnej, konieczne może być zaangażowanie niezależnych świadczeniodawców sektorowych, a także NHS.
Na mocy Ustawy o opiece zdrowotnej i społecznej (2012) władze lokalne są zobowiązane do przeprowadzenia wspólnej strategicznej oceny potrzeb w celu określenia potrzeb zdrowotnych i socjalnych ich populacji. Komitet zidentyfikował kluczowe grupy, które należy uwzględnić poprzez ocenę potrzeb uzupełniających lokalnych usług rehabilitacyjnych – osoby, które najprawdopodobniej będą potrzebować lokalnych usług rehabilitacyjnych oraz te, które mogą potrzebować wysoce specjalistycznych lub długoterminowych usług rehabilitacyjnych – aby zapewnić możliwość planowania usług aby pomóc zaspokoić ich potrzeby.
Komitet zdawał sobie sprawę, że zlecanie usług wysokospecjalistycznych na poziomie lokalnym może być niewykonalne, ponieważ może nie wystarczyć osób o bardzo złożonych potrzebach, aby zapewnić dedykowaną jednostkę. Dlatego zalecili lokalnym obszarom współpracę w celu zlecania tych usług na poziomie regionalnym.
Komitet podkreślił potrzebę elastyczności w ramach ścieżki rehabilitacji. Osoby ze złożoną psychozą nie zawsze mają liniową progresję do wyzdrowienia z potrzeby wysokiego wsparcia do niezależności; niektórzy ludzie mogą potrzebować ciągłego wsparcia w perspektywie długoterminowej, a niektórzy mogą potrzebować więcej niż 1 okresu rehabilitacji. Powinno być możliwe uwzględnienie tego w ścieżce.
Główny komisarz (rekomendacje 1.3.8 i 1.3.9)
Dowody jakościowe wykazały, że główny mistrz ułatwiał integrację i współpracę między zespołami i usługami. Ten model komisarza wiodącego jest również zalecany przez NICE osobom z trudnościami w uczeniu się i problemami z zachowaniem, które podobnie mają nakładające się potrzeby w zakresie opieki zdrowotnej i społecznej. Dowody jakościowe oraz doświadczenie komisji dostarczyły szeregu atrybutów, które umożliwiły komisarzowi wiodącemu skuteczne pełnienie swojej roli.
Jak zalecenia mogą wpłynąć na praktykę
Organizacja ścieżki rehabilitacyjnej (zalecenia 1.3.1 do 1.3.7)
Zalecenia te w dużej mierze odzwierciedlają obecną praktykę w zakresie wspólnego uruchamiania. Jednak większy nacisk na zintegrowaną ścieżkę rehabilitacji prawdopodobnie spowoduje, że mniej osób zostanie skierowanych do placówek poza obszarem i wypisanych z rehabilitacji stacjonarnej do środowisk rehabilitacyjnych w szybszym tempie.
Dowody ekonomiczne z szerszej perspektywy NHS i Osobistej Perspektywy Społecznej pokazują, że szybsze wypisy ze szpitala, które są odpowiednie dla danej choroby, i ograniczenie nieodpowiednich miejsc poza obszarem, mogą przynieść znaczne oszczędności. Jednak może to mieć duży wpływ na zasoby dla władz lokalnych, które są odpowiedzialne za zlecanie zapewnienia mieszkań osobom wypisanym z jednostek szpitalnych. W pewnym stopniu ten wpływ na zasoby odczuwany przez władze lokalne zostałby zrekompensowany szybszym przejściem do mieszkalnictwa wspieranego i wsparcia zmiennego.
Zapewnienie większej liczby lokalnych szpitali mogłoby potencjalnie zwiększyć koszty kapitałowe dla niektórych komisarzy w krótkim okresie, jeśli takie obiekty obecnie nie istnieją. W dłuższej perspektywie oznaczałoby to zastąpienie kosztów ponoszonych poza obszarem kosztami ponoszonymi lokalnie, więc oczekuje się, że przejście na usługi bardziej dostępne lokalnie będzie z czasem neutralne pod względem kosztów. Ogólnie rzecz biorąc, korzyści zdrowotne osób spędzających więcej czasu w kontaktach z usługami środowiskowymi, a mniej w placówkach szpitalnych, zrównoważyłyby wszelkie początkowe dodatkowe wpływy na zasoby.
Główny komisarz (rekomendacje 1.3.8 i 1.3.9)
Odpowiednio wykwalifikowany komisarz wiodący ułatwiłby władzom lokalnym współpracę z komisarzami ds. zdrowia i opieki społecznej, co jest obecną praktyką w niektórych obszarach.
Wróć do rekomendacji
Wspólna pracaZalecenia 1.3.10 do 1.3.14
Dlaczego komisja wydała zalecenia?
Zintegrowana ścieżka rehabilitacji (rekomendacja 1.3.10)
Dowody jakościowe zidentyfikowały bariery w integracji ścieżek opieki rehabilitacyjnej, co odpowiadało własnym doświadczeniom komisji. Omówiono „silosy” zasobów jako kluczową barierę, a komisja zauważyła, że ​​trudno jest utrzymać współpracę między służbami, o ile nie opiera się ona na wystarczających wspólnych budżetach. Zgodzili się również, że konkurencyjne finansowanie między usługami często nie leży w najlepszym interesie osób rehabilitowanych, ponieważ może zniechęcać usługi do wspierania osoby w postępie na ścieżce. Komitet uzgodnił dodatkowe obszary do podkreślenia w zaleceniu, w których komisarz wiodący mógłby pomóc w usuwaniu barier w integracji.
Przejścia (zalecenia 1.3.11 do 1.3.14)
Komitet zgodził się, że ponieważ osoby ze złożoną psychozą cierpią na zmienne choroby, muszą mieć możliwość płynnego przemieszczania się między usługami na ścieżce w zależności od ich potrzeb. W oparciu o konsensus komisja zaleciła środki w celu osiągnięcia tego celu.
Istniały pewne jakościowe dowody na to, że niektórzy użytkownicy usług przychodzą do usług pasywnie, ponieważ są po prostu tam „odsyłani” w następnej kolejności. Możliwość odwiedzenia placówki przed rozpoczęciem stażu pomaga ludziom podejmować własne decyzje i czuć się swobodniej podczas przejścia.
Jedno z badań wykazało korzyści ze zintegrowanego systemu wspierającego zmiany. Zintegrowany system stanowił zespół pracowników służby zdrowia i opieki społecznej oraz nieformalnych opiekunów dla każdej osoby, która spotykała się co tydzień w celu koordynowania opieki, była w stanie komunikować się za pośrednictwem współdzielonego środowiska informatycznego i została przeszkolona do współpracy. Ponieważ dowody ograniczały się do 1 randomizowanego, kontrolowanego badania i nie było szczegółowych informacji o tym, jakie aspekty interwencji były skuteczne, komisja mogła jedynie zalecić zbadanie sposobów poprawy wymiany informacji i systemów informatycznych.
Aby dowiedzieć się więcej na temat tego, czy zintegrowany system obejmujący zespół multidyscyplinarny może pomóc w poprawie zmian i postępów osób na ścieżce rehabilitacji w kierunku większej niezależności, komisja wydała również zalecenie badawcze dotyczące zintegrowanych systemów opieki .
Jak zalecenia mogą wpłynąć na praktykę
Opracowanie zintegrowanego podejścia do rehabilitacji prawdopodobnie będzie początkowo kosztowne. Potrzebne byłyby zasoby do ustanowienia usług i wspierania współpracy między nimi (na przykład systemy do koordynacji i komunikacji między usługami). Jednak zintegrowana ścieżka rehabilitacji prawdopodobnie będzie opłacalna w dłuższej perspektywie. Dodatkowe koszty zostałyby zrekompensowane korzyściami ekonomicznymi i zdrowotnymi płynącymi z pomyślnej transformacji i osób otrzymujących odpowiedni poziom wsparcia.
Odwiedzanie placówek rehabilitacyjnych jest powszechne w niektórych obszarach i nie powinno wiązać się z dużym wpływem na zasoby, chyba że dana osoba potrzebuje znacznego wsparcia, aby wziąć udział w wizycie.
Wróć do rekomendacji
Współpraca z innymi świadczeniodawcami opieki zdrowotnejZalecenia 1.3.15 do 1.3.17
Dlaczego komisja wydała zalecenia?
Dowody wykazały, że osoby z ciężką chorobą psychiczną są bardziej narażone na wiele chorób współistniejących i nadużywanie substancji. Komitet uznał za kluczowe, aby usługi w zakresie zdrowia psychicznego i fizycznego, opieki społecznej i nadużywania substancji psychoaktywnych opracowały lokalne protokoły w celu zapewnienia dostępności odpowiednich usług dla osób w trakcie rehabilitacji. Opierając się na swojej wiedzy i doświadczeniu, komisja zaleciła, co te protokoły powinny obejmować.
Z doświadczenia komisji wynika, że ​​niektóre osoby korzystające z usług rehabilitacyjnych mogą potrzebować rozpoczęcia lub wznowienia leczenia klozapiną. Wymaga to ścisłego monitorowania i obecnie wiele z tych osób trafia do szpitala. Możliwe jest jednak zapewnienie klozapiny w społeczności z odpowiednim poziomem monitorowania poprzez usługę wielogodzinną. Komitet zgodził się, że udostępnienie klozapiny w społeczności zapobiegłoby niepotrzebnym przyjęciom do szpitala i jest ważną częścią udanej rehabilitacji.
Jak zalecenia mogą wpłynąć na praktykę
Służby rehabilitacyjne powinny już współpracować z innymi świadczeniodawcami, aby zaspokoić potrzeby ludzi w zakresie opieki zdrowotnej i usług związanych z nadużywaniem substancji. Jeśli jednak usługi i finansowanie na danym obszarze są bardzo ograniczone, mogą być potrzebne dodatkowe zasoby, aby umożliwić tę współpracę.
Chociaż klozapina w społeczności nie jest dostępna we wszystkich obszarach, w większości obszarów istnieje zespół świadczący usługi o przedłużonym czasie trwania dla osób z chorobami psychicznymi, na przykład zespół leczenia kryzysowego w domu. Może wiązać się z dodatkowymi kosztami sfinansowania dodatkowej pracy tego zespołu w celu dostarczenia klozapiny na poziomie społeczności, ale może to być zrównoważone oszczędnościami kosztów wynikającymi z lepszego leczenia objawów psychozy.
Wróć do rekomendacji
Poprawa dostępu do rehabilitacjiZalecenia 1.4.1 do 1.4.4
Dlaczego komisja wydała zalecenia?
Z doświadczenia komisji wynika, że ​​wielu potencjalnych użytkowników usług rehabilitacyjnych oraz ich rodzin i opiekunów nie jest świadomych, jakie usługi są dostępne i jak do nich dotrzeć. Znalazło to również odzwierciedlenie w dowodach jakościowych.
Jakościowe dowody wykazały, że czynniki takie jak wiek, płeć, problemy ze zdrowiem fizycznym, rasa i pochodzenie etniczne były dla wielu przeszkodami w dostępie do rehabilitacji, ponieważ usługi często nie są przystosowane do zaspokojenia specyficznych potrzeb związanych z tymi grupami. Dowody nie wykazały również znaczącego związku między pomyślnym postępem w usługach rehabilitacyjnych a wiekiem, płcią lub pochodzeniem etnicznym. Ustawa o równości z 2010 r. wymaga, aby usługi były dostępne niezależnie od tych chronionych cech, a komisja zgodziła się, że każdy ze złożoną psychozą powinien mieć dostęp do usług rehabilitacyjnych. Przedstawili zatem przykłady, w jaki sposób można rozwiązać te nierówności w dostępie.
Komitet zalecił wspieranie ludzi w dostępie do porad prawnych dotyczących ich statusu imigracyjnego, jeśli jest to wymagane, na wypadek, gdyby ludzie mogli być zaniepokojeni deportacją, jeśli uzyskają dostęp do usług.
Jak zalecenia mogą wpłynąć na praktykę
Zalecenia mogą mieć pewien wpływ na zasoby, w zależności od tego, jak rozwinięte są pod tym względem usługi w różnych obszarach. Na przykład, dodatkowe zasoby mogą być potrzebne, jeśli potrzebny jest zasięg w celu poprawy dostępności dla grup mniejszościowych. Jednak równy dostęp i rozsądne dostosowania są wymogami Ustawy o Równości 2010 i dlatego powinny być standardową praktyką i już brane pod uwagę w budżetowaniu.
Zalecenie wspierania ludzi w dostępie do porad prawnych dotyczących ich statusu imigracyjnego może wymagać dostępu do kosztownych specjalistów prawnych; jednak komisja zauważyła, że ​​obecnie odbywa się to w praktyce.
Wróć do rekomendacji
Świadczenie usług w ramach ścieżki rehabilitacyjnejZalecenia 1.5.1 do 1.5.16
Dlaczego komisja wydała zalecenia?
Zespoły multidyscyplinarne (zalecenia 1.5.1 i 1.5.2)
Istniały pewne dowody na poparcie zapewnienia rehabilitacji środowiskowej za pośrednictwem zespołu multidyscyplinarnego i było to zgodne z doświadczeniem komitetu. Komitet uznał również, że praca multidyscyplinarna jest skuteczna w usługach rehabilitacji stacjonarnej, dlatego zaleciła ją zarówno w warunkach szpitalnych, jak i środowiskowych. Wykorzystali własne doświadczenie, aby zarekomendować niektóre z kluczowych ról, które należałoby uwzględnić w zespole. Zalecili również innym pracownikom służby zdrowia, do których zespół powinien mieć dostęp, aby zaspokoić potrzeby w zakresie zdrowia psychicznego i fizycznego osób ze złożoną psychozą podczas rehabilitacji. Uważano również, że wkład specjalistów ds. praw socjalnych jest ważny, ponieważ osoby ze złożoną psychozą będą otrzymywać świadczenia socjalne i prawdopodobnie będą potrzebować porady na temat swoich dochodów. Potrzebny byłby wkład logopedy, aby poradzić sobie z dodatkowymi potrzebami komunikacyjnymi, których może doświadczyć ta grupa. Fizjoterapeuci byliby potrzebni, aby pomóc osobom z problemami z poruszaniem się w zaangażowaniu się w większą aktywność fizyczną, aby złagodzić wpływ siedzącego trybu życia na zdrowie fizyczne.
Wielkość zakwaterowania (zalecenie 1.5.3)
Dowody sugerowały, że z każdym dodatkowym łóżkiem na oddziale rehabilitacji stacjonarnej towarzyszył niewielki spadek jakości opieki nad pacjentami (oceniony przez Wskaźnik Jakości Opieki Rehabilitacyjnej [QuIRC] dotyczący środowiska życia, środowiska terapeutycznego, promowania samozarządzania i autonomia i promocja integracji społecznej). Komitet zgodził się, że odkrycie to miało również znaczenie w przypadku zakwaterowania objętego wsparciem. Komitet nie był w stanie określić optymalnej wielkości oddziałów hospitalizowanych ani zakwaterowania ze wsparciem, ponieważ w dowodach nie wskazano bezwzględnie optymalnej wielkości, a oddziały o różnej wielkości mogą być odpowiednie dla różnych obszarów.
Poprawa jakości usług (rekomendacje 1.5.4 i 1.5.5)
Wykazano, że jakość opieki rehabilitacyjnej (mierzona za pomocą QuIRC dla oddziałów stacjonarnych i QuIRC‑SA dla wspieranego zakwaterowania) była związana z lepszymi wynikami rehabilitacji, autonomią, doświadczeniem opieki i satysfakcją osób korzystających z usługi. Dowody te pochodziły z oddziałów szpitalnych, oddziałów gminnych i wspieranych mieszkań. Komitet zgodził się, że mierzenie jakości opieki rehabilitacyjnej przy użyciu obecnie dostępnych narzędzi pomogłoby jednostkom rehabilitacyjnym w identyfikacji obszarów wymagających poprawy i ostatecznie doprowadziłoby do lepszych usług rehabilitacyjnych. Zalecili również usługom rozważenie przystąpienia do forum akredytacji rówieśników lub poprawy jakości, ponieważ usługi rehabilitacyjne często istnieją w izolacji, dlatego ważne jest, aby dzielili się dobrymi praktykami z innymi praktykami.
Rehabilitacja w środowisku (zalecenia 1.5.6 do 1.5.8)
Istniały dowody na to, że zarządzanie multidyscyplinarnymi zespołami społecznościowymi zwiększyło udział w czynnościach życia codziennego. Komitet wykorzystał swoje doświadczenie, aby ekstrapolować z tego, aby zalecić, w jaki sposób środowiskowe zespoły rehabilitacji zdrowia psychicznego powinny zapewniać opiekę i współpracować, aby wspierać ludzi w rehabilitacji środowiskowej. Przyznali jednak, że kompetencje tego zespołu mogą się różnić w różnych obszarach, w zależności od tego, jak zorganizowane są inne usługi społecznościowe.
Obsługiwane zakwaterowanie (zalecenia 1.5.9 i 1.5.10)
Komitet zauważył na podstawie swojego doświadczenia w praktyce, że problemy ze zdolnościami umysłowymi mogą powodować opóźnienia w przeprowadzce osób do wspieranych lokali. Podkreślili potrzebę przestrzegania przez personel Ustawy o zdolnościach umysłowych z 2005 r., aby ludzie mogli przejść przez ścieżkę rehabilitacji.
Komisja wykorzystała dowody jakościowe, aby podkreślić cechy lokali wspieranych, które są cenione przez ludzi. Komisja omówiła znaczenie wspierania ludzi w uzyskaniu autonomii, w tym w podejmowaniu potencjalnie ryzykownych decyzji, przy jednoczesnym zachowaniu rozsądnego bezpieczeństwa i pomaganiu ludziom w unikaniu wyzysku. Komitet był przekonany, że w dłuższej perspektywie zalecenia te pozwolą użytkownikom usług na bardziej zrównoważone i niezależne życie w społeczności, przy mniejszej liczbie stresorów i nawrotów zdrowia psychicznego, które prowadzą do hospitalizacji.
Rehabilitacja w placówkach stacjonarnych (zalecenia 1.5.11 i 1.5.12)
Dowody wykazały, że oddziały rehabilitacyjne z przewidywaną maksymalną długością pobytu wiązały się z lepszą jakością opieki. Komitet zgodził się, że oczekiwana maksymalna długość pobytu może pomóc w zapobieganiu opóźnieniom, gdy ludzie są gotowi przejść przez ścieżkę rehabilitacji. Zgodzili się jednak również, że nie należy tego traktować jako bezwzględne; usługi muszą być elastyczne i zapewniać odpowiednie leczenie i wsparcie dostosowane do potrzeb każdej osoby.
Komitet zauważył, że przyjęcie umieszczenia w szpitalu rehabilitacyjnym może wpłynąć na uprawnienia osób do otrzymywania określonych świadczeń (na przykład zasiłku mieszkaniowego) i może wpłynąć na istniejące najmu mieszkań z władzami lokalnymi. Komitet chciał, aby dostawcy byli świadomi i doradzali ludziom w tych kwestiach.
Brakowało dowodów na temat cech skutecznych wysokospecjalistycznych lub długoterminowych usług hospitalizacji na wysokim poziomie zależności. Osoby ze szczególnie złożonymi schorzeniami współistniejącymi, których opieka nie może być prowadzona w mniej specjalistycznych warunkach, często spędzają bardzo długie okresy czasu (czasem wiele lat) w wysokospecjalistycznych lub długoterminowych stacjonarnych usługach rehabilitacyjnych. Komisja ds. Jakości Opieki wyraziła obawy dotyczące jakości życia osób z tej grupy. Ważne jest, aby zrozumieć charakterystykę usług i użytkowników usług, które wspierają pomyślny postęp poprzez rehabilitację, dlatego komisja wydała zalecenie badawcze dotyczące wysoce specjalistycznych i długoterminowych oddziałów rehabilitacji w wysokim stopniu uzależnienia .
Staże poza obszarem (zalecenia od 1.5.13 do 1.5.16)
Modelowanie ekonomii zdrowia wykazało, że rehabilitacja lokalna była mniej kosztowna niż korzystanie z praktyk poza obszarem, które są często zapewniane przez sektor niezależny. Chociaż w towarzyszącym przeglądzie systematycznym nie znaleziono żadnych wyników klinicznych, model zawierał dane Komisji ds. Jakości Opieki, które wykazały, że osoby przebywające na pozaobszarowych oddziałach stacjonarnych przebywają na takich oddziałach przeciętnie dłużej niż osoby umieszczane na oddziałach lokalnych. Istnieje duża hipotetyczna ogólna oszczędność kosztów z szerszej perspektywy NHS i osobistych usług socjalnych, która w modelu jest napędzana przez zmniejszenie liczby miejsc pracy poza obszarem i szybsze wypisy do wspieranych mieszkań, które umożliwiają bardziej niezależne życie .
Komitet przyznał, że nie było żadnych istotnych wyników klinicznych ani danych dotyczących użyteczności, aby obliczyć lata życia skorygowane o jakość, chociaż ich zdaniem osoba przebywająca we wspieranym mieszkaniu zwykle miałaby lepsze codzienne czynności życiowe. Ograniczenie miejsc pobytu poza obszarem doprowadziłoby zatem do tego, że więcej osób byłoby odpowiednio wypisywanych do wspieranego zakwaterowania, co obniżyłoby koszty i poprawiłoby jakość życia.
Komitet był świadomy dowodów sugerujących, że dla wielu osób przebywających poza obszarem, właściwe może być zaoferowanie rehabilitacji w lokalnych oddziałach szpitalnych. Bycie w jednostce lokalnej ułatwia również ludziom utrzymywanie kontaktu z rodzinami, społecznościami i lokalnymi sieciami wsparcia lub działaniami, takimi jak rówieśnicze grupy wsparcia.
Komitet podzielił się anegdotycznymi raportami o osobach przebywających przez wiele lat poza obszarem, bez nadzoru klinicznego ze strony danej osoby. Aby tego uniknąć, sformułowali zalecenia mające na celu zmniejszenie liczby miejsc przebywania poza obszarem tam, gdzie jest to możliwe, zapewnienie lepszego wsparcia podczas przebywania w tych miejscach i jak najszybsze sprowadzenie ich z powrotem do ich okolicy. Obejmowało to zalecenie ram czasowych przeglądu stażów poza obszarem, które były oparte na konsensusie komitetu.
Brakowało danych porównawczych między usługami świadczonymi przez sektor niezależny i NHS. Komitet uznał, że niezależny sektor jest ważnym dostawcą usług rehabilitacyjnych; jednak usługi, które świadczą, często znajdują się daleko od miejsca zamieszkania ludzi i od lokalnego obszaru, który finansuje ich umieszczenie. Wiele niezależnych jednostek jest zamkniętych, a czas pobytu jest znacznie dłuższy (a zatem droższy) niż w równoważnych usługach NHS. Niewiele jest systematycznych i wiarygodnych dowodów na charakterystykę użytkowników tych usług lub skuteczność tych jednostek, aby ustalić, czy dłuższe pobyty są konieczne. Biorąc pod uwagę potencjał znacznych oszczędności kosztów, gdyby skuteczność w 2 sektorach okazała się taka sama,komisja wydała zalecenie badawcze dotyczące rehabilitacji stacjonarnej prowadzonej przez niezależny sektor .
Jak zalecenia mogą wpłynąć na praktykę
Zalecenie, aby zespół multidyscyplinarny miał dostęp do dodatkowych pracowników służby zdrowia, może mieć wpływ na zasoby dla zespołów, które obecnie nie mają takiego dostępu. Jednak ponieważ niektóre zespoły mają już dostęp do tych specjalności, komisja nie sądziła, że ​​będzie to znaczący wpływ na zasoby.
Nie wszystkie obsługiwane usługi zakwaterowania obecnie korzystają z QuIRC‑SA, więc zalecenie może prowadzić do umiarkowanych zmian w praktyce. Jest to narzędzie internetowe, bezpłatne i uzupełniane corocznie przez kierownika jednostki lub starszego członka personelu w około 90 minut. Mogą być potrzebne dalsze inwestycje w celu usunięcia luk zidentyfikowanych przez te środki jakości. Jednakże komisja uznała, że ​​byłoby to uzasadnione lepszymi doświadczeniami w opiece i lepszymi wynikami rehabilitacji osób korzystających z usług.
Zalecenie, aby doradzać ludziom w sprawie wpływu staży rehabilitacyjnych na ich najem, może wymagać dostępu do specjalistów ds. praw socjalnych, co może mieć wpływ na zasoby dla usług, które obecnie nie mają takiego dostępu.
Komitet uznał, że władze lokalne w niektórych regionach mogą potrzebować znacznych inwestycji w jakość i różnorodność wspieranych lokali mieszkalnych, aby wdrożyć zalecenia dotyczące wspieranych lokali. Jednak w zaleceniach uznano, że decyzje o oddaniu do eksploatacji powinny opierać się na ocenie potrzeb lokalnych usług rehabilitacyjnych, aby odzwierciedlić potrzeby miejscowej ludności. Niemniej jednak władze lokalne często zlecają zakwaterowanie objęte wsparciem i dlatego mogą określić mierniki jakości podczas przetargów dla dostawców.
Zalecenia dotyczące umieszczania poza obszarem mogą wymagać pewnej rekonfiguracji usług, gdy ludzie wracają do jednostek lokalnych. Może zaistnieć potrzeba uruchomienia nowych jednostek rehabilitacyjnych na miejscu, co może wiązać się ze znaczną inwestycją początkową. Jednak w dłuższej perspektywie można by oczekiwać, że będzie to w dużej mierze neutralne kosztowo w odniesieniu do kosztów kapitałowych, ponieważ obiekty poza obszarem są zastępowane lokalnymi. Dlatego też komisja argumentowała, że ​​ta „inwestycja” jest już obecnie wydatkowana na staże poza obszarem, więc nie będzie stanowić dodatkowego finansowania w perspektywie długoterminowej. Komitet zauważył jednak, że wszelkie inwestycje powinny opierać się na ocenie potrzeb lokalnych usług rehabilitacyjnych w oparciu o potrzeby miejscowej ludności.
Rekomendacja wyznaczonego kierownika opieki może oznaczać zmianę w praktyce w niektórych obszarach. W przypadku obszarów, które obecnie nie przeprowadzają regularnej oceny klinicznej osób wysyłanych poza obszar, może to stanowić dodatkowe źródło. Jeśli jednak przegląd prowadzi do sprowadzenia ludzi z powrotem do bardziej opłacalnego miejsca, ten zasób może zostać zrekompensowany.
Wróć do rekomendacji
Usługi rehabilitacyjne ukierunkowane na powrót do zdrowia Zalecenia 1.6.1 do 1.6.20
Dlaczego komisja wydała zalecenia?
Zalecenia 1.6.1 i 1.6.2
Dowody jakościowe wykazały, że osoby korzystające z usług cenią sobie podejście do opieki zorientowane na powrót do zdrowia. Oznacza to pomaganie ludziom w realizacji ich aspiracji i maksymalne wykorzystanie ich umiejętności, przy jednoczesnym udzielaniu im wsparcia i zachęty wszędzie tam, gdzie jest to potrzebne. Dowody sugerowały kilka kluczowych obszarów, w tym czynności życia codziennego, hobby i zainteresowania oraz cele zawodowe, w których osoby korzystające z usług uważały, że usługi mogą im pomóc w wyzdrowieniu.
Wspieranie ludzi w podejmowaniu decyzji (zalecenia 1.6.3 do 1.6.7)
Współpraca z osobami ze złożoną psychozą w celu opracowania planu opieki może być trudna z powodu ograniczonej komunikacji i zdolności umysłowych. Pomimo tych wyzwań, planowanie opieki we współpracy z usługobiorcą jest oczekiwaną praktyką w brytyjskich służbach zdrowia psychicznego. Wytyczne dotyczące zdolności umysłowych i potrzeb komunikacyjnych są już zawarte w innych wytycznych NICE, ale komisja zgodziła się również, że istotne jest podkreślenie prawnego obowiązku oferowania niezależnego rzecznictwa na mocy Ustawy o opiece z 2014 r. oraz przestrzegania Standardu Dostępności Informacji NHS podczas pracy z osobami na rehabilitacji .
Uniwersalne kompetencje personelu (zalecenia 1.6.8 do 1.6.14)
Komitet uznał, że szkolenie personelu w zakresie orientacji na regenerację jest niezbędne do zapewnienia skutecznej usługi rehabilitacyjnej. Zgodzili się również, że personel musi rozwijać oparte na współpracy i nieoceniające relacje z osobami korzystającymi z usługi. Istniały jakościowe dowody na to, że personelowi czasami brakuje optymizmu lub jest nadmiernie niechętny do podejmowania ryzyka rehabilitacji niektórych osób, co może negatywnie wpłynąć na powrót do zdrowia. Aby rozwiązać ten problem, komisja zaleciła sposoby zachęcania do zmiany pozytywnego nastawienia, aby pomóc pracownikom zachować nadzieję i optymizm, jednocześnie przyznając, że nie wszyscy osiągną pełną niezależność.
Dowody jakościowe zostały poparte doświadczeniami komisji, że użytkownicy usług z grup mniejszościowych mogą doświadczać barier językowych i nieświadomych uprzedzeń z powodu ich statusu mniejszości, jak również z powodu ich choroby psychicznej. Ta kombinacja może stworzyć własne unikalne bariery w ramach usług i personel uzgodniony przez komitet powinien być tego świadomy.
Komitet wydał zalecenie dotyczące wspierania zorganizowanych działań w oparciu o ograniczone dowody w połączeniu z konsensusem. Uznali zorganizowane zajęcia grupowe za kluczowy aspekt rehabilitacji (patrz zalecenie 1.8.4) i zgodzili się, że wszyscy pracownicy, a nie tylko niektórzy pracownicy, tacy jak terapeuci zajęciowi, powinni być w stanie wspierać te działania.
Komitet omówił również zabezpieczenia i ryzyko i zgodził się, że wszyscy pracownicy muszą zostać przeszkoleni w zakresie radzenia sobie z zagrożeniami związanymi z otoczeniem, w którym pracują.
Wśród osób rehabilitowanych występuje wysokie rozpowszechnienie nadużywania substancji. Komitet uznał, że bardzo ważne jest, aby wszyscy pracownicy byli w stanie zidentyfikować te problemy i zapewnić odpowiednie wsparcie.
Utrzymywanie i wspieranie sieci społecznościowych (zalecenia 1.6.15 do 1.6.20)
Zaangażowanie członków rodziny i opiekunów w podejmowanie decyzji może zmniejszyć izolację i zwiększyć wsparcie dla osób poddawanych rehabilitacji. Jednak może to być skomplikowane dla osób z ciężką chorobą psychiczną. Relacje mogły się załamać podczas choroby osoby lub osoba może mieć trudności z nawiązaniem nowych relacji i może potrzebować dodatkowego wsparcia w tym zakresie. Zdolność osoby lub jej życzenia dotyczące zaangażowania innych osób mogą również ulec zmianie podczas choroby.
Istnieją już przepisy prawne i ustalone wytyczne NICE, które obejmują angażowanie członków rodziny i dzielenie się informacjami, a także wspieranie rodzin i pomaganie ludziom w utrzymywaniu kontaktu ze społecznościami domowymi, a komitet wykorzystał te zalecenia lub powiązał je z tymi zaleceniami.
Jak zalecenia mogą wpłynąć na praktykę
Zalecenia dotyczące kompetencji personelu mogą mieć wpływ na zasoby w usługach, które obecnie nie zapewniają szkoleń. Jednak wszelkie dodatkowe zasoby mogą zostać zrekompensowane korzyściami dla korzystających z ustanowienia usług rehabilitacyjnych zorientowanych na regenerację. Pomoc osobom ze złożoną psychozą w nawiązaniu kontaktu z członkami rodziny lub opiekunami może wymagać większych nakładów niż w przypadku osób z mniej poważną chorobą, z powodu problemów funkcjonalnych i komunikacyjnych, z jakimi mogą się zmagać osoby ze złożoną psychozą. Ale te zalecenia pochodzą z innych wytycznych NICE, więc powinny odzwierciedlać obecną praktykę.
Wróć do rekomendacji
Planowanie opieki skoncentrowane na osobie poprzez ocenę i formułowanieZalecenia 1.7.1 do 1.7.12
Dlaczego komisja wydała zalecenia?
Ocena (zalecenia 1.7.1 do 1.7.6)
Komisja wykorzystała dowody dotyczące wskaźników zdrowia fizycznego i psychicznego oraz nadużywania substancji w tej populacji, aby zalecić, co należy wziąć pod uwagę w ramach wstępnej oceny, gdy ludzie rozpoczynają rehabilitację. Komitet skorzystał również z ich doświadczenia, aby przedstawić szczegółowe informacje na temat tego, co powinna obejmować ustrukturyzowana kompleksowa ocena potrzeb biopsychospołecznych, aby ocenić złożone potrzeby i choroby współistniejące ludzi.
Komitet zgodził się, że podstawowe badania przed rozpoczęciem przyjmowania leków przeciwpsychotycznych, zalecane w wytycznych NICE dotyczących psychozy i schizofrenii u dorosłych oraz choroby afektywnej dwubiegunowej, powinny stanowić podstawę wstępnej kontroli stanu zdrowia osób korzystających z usług rehabilitacyjnych, ponieważ większość otrzymywałaby leki przeciwpsychotyczne.
Komitet wykorzystał również dowody identyfikujące najczęstsze współistniejące choroby fizyczne i psychiczne, aby podkreślić stany, na które personel musi być czujny, ponieważ mogą one przyczyniać się do wyższej śmiertelności lub złożoności rehabilitacji w tej populacji. Komitet zgodził się również, że potrzebne jest więcej zrozumienia na temat prawdopodobnego wpływu chorób fizycznych na śmiertelność wśród osób ze złożoną psychozą, dlatego sformułował zalecenie badawcze dotyczące współistniejących schorzeń fizycznych .
Planowanie i przegląd opieki (zalecenia 1.7.7 do 1.7.12)
Komitet zgodził się, że współwystępujące schorzenia i inne potrzeby zidentyfikowane w ocenie potrzeb można wykorzystać wraz z celami powrotu do zdrowia, aby przyczynić się do planu opieki zdrowotnej, który zmniejszyłby zachorowalność i śmiertelność oraz poprawiłby funkcjonowanie i jakość życia ludzi.
Dowody ilościowe sugerują, że szczegółowe i regularnie aktualizowane plany opieki prowadzą do lepszych wyników usługobiorców, zwłaszcza gdy są opracowywane w zespole multidyscyplinarnym. Komitet wykorzystał te dowody, własne doświadczenie i inne wytyczne NICE, aby sformułować dalsze zalecenia dotyczące dobrego planowania opieki. Zdecydowali, że comiesięczne przeglądy w ramach rehabilitacji stacjonarnej i comiesięczne przeglądy dla osób objętych rehabilitacją środowiskową utrzymają aktualność planów opieki bez nadmiernej inwazyjności.
Jak zalecenia mogą wpłynąć na praktykę
Wstępna ocena potrzeb jest już standardową praktyką, ale mogą być potrzebne zmiany w celu dostosowania do zaleceń dotyczących tego, co powinna obejmować ocena. Fizyczne kontrole stanu zdrowia również powinny być standardową praktyką, ale komisja zauważyła, że ​​monitorowanie i leczenie współistniejących problemów zdrowotnych było zróżnicowane w tej populacji, więc zalecenia powinny poprawić spójność praktyki.
Zalecenia dotyczące planowania opieki nie powinny mieć istotnego wpływu na zasoby. W niektórych obszarach może być potrzebny dodatkowy personel i szkolenia, aby umożliwić bardziej regularne i dokładne przeglądy, ale w dłuższej perspektywie koszty te zostaną zrekompensowane przez skuteczniejsze leczenie, lepszy powrót do zdrowia i mniejsze zapotrzebowanie na zespoły kryzysowe, łóżka szpitalne i inne usługi.
Wróć do rekomendacji
Programy i interwencje rehabilitacyjneZalecenia 1.8.1 do 1.8.19
Dlaczego komisja wydała zalecenia?
Umiejętności życia codziennego (zalecenia 1.8.1 do 1.8.3)
W oparciu o dowody sugerujące, że interwencje mogą poprawić umiejętności życia codziennego, a biorąc pod uwagę znaczenie tych umiejętności dla powrotu do zdrowia i jakości życia, komisja zaleciła promowanie interwencji mających na celu poprawę tych czynności tak samo wysoko, jak innych rodzajów interwencji. Z doświadczenia komisji wynika, że ​​w praktyce nie zawsze tak się dzieje.
Opierając się na swoim doświadczeniu, komitet zgodził się, że zindywidualizowane wsparcie może poprawić umiejętności życia codziennego, na przykład poprzez wybór czynności, które ludzie lubią i które ich motywują. Jeśli dana osoba jest zmotywowana, może być bardziej skłonna do angażowania się w czynności życia codziennego, takie jak opieka osobista lub jeżdżenie środkami transportu publicznego. Uznano również, że dostęp do takich obszarów jak kuchnie i pralnia jest ważny, aby ludzie mogli ćwiczyć swoje umiejętności.
Umiejętności interpersonalne i społeczne (zalecenia 1.8.4 do 1.8.6)
Istniały jakościowe dowody na to, że osoby uczestniczące w rehabilitacji cenią zorganizowane zajęcia grupowe, a randomizowane, kontrolowane badanie wykazało, że udział w nich poprawia funkcjonowanie interpersonalne. Było to zgodne z poglądami komisji, więc zalecili te działania zarówno w placówkach szpitalnych, jak i pozaszpitalnych.
W oparciu o doświadczenie komitetu, zorganizowane zajęcia grupowe muszą być oferowane codziennie w placówkach szpitalnych i co najmniej raz w tygodniu w placówkach społeczności, aby były skuteczne, a ludzie powinni mieć wybór w tym, co robią. Chociaż nie było dowodów na działania wspierane przez rówieśników, członkowie komisji uznali je za skuteczne i zgodzili się, że mogą stanowić opcję.
Zorganizowane zajęcia grupowe są rutynowo zapewniane przez służby rehabilitacyjne, ale baza dowodowa jest dość ograniczona. Komitet uznał, że bardziej szczegółowe informacje na temat zorganizowanych działań i ich skuteczności mogą pomóc w dalszym informowaniu praktyki. W związku z tym wydali zalecenie badawcze dotyczące zorganizowanych działań grupowych .
Zaangażowanie w działania społeczne, w tym wypoczynek, edukację i pracę (zalecenia 1.8.7 do 1.8.14)
Komitet chciał podkreślić wagę sensownego zajęcia i pracy w promowaniu zdrowienia i pomocy w promowaniu integracji społeczności, w oparciu o własne doświadczenie i preferencje wyrażone w dowodach jakościowych. Komitet podkreślił szereg celów działań społeczności i zalecił szereg hobby i zajęć rekreacyjnych, a także możliwości rozwoju umiejętności.
Dowody z randomizowanych, kontrolowanych badań wykazały, że indywidualne umiejscowienie i wsparcie (IPS) zwiększa zaangażowanie w zatrudnienie osób zainteresowanych pracą, co zostało poparte dowodami opłacalności z modelu ekonomii zdrowia. Pojawiły się również dowody na to, że dodanie remediacji poznawczej może zwiększyć skuteczność rehabilitacji zawodowej. Komitet zalecił rozważenie obu tych interwencji. Zgodzili się jednak, że niektórzy ludzie mogą nie być gotowi na zatrudnienie w głównym nurcie i skorzystaliby z alternatyw dla IPS, takich jak programy zatrudnienia przejściowego.
Komitet omówił również rolę partnerstw z innymi organizacjami, takimi jak organizacje wolontariackie i programy doradztwa w zakresie zatrudnienia. Zgodzili się, że może to być ważna droga do zaangażowania w zatrudnienie lub edukację.
Komitet omówił interwencje polegające na wspieraniu rówieśników w celu zaangażowania się w działania społeczności. Chociaż były one szeroko cenione przez komisję, nie było bezpośrednio odpowiednich badań, które mogłyby ukierunkować rozwój wsparcia rówieśniczego dla działań społeczności w zakresie złożonych usług psychoz i rehabilitacji. W związku z tym komisja wydała zalecenie badawcze dotyczące interwencji w zakresie wzajemnego wsparcia .
Komitet omówił również interwencje szkoleniowe personelu mające na celu poprawę umiejętności życia codziennego, umiejętności interpersonalnych i zaangażowania w działania społeczne, które są kluczowymi obszarami powrotu do zdrowia w rehabilitacji. Jednak nie znaleziono żadnych badań oceniających te interwencje, dlatego wydano zalecenie badawcze dotyczące interwencji w zakresie szkolenia personelu .
Nadużywanie substancji (zalecenia 1.8.15 do 1.8.19)
Wśród osób rehabilitowanych występuje wysoki wskaźnik nadużywania alkoholu i substancji psychoaktywnych. Ze względu na ograniczone dowody komisja wydała zalecenia oparte głównie na konsensusie i istniejących wytycznych NICE. Chcieli zapobiec sytuacji, w której dochodziło do nadużywania substancji, ale personel rehabilitacyjny postrzegał to jako wykraczające poza ich kompetencje. Komitet zgodził się, że pytania o używanie substancji powinny być rutynowe, gdy ludzie rozpoczynają rehabilitację i że personel rehabilitacyjny musi wiedzieć, jaka powinna być ich rola we wspieraniu ludzi i zapewnianiu interwencji w przypadku nadużywania substancji.
Jak zalecenia mogą wpłynąć na praktykę
Komitet zauważył, że zapewnienie dostępu do rzeczywistych warunków, w których ludzie mogą ćwiczyć swoje umiejętności życia codziennego, może być trudne w przypadku niektórych usług ze względu na szereg potrzeb i zagrożeń związanych z usługami.
Zorganizowane zajęcia grupowe, takie jak granie w gry planszowe i oglądanie DVD, nie mają dużego wpływu na zasoby, ale zajęcia poza środowiskiem rehabilitacyjnym mogą być bardziej kosztowne w zależności od potrzeb grupy w zakresie wsparcia. Zapewnienie wyznaczonej osoby do wsparcia zaangażowania prawdopodobnie nie będzie miało znaczącego wpływu na zasoby, ponieważ istniejący kluczowy pracownik lub pracownik pomocniczy może przejąć tę rolę, jeśli nie jest to już zrobione, i nie będą potrzebne żadne zewnętrzne świadczenia.
Komitet zgodził się, że stosunkowo niewiele osób ze złożoną psychozą w usługach rehabilitacyjnych jest gotowych do podjęcia pracy zarobkowej, więc zalecenia dotyczące indywidualnego umieszczenia i wsparcia miałyby niewielki wpływ na obecne usługi IPS. Remediacja poznawcza nie jest rutynowo dodawana do rehabilitacji zawodowej, co może prowadzić do zmiany praktyki w niektórych ośrodkach.
Zalecenia wzywają do większej świadomości personelu rehabilitacyjnego na temat identyfikowania i zarządzania nadużywaniem substancji, co można by włączyć do ogólnego szkolenia dla całego personelu.
Wróć do rekomendacji
Dostosowanie zabiegów zdrowia psychicznego w rehabilitacjiZalecenia 1.9.1 do 1.9.23
Dlaczego komisja wydała zalecenia?
Zalecenia 1.9.1 do 1.9.5
Komitet skupił się w tym dziale na osobach z objawami psychozy, które są odporne na standardowe leczenie, ponieważ ta populacja reprezentuje osoby korzystające z usług rehabilitacyjnych. Komitet zalecił dostosowania do standardowych metod leczenia psychozy opisanych w innych wytycznych NICE.
Dowody wykazały, że każda opcja leczenia przynosi korzyści i szkody, więc komisja zgodziła się, że leczenie powinno być zawsze omawiane z daną osobą. Byli również świadomi, że choroby współistniejące, w tym inne schorzenia psychiczne i zaburzenia ze spektrum autyzmu, mogą wpływać na wyniki u osób ze złożoną psychozą. Te choroby współistniejące należy zidentyfikować i leczyć zgodnie z wytycznymi NICE.
Terapie psychologiczne (zalecenia 1.9.6 do 1.9.8)
Istnieją dowody z randomizowanych badań kontrolowanych, że u osób z psychozą oporną na leczenie terapia poznawczo-behawioralna (CBT) zmniejszyła pozytywne objawy psychozy w porównaniu z samą terapią farmakologiczną. Opierając się na tych dowodach i ich doświadczeniu, że osoby ze złożoną psychozą często są zbyt chore, aby angażować się w CBT podczas wcześniejszych kontaktów ze służbą rehabilitacyjną, komisja zaleciła jej kontynuację w tej populacji odpornej na leczenie.
Z doświadczenia komisji wynika, że ​​niektóre osoby na rehabilitacji nie są gotowe do zaangażowania się w CBT. Komitet omówił znaczenie zapewnienia dodatkowych interwencji psychologicznych, ale nie mógł zalecić konkretnej interwencji z powodu braku dowodów. Zamiast tego zalecali interwencje do rozważenia i podkreślali, że powinny one opierać się na ocenie psychologicznej, sformułowaniu i rozważeniu preferencji każdej osoby.
Komitet chciał również uznać znaczenie interwencji psychologicznych o niskiej intensywności. Pomimo braku dowodów z badań, komisja zdecydowała, że ​​w warunkach rehabilitacji należy rozważyć opcję zapewnienia całemu personelowi umiejętności w zakresie przeprowadzania tych interwencji.
Zabiegi farmakologiczne (zalecenia 1.9.9 do 1.9.19)
Istnieją dowody z randomizowanych kontrolowanych badań wspierających augmentację za pomocą środków w zaleceniu 1.9.9 w celu zmniejszenia objawów psychozy u osób ze schizofrenią oporną na klozapinę. Dowody były ograniczone przez małe rozmiary próbek, a informacje o zdarzeniach niepożądanych były bardzo skąpe. Jednak biorąc pod uwagę brak opcji leczenia i biorąc pod uwagę, że obecne przepisywanie tej populacji jest niespójne, komisja zdecydowała, że ​​należy rozważyć opcję augmentacji.
Ogólnie rzecz biorąc, komisja zalecała raczej grupy leków niż pojedyncze leki, ale wyraźnie wymieniła arypiprazol jako przykład, zalecając augmentację lekami przeciwpsychotycznymi. Komitet zauważył, że amisulpryd jest częściej przepisywany niż arypiprazol, ale dowody nie wskazują na zmianę objawów psychozy po amisulprydzie, podczas gdy istnieją pewne dowody na skuteczność arypiprazolu w zmniejszaniu całkowitych objawów psychozy. Chociaż dowody wykazały również, że zyprazydon zmniejsza objawy psychozy, lek ten nie jest licencjonowany ani dostępny w Wielkiej Brytanii.
Biorąc pod uwagę profile bezpieczeństwa tych leków i ich potencjalne interakcje w połączeniu, komisja zaleciła zasięgnięcie porady u psychiatry specjalizującego się w leczeniu oporności lub w razie potrzeby u specjalisty zajmującego się zdrowiem psychicznym.
Komisja wydała zalecenia dotyczące dawkowania i interakcji z innymi substancjami w oparciu o swoje doświadczenie i wiedzę na temat bezpieczeństwa różnych opcji terapeutycznych. Zalecili terapeutyczne poziomy w osoczu, ponieważ może to być przydatne w sprawdzaniu braku przestrzegania zaleceń lub potwierdzaniu toksyczności lub farmakokinetycznych interakcji leków.
Komitet zgodził się, że ważne jest regularne mierzenie poziomu leku, aby ocenić przestrzeganie zaleceń i ukierunkować dawkowanie. Brakowało dowodów na to, jak często należy to robić, więc komisja wykorzystała własną wiedzę i doświadczenie, a także oparła się na wytycznych NICE dotyczących choroby afektywnej dwubiegunowej w celu monitorowania osób przyjmujących lit.
Komitet zgodził się również, że ważne jest monitorowanie działania określonych leków. Jednak znowu nie było dowodów na to, jak często to robić. Niektóre leki przeciwpsychotyczne zwiększają poziom prolaktyny, zwiększając ryzyko hiperprolaktynemii, a komisja dyskutowała, czy należy mierzyć prolaktynę: przed rozpoczęciem leczenia lekiem podwyższającym poziom prolaktyny (co jest powszechną praktyką i zalecane w wytycznych NICE dotyczących psychozy i schizofrenii u dorosłych); tylko wtedy, gdy dana osoba ma objawy hiperprolaktynemii; lub w regularnych odstępach czasu. Konsensus polegał na rozważeniu corocznego i bardziej regularnego monitorowania prolaktyny, jeśli dana osoba ma objawy.
Komitet chciał również podkreślić znaczenie monitorowania elektrokardiogramu (EKG). Leki przeciwpsychotyczne mogą powodować zaburzenia pracy serca, na przykład wydłużenie odstępu QT w elektrokardiografii. Chociaż wytyczne NICE dotyczące psychozy i schizofrenii u dorosłych i choroby afektywnej dwubiegunowej zalecają wykonanie EKG tylko przy rozpoczynaniu stosowania leków przeciwpsychotycznych, komisja zaleciła uwzględnienie EKG raz w roku (i częściej w przypadku osób ze złożonymi schematami leków przeciwpsychotycznych lub dawkami powyżej poziomu BNF). Zgodzili się, że to rozważenie jest uzasadnione w przypadku tej populacji, z której wielu przyjmowało leki przez długi czas lub kombinacje leków, które mogą zmieniać rytm serca, lub jedno i drugie. Już teraz powszechną praktyką jest wykonywanie EKG po przekroczeniu limitów BNF dla leków przeciwpsychotycznych.
Przestrzeganie leków i pomoc ludziom w zarządzaniu własnymi lekami (zalecenia od 1.9.20 do 1.9.22)
Dowody wykazały, że stosowanie się do leków wiązało się z pomyślnym postępem na ścieżce rehabilitacji prowadzącej do bardziej niezależnego życia. Nie było jednak dowodów na konkretne interwencje mające na celu poprawę przestrzegania zaleceń przez osoby korzystające z usług rehabilitacyjnych. Komitet zauważył, że osoby z ciężką chorobą psychiczną mogą mieć trudności z leczeniem polipragmatyzmem i złożonymi schematami leczenia, dlatego zaleca unikanie ich, jeśli to możliwe.
Uznając znaczenie samodzielnego zarządzania lekami w procesie zdrowienia ludzi, komisja zaleciła takie możliwości osobom ocenianym jako zdolne do wzięcia udziału. Ze względu na brak dowodów na konkretne interwencje mające na celu poprawę przestrzegania zaleceń lekarskich, wydali również zalecenie badawcze dotyczące przestrzegania zaleceń lekarskich dla osób przebywających w mieszkaniach wspieranych . Zgodzili się, że osoby przebywające w zakwaterowaniu wspieranym prawdopodobnie otrzymają mniejsze wsparcie przy przyjmowaniu leków niż osoby przebywające na rehabilitacji stacjonarnej.
Interwencje dostosowane do osób na rehabilitacji
Komitet zauważył, że interwencje psychologiczne i farmakologiczne skierowane specjalnie do osób w trakcie rehabilitacji mogą poprawić ich zdolność do życia w społeczności. Jednak istniejące dowody nie dotyczyły placówek rehabilitacyjnych i nie obejmowały wszystkich istotnych wyników, dlatego komisja wydała zalecenie badawcze dotyczące dostosowanych interwencji .
Terapia elektrowstrząsowa (zalecenie 1.9.23)
Komitet był świadomy innych wytycznych NICE dotyczących terapii elektrowstrząsowej i zgodził się, że właściwe jest odniesienie się do tego.
Jak zalecenia mogą wpłynąć na praktykę
Zalecenia dotyczące terapii psychologicznej odzwierciedlają aktualną praktykę i nie powinny obejmować dodatkowych zasobów.
Zalecenia dotyczące leczenia farmakologicznego pomogą ujednolicić praktyki w ramach NHS. Mogą one prowadzić do zwiększenia przepisywania arypiprazolu jako terapii wspomagającej, ale nie będzie to miało wpływu na zasoby, ponieważ związane z tym zużycie zasobów i koszty jednostkowe są marginalnie mniej kosztowne niż amisulpryd.
Zalecenie dotyczące zwiększonego monitorowania poziomu prolaktyny jest zgodne z aktualną praktyką.
Zwiększenie monitorowania EKG może mieć pewien wpływ na zasoby, chociaż komisja zauważyła, że ​​Wytyczne dotyczące przepisywania Maudsley sugerują, że EKG powinno być oferowane co najmniej raz w roku. Dlatego jakikolwiek wpływ na zasoby byłby prawdopodobnie niewielki.
Całkowity wpływ unikania złożonych schematów leczenia i polipragmazji może przynieść oszczędności, jeśli przestrzeganie zaleceń ulegnie poprawie i może prowadzić do skuteczniejszej progresji na ścieżce rehabilitacji.
Wróć do rekomendacji
Opieka zdrowotnaZalecenia 1.10.1 do 1.10.19
Dlaczego komisja wydała zalecenia?
Obowiązki świadczeniodawców (zalecenia 1.10.1 do 1.10.3)
Z doświadczenia komisji wynika, że ​​dostęp do fizycznych usług opieki zdrowotnej jest różny w zależności od warunków rehabilitacji i zgodzili się, że kluczowe znaczenie ma to, aby ludzie nie przegapili monitorowania lub leczenia swojego zdrowia fizycznego. W związku z tym komisja nakreśliła rolę, jaką zespoły rehabilitacji stacjonarnej powinny odgrywać w opiece fizycznej, a także dostosowała istniejące zalecenia dotyczące obowiązków lekarza pierwszego kontaktu (zalecenia 1.10.1 i 1.10.2) z wytycznych NICE dotyczących psychozy i schizofrenii u dorosłych. Te dostosowane zalecenia były zgodne z dowodami dotyczącymi fizycznych chorób współistniejących, które zbadał komitet.
Koordynacja opieki fizycznej (zalecenia 1.10.4 do 1.10.6)
Łącząc ograniczone dowody z ich doświadczeniami w zakresie promocji zdrowia w usługach rehabilitacyjnych, komisja zgodziła się, że jeden specjalista powinien koordynować opiekę zdrowotną ludzi. Komitet nie określił roli specjalisty (na przykład lekarza, pielęgniarki, asystenta opieki zdrowotnej lub koordynatora opieki), ale kluczową kwestią było posiadanie wyznaczonej osoby, aby zachować ciągłość.
Komitet zalecił elementy, które należy uwzględnić w planach opieki fizycznej, na podstawie ich doświadczenia oraz dowodów dotyczących chorób współistniejących u osób z ciężką chorobą psychiczną.
Zdrowe życie (zalecenia 1.10.7 do 1.10.14)
Komitet zgodził się, że palenie jest jednym z najważniejszych modyfikowalnych czynników ryzyka w tej populacji. Zauważyli, że osoby ze złożoną psychozą korzystające z usług rehabilitacyjnych mogą mieć trudności z dostępem do standardowych programów rzucania palenia. Biorąc pod uwagę brak dowodów na konkretną interwencję w rehabilitacji oraz konieczność zwrócenia uwagi na potencjalne interakcje leków, komisja zgodziła się, że wytyczne dotyczące rzucania palenia zawarte w wytycznych NICE dotyczące psychozy i schizofrenii u dorosłych mają zastosowanie do populacji rehabilitowanej.
Niekorzystne czynniki związane ze stylem życia mogą być bardziej rozpowszechnione u osób ze złożoną psychozą, na przykład mogą być one mniej aktywne fizycznie, co może narazić ich na większe ryzyko problemów zdrowotnych, takich jak otyłość, choroby układu krążenia, zespół metaboliczny i cukrzyca. Zgodzili się zatem, że zalecenie 1.1.3.1 dotyczące połączonego programu zdrowego żywienia i aktywności fizycznej z wytycznych NICE dotyczących psychozy i schizofrenii u dorosłych było również istotne dla tej populacji i zostało szeroko poparte dowodami, którym się przyjrzeli.
Biorąc pod uwagę, że niekorzystne czynniki związane ze stylem życia mogą być bardziej rozpowszechnione u osób ze złożoną psychozą, komisja wydała zalecenie dotyczące dostarczania informacji na temat zagrożeń dla zdrowia fizycznego w oparciu zarówno o ich wiedzę i doświadczenie, jak i dowody na występowanie chorób współistniejących. Komitet zauważył również, że osoby ze złożoną psychozą mogą mieć trudności z utrzymaniem higieny jamy ustnej ze względu na słabą samoopiekę i mogą być bardziej narażone na nadużywanie substancji oraz problemy ze zdrowiem seksualnym i reprodukcyjnym.
Komitet omówił również znaczenie dobrego snu dla ogólnego stanu zdrowia fizycznego i regeneracji. Chociaż w dowodach lub innych wytycznych NICE nie było dowodów na konkretne interwencje mające na celu poprawę snu, komisja zgodziła się, że dobrą praktyką będzie udzielanie porad i wsparcia w utrzymaniu higieny snu, a praktycy powinni unikać barier środowiskowych, które mogą utrudniać sen.
Monitorowanie zdrowia fizycznego (zalecenia 1.10.15 do 1.10.17)
Komisja zaleciła coroczną kontrolę stanu zdrowia osób korzystających z usług rehabilitacyjnych w oparciu o kontrole stanu zdrowia zawarte w wytycznych NICE dotyczących psychozy i schizofrenii u dorosłych oraz choroby afektywnej dwubiegunowej. Dodali oceny zdrowia seksualnego, wzroku, słuchu i podologii, używania substancji i funkcji tarczycy. Uzupełnienia te opierały się zarówno na ich doświadczeniu klinicznym, jak i dowodach dotyczących chorób współistniejących.
Aby zwiększyć popularność tej kontroli stanu zdrowia, komisja zgodziła się, że można ją przeprowadzić albo w placówce rehabilitacyjnej przez wyznaczonego specjalistę, albo w przychodni lekarza rodzinnego danej osoby. Dostosowując zalecenia z wytycznych NICE dotyczących psychozy i schizofrenii u dorosłych, komisja zaleciła omówienie wyników kontroli zdrowia fizycznego z daną osobą i odpowiednimi lekarzami.
Opieka i leczenie schorzeń fizycznych (zalecenia 1.10.18 i 1.10.19)
Komitet zgodził się, że czynniki ryzyka oraz stany zdrowia fizycznego lub psychicznego zidentyfikowane podczas wstępnej kontroli stanu zdrowia powinny być zarządzane zgodnie z istniejącymi wytycznymi NICE. W zaleceniu leczenia komisja wymieniła te same stany, co wytyczne NICE dotyczące psychozy i schizofrenii, ale dodała przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (POChP) ze względu na wysoki odsetek POChP w populacji.
Zalecenie, aby być wyczulonym na możliwe choroby przenoszone przez krew, opierało się na dowodach wskazujących na stosunkowo wysoką częstość występowania zapalenia wątroby i HIV u osób z ciężką chorobą psychiczną. Komitet zgodził się, że może to być związane z bezdomnością, dożylnym zażywaniem narkotyków lub historią chorób przenoszonych drogą płciową. Zgodzili się również, że potrzebna jest większa wiedza na temat ryzyka przewidywania zakażenia wirusami przenoszonymi przez krew w tej populacji, aby można było opracować strategie ich rozwiązywania, dlatego sformułowali zalecenie badawcze dotyczące ryzyka infekcji wirusowych przenoszonych przez krew .
Jak zalecenia mogą wpłynąć na praktykę
Ograniczone dowody wykazały, że koordynacja opieki zdrowotnej przez wyznaczonego specjalistę może być opłacalna.
Jeśli zalecenia dotyczące kontroli zdrowia fizycznego powodują, że więcej osób przechodzi te kontrole, może to mieć wpływ na zasoby. Jednak koszty te mogą zostać zrekompensowane w dłuższej perspektywie dzięki zapobieganiu zachorowalności i przyszłym chorobom. Chociaż kontrole stanu zdrowia mieszczą się w istniejących wytycznych NICE i dlatego powinny być powszechną praktyką, audyt National Cardiac Audit Program 2017 wykazał, że większość osób nie została oceniona pod kątem wszystkich 5 czynników ryzyka sercowo-naczyniowego w ciągu ostatniego roku.
Leczenie schorzeń fizycznych zgodnie z wytycznymi NICE powinno być obecną praktyką; jednak kontrola National Cardiac Audit Program 2017 wykazała, że ​​wiele osób ze zidentyfikowanymi czynnikami ryzyka nie otrzymało odpowiednich interwencji.
Wróć do rekomendacji
Kontekst
Ponad 80% osób kierowanych na rehabilitację psychiczną ma podstawową diagnozę schizofrenii, zaburzenia schizoafektywnego lub innej psychozy, około 8% ma chorobę afektywną dwubiegunową, a pozostałe 11% ma inne diagnozy. Około dwie trzecie to mężczyźni. Chociaż osoby wymagające rehabilitacji zdrowia psychicznego mają różne podstawowe diagnozy, wspólną cechą są złożone problemy, których doświadczają. Mają one poważny, negatywny wpływ na codzienne funkcjonowanie osoby, w tym zarządzanie codziennymi czynnościami oraz funkcjonowaniem społecznym, interpersonalnym i zawodowym. Problemy te często uniemożliwiają ludziom wypisanie ze szpitala z ostrym stanem zdrowia psychicznego z powrotem do społeczności. Niektóre osoby z tymi trudnościami mają trudności z radzeniem sobie w społeczności i mogą skorzystać z usług rehabilitacji zdrowia psychicznego.
Problemy, które mogą napotkać ludzie, obejmują co najmniej 1 z poniższych:

• objawy oporne na leczenie (w przypadku osób z podstawową diagnozą psychozy mogą to być objawy „pozytywne”, takie jak urojenia i halucynacje i/lub ciężkie objawy „negatywne”, które prowadzą do problemów z motywacją)
• specyficzne zaburzenia poznawcze związane z ciężką psychozą, które mają negatywny wpływ na umiejętności organizacyjne i społeczne
• współistniejące problemy ze zdrowiem psychicznym, takie jak silny lęk, objawy depresyjne lub obsesyjno-kompulsyjne lub nadużywanie substancji
• problemy ze zdrowiem fizycznym, takie jak cukrzyca, choroby układu krążenia lub choroby płuc
• istniejące wcześniej zaburzenia neurorozwojowe, na przykład zaburzenie ze spektrum autyzmu lub zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi.

Rehabilitacja jest niezbędna do rozwiązania tych złożonych problemów. Dla zdecydowanej większości ludzi rehabilitacja zdrowia psychicznego prowadzi do pomyślnego i trwałego wypisu ze szpitala oraz sensownego, satysfakcjonującego życia społecznego.
Chociaż ścieżka rehabilitacji zdrowia psychicznego obejmuje zarówno usługi szpitalne, jak i środowiskowe, istnieją znaczne różnice krajowe w sposobie ich świadczenia. Na obszarach, na których brakuje lokalnych usług rehabilitacyjnych NHS, ludzie mogą otrzymać leczenie za pośrednictwem NHS lub niezależnego sektora w formie praktyk poza obszarem. Od 2012 r. w całej Anglii zamknięto wiele oddziałów rehabilitacji szpitalnej NHS, a tylko w połowie trustów istnieje wspólnotowy zespół rehabilitacyjny. Biorąc pod uwagę, że osoby korzystające z tych usług mają złożoną psychozę, jak opisano powyżej, sugeruje to, że wiele osób nie ma dostępu do specjalistycznych usług rehabilitacyjnych, których potrzebują, ani lokalnie, ani gdzie indziej.

Znajdowanie więcej informacji i szczegółów komisji
Wszystko, co NICE mówi na ten temat, można zobaczyć w ścieżce NICE dotyczącej rehabilitacji dorosłych ze złożoną psychozą .
Aby znaleźć wskazówki NICE na pokrewne tematy, w tym wskazówki dotyczące rozwoju, odwiedź stronę internetową NICE dotyczącą zdrowia psychicznego i warunków behawioralnych .
Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat dowodów i dyskusji komisji ds. wytycznych, zobacz przeglądy dowodów . Możesz również znaleźć informacje o tym, jak wytyczne zostały opracowane , w tym szczegóły komisji.
NICE stworzyło narzędzia i zasoby, które pomogą Ci zastosować te wytyczne w praktyce . Aby uzyskać ogólną pomoc i porady dotyczące stosowania naszych wytycznych w praktyce, zapoznaj się z zasobami, które pomogą Ci zastosować wytyczne NICE w praktyce .

Equity and Excellence: Liberating the NHS określa długoterminową wizję rządu dotyczącą przyszłości NHS. Wizja opiera się na podstawowych wartościach i zasadach NHS: kompleksowej usłudze, dostępnej dla wszystkich, bezpłatnej w miejscu użytkowania, opartej na potrzebach, a nie możliwościach finansowych.
Określa, w jaki sposób będziemy:

• umieścić pacjentów w centrum wszystkiego, co robi NHS
• koncentrować się na ciągłym ulepszaniu tych rzeczy, które są naprawdę ważne dla pacjentów - wyników ich opieki zdrowotnej
• upoważnić i uwolnić klinicystów do wprowadzania innowacji, ze swobodą skupienia się na ulepszaniu usług opieki zdrowotnej
  

ENG: Service user experience in adult mental health services
Link  https://www.nice.org.uk/guidance/cg136

PL: Jakość opieki zdrowotnej w zakresie zdrowia psychicznego dla osób dorosłych z perspektywy świadczeniobiorców (łumaczenie Google)

( tłumaczenie Google)

Standard jakości

• Następny

Ten standard jakości obejmuje poprawę doświadczeń osób korzystających z usług zdrowia psychicznego NHS dla dorosłych. Opisuje wysokiej jakości opiekę w priorytetowych obszarach wymagających poprawy.
Nie obejmuje osób korzystających z usług NHS z powodu problemów ze zdrowiem fizycznym ani doświadczeń rodzin lub opiekunów osób korzystających z usług NHS. NICE opublikowało osobny standard jakości dotyczący doświadczeń pacjentów w usługach NHS dla dorosłych .
W lipcu 2019 r . ten standard jakości został zaktualizowany, aby zapewnić jego aktualność. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz informacje o aktualizacji .

Oświadczenia dotyczące jakości
Stwierdzenie 1 Osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego są traktowane z empatią, godnością i szacunkiem. [2011, aktualizacja 2019]
Stwierdzenie 2 Osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego są wspierane we wspólnym podejmowaniu decyzji. [2011, aktualizacja 2019]
Stwierdzenie 3 Osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego są pytane o ich doświadczenia, a ich opinie są wykorzystywane do ulepszania usług. [2011]
Stwierdzenie 4 Osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego rozumieją role członków swojego zespołu multidyscyplinarnego i wiedzą, jak się z nimi skontaktować w sprawie ich bieżących potrzeb zdrowotnych. [2011]
Oświadczenie 5 Ludzie mają dostęp do usług w zakresie zdrowia psychicznego, w tym wsparcia kryzysowego, kiedy ich potrzebują. [2011, aktualizacja 2019]
Oświadczenie 6 Osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego wspólnie uzgadniają plan opieki z pracownikami służby zdrowia i opieki społecznej, w tym plan kryzysowy, jeśli mogą być zagrożeni kryzysem. [2011, aktualizacja 2019]
Stwierdzenie 7 Osoby przebywające w szpitalu na leczeniu psychiatrycznym mają codzienny kontakt jeden na jeden ze znanymi im pracownikami służby zdrowia psychicznego i regularnie spotykają się z innymi członkami wielodyscyplinarnego zespołu ds. zdrowia psychicznego. [2011]
Oświadczenie 8 Osoby przebywające w szpitalu na leczeniu psychiatrycznym mają dostęp do znaczących i odpowiednich kulturowo zajęć przez 7 dni w tygodniu, bez ograniczeń w godzinach od 9:00 do 17:00. [2011]

W 2019 roku ten standard jakości został zaktualizowany. Niektóre stwierdzenia zostały połączone (2011, aktualizacja 2019) lub zmieniono ich treść. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz informacje o aktualizacji .
Standard jakości z 2011 r. dotyczący doświadczeń użytkowników usług w zakresie zdrowia psychicznego osób dorosłych jest dostępny w formacie pdf.

Deklaracja jakości 1: Empatia, godność i szacunek

• Deklaracja jakości
• Racjonalne uzasadnienie
• Miary jakości
• Co oświadczenie o jakości oznacza dla różnych odbiorców
• Wskazówki źródłowe

Deklaracja jakości
Osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego są traktowane z empatią, godnością i szacunkiem. [2011, aktualizacja 2019]
Racjonalne uzasadnienie
Aby mieć dobre doświadczenia z usługami NHS, ludzie muszą być traktowani z empatią, godnością i szacunkiem. Ma to również fundamentalne znaczenie dla rozwijania dobrych relacji między osobami świadczącymi usługi a osobami objętymi opieką i leczeniem. Ustawa o zdrowiu i opiece społecznej z 2008 r. (działania regulowane) Regulacje z 2014 r. wprowadziły ustawowy wymóg, aby wszystkie osoby korzystające z usług były traktowane z godnością i szacunkiem, a Konstytucja NHS dla Anglii stanowi, że pacjenci mają prawo do traktowania z szacunkiem i godnością . Problemy ze zdrowiem psychicznym mogą być piętnowane, co może stanowić barierę dla osób szukających pomocy i dostępu do usług w zakresie zdrowia psychicznego. Dlatego ważne jest wrażliwe, pełne szacunku podejście, aby zachęcić ludzi do uzyskania pomocy, której potrzebują.
Miary jakości
Struktura
a) Dowody na istnienie lokalnych ustaleń zapewniających, że specjaliści ds. zdrowia psychicznego i opieki społecznej traktują osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego z empatią, godnością i szacunkiem.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
b) Dowody na istnienie lokalnych ustaleń w celu zapewnienia, że ​​wraz z innymi lokalnymi organizacjami zostanie opracowana strategia walki ze stygmatyzacją w społeczności i NHS związaną z problemami zdrowia psychicznego.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
Proces
Odsetek osób, które czuły, że były traktowane z szacunkiem i godnością przez służby zdrowia psychicznego NHS w ciągu ostatnich 12 miesięcy.
Licznik – liczba w mianowniku, która czuła, że ​​była traktowana z szacunkiem i godnością przez służby zdrowia psychicznego NHS w ciągu ostatnich 12 miesięcy.
Mianownik – liczba osób korzystających z opieki psychiatrycznej NHS w ciągu ostatnich 12 miesięcy.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych. Pytania dotyczące traktowania ludzi z godnością i szacunkiem są zawarte w badaniu zdrowia psychicznego społeczności Care Quality Commission (CQC) . Ankieta ta jest powtarzana co roku, a wyniki są dostępne dla trustów NHS świadczących usługi w zakresie zdrowia psychicznego.
Wynik
a) Dowody z ankiet i informacji zwrotnych świadczące o tym, że osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego czują, że są traktowane z empatią, godnością i szacunkiem.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych. Pytania dotyczące traktowania ludzi z godnością i szacunkiem są zawarte w badaniu zdrowia psychicznego społeczności CQC .
b) Dowody z ankiet doświadczeń i opinii, że osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego czują się mniej napiętnowane w społeczności i NHS.
Źródło danych: Lokalne gromadzenie danych z lokalnych badań.
Co oświadczenie o jakości oznacza dla różnych odbiorców
Dostawcy usług (tacy jak fundusze zdrowia psychicznego i usługi społeczne) zapewniają istnienie systemów udzielających wskazówek całemu personelowi, jak traktować osoby korzystające z usług zdrowia psychicznego z empatią, godnością i szacunkiem; i zbieraj informacje zwrotne od osób korzystających z usług w zakresie zdrowia psychicznego na temat ich doświadczeń związanych z opieką.
Pracownicy służby zdrowia i opieki społecznej (tacy jak psychiatrzy, pielęgniarki zajmujące się zdrowiem psychicznym, pracownicy socjalni, recepcjonistki i personel usług domowych) zapewniają, że traktują osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego z empatią, godnością i szacunkiem.
Komisarze (tacy jak kliniczne grupy zlecające i NHS England) zapewniają, że zlecane przez nich usługi w zakresie zdrowia psychicznego mogą dostarczać dowodów na to, że ludzie czują, że są traktowani z empatią, godnością i szacunkiem.
Osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego czują, że są traktowane ze zrozumieniem, godnością i szacunkiem.
Wskazówki źródłowe
Doświadczenia użytkowników usług w usługach zdrowia psychicznego dorosłych. wytyczne NICE CG136 (2011), zalecenia 1.1.1, 1.1.7 i 1.1.9

Deklaracja jakości 2: Podejmowanie decyzji

• Deklaracja jakości
• Racjonalne uzasadnienie
• Miary jakości
• Co oświadczenie o jakości oznacza dla różnych odbiorców
• Wskazówki źródłowe
• Definicje

Deklaracja jakości
Osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego są wspierane we wspólnym podejmowaniu decyzji. [2011, aktualizacja 2019]
Racjonalne uzasadnienie
Osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego powinny ponosić całkowitą odpowiedzialność za zarządzanie swoim zdrowiem. Należy to uwzględnić podczas świadczenia usług oraz w sposobie, w jaki pracownicy służby zdrowia wchodzą z nimi w interakcję. Pracownicy służby zdrowia i opieki społecznej oraz usługodawcy muszą zdać sobie sprawę, że wiele osób chce być aktywnych we własnej opiece, chociaż nie wszyscy chcą odgrywać aktywną rolę. Ludzie powinni mieć możliwość współpracy ze służbami, aby aktywnie zarządzać swoim zdrowiem, a nie biernie otrzymywać opiekę. Wspieranie ludzi, aby byli w centrum decyzji dotyczących ich własnego leczenia i opieki, w tym osób zatrzymanych na podstawie ustawy o zdrowiu psychicznym, skutkuje podejmowaniem lepszej jakości decyzji, które są bardziej odpowiednie dla danej osoby. Poczucie wsparcia w podejmowaniu decyzji pomaga również stworzyć atmosferę nadziei i optymizmu.
Miary jakości
Struktura
a) Dowody lokalnych ustaleń zapewniających, że osoby oceniane przez służby zdrowia psychicznego otrzymają informacje i wyjaśnią opiekę, aby zrozumiały proces oceny, ich diagnozę i opcje leczenia.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
b) Dowody na istnienie lokalnych ustaleń zapewniających, że osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego, w tym osoby formalnie zatrzymane na mocy ustawy o zdrowiu psychicznym, otrzymują wsparcie w procesie wspólnego podejmowania decyzji.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
Wynik
a) Dowody z ankiet doświadczeń i informacji zwrotnych, że osoby oceniane przez służby zdrowia psychicznego rozumieją proces oceny, ich diagnozę i opcje leczenia.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
b) Dowody z ankiet i informacji zwrotnych, że osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego, w tym osoby formalnie zatrzymane na podstawie ustawy o zdrowiu psychicznym, czują się wspierane we wspólnym podejmowaniu decyzji.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych. Pytania dotyczące udziału w podejmowaniu decyzji są zawarte w ankiecie społecznej Komisji ds. Jakości Opieki (CQC) dotyczącej zdrowia psychicznego .
c) Dowody z ankiet doświadczeń i opinii, że osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego są optymistycznie nastawione, że ich opieka będzie skuteczna.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych. Pytania dotyczące poczucia optymizmu zawarte są w ankiecie CQC Community dotyczącej zdrowia psychicznego .
Co oświadczenie o jakości oznacza dla różnych odbiorców
Dostawcy usług (tacy jak fundusze zdrowia psychicznego i usługi społeczne) zapewniają istnienie systemów dostarczających informacji osobom korzystającym z usług zdrowia psychicznego i wspierających wspólne podejmowanie decyzji.
Pracownicy służby zdrowia i opieki społecznej (tacy jak psychiatrzy, pielęgniarki zajmujące się zdrowiem psychicznym i pracownicy socjalni) udzielają osobom korzystającym z usług w zakresie zdrowia psychicznego informacji i wsparcia, aby umożliwić wspólne podejmowanie decyzji.
Komisarze (tacy jak kliniczne grupy zlecające i NHS England) zapewniają, że usługi w zakresie zdrowia psychicznego, które zlecają, wspierają wspólne podejmowanie decyzji.
Osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego otrzymują informacje i wsparcie, aby pomóc im zrozumieć dostępne opcje i podjąć decyzje dotyczące ich opieki i leczenia. Bycie w centrum decyzji dotyczących własnej opieki może pomóc ludziom z optymizmem patrzeć w przyszłość.
Wskazówki źródłowe
Doświadczenia użytkowników usług w usługach zdrowia psychicznego dorosłych. wytyczne NICE CG136 (2011), zalecenia 1.1.1, 1.1.2, 1.3.3 i 1.6.3
Definicje
Wspólne podejmowanie decyzji
Wspólne podejmowanie decyzji to proces oparty na współpracy, w którym osoba i jej pracownik służby zdrowia współpracują ze sobą w celu podjęcia wspólnej decyzji dotyczącej opieki. Może to być opieka, której dana osoba potrzebuje od razu, lub opieka w przyszłości, na przykład poprzez planowanie opieki z wyprzedzeniem.
Polega na wyborze testów i terapii w oparciu zarówno o dowody, jak i indywidualne preferencje, przekonania i wartości danej osoby. Oznacza to upewnienie się, że dana osoba rozumie ryzyko, korzyści i możliwe konsekwencje różnych opcji poprzez dyskusję i wymianę informacji.
Ten wspólny proces umożliwia ludziom podejmowanie decyzji dotyczących opieki, która jest dla nich odpowiednia w danym momencie (z opcją rezygnacji z leczenia lub niezmieniania tego, co obecnie robią). [ Wytyczne NICE dotyczące wspólnego podejmowania decyzji , terminy użyte w niniejszych wytycznych]

Względy równości i różnorodności
Osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego powinny mieć dostęp do adwokata w celu wspólnego podejmowania decyzji zgodnie z odpowiednimi przepisami określonymi w zaleceniu 1.1.1 wytycznych NICE dotyczących usług rzeczniczych dla osób dorosłych potrzebujących opieki zdrowotnej i społecznej . Rzecznictwo powinno być oferowane osobom, które nie są objęte ustawowym uprawnieniem, ale które w przeciwnym razie nie byłyby w stanie wyrazić swoich poglądów lub wystarczająco wpłynąć na decyzje, które mogą mieć istotny wpływ na ich dobro lub dobro osoby, którą opiekują się lub są rodzicami odpowiedzialność za.

Deklaracja jakości 3: Zaangażowanie w doskonalenie usług

• Deklaracja jakości
• Racjonalne uzasadnienie
• Miary jakości
• Co oświadczenie o jakości oznacza dla różnych odbiorców
• Wskazówki źródłowe

Deklaracja jakości
Osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego są pytane o ich doświadczenia, a ich opinie są wykorzystywane do ulepszania usług. [2011]
Racjonalne uzasadnienie
Osoby, które korzystały z usług, mają wyjątkowy wgląd w to, co działa dobrze, dzięki ich bezpośredniemu doświadczeniu. Doświadczenia ludzi związane z usługami wpływają na to, czy nadal z nich korzystają, w jaki sposób z nich korzystają i czy będą z nich korzystać ponownie. Uchwycenie tych informacji zwrotnych podczas przeglądu i planowania usług jest niezbędne. Ludzie mogą stać się ekspertami poprzez doświadczenie i powinni być zaangażowani w planowanie, zlecanie, dostarczanie oraz monitorowanie i przegląd usług w zakresie zdrowia psychicznego w celu ukierunkowania ulepszeń.
Miary jakości
Struktura
a) Dowody na istnienie lokalnych ustaleń dotyczących zbierania i wykorzystywania opinii osób korzystających z usług w zakresie zdrowia psychicznego w celu monitorowania i poprawy wyników.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
b) Dowody lokalnych ustaleń dotyczących zaangażowania osób korzystających z usług w zakresie zdrowia psychicznego w usługi monitorowania; na przykład za pomocą wywiadów wyjazdowych przeprowadzanych przez osoby, które korzystały z usług.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
c) Dowody lokalnych uzgodnień dotyczących dostarczania zarządowi raportów na temat ostrych i nieostrych ścieżek zdrowia psychicznego, z podziałem na doświadczenia osób w zakresie opieki według płci, orientacji seksualnej, statusu społeczno-ekonomicznego, wieku, pochodzenia (w tym kulturowego, etnicznego i wyznanie) i niepełnosprawność.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
Wynik
Dowody z ankiet i informacji zwrotnych świadczące o tym, że osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego czują, że ich poglądy są wykorzystywane do ulepszania usług.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
Co oświadczenie o jakości oznacza dla różnych odbiorców
Dostawcy usług (tacy jak fundusze zdrowia psychicznego i usługi społeczne) zapewniają istnienie systemów zbierania opinii osób korzystających z usług i wykorzystywania ich do monitorowania i ulepszania usług.
Pracownicy służby zdrowia i opieki społecznej (tacy jak psychiatrzy, pielęgniarki zajmujące się zdrowiem psychicznym i pracownicy socjalni) dają osobom korzystającym z usług w zakresie zdrowia psychicznego możliwość wyrażenia opinii na temat swoich doświadczeń.
Komisarze (tacy jak kliniczne grupy zlecające i NHS England) zapewniają, że usługi w zakresie zdrowia psychicznego, które zlecają, wykorzystują opinie osób korzystających z tych usług w celu ich monitorowania i ulepszania.
Osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego są pytane o ich doświadczenia związane z opieką, a ich opinie są wykorzystywane do monitorowania i ulepszania usług. Mają również możliwość bezpośredniego zaangażowania w przeglądanie i ulepszanie usług.
Wskazówki źródłowe
Doświadczenia użytkowników usług w usługach zdrowia psychicznego dorosłych. Wytyczne NICE CG136 (2011), zalecenia od 1.1.20 do 1.1.22

Oświadczenie o jakości 4: Kontakty w sprawie bieżącej opieki

• Deklaracja jakości
• Racjonalne uzasadnienie
• Miary jakości
• Co oświadczenie o jakości oznacza dla różnych odbiorców
• Wskazówki źródłowe

Deklaracja jakości
Osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego rozumieją role członków swojego zespołu multidyscyplinarnego i wiedzą, jak się z nimi skontaktować w sprawie ich bieżących potrzeb zdrowotnych. [2011]
Racjonalne uzasadnienieUsługi w zakresie zdrowia psychicznego są świadczone przez różnych specjalistów w różnych miejscach, co może być mylące. Zrozumienie roli wszystkich osób bezpośrednio zaangażowanych w opiekę nad daną osobą i sposobów kontaktowania się z nimi może budować zaufanie i pewność, zmniejszać obawy i pomagać w rozwijaniu relacji. Utrzymanie spójnego zespołu może zapewnić zażyłość i pomóc w poprawie relacji. Pomaga to osobie w skuteczniejszym zarządzaniu swoim zdrowiem i wpływem, jaki ma ono na ich życie.
Miary jakości
Struktura
a) Dowody na istnienie lokalnych ustaleń zapewniających ciągłość wsparcia dla osób korzystających z usług w zakresie zdrowia psychicznego.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
b) Dowody lokalnych ustaleń zapewniających, że osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego otrzymają informacje na temat roli osób zaangażowanych w opiekę nad nimi i sposobów kontaktowania się z nimi.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
Wynik
Dowody z ankiet doświadczeń i opinii, że osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego rozumieją role członków zespołu multidyscyplinarnego i wiedzą, jak się z nimi skontaktować.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych. Pytania dotyczące tego, kto jest główną osobą odpowiedzialną za organizację opieki nad daną osobą i jak się z nią skontaktować, zawarte są w ankiecie dotyczącej zdrowia psychicznego przeprowadzonej przez Komisję ds. Jakości Opieki Społecznej .
Co oświadczenie o jakości oznacza dla różnych odbiorców
Dostawcy usług (tacy jak fundusze zdrowia psychicznego i usługi społeczne) dysponują systemami zapewniającymi, że osoby korzystające z usług zdrowia psychicznego rozumieją role członków zespołu multidyscyplinarnego i sposoby kontaktowania się z nimi.
Pracownicy służby zdrowia i opieki społecznej (tacy jak psychiatrzy, pielęgniarki zajmujące się zdrowiem psychicznym i pracownicy socjalni) upewniają się, że osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego rozumieją swoją rolę w zespole opieki nad daną osobą, w czym mogą pomóc oraz jak i kiedy należy się z nimi skontaktować.
Komisarze (tacy jak kliniczne grupy zlecające i NHS England) zapewniają, że zlecane przez nich usługi w zakresie zdrowia psychicznego pomagają osobom korzystającym z usług w zakresie zdrowia psychicznego zrozumieć role członków zespołu multidyscyplinarnego oraz sposób kontaktowania się z nimi.
Osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego rozumieją role różnych osób zaangażowanych w ich opiekę i wiedzą, jak się z nimi skontaktować.
Wskazówki źródłowe
Doświadczenia użytkowników usług w usługach zdrowia psychicznego dorosłych. wytyczne NICE CG136 (2011), zalecenie 1.4.7

Deklaracja jakości 5: Dostęp do usług

• Deklaracja jakości
• Racjonalne uzasadnienie
• Miary jakości
• Co oświadczenie o jakości oznacza dla różnych odbiorców
• Wskazówki źródłowe
• Definicje

Deklaracja jakości
Ludzie mogą uzyskać dostęp do usług w zakresie zdrowia psychicznego, w tym wsparcia kryzysowego, kiedy ich potrzebują. [2011, aktualizacja 2019]
Racjonalne uzasadnienie
Ludzie powinni mieć dostęp do usług w zakresie zdrowia psychicznego, kiedy ich potrzebują. Opóźnienia w opiece i wsparciu mogą mieć negatywny wpływ na ich zdrowie i samopoczucie. Terminowy dostęp do usług w zakresie zdrowia psychicznego jest niezbędny do skutecznego leczenia chorób psychicznych i może pomóc w zażegnaniu kryzysu. Dla osób w kryzysie dostęp do wsparcia powinien być dostępny 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu. Wsparcie w sytuacjach kryzysowych obejmuje kompleksową ocenę i plan kryzysowy w celu określenia właściwej opieki i leczenia.
Miary jakości
Struktura
a) Dowody na istnienie lokalnych uzgodnień w celu zapewnienia uzgodnionych metod kierowania między usługami opieki podstawowej, środowiskowej i specjalistycznej.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
b) Dowody lokalnych ustaleń zapewniających ludziom dostęp do lokalnej całodobowej infolinii obsługiwanej przez specjalistów ds. zdrowia psychicznego i opieki społecznej.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
c) Dowody lokalnych ustaleń zapewniających dostępność zespołów zajmujących się rozwiązywaniem sytuacji kryzysowych i leczeniem domowym przez 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu, niezależnie od diagnozy.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
d) Dowody na istnienie lokalnych ustaleń zapewniających, że osoby korzystające ze wsparcia kryzysowego otrzymają wszechstronną ocenę, w tym plan kryzysowy.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
Proces
a) Odsetek osób ze skierowaniem do poradni zdrowia psychicznego z innego powodu, które odbyły wizytę bezpośrednią w ciągu 3 tygodni od skierowania (lub w ciągu 2 tygodni od jakiejkolwiek zmiany daty).
Licznik – liczba osób w mianowniku, które miały umówioną wizytę bezpośrednią, która odbyła się w ciągu 3 tygodni od skierowania (lub w ciągu 2 tygodni od ewentualnej zmiany daty).
Mianownik – liczba osób ze skierowaniem nieostrym do poradni zdrowia psychicznego.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
b) Odsetek osób ocenianych przez służby zdrowia psychicznego, które zostały przyjęte w ciągu 20 minut od uzgodnionego terminu wizyty.
Licznik – liczba osób w mianowniku, które zostały przyjęte w ciągu 20 minut od umówionej godziny wizyty.
Mianownik – liczba osób z umówionym terminem wizyty na ocenę stanu zdrowia psychicznego.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
c) Odsetek osób w kryzysie skierowanych do specjalistycznych poradni zdrowia psychicznego, które zostały przyjęte w ciągu 4 godzin.
Licznik – liczba osób w mianowniku, które były widziane w ciągu 4 godzin.
Mianownik – liczba osób w kryzysie skierowanych do specjalistycznych poradni zdrowia psychicznego.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
d) Odsetek osób przyjętych do „miejsca bezpieczeństwa”, które zostały ocenione na podstawie ustawy o zdrowiu psychicznym w ciągu 4 godzin.
Licznik – liczba osób w mianowniku, które zostały ocenione na podstawie ustawy o ochronie zdrowia psychicznego w ciągu 4 godzin.
Mianownik – liczba osób przyjętych do „bezpiecznego miejsca”.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
e) Odsetek osób korzystających ze wsparcia kryzysowego, które przeszły kompleksową ocenę.
Licznik – liczba osób w mianowniku, które mają kompleksową ocenę.
Mianownik – liczba osób korzystających ze wsparcia kryzysowego.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
Wynik
a) Dowody z ankiet i opinii, że ludzie mogą uzyskać dostęp do lokalnej infolinii 24 godziny na dobę.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych. Pytania dotyczące tego, z kim należy się kontaktować poza godzinami pracy w przypadku sytuacji kryzysowej, zawarte są w ankiecie Komisji ds. Jakości Opieki (Care Quality Commission, CQC) w zakresie zdrowia psychicznego społeczności .
b) Dowody z ankiet doświadczeń i informacji zwrotnych, że osoby korzystające ze wsparcia kryzysowego były pytane o ich relacje, sytuację społeczną i życiową oraz poziom funkcjonowania, a także objawy, zachowanie, diagnozę i aktualne leczenie.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
Co oświadczenie o jakości oznacza dla różnych odbiorców
Dostawcy usług (tacy jak fundusze powiernicze ds. zdrowia psychicznego i usługi społeczne) zapewniają istnienie systemów zapewniających dostęp do usług w zakresie zdrowia psychicznego, gdy ludzie ich potrzebują.
Pracownicy służby zdrowia i opieki społecznej (tacy jak psychiatrzy, pielęgniarki zajmujące się zdrowiem psychicznym i pracownicy socjalni) zapewniają ludziom dostęp do usług w zakresie zdrowia psychicznego, kiedy ich potrzebują.
Komisarze (tacy jak kliniczne grupy zlecające i NHS England) zapewniają, że zlecają usługi, które zapewniają dostęp do usług w zakresie zdrowia psychicznego, gdy ludzie ich potrzebują.
Ludzie mogą uzyskać wsparcie ze strony usług zdrowia psychicznego, kiedy ich potrzebują. Może to obejmować telefon zaufania, wizytę u lekarza lub pielęgniarki lub pilne skierowanie w przypadku kryzysu.
Wskazówki źródłowe
Doświadczenia użytkowników usług w usługach zdrowia psychicznego dorosłych. wytyczne NICE CG136 (2011), zalecenia 1.2.1, 1.2.3, 1.3.6, 1.5.3, 1.5.5 do 1.5.7 i 1.8.8
Definicje
Kompleksowa ocena
Obejmuje to dane osoby:

• relacje z innymi
• warunki społeczne i życiowe
• poziom funkcjonowania
• objawy
• zachowanie
• diagnoza
• obecne leczenie.

[ Wytyczne NICE dotyczące doświadczeń użytkowników usług w zakresie zdrowia psychicznego dorosłych , zalecenie 1.5.3]

Oświadczenie dotyczące jakości 6: Wspólne planowanie opieki

• Deklaracja jakości
• Racjonalne uzasadnienie
• Miary jakości
• Co oświadczenie o jakości oznacza dla różnych odbiorców
• Wskazówki źródłowe
• Definicje

Deklaracja jakości
Osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego wspólnie uzgadniają plan opieki z pracownikami służby zdrowia i opieki społecznej, w tym plan kryzysowy, jeśli mogą być zagrożeni kryzysem. [2011, aktualizacja 2019]
Racjonalne uzasadnienie
Poprzez wspólne uzgodnienie planu opieki osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego mogą określić, w jaki sposób wsparcie może pomóc im prowadzić niezależne życie oraz osiągać swoje cele i preferowane wyniki. Plan opieki określa opiekę i leczenie, których potrzebują, a kopia jest wręczana osobie. Należy uzgodnić odpowiedni termin przeglądu planu opieki, aby uwzględnić zmiany. Dla osób, które mogą być zagrożone kryzysem, należy opracować plan kryzysowy, uzgodnić go z koordynatorem opieki i włączyć do planu opieki. Pomaga to ludziom planować z wyprzedzeniem, identyfikując możliwe wczesne sygnały ostrzegawcze, strategie radzenia sobie i sposoby uzyskiwania dostępu do wsparcia w celu zapobiegania kryzysom. Zawiera również szczegółowe informacje na temat potrzeb i preferencji danej osoby w przypadku konieczności przyjęcia do szpitala.
Miary jakości
Strukturaa) Dowody na istnienie lokalnych ustaleń zapewniających, że osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego wspólnie opracowują plan opieki wraz ze specjalistami ds. zdrowia psychicznego i opieki społecznej.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
b) Dowody lokalnych ustaleń zapewniających, że osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego otrzymają kopię swojego planu opieki.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
c) Dowód lokalnych uzgodnień zapewniających, że osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego mają uzgodniony termin przeglądu swojego planu opieki.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
d) Dowody na istnienie lokalnych uzgodnień zapewniających, że osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego, które mogą być zagrożone kryzysem, wspólnie opracują plan kryzysowy wraz ze specjalistami ds. zdrowia psychicznego i opieki społecznej.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
Proces
a) Odsetek osób korzystających z usług w zakresie zdrowia psychicznego, które mają wspólnie uzgodniony plan opieki ze specjalistami ds. zdrowia psychicznego i opieki społecznej.
Licznik – liczba osób w mianowniku, które mają wspólnie uzgodniony plan opieki ze specjalistami ds. zdrowia psychicznego i opieki społecznej.
Mianownik – liczba osób korzystających z usług w zakresie zdrowia psychicznego.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
b) Odsetek osób korzystających z usług w zakresie zdrowia psychicznego, którym przekazano kopię planu opieki.
Licznik – liczba osób w mianowniku, które otrzymały kopię swojego planu opieki.
Mianownik – liczba osób korzystających z usług w zakresie zdrowia psychicznego z planem opieki.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
c) Odsetek osób korzystających z usług w zakresie zdrowia psychicznego z uzgodnionym terminem przeglądu planu opieki.
Licznik – liczba osób w mianowniku z uzgodnionym terminem przeglądu planu opieki.
Mianownik – liczba osób korzystających z usług w zakresie zdrowia psychicznego z planem opieki.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
d) Odsetek osób korzystających z usług w zakresie zdrowia psychicznego, które mogą być zagrożone kryzysem i które posiadają plan kryzysowy.
Licznik – liczba osób w mianowniku, które mają plan kryzysowy.
Mianownik – liczba osób korzystających z usług zdrowia psychicznego, które mogą być zagrożone kryzysem.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
Wynik
a) Dowody z ankiet doświadczeń i opinii, że osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego wspólnie opracowały plan opieki ze specjalistami ds. zdrowia psychicznego i opieki społecznej.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
b) Dowody z ankiet i opinii, że osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego otrzymały kopię swojego planu opieki.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
c) Dowody z ankiet i opinii, że osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego mają uzgodnioną datę przeglądu swojego planu opieki.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
d) Dowody z badań doświadczeń i informacji zwrotnych, że osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego, które mogą być zagrożone kryzysem, wspólnie opracowują plan kryzysowy ze specjalistami ds. zdrowia psychicznego i opieki społecznej.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
Co oświadczenie o jakości oznacza dla różnych odbiorców
Dostawcy usług (tacy jak fundusze zdrowia psychicznego i usługi społeczne) zapewniają, że plany opieki są opracowywane wspólnie z osobami korzystającymi z usług zdrowia psychicznego i regularnie weryfikowane. Zapewniają również, że w razie potrzeby uwzględnione zostanie planowanie kryzysowe.
Pracownicy służby zdrowia i opieki społecznej (tacy jak psychiatrzy, pielęgniarki zajmujące się zdrowiem psychicznym i pracownicy socjalni) współpracują z osobami korzystającymi z usług w zakresie zdrowia psychicznego w celu wspólnego opracowania planów opieki, upewnienia się, że osoby otrzymują kopie ich planu opieki i uzgodnienia terminów przeglądu. Omawiają również z osobą, czy plan kryzysowy byłby korzystny.
Komisarze (tacy jak kliniczne grupy zlecające i NHS England) zapewniają, że zlecają usługi, które wspólnie opracowują plany opieki z osobami korzystającymi z usług w zakresie zdrowia psychicznego, udostępniają kopie i uzgadniają daty przeglądu.
Osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego współpracują ze specjalistami ds. zdrowia psychicznego i opieki społecznej, aby wspólnie opracować i uzgodnić plan opieki. Zachowują kopię swojego planu opieki i ustalają datę przeglądu. Osoby, które mogą być zagrożone kryzysem, również mają w swoim planie opieki plan kryzysowy.
Wskazówki źródłowe
Doświadczenia użytkowników usług w usługach zdrowia psychicznego dorosłych. wytyczne NICE CG136 (2011), zalecenia 1.1.11, 1.1.12, 1.4.2 i 1.4.5
Definicje
Plan opieki
Powinno to obejmować potrzeby osoby korzystającej z usługi, działania promujące włączenie społeczne, takie jak edukacja, zatrudnienie i wolontariat oraz inne określone zawody, takie jak spędzanie czasu wolnego i opieka nad osobami zależnymi. [ Wytyczne NICE dotyczące doświadczeń użytkowników usług w zakresie zdrowia psychicznego dorosłych , zalecenie 1.4.2]

Plan kryzysowy
To powinno zawierać:

• możliwe wczesne sygnały ostrzegawcze kryzysu i strategie radzenia sobie
• dostępne wsparcie zapobiegające hospitalizacji
• gdzie dana osoba chciałaby być przyjęta w przypadku hospitalizacji
• praktyczne potrzeby usługobiorcy, jeśli zostanie on przyjęty do szpitala (na przykład opieka nad dzieckiem lub opieka nad innymi osobami pozostającymi na utrzymaniu, w tym zwierzętami domowymi)
• szczegóły dotyczące oświadczeń zaliczkowych i decyzji dotyczących zaliczek
• czy i w jakim stopniu zaangażowane są rodziny lub opiekunowie
• informacje o całodobowym dostępie do usług
• nazwane kontakty.

[ Wytyczne NICE dotyczące doświadczeń użytkowników usług w zakresie zdrowia psychicznego dorosłych , zalecenie 1.4.5]

Względy równości i różnorodności
Osoby korzystające z usług w zakresie zdrowia psychicznego powinny mieć dostęp do rzecznika w celu wspólnego uzgodnienia planu opieki, zgodnie z odpowiednimi przepisami określonymi w zaleceniu 1.1.1 wytycznych NICE dotyczących usług rzeczniczych dla osób dorosłych potrzebujących opieki zdrowotnej i społecznej . Rzecznictwo powinno być oferowane osobom, które nie są objęte ustawowym uprawnieniem, ale które w przeciwnym razie nie byłyby w stanie wyrazić swoich poglądów lub wystarczająco wpłynąć na decyzje, które mogą mieć istotny wpływ na ich dobro lub dobro osoby, którą opiekują się lub są rodzicami odpowiedzialność za.

Oświadczenie dotyczące jakości 7: Kontakt szpitalny z personelem

• Deklaracja jakości
• Racjonalne uzasadnienie
• Miary jakości
• Co oświadczenie o jakości oznacza dla różnych odbiorców
• Wskazówki źródłowe

Deklaracja jakości
Osoby przebywające w szpitalu na leczeniu psychiatrycznym mają codzienny kontakt jeden na jeden ze znanymi im pracownikami służby zdrowia psychicznego i regularnie spotykają się z innymi członkami wielodyscyplinarnego zespołu zajmującego się opieką psychiatryczną. [2011]
Racjonalne uzasadnienie
Pobyt w szpitalu w celu leczenia psychiatrycznego może być trudnym i niepokojącym doświadczeniem dla niektórych osób. Regularny kontakt jeden na jeden ze znanymi pracownikami służby zdrowia pomaga budować zaufanie, zmniejszać obawy i rozwijać relacje. Pomaga to osobie skuteczniej zarządzać swoim zdrowiem i wpływem, jaki ma na niego. Regularne spotkania z innymi członkami zespołu multidyscyplinarnego dają danej osobie możliwość omówienia wszelkich wątpliwości i aktywnego zaangażowania w koordynację i zarządzanie opieką.
Miary jakości
Struktura
a) Dowody na istnienie lokalnych ustaleń zapewniających, że osoby przebywające w szpitalu mogą spotykać się ze znanym pracownikiem służby zdrowia psychicznego na zasadzie jeden na jeden każdego dnia przez co najmniej 1 godzinę.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
b) Dowody na istnienie lokalnych ustaleń zapewniających osobom przebywającym w szpitalu możliwość osobistego kontaktu z konsultantem co najmniej raz w tygodniu przez co najmniej 20 minut.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
c) Dowody lokalnych ustaleń zapewniających osobom przebywającym w szpitalu możliwość spotkania się ze specjalistą farmaceutą zajmującym się zdrowiem psychicznym.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
Proces
a) Odsetek osób przebywających w szpitalu na leczeniu psychiatrycznym, które korzystały ze świadczeń opieki psychiatrycznej znanej osobie korzystającej z usług na zasadzie jeden na jeden każdego dnia przez co najmniej 1 godzinę.
Licznik – liczba osób w mianowniku, które spotkały się ze znanym osobie korzystającej z usług specjalisty ochrony zdrowia psychicznego w sposób indywidualny każdego dnia przez co najmniej 1 godzinę.
Mianownik – liczba osób przyjętych w trybie stacjonarnym do poradni zdrowia psychicznego.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
b) Odsetek osób przebywających w szpitalu na leczeniu psychiatrycznym, które co najmniej raz w tygodniu przez co najmniej 20 minut spotykały się ze swoim konsultantem indywidualnie.
Licznik – liczba osób w mianowniku, które widziały się ze swoim konsultantem na zasadzie jeden do jednego przynajmniej raz w tygodniu przez co najmniej 20 minut.
Mianownik – liczba osób przyjętych w trybie stacjonarnym do poradni zdrowia psychicznego.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
c) Odsetek osób przebywających w szpitalu psychiatrycznym, które skorzystały z porady specjalisty farmaceuty zdrowia psychicznego.
Licznik – liczba osób w mianowniku, które odwiedziły specjalistę farmaceuty zdrowia psychicznego.
Mianownik – liczba osób przyjętych w trybie stacjonarnym do poradni zdrowia psychicznego.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
Wynik
a) Dowody z badań ankietowych i informacji zwrotnych, że osoby przebywające w szpitalu w celu leczenia psychiatrycznego spotykają się ze znanym osobie korzystającej z usług specjalisty ds.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
b) Dowody z ankiet i opinii, że osoby przebywające w szpitalu na leczeniu psychiatrycznym spotykają się ze swoim konsultantem na zasadzie jeden na jeden co najmniej raz w tygodniu przez co najmniej 20 minut.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
c) Dowody z ankiet i opinii, że osoby przebywające w szpitalu w ramach opieki psychiatrycznej wiedzą, że mogą spotkać się ze specjalistą farmaceutą zajmującym się zdrowiem psychicznym.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
Co oświadczenie o jakości oznacza dla różnych odbiorców
Dostawcy usług (tacy jak fundusze zdrowia psychicznego) zapewniają, że istnieją systemy umożliwiające osobom przebywającym w szpitalu na leczeniu psychiatrycznym codzienne indywidualne kontakty ze znanymi specjalistami ds. zdrowia psychicznego i regularne widywanie się z innymi członkami multidyscyplinarnego zespołu ds.
Pracownicy służby zdrowia i opieki społecznej (tacy jak psychiatrzy, pielęgniarki zajmujące się zdrowiem psychicznym i farmaceuci) dbają o to, aby osoby przebywające w szpitalu w celu opieki nad zdrowiem psychicznym miały codzienny bezpośredni kontakt ze znanymi specjalistami ds. .
Komisarze (tacy jak kliniczne grupy zlecające i NHS England) zapewniają, że zlecają usługi, które zapewniają osobom przebywającym w szpitalu w celu opieki w zakresie zdrowia psychicznego codzienny kontakt jeden na jeden ze znanymi specjalistami ds. zespół.
Osoby przebywające w szpitalu w celu leczenia psychiatrycznego spotykają się na co dzień ze specjalistą ds.
Wskazówki źródłowe
Doświadczenia użytkowników usług w usługach zdrowia psychicznego dorosłych. wytyczne NICE CG136 (2011), zalecenie 1.6.6

Oświadczenie dotyczące jakości 8: Istotne działania szpitalne

• Deklaracja jakości
• Racjonalne uzasadnienie
• Miary jakości
• Co oświadczenie o jakości oznacza dla różnych odbiorców
• Wskazówki źródłowe
• Definicje

Deklaracja jakości
Osoby przebywające w szpitalu na leczeniu psychiatrycznym mają dostęp do znaczących i odpowiednich kulturowo zajęć przez 7 dni w tygodniu, bez ograniczeń w godzinach od 9:00 do 17:00. [2011]
Racjonalne uzasadnienie
Pobyt w szpitalu w celu leczenia psychiatrycznego może być trudnym i niepokojącym doświadczeniem dla niektórych osób. Dawanie ludziom możliwości wykonywania znaczących czynności może pomóc w stworzeniu struktury ich dnia i zmniejszeniu stresu, frustracji i nudy. Może również pomóc zwiększyć ich interakcje społeczne, złagodzić niepokój i poprawić samopoczucie. Zaangażowanie w znaczące działania może pomóc w stworzeniu atmosfery nadziei i optymizmu, co może przyspieszyć powrót do zdrowia. Działania mogą pomóc zmaksymalizować korzyści terapeutyczne i zapobiec postrzeganiu oddziału jako miejsca przechowania.
Miary jakości
Struktura
Dowody lokalnych ustaleń zapewniających osobom przebywającym w szpitalu dostęp do znaczących i odpowiednich kulturowo zajęć przez 7 dni w tygodniu, bez ograniczeń w godzinach od 9:00 do 17:00.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
Wynik
Dowody z ankiet doświadczeń i opinii, że osoby przebywające w szpitalu czuły, że mają dostęp do znaczących i odpowiednich kulturowo zajęć przez 7 dni w tygodniu, bez ograniczeń od 9:00 do 17:00.
Źródło danych: lokalne gromadzenie danych.
Co oświadczenie o jakości oznacza dla różnych odbiorców
Dostawcy usług (tacy jak fundusze zdrowia psychicznego) zapewniają, że istnieją systemy umożliwiające osobom przebywającym w szpitalu na leczeniu psychiatrycznym dostęp do znaczących i odpowiednich kulturowo zajęć przez 7 dni w tygodniu, bez ograniczeń od 9:00 do 17:00.
Pracownicy służby zdrowia i opieki społecznej (tacy jak psychiatrzy i pielęgniarki zajmujące się zdrowiem psychicznym) zapewniają osobom przebywającym w szpitalu na leczeniu psychiatrycznym dostęp do znaczących i odpowiednich kulturowo zajęć przez 7 dni w tygodniu, bez ograniczeń w godzinach od 9:00 do 17:00.
Komisarze (tacy jak kliniczne grupy zlecające i NHS England) zapewniają, że zlecają usługi polegające na zapewnianiu ludziom w szpitalu opieki w zakresie zdrowia psychicznego znaczących i odpowiednich kulturowo działań przez 7 dni w tygodniu, bez ograniczeń od 9:00 do 17:00.
Osoby przebywające w szpitalu na leczeniu psychiatrycznym mogą brać udział w szeregu zajęć, w tym zajęciach kreatywnych i rekreacyjnych oraz ćwiczeniach, 7 dni w tygodniu, zarówno w ciągu dnia, jak i wieczorem.
Wskazówki źródłowe
Doświadczenia użytkowników usług w usługach zdrowia psychicznego dorosłych. wytyczne NICE CG136 (2011), zalecenie 1.6.9
Definicje
Znaczące i odpowiednie kulturowo działania
Znaczące i kulturowo odpowiednie zajęcia powinny obejmować zajęcia kreatywne i rekreacyjne, ćwiczenia fizyczne, samoopiekę i zajęcia związane z dostępem do społeczności (w stosownych przypadkach). Działania powinny być ułatwiane przez odpowiednio przeszkolonych pracowników służby zdrowia lub opieki społecznej. [ Wytyczne NICE dotyczące doświadczeń użytkowników usług w zakresie zdrowia psychicznego dorosłych , zalecenie 1.6.9]

Uaktualnij informacje
Lipiec 2019: Ten standard jakości został zaktualizowany, aby zapewnić jego aktualność. Wypowiedzi z wersji z 2011 roku zostały zachowane lub połączone z wypowiedziami na podobne tematy.
Oświadczenia, które pozostają niezmienione lub w których dokonano niewielkich zmian w zakresie stylu i przejrzystości domu, są oznaczone [2011] . Wyciągi, które zostały połączone, są oznaczone [2011, aktualizacja 2019] . Poniższa lista wyjaśnia, w jaki sposób zaktualizowano sprawozdania za rok 2011:

• Wyciągi 1, 3, 7 i 11 zostały połączone w wyciąg 2
• Wyciągi 2 i 15 zostały połączone w wyciąg 1
• Oświadczenie 4 zostało zachowane jako oświadczenie 4
• Stwierdzenie 5 zostało zachowane jako stwierdzenie 3
• Wyciągi 6 i 10 zostały połączone w wyciąg 5
• Wyciągi 8 i 9 zostały połączone w wyciąg 6
• Oświadczenie 12 zostało zachowane jako oświadczenie 7
• Stwierdzenie 13 zostało zachowane jako stwierdzenie 8
• Stwierdzenie 14 zostało usunięte, ponieważ jest objęte standardem jakości z 2017 r. dotyczącym brutalnych i agresywnych zachowań u osób z problemami zdrowia psychicznego .

Standard jakości z 2011 r. dotyczący doświadczeń użytkowników usług w zakresie zdrowia psychicznego osób dorosłych jest dostępny w formacie pdf.
Drobne zmiany od publikacji
Maj 2023: Sekcje dotyczące równości i różnorodności w oświadczeniach 2 i 6 zostały zaktualizowane, aby dostosować je do wytycznych NICE dotyczących usług rzeczniczych dla osób dorosłych potrzebujących opieki zdrowotnej i społecznej .
Sierpień 2021: Definicja wspólnego podejmowania decyzji w oświadczeniu 2 została zaktualizowana, aby była zgodna z wytycznymi NICE dotyczącymi wspólnego podejmowania decyzji .

O tym standardzie jakości

• Różnorodność, równość i język

Normy jakości NICE opisują priorytetowe obszary poprawy jakości w określonym obszarze opieki lub usług. Każdy standard składa się z uszeregowanego pod względem ważności zestawu konkretnych, zwięzłych i wymiernych stwierdzeń. Normy jakości NICE opierają się na istniejących wytycznych NICE lub akredytowanych przez NICE, które zapewniają podstawowy, kompleksowy zestaw zaleceń i mają na celu wspieranie pomiaru poprawy.
Nie określono oczekiwanych poziomów osiągnięć w zakresie środków jakości. Standardy jakości mają na celu podniesienie jakości opieki, dlatego należy dążyć do osiągnięcia poziomu 100% (lub 0%, jeśli w oświadczeniu dotyczącym jakości stwierdza się, że czegoś nie należy robić). Jednak nie zawsze może to być odpowiednie w praktyce. Biorąc pod uwagę bezpieczeństwo, wspólne podejmowanie decyzji, wybór i profesjonalny osąd, pożądane poziomy osiągnięć powinny zostać określone lokalnie.
Informacje o tym, jak opracowywane są standardy jakości NICE, są dostępne na stronie internetowej NICE.
Zobacz naszą stronę internetową dotyczącą komitetów doradczych ds. standardów jakości, aby uzyskać szczegółowe informacje na temat 3 członków stałego komitetu, którzy doradzali w sprawie tego standardu jakości. Informacje na temat ekspertów tematycznych zaproszonych do grona stałych członków są dostępne na stronie internetowej dotyczącej tego standardu jakości .
NICE opracowało szablon poprawy standardu jakości usług , aby pomóc usługodawcom dokonać wstępnej oceny ich usług w porównaniu z wybranymi oświadczeniami dotyczącymi jakości. To narzędzie jest co miesiąc aktualizowane w celu uwzględnienia nowych standardów jakości.
W Anglii i Walii obowiązują wytyczne NICE i standardy jakości. Decyzje dotyczące ich stosowania w Szkocji i Irlandii Północnej są podejmowane przez rząd szkocki i organ wykonawczy Irlandii Północnej. Normy jakości NICE mogą zawierać odniesienia do organizacji lub osób odpowiedzialnych za zlecenie lub zapewnienie opieki, które mogą dotyczyć tylko Anglii.
Różnorodność, równość i język
Podczas opracowywania tego standardu jakości uwzględniono kwestie równości i dostępne są oceny równości dla tego standardu jakości . Wszelkie konkretne problemy zidentyfikowane podczas opracowywania oświadczeń dotyczących jakości są wyróżnione w każdym oświadczeniu.
Zleceniodawcy i usługodawcy powinni dążyć do osiągnięcia standardu jakości w swoim lokalnym kontekście, w świetle swoich obowiązków należytego uwzględnienia potrzeby wyeliminowania bezprawnej dyskryminacji, promowania równości szans i wspierania dobrych relacji. Żadnego z postanowień niniejszego standardu jakości nie należy interpretować w sposób niezgodny z przestrzeganiem tych obowiązków.