Z a l e c e n i a Konsultanta Krajowego w dziedzinie Psychiatrii i Konsultanta Krajowego w dziedzinie Psychiatrii Dzieci i Młodzieży w sprawie opieki czynnej w poradniach zdrowia psychicznego *
1. Grupy poradniane
1.1. Pacjentów poradni zdrowia psychicznego, zwanej dalej poradnią, należy zakwalifikować do jednej z dwu grup poradnianych: ¨ grupa 1 – pacjenci wymagający czynnego kierowania przebiegiem leczenia. Chorzy ci stanowią grupę opieki czynnej. O zaliczeniu do grupy czynnej informuje się pacjenta, ¨ grupa 2 – pacjenci nie wymagający czynnego kierowania przebiegiem leczenia. Chorzy ci stanowią grupę opieki biernej. 1.2. Decyzję o kwalifikacji pacjenta do właściwej grupy poradnianej podejmuje lekarz na podstawie wyników badania psychiatrycznego, ewentualnie uzupełnionych badaniem psychologicznym. 1.3. Kwalifikowanie do grup poradnianych przeprowadza się co najmniej jeden raz w każdym roku leczenia chorego – przy jego pierwszej wizycie w danym roku. Kwalifikacja ta może być zmieniona w wyniku kolejnych kontaktów z pacjentem w danym roku.
2. Definicja opieki czynnej i kryteria kwalifikacji
2.1. Czynna opieka w ambulatoryjnym lecznictwie psychiatrycznym oznacza aktywne i zorganizowane postępowanie zespołu terapeutycznego poradni, mające na celu przywrócenie bądź poprawę stanu zdrowia psychicznego pacjentów oraz ułatwienia im samodzielnego życia w środowisku społecznym. 2.2. Opieką czynną należy objąć pacjentów, których stan zdrowia wymaga systematycznej farmakoterapii, psychoterapii lub socjoterapii. Opieką czynną należy objąć w szczególności chorych: - z nasilonymi objawami zaburzeń psychotycznych, - z częstymi zaostrzeniami i nawrotami choroby, - z całościowymi zaburzeniami rozwoju psychicznego, - z zaburzeniami odżywiania, jeśli stan somatyczny zagraża ich zdrowiu, - wymagających w okresie remisji systematycznego leczenia zapobiegającego nawrotom, - niezdolnych do samodzielnej egzystencji, a pozbawionych dostatecznej opieki osób bliskich, - pozostających w konfliktowej sytuacji środowiskowej, - nieletnich w sytuacji zaniedbania opieki ze strony rodziny, - nieletnich skierowanych do opieki poradnianej przez Sąd Rodzinny. 2.3. Podjęcie decyzji o czynnym kierowaniu przebiegiem leczenia pacjenta zobowiązuje poradnię do: - sporządzenia i korygowania planu terapeutycznego, - zapewnienia odpowiedniej częstości kontaktów zespołu terapeutycznego z chorym, a w przypadku nieletnich także z jego rodzicami, - współpracy ze środowiskiem społecznym pacjenta, a w przypadku nieletnich także z rodziną i szkołą, oraz do pomocy w rozwiązywaniu problemów socjalno-bytowych, jeśli zachodzi taka potrzeba, - współpracy i współdziałania z oddziałem szpitalnym oraz placówkami podstawowej opieki zdrowotnej, gdy stan chorego wymaga ich udziału w leczeniu. W stosunku do chorych objętych opieką czynną zaleca się rozszerzenie (w miarę możliwości kadrowych i organizacyjnych) świadczeń poradni o świadczenie zespołu środowiskowego i hospitalizacji dziennej oraz tworzenie lub wspieranie grup samopomocy pacjentów i ich rodzin.
3. Sprawowanie opieki czynnej
3.1. W stosunku do każdego pacjenta zakwalifikowanego do opieki czynnej, lekarz zobowiązany jest do sporządzenia – po konsultacji z pozostałymi członkami zespołu terapeutycznego – planu terapeutycznego i zamieszczenia go w historii choroby. Plan terapeutyczny powinien zawierać listę podstawowych problemów zdrowotnych i społecznych chorego, celów terapii oraz planowanych metod ich osiągnięcia. 3.2.1. W stosunku do wszystkich chorych grupy opieki czynnej obowiązuje zasada zorganizowania co najmniej jednego kontaktu z pacjentem w okresie 2 miesięcy. Personel poradni zobowiązany jest do: - wyznaczania przy każdym kontakcie terminu i miejsca następnego kontaktu z poradnią, - określenia terminów wizyt pacjentom wypisanym z oddziału psychiatrycznego z zaleceniem opieki czynnej w okresie nie przekraczającym 3 tygodni od daty wypisu (jeżeli zalecenia szpitala nie są inne), - kontroli zgłaszania się pacjentów w wyznaczonym terminie, - podjęcia odpowiednich działań w przypadku niezgłoszenia się chorego. 3.2.2. W przypadku niezgłoszenia się pacjenta w wyznaczonym terminie lekarz poradni zdrowia psychicznego ustala dopuszczalny okres zwłoki w kontakcie z pacjentem oraz podejmuje co najmniej jeden spośród następujących sposobów nawiązania kontaktu: - kontakt telefoniczny z pacjentem lub jego rodziną, - kontakt listowny (wysłanie listu z prośbą o zgłoszenie się do poradni, na kopercie nie należy przystawiać pieczątki poradni zdrowia psychicznego), - kontakt bezpośredni (najczęściej wizyta lekarza lub innego fachowego pracownika w domu pacjenta). Podjęte działania mają na celu utrzymanie kontaktu pracownika poradni z pacjentem w terminie nie przekraczającym ustalonego okresu zwłoki. 3.2.3. Środki transportu, ułatwiające personelowi poradni bezpośredni kontakt z pacjentami udostępnia dyrekcja zespołu opieki zdrowotnej. 3.2.4. Nawiązanie kontaktu telefonicznego, listownego bądź bezpośredniego nie może być inicjowane przez poradnię w przypadku zdecydowanego sprzeciwu pacjenta lub – jeśli jest on niezdolny do wyrażenia woli – w razie wyraźnego sprzeciwu ustawowego przedstawiciela chorego, a w przypadku nieletnich – sprzeciwu rodziców. Zasada nienawiązywania kontaktu z chorym bez jego zgody nie obowiązuje w przypadku pacjentów, których zachowanie, będące następstwem choroby psychicznej, stanowi bezpośrednie zagrożenie dla ich życia lub zdrowia i życia innych osób, a któremu można zapobiec poprzez niezwłoczną interwencję (zgodnie z Ustawą o ochronie zdrowia psychicznego). 3.3. Zespół terapeutyczny poradni zobowiązany jest do utrzymania ciągłego kontaktu ze środowiskiem społecznym pacjenta. Kontakty te winny służyć: - uzyskaniu niezbędnych danych o stanie zdrowia i funkcjonowaniu społecznym chorego, - rozwiązywaniu jego problemów środowiskowych. Rozwiązaniu problemów środowiskowych pacjenta służyć może organizowanie sesji rodzinnych, prowadzenie rozmów o charakterze konsultacyjnym z bliskimi pacjenta oraz w niezbędnym zakresie z jego sąsiadami bądź współpracownikami. Wskazane jest prowadzenie różnych form pomocy i interwencji psychoterapeutycznych i socjoterapeutycznych, których zakres i intensywność zależne są od możliwości lokalowych, kadrowych i organizacyjnych poradni. Wykonywanie tych zadań pozostaje w kompetencji całego zespołu terapeutycznego poradni, a zwłaszcza psychologa, pracownika socjalnego oraz pielęgniarki. Podjęcie takich działań powinny poprzedzać analiza sytuacji środowiskowej pacjenta oraz - poza wyjątkowymi przypadkami – uzyskanie jego zgody. 3.3.1. Poradnia zobowiązana jest do pomocy w uzyskaniu oparcia socjalno-bytowego dla pacjentów grupy opieki czynnej znajdujących się w złych warunkach bytowych. Szczególnie aktywnej pomocy wymagają ci, którzy ze względu na zły stan zdrowia psychicznego oraz brak opieki bliskich nie są zdolni do samodzielnego rozwiązywania swych problemów. Obowiązkiem poradni jest wtedy zainicjowanie kontaktu z właściwymi placówkami, przygotowanie i przekazanie wymaganych wniosków oraz nadzorowanie skuteczności uzyskiwanej pomocy w zakresie: - spraw mieszkaniowych, - orzecznictwa inwalidzkiego, - zaopatrzenia emerytalnego, - opieki nad dzieckiem, - kontynuacji nauki lub zatrudnienia, - świadczeń bytowych (pieniężnych, w naturze lub usługach), - umieszczenia w placówkach opiekuńczych (np. środowiskowym domu samopomocy, zakładzie opiekuńczo-leczniczym, domu pomocy społecznej). 3.3.2. W zakresie pomocy udzielanej pacjentom, poradnia jest zobowiązana czynnie współpracować z innymi działającymi w rejonie poradni placówkami lecznictwa psychiatrycznego, terenowymi organami administracji rządowej i samorządowej oraz organizacjami i stowarzyszeniami społecznymi oferującymi pomoc lub samopomoc w zakresie oparcia społecznego. 3.4. Niezbędnym warunkiem zachowania ciągłości leczenia jest utrzymywanie przez poradnię stałego kontaktu z właściwym oddziałem szpitala psychiatrycznego bądź ogólnego. Zaleca się systematyczne utrzymywanie takiego kontaktu w formie:
wymiany informacji oraz przekazywania dokumentów pacjentów opuszczających szpital i rozpoczynających hospitalizację,
- wzajemnych konsultacji w trudnych przypadkach diagnostycznych i terapeutycznych, - okresowych spotkań z ordynatorem i zespołem oddziału.
4. Opieka bierna
4.1. Pacjentom zakwalifikowanym do grupy drugiej (opieka bierna) pozostawiona jest inicjatywa częstości kontaktu z poradnią zdrowia psychicznego. 4.2. Pacjentom zakwalifikowanym do opieki biernej, znajdującym się w szczególnie złych warunkach socjalno-bytowych, poradnia zobowiązana jest udzielić informacji dotyczącej placówki kompetentnej w udzieleniu pomocy oraz trybu załatwiania sprawy. 4.3. W sytuacjach szczególnych, kiedy niezbędna jest natychmiastowa poprawa warunków socjalno-bytowych pacjenta zakwalifikowanego do opieki biernej, poradnia zobowiązana jest do udzielenia mu pomocy na zasadach określonych w pkt. 3.3.1.
KONSULTANT KRAJOWY KONSULTANT KRAJOWY W DZIEDZINIE PSYCHIATRII DZIECI I MŁODZIEŻY W DZIEDZINIE PSYCHIATRII
Prof. dr hab. Irena Namysłowska Prof. dr hab. Stanisław Pużyński
* Zalecenia są zaktualizowaną wersją Wytycznych Krajowego Zespołu Specjalistycznego w dziedzinie Psychiatrii z dnia 27.06.1988 r. w sprawie opieki czynnej w poradniach zdrowia psychicznego.
Zarządzenie Nr 79/2013/DSOZ Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 13 grudnia 2013 r. w sprawie określenia warunków zawierania i realizacji umów w rodzaju opieka psychiatryczna i leczenie uzależnień Na podstawie art. 102 ust. 5 pkt 21 i 25 oraz art. 146 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) zarządza się, co następuje:
Rozdział 1 Postanowienia ogólne § 1. Zarządzenie określa postępowanie w sprawie zawarcia i realizacji umów w rodzaju opieka psychiatryczna i leczenie uzależnień, a także warunki wymagane od świadczeniodawców zainteresowanych zawarciem umowy w tym rodzaju oraz warunki dodatkowo oceniane w trakcie postępowania prowadzonego w sprawie jej zawarcia. § 2. 1. Użyte w zarządzeniu określenia oznaczają:
1) ambulatoryjne świadczenia diagnostyczne kosztochłonne(ASDK) - badania diagnostyczne wykorzystywane w trakcie procesu diagnostyczno-terapeutycznego, wykonywane u świadczeniobiorców leczonych w trybie ambulatoryjnym w odpowiednich pracowniach, laboratoriach, zakładach diagnostycznych, poradniach, będące przedmiotem odrębnego kontraktowania przez Narodowy Fundusz Zdrowia; 2) dostęp/ zapewnienie realizacji - zapewnienie wykonywania świadczeń gwarantowanych w innym miejscu lub lokalizacji niż ta, w której realizowane są świadczenia; 4) całodobowa opieka lekarska - opieka, o której mowa w § 10 rozporządzenia; 7) hospitalizacja - całodobowe udzielanie świadczeń szpitalnych, w trybie planowym albo nagłym, o których mowa w ustawie z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2013 r. poz. 217); 8) hostel - miejsce zakwaterowania, o którym mowa w załączniku nr 1, l.p. 16, kolumna 2 oraz w załączniku nr 2, l.p. 11 i 12, kolumna 2 rozporządzenia; 24) postrehabilitacja - działania mające na celu readaptację społeczną i rozwój osobisty, kierowane do osób, które utrzymują abstynencję oraz ukończyły podstawowy program rehabilitacyjny, a także osób będących w trakcie leczenia substytucyjnego, utrzymujących abstynencję; 25) program opieki czynnej - aktywne i zorganizowane postępowanie zespołu terapeutycznego poradni, mające na celu przywrócenie bądź poprawę stanu zdrowia psychicznego świadczeniobiorców oraz ułatwienia im samodzielnego życia w środowisku społecznym; zakres realizowanej opieki czynnej oraz kryteria kwalifikacji świadczeniobiorców winny być zgodne z zaleceniami Konsultanta Krajowego w dziedzinie: psychiatrii oraz psychiatrii dzieci i młodzieży; 26) programy profilowane - kompleksowe programy diagnostyczno-terapeutyczne realizujące szczególne zadania przy pomocy określonych i zapisanych metod (w tym program zapobiegania natręctwom, leczenia agresji lekoopornej, interwencja kryzysowa, leczenie pierwszego epizodu schizofrenii, leczenia zaburzeń odżywiania); 27) program psychoterapeutyczny - program, o którym mowa w § 9 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia, zawierający schemat postępowania, na który składa się opis założeń, cel, formy realizacji, czas trwania programu i jego ocena, skierowany do wybranej grupy świadczeniobiorców oraz obejmujący specyficzne zadania, realizowane przy pomocy określonych i zapisanych metod; 33) rodzaj świadczeń - rodzaj, o którym mowa w Ogólnych warunkach umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, stanowiących załącznik do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 81, poz. 484); 38) świadczenia - świadczenia opieki zdrowotnej w rodzaju opieka psychiatryczna i leczenie uzależnień realizowane w warunkach ambulatoryjnych, domowych, dziennych i stacjonarnych; 39) świadczenia w oddziale/ ośrodku dziennym - świadczenia udzielane w trybie planowym, od poniedziałku do piątku, poza dniami ustawowo wolnymi od pracy, przy dziennej liczbie godzin nie mniejszej niż 5, w tym w szczególności obejmujące: sesje psychoterapii z przewagą świadczeń psychoterapii grupowej, porady kolejne; 42) turnus rehabilitacyjny - turnus, o którym mowa w § 2 pkt 4 oraz § 9 rozporządzenia;
ZARZĄDZENIE NR 56/2016/DSOZ PREZESA NARODOWEGO FUNDUSZU ZDROWIA z dnia 28 czerwca 2016 r. w sprawie określenia warunków zawierania i realizacji umów rodzaju opieka psychiatryczna i leczenie uzależnień
Znika zapis o programie opieki czynnej oraz o innych programach!!!
Poniżej przesyłam pytanie Biura ds. Pilotażu dot. jednego z punktu "Standardu organizacyjnego opieki w CZP". Uprzejmie prosimy o przesłanie na zwrotnego mail'a opinii w sprawie. "4.8. W stosunku do wszystkich pacjentów objętych opieką czynną obowiązuje zasada zorganizowania co najmniej jednego kontaktu z pacjentem w okresie tygodnia – bezpośredniego, telefonicznego lub za pośrednictwem innych systemów teleinformatycznych [1]. Przy każdym kontakcie ustalany jest termin i miejsce następnego kontaktu. W przypadku pacjentów wypisywanych z oddziału psychiatrycznego z zaleceniem pomocy czynnej termin pierwszego kontaktu ustala się w okresie nie przekraczającym jednego tygodnia od daty wypisu.
[1] Zgodnie z definicją kontaktu obejmuje on również działania podejmowane przez koordynatora opieki."
Jeden z otrzymanych komentarzy:
"Warunek kontaktu co tydzień dla części pacjentów będzie nie do zaakceptowania, ale czy to znaczy, że dla osób, które akceptują kontakt co 2 tygodnie opieka czynna ma być niedostępna. Byłbym za ustaleniem minimum na poziomie kontaktu co 2 tygodnie. "
4.1. Pomoc czynna – obejmuje leczenie i wsparcie świadczeniobiorców z przewlekłymi zaburzeniami psychicznymi wymagających ciągłości świadczeń opieki zdrowotnej, aktywnego podtrzymywania kontaktu i wyprzedzającego rozwiązywania problemów. Pomoc czynna jest realizowana w warunkach ambulatoryjnych: psychiatrycznych i leczenia środowiskowego (domowego). Pomoc czynna oznacza aktywne i zorganizowane postępowanie zespołu terapeutycznego, w tym koordynatora opieki, mające na celu przywrócenie bądź poprawę stanu zdrowia psychicznego i funkcjonowania społecznego pacjentów oraz ułatwienia im samodzielnego życia w środowisku.
4.2. Pomocą czynną obejmuje się pacjentów, których stan zdrowia wymaga interdyscyplinarnej terapii i aktywnego wsparcia w procesie zdrowienia, a w szczególności pacjentów: 1) z nasilonymi, utrzymującymi się objawami zaburzeń psychotycznych, 2) z częstymi zaostrzeniami i nawrotami zaburzeń, 3) wymagających w okresie remisji systematycznego leczenia zapobiegającego nawrotom, 4) o ograniczonej samodzielnej egzystencji, a pozbawionych dostatecznej opieki osób bliskich, 5) pozostających w konfliktowej sytuacji środowiskowej.
4.3. Decyzję o kwalifikacji pacjenta do pomocy czynnej oraz o zmianie tej formy pomocy na inną podejmuje zespół osób udzielających świadczeń opieki zdrowotnej pacjentowi, w skład którego wchodzi co najmniej lekarz i koordynator opieki. Ocena kwalifikacji do pomocy czynnej jest dokonywana okresowo, nie rzadziej jednak niż raz w roku.
Ciekawi mnie, w jaki sposób aktualnie są kwalifikowani pacjenci do pomocy czynnej w Was w Wieliczce i ogólnie w pilotażowych CZP?
Przed analizą powyższych zapisów warto przypomnieć definicję zawartą w Z a l e c e n i a c h Konsultanta Krajowego w dziedzinie Psychiatrii i Konsultanta Krajowego w dziedzinie Psychiatrii Dzieci i Młodzieży w sprawie opieki czynnej w poradniach zdrowia psychicznego z 2003 roku.
Źródło: Postępy Psychiatrii i Neurologii 2003 Tom 12/ Zeszyt 4
1.1. Pacjentów poradni zdrowia psychicznego, zwanej dalej poradnią, należy zakwalifikować do jednej z dwu grup poradnianych:
grupa 1 – pacjenci wymagający czynnego kierowania przebiegiem leczenia. Chorzy ci stanowią grupę opieki czynnej. O zaliczeniu do grupy czynnej informuje się pacjenta,
grupa 2 – pacjenci nie wymagający czynnego kierowania przebiegiem leczenia. Chorzy ci stanowią grupę opieki biernej.
2. Definicja opieki czynnej i kryteria kwalifikacji
2.1. Czynna opieka w ambulatoryjnym lecznictwie psychiatrycznym oznacza aktywne i zorganizowane postępowanie zespołu terapeutycznego poradni,mające na celu przywrócenie bądź poprawę stanu zdrowia psychicznego pacjentów oraz ułatwienia im samodzielnego życia w środowisku społecznym. 2.2. Opieką czynną należy objąć pacjentów, których stan zdrowia wymaga systematycznej farmakoterapii, psychoterapii lub socjoterapii. Opieką czynną należy objąć w szczególności chorych:
z nasilonymi objawami zaburzeń psychotycznych,
z częstymi zaostrzeniami i nawrotami choroby,
z całościowymi zaburzeniami rozwoju psychicznego,
z zaburzeniami odżywiania, jeśli stan somatyczny zagraża ich zdrowiu,
wymagających w okresie remisji systematycznego leczenia zapobiegającego nawrotom,
niezdolnych do samodzielnej egzystencji, a pozbawionych dostatecznej opieki osób bliskich,
pozostających w konfliktowej sytuacji środowiskowej,
nieletnich w sytuacji zaniedbania opieki ze strony rodziny,
nieletnich skierowanych do opieki poradnianej przez Sąd Rodzinny.
Czytając dalej załączony tekst można odnieść wrażenie, że opieka czynna, to po prostu opieka środowiskowa, szeroka, wielodyscyplinarna, wielosektorowa. Kiedyś na panelu prof. Maria Załuska powiedziała, że opieka czynna dotyczy pacjentów z deficytem samoopieki i oparcia społecznego. Potrzebna jest definicja operacyjna pomocy czynnej (środowiskowej), która zróżnicuje pacjentów leczonych przez psychiatrę, zespół mobilny i i opieki dziennej, od tych leczonych w poradni przez psychoterapeutę lub psychiatrę. Stąd pytanie moje o Wasz sposób kwalifikacji pacjentów do zespołu mobilnego i opieki dziennej?
Kilka przemyśleń na gorąco 1. Kwestia jakie założenia przyświecają punktowi 4.8 bądź bardziej ogólnie opiece czynnej? m.in. Pacjenci z większymi trudnościami w zadbaniu swoje leczenie i tu rozumiem potrzebę udzielenia im większej pomocy na okreslonym etapie zdrowienia niz w przypadku pacjentów lepiej funkcjonujących
2. ALE punkt niejako narzuca nam określoną forme pracy - zorganizowanie CO NAJMNIEJ 1 kontaktu Z PACJENTEM i ustalenie temrinu kolejnego. Nie zawsze bedzie to możliwe z przyczyn niekoniecznie zaleznych od personelu. czy chodzi wyłącznie o realny kontakt czy tylko kwestia jego podjęcia ( tu tez niebezpieczenstwo ze idziemy na ilosc a nie jakosc?)
3. Działalność CZP, pracy środowiskowej i ogólnie rozumianej pracy z pacjentem obejmuje m.in. zasade WSPÓŁPRACY z pacjentem, jego potencjału i aktywnego udziału w tworzeniu IPTiZ i w procesie zdrowienia, więc odnosząc się do wypowiedzi przedmówcy - moze warto zaznaczyć ze czestotliwosc kontaktów i działań ustala się wspólnie z pacjentem, w zaleznosci od potrzeb
3. punkty 4.5, 4.6, 4.7 - zawierają opisy różnych form działania NA RZECZ pacjenta, które nie koniecznie zawsze objemują bezpośredni kontakt z pacjentem, wiec może do rozwazenia czy takie formy działania tez nie potraktować jako element punktu 4.8 (nie tylko bezposredni kontakt z pacjentem ale np działanie na rzecz pacjenta)?
4. kontakt co 2 tyg - czy to już nie bedzie opieka czynna w przypadku zalozen ze 1 kontakt tygodniowo? wiec kwestia rozwazenia zalozenia czym ma być podyktowana "opieka czynna", czy poziomem funkcjonowania pacjenta, czy ILOSCIA naszych (jako personel) kontaktów z pacjentem / działan na jego rzecz..?
Zasadniczo, po co ktoś napisał punkt 4.8?
Prawdopodobnie, zgodnie z definicją opieki czynnej dotyczy ona pacjentów niezdolnych do samo-opieki, w tym do dbałości o kontakt z lekarzem i innymi terapeutami. Z tego powstaje obowiązek po stronie zespołu terapeutycznego, aby kontakt podtrzymywać. Tylko, jak często i w jaki sposób?
Skąd pomysł ustalania standardu cotygodniowego kontaktu? Skąd wątpliwość, że zespół terapeutyczny, w tym koordynator opieki, sami najlepiej będą wiedzieli, kiedy i jak kontaktować się z pacjentem i jego rodziną/siecią społeczną według tego co wspólnie uzgodnili w IPTiZ? Przypuszczalnie ktoś obawiał się, że bez obowiązku cotygodniowego nawiązania kontaktu z pacjentem opieki czynnej(bez własnej motywacji i inicjatywy, zespół terapeutyczny skorzysta z tej sytuacji, zrobi sobie odpoczynek, zaniedba pacjenta. Tak więc standard ma zdyscyplinować terapeutów i ułatwić kontrolę polegającą na rozliczaniu obligatoryjnych świadczeń/usług/czynności. W tym jest ukryte założenie, że jak się coś robi, to znaczy, że jest zrobione. Inaczej, jak specjalista udziela porad, lekarz przepisuje leki itp., to oznacza, że pacjent jest leczony i powraca do zdrowia.
Jeżeli w standardach jest i będzie zapisane, że wspólnie uzgadniany IPTiZ zawiera ustalenia jak często będzie utrzymywany i podtrzymywany kontakt oraz jak często i w jaki sposób będzie przeprowadzana ocena postępów zdrowienia, to na tej podstawie można kontrolować, czy to co zostało ustalone było realizowane. Oczywiście, tego typu regulacja jak w punkcie 4.8 jest niemądra i obraźliwa, więc należy ją zastąpić formułą samoregulacji i samozobowiązań zespołu terapeutycznego. Kontrola zarządcza powinna być skoncentrowana na ocenie jakości relacji między zespołem terapeutycznym i pacjentem z jego rodziną/siecią społeczną, na wywiązywaniu się z tego do czego oni wspólnie się umówili.